26 Δεκ 2011

Πιστός ΝΑΤΟικός...


αστικός πολιτικός κόσμος

Τα ιστορικά στοιχεία μαρτυρούν: Ο Πλαστήρας έγινε πρωθυπουργός, αφού πρώτα η κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου υποχρεώθηκε σε παραίτηση (Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη χούντα», τόμος Α', σελ. 110). Και γιατί να μη γινόταν, αφού και σταθερός ήταν απέναντι στο ΝΑΤΟ και αντικομμουνιστής δοκιμασμένος; Να τι έλεγε ο Ν. Πλαστήρας: «Η αποφασισθείσα προσφάτως εισδοχή της Ελλάδος εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, το οποίον επιδιώκει την εδραίωσιν της ειρήνης διά της εμπράκτου κατοχυρώσεως αυτής έναντι οιασδήποτε απειλής, ενισχύει το αίσθημα ασφαλείας του ελληνικού λαού, και παρέχει εις αυτόν τη βάσιμον ελπίδα ότι απερίσπαστος από έξωθεν επιθέσεις, θα δυνηθή να επιδοθή εις τα ειρηνικά έργα του (...). Η κυβέρνησις εκφράζουσα τας ευχαριστίας της προς τα ιδρυτικά μέλη του Ατλαντικού Συμφώνου, δηλοί ότι θα εκπληρώσει πιστώς τας απορρεούσας εκ της εις αυτό συμμετοχής της υποχρεώσεις». (Τάσου Βουρνά: «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας - Ο εμφύλιος», σελ. 530-531).
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν σαφές, όταν παράγγελνε στον Ελληνα πρεσβευτή Δενδραμή: «Εκείνο που ενδιαφέρει την αμερικανική κυβέρνηση είναι να διαλυθεί ο μύθος ότι το ελληνικόν καθεστώς είναι μοναρχοφασιστικόν». (Σπ. Λιναρδάτου: ό.π., σελ. 108).
Οι ΗΠΑ και ντόπιες αστικές δυνάμεις επιθυμούσαν από τις εκλογές της 5 Μάρτη 1950 να βγει νικητής το «Κέντρο» και όχι η «Δεξιά». Ενας από τους λόγους ήταν ότι μόνο με μια κυβέρνηση «κεντροαριστερής» φυσιογνωμίας μπορούσε να γίνει καλύτερα η προσέγγιση με τη Γιουγκοσλαβία, που η ίδια είχε ήδη ξεκοπεί από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Αυτό έδινε και στον Τίτο ένα είδος «άλλοθι» απέναντι στον αριστερό κόσμο. Και εξάλλου, ο ίδιος ο Τίτο είχε εκφραστεί, πριν τις εκλογές, υπέρ αυτής της λύσης. Τις διαθέσεις του αυτές ο στρατάρχης Τίτο τις είχε διατυπώσει και σε σχετική συνέντευξή του στους «Τάιμς». (Γ. Δ. Κατσούλη. «Ιστορία του ΚΚΕ» τ. Ζ?, σελ. 42).
Συνεπώς έπρεπε ν' αποκλειστούν τότε από την κυβέρνηση «οι νικητές του Γράμμου», όλοι οι κεντροδεξιοί, που συγκρότησαν το κυβερνητικό σχήμα στον Εμφύλιο και ν' αναζητηθούν μη φθαρμένα πρόσωπα. Και τέτοια πρόσωπα, βεβαίως, βρέθηκαν. Στις πρώτες μετεμφυλιακές βουλευτικές εκλογές εμφανίστηκε η ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ενωση Κέντρου), με επικεφαλής της τον στρατηγό Ν. Πλαστήρα.
