20 Ιαν 2012

Ο ΣΥΝ και η υποκρισία ως μέθοδος πολιτικής πάλης


Ο ΣΥΝ και η υποκρισία ως μέθοδος πολιτικής πάλης
Παπαγεωργίου Βασίλης
Είναι σε όλΟυς γνωστό ότι η πολιτική συμμαχιών κάθε κόμματος είναι πολύ σημαντική πλευρά της πολιτικής του, του αγώνα για την επίτευξη των γενικών πολιτικών στόχων του, των στρατηγικών σκοπών του. Ετσι το κύριο ερώτημα της πολιτικής συμμαχιών είναι: με ποιούς και για ποιό σκοπό.
Το ΚΚΕ, στα πλαίσια της πάλης του για το σοσιαλισμό,εργάζεται για τη δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, μιας συμμαχίας που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου με στόχευση εξουσίας. Στην επιδίωξη της δημιουργίας αυτού μετώπου υποτάσσεται η καθημερινή του δράση, η τακτική του στο μαζικό κίνημα, στα διάφορα πεδία πάλης.
Οι κύκλοι της ολιγαρχίας που φροντίζουν για τη μακροπρόθεση σταθερότητα της αστικής εξουσίας, δεν έχουν καθόλου παραιτηθεί από την επιδίωξη και την ελπίδα να ωθήσουν το ΚΚΕ, υπό την απειλή της "απομόνωσης", να βάλει νερό στο κρασί του, να διολισθήσει από τη γραμμή συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, σε γραμμή που οδηγεί στην αγκαλιά της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας. Στη στόχευση αυτή αξιοποιούν και την προσφορά του ΣΥΝ. Ελπίζουν επί ματαίω...
Κανένα πεδίο συνάντησης με την πολιτική ενσωμάτωσης
Δεν προσπαθούμε να κομίσουμε γλαύκας εις Αθήνας προτάσσοντας στο παρόν άρθρο τα πασίγνωστα και αυτονόητα. Αναγκαζόμαστε να το κάνουμε διότι μετά τις δημοτικές εκλογές η ανησυχία διαφόρων και η σχετική φιλολογία για την "απομόνωση" του ΚΚΕ βρίσκεται σε έξαρση. Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το ΚΚΕ δέχεται "επίθεση φιλίας" στο όνομα της ενότητας της "αριστεράς". Πρώτος-πρώτος σε αυτή την υπόθεση ο ΣΥΝ. Με φτηνές κινήσεις προς άγραν εντυπώσεων, όπως η πρόσκληση να κατσουν οι ηγεσίες σε κοινό τραπέζι για να βρουν τα σημεία που ενώνουν και χωρίζουν τα δυο κόμματα, προσπαθεί να θολώσει τα νερά σε σχέση με την κατεύθυνση της δικής του πολιτικής, όπως αυτή καταγράφεται στα ντοκουμέντα του και προωθείται στην πράξη.
Η πραγματικότητα είναι ότι παρόλους τους αντινεοφιλελεύθερους βερμπαλισμούς η πολιτική του ΣΥΝ καταλήγει, από το δικό της ιδιαίτερο δρόμο, στη στήριξη από τα "αριστερά" της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στην ενσωμάτωση-υποταγή των λαϊκών δυνάμεων. Από αυτό προκύπτει σαφώς ότι δεν υπάρχει κανένα πεδίο και καμια δυνατότητα συνεργασίας, συμμαχίας, ενότητας των δυο κομμάτων. Κάτι εξάλλου που καταγράφεται και στα πολιτικά ντοκουμέντα του ΣΥΝ, αποκαλύπτοντας την επίθεση φιλίας ως αυτό που πραγματικά είναι: Μια υποκριτική θλιβερή παράσταση για να εξαπατηθούν αγωνιστικές δυνάμεις που με τον ένα ή άλλο τρόπο προβληματίζονται, ανησυχούν και αναζητούν δρόμους ενίσχυσης της λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης.