Από τις κάλπες τα κόμματα του «Κέντρου» αναδείχθηκαν πρώτα με συνολικό ποσοστό 44%. Για πρωθυπουργός προωθήθηκε ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος, «ενώ στις 8 του Μάρτη είχε υπογράψει συμφωνητικό συνεργασίας ΕΠΕΚ, Φιλελευθέρων, Παπανδρέου, με πρωθυπουργό τον Ν. Πλαστήρα, στις 23 του Μάρτη εμφανίζεται πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας με τον Π. Κανελλόπουλο και ψήφο ανοχής του «Λαϊκού Κόμματος». Ομως, τα συμμαχικά συμφέροντα δεν τα εξυπηρετούσε τη στιγμή εκείνη μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς, αλλά μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς. Στην Αθήνα είχε συνέλθει στις 19 του Μάρτη σύσκεψη των Αμερικανών πρεσβευτών Μόσχας - Βελιγραδίου - Αθήνας, με θέμα τις σχέσεις Τίτο και Δύσης. Στις ΗΠΑ ο αμερικανικός Τύπος χαρακτήριζε διεφθαρμένες και αντιδραστικές τις κυβερνήσεις της Δεξιάς και τις θεωρούσε ανίκανες για την «ανοικοδόμηση» και τη διαχείριση της βοήθειας του Σχεδίου Μάρσαλ». (Γ. Δ. Κατσούλη, ό.π., σελ. 46-47).
«Ο Στ. Χουρμούζιος, του άμεσου περιβάλλοντος του βασιλιά σημειώνει: Εξοργισμένοι για τον τρόπο που είχε εξελιχθεί η κατάστασις, οι Αμερικανοί στράφηκαν ακόμη προς τον βασιλέα, και σε μια θυελλώδη συνομιλία με τον ιδιαίτερο γραμματέα του βασιλέως Μπούλη Μεταξά, ο Αμερικανός επιτετραμμένος στην Αθήνα κ. Χένρυ Μάινορ υπογράμμισε πως η λύσις Πλαστήρα ήταν πολύ επιθυμητή στην Αμερική. Αν τώρα ο Πλαστήρας έμενε έξω από την κυβέρνησιν, αυτό θα δημιουργούσε απογοήτευσιν και εχθρότητα, συγχρόνως δε και επικρίσεις κατά του Θρόνου» (ό.π., σελ. 47).
Τα πράγματα στη συνέχεια άλλαξαν. Οταν, λίγο καιρό αργότερα, ξέσπασε ο πόλεμος στην Κορέα και η διεθνής ένταση κορυφώθηκε, ο Πλαστήρας έπεσε και πρωθυπουργός ξανάγινε ο Βενιζέλος. Σύμφωνα με τον Βαν Φλιτ, όπως έχει αναφερθεί ήδη, ο Πλαστήρας γινόταν περιττός. Μεσολάβησαν και οι δηλώσεις του στην Τήνο, την 15ην Αυγούστου 1950, όπου μίλησε για «μέτρα ειρήνευσης», γεγονός αρκετό στους Βενιζέλο-Παπανδρέου για ν' αποσύρουν την υποστήριξή τους προς τον Πλαστήρα. Αλλά το «στίγμα» το έδωσε ο Αμερικανός πρέσβης Τζον Πιουριφόι, δηλώνοντας: «Πριν από τον πόλεμο της Κορέας καλή ήταν μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς. Τώρα χρειάζεται μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς σαν τη σημερινή. Ελπίζω να μη χρειαστεί μια κυβέρνηση της Δεξιάς» (ό.π., σελ. 52-53).
Βεβαίως, λίγο καιρό αργότερα χρειάστηκε και τέτοια κυβέρνηση. Και υπήρξε. Ομως, για να γίνει αυτό, χρειάστηκαν και πάλι δραστήριες ενέργειες, προκειμένου να συνενωθεί ο χώρος της «Δεξιάς», και κυρίως, προκειμένου να υπάρξουν καλές σχέσεις ανάμεσα στο Παλάτι και τον Παπάγο, μεταξύ των οποίων είχε κοπεί και η «καλημέρα», ενώ ο βασιλιάς Παύλος είχε φτάσει να διατάξει «συλλάβετε τον Στρατάρχη»!
Ηταν η στιγμή που αυτή η κυβερνητική αστάθεια δεν «πήγαινε άλλο» και ο Πιουριφόι δήλωνε ότι «η ελληνική πολιτική κατάστασις πρέπει να εκκαθαριστεί άπαξ διά παντός. Μόνη υπάρχουσα οδός είναι η διεξαγωγή εκλογών και μόνον σύστημα διά την δι' αυτών ανάδειξιν ισχυράς κυβερνήσεως είναι το πλειοψηφικών» (ό.π. σελ. 89).
Στις εκλογές, λοιπόν, της 16 Νοέμβρη 1952 το κόμμα του Παπάγου θριάμβευσε και χάρη στο πλειοψηφικό σύστημα σχημάτισε τεράστια πλειοψηφία στη Βουλή, 230 εδρών. Ομως ο Πλαστήρας, αν και διέθετε πριν τις εκλογές την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και είχε τη δυνατότητα ν' αντιταχθεί, εντούτοις αποδέχθηκε το πλειοψηφικό. Και τελικά τη «νύφη» την πλήρωσε το ΚΚΕ, επειδή, λένε, με το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» συντέλεσε στην αποδυνάμωση της ΕΠΕΚ, με αποτέλεσμα να έρθει στην κυβέρνηση η Δεξιά!!! Δε λένε, όμως, ότι ο Πλαστήρας συμφώνησε με τους Αμερικανούς, να είναι εκλογικό σύστημα το πλειοψηφικό... Ούτε, λένε, γιατί σχεδόν σύσσωμος ο Τύπος - «δημοκρατικός» και «δεξιός» - τάχθηκε υπέρ του Παπάγου («ΝΕΑ», «ΒΗΜΑ», «ΕΘΝΟΣ», καθώς και οι «Ακρόπολις», «Βραδυνή», «Καθημερινή», «Εστία», «Εθνικός Κήρυξ»). Και προπάντων δε λένε, ότι οι ΗΠΑ και η εγχώρια πλουτοκρατία, αφού έκαναν τη δουλιά τους με τον Πλαστήρα, τον άφησαν στην άκρη. Δεν είχε να προσφέρει τίποτα πια. Και εξάλλου είχε αρρωστήσει βαριά και σε λίγο καιρό πέθανε.
Στη διάρκεια της διακυβέρνησης από τον Πλαστήρα ξετυλίχτηκαν τα γεγονότα της υπόθεσης Μπελογιάννη και της εκτέλεσής του, των ασυρμάτων στην Καλλιθέα και στη Γλυφάδα, που συνδέθηκαν με τη δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη για κατασκοπία, καθώς και η δίκη των Αεροπόρων.
«Ετσι, ως το 1952, οι Αμερικανοί επίσημοι θεωρούσαν επιτυχή την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα. Οι Ελληνες κομμουνιστές είχαν ηττηθεί ολοκληρωτικά στο πεδίο της μάχης, ενώ τα Ηνωμένα Εθνη είχαν κατορθώσει να υπερασπίσουν τις αμερικανικές απόψεις στην ψυχροπολεμική αντιπαράθεση στην Ελλάδα, καταδικάζοντας, παράλληλα, τις ενέργειες της Σοβιετικής Ενωσης και των δορυφόρων της. Με την εκλογή του Παπάγου το 1952, η Ελλάδα σταθεροποιήθηκε πολιτικά, ενώ είχε ήδη αρχίσει και η οικονομική ανάκαμψη. Επιπλέον, απρόβλεπτο στοιχείο της επιτυχίας της αμερικανικής πολιτικής ήταν η ρήξη του Τίτο, με το σοβιετικό συνασπισμό. Οπως είπε ο υφυπουργός Εξωτερικών James Webb στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, «η αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα υπήρξε επιτυχής, πέρα από κάθε προσδοκία»... ήταν σημαντικά τα πολιτικά αποτελέσματα που πέτυχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στον ψυχροπολεμικό αγώνα τους εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης» («Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950», σελ. 518-519, εκδόσεις «ΘΕΜΕΛΙΟ»).
(Το Γ' μέρος την επόμενη Κυριακή)

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ

ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