Οι εκτιμήσεις του ΣΥΝ για το ΚΚΕ
Η ηγεσία του ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι αντίπαλος του είναι ο δικομματισμός και ο νεοφιλελευθερισμός και όχι το ΚΚΕ. Ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά για την πολιτική του ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ είναι όσα καταγράφονται στα πολιτικά του ντοκουμέντα. Πιστεύουμε ότι αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας όσα παραπάνω υποστηρίζουμε τόσο για την ουσία της πολιτικής του όσο και για την πολιτική ηθική του.
Στην Πολιτική Απόφαση του 3ου ταχτικού συνεδρίου του ΣΥΝ αναφέρεται: "Ο ΣΥΝ απορρίπτει κάθε λογική συμπληρωματικότητας απέναντι στο ΚΚΕ που οδηγούν σε απόψεις περί στρατηγικής συνάντησης με το ΚΚΕ και δημιουργίας ενός ενιαίου πόλου της Αριστεράς" (Αυγή, 24.9.2000)
Σε Πολιτική Απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ αναφέρεται: "Η ανάκαμψη της Αριστεράς και ενίσχυση του ρόλου της στην πολιτική ζωή της χώρας συνδέεται άρρηκτα και με την απόκρουση της αναχρονιστικής και δογματικής πολιτικής του ΚΚΕ. Η πολιτική αυτή με χαρακτηριστικές εκφράσεις το τελευταίο διάστημα στα θέματα της εκκλησίας, του συνδικαλιστικού κινήματος, τις εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία οδηγεί στην περιθωριοποίηση σημαντικές λαϊκές δυνάμεις και αναδεικνύει την ανάγκη για μια ουσιαστική και σε βάθος ανταπαράθεση και αντιμετώπισή της" (Αυγή 18.10.2000).
Στην Εκλογική Διακήρυξη που εκπόνησε το Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ το Φλεβάρη του 2000 αναφέρεται: "Οι στρατηγικές που αντιπροσωπεύουν το ΚΚΕ και το ΔΗΚΚΙ δεν μπορούν να διαμορφώσουν απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα των σημερινών κοινωνιών και τις προοπτικές τους, ούτε είναι σε θέση να διαμορφώσουν το πλαίσιο της ανασύνταξης κι ενότητας όλης της Αριστεράς. Το ΚΚΕ θεωρεί ως βασικό αντίπαλο την παρουσία του ΣΥΝ, επιδιώκοντας την καθήλωση της Αριστεράς σε παρωχημένα σχήματα και αντιλήψεις. Το ΔΗΚΚΙ αναζητά την ταυτότητά του στα συνθήματα περί προοδευτικής παράταξης από το Βενιζέλο μέχρι τον Α.Παπανδρέου". Και δεν φτάναν αυτά στην ομιλία του ο Ν.Κωνσταντόπουλος ισχυρίστηκε ότι το ΚΚΕ "Εχει ταυτιστεί με νεόκοπους κύκλους και πρόσωπα που συμβάλλουν στη διαμόρφωση ολοένα και πιο συντηρητικού κλίματος στην ελληνική κοινωνία".
Σε συνέντευξή του (ΕΞΟΥΣΙΑ, 15.2.2001) ο ίδιος εκτιμούσε ότι "Σήμερα, με τις υπάρχουσες προγραμματικές διαφορές, δεν υπάρχουν περιθώρια συνολικής σύμπραξης, είτε με το ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία ενός κεντροαριστερού μετώπου, είτε με το ΚΚΕ και το ΔΗΚΚΙ για τη δημιουργία ενός πόλου της Αριστεράς".
Σε Πολιτική Απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ καταγράφεται πολύ συγκεκριμένα η στόχευσή του για τις συμμαχίες (Αυγή 20.3.2002): "Ο Συν αγωνίζεται σήμερα, θα αγωνιστεί και αύριο να διαμορφωθεί, όχι γενικώς και αορίστως και χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο το μπλοκ των προοδευτικών δυνάμεων, αλλά το μπλο των δυνάμεων που αντιμάχονται το νεοφιλελευθερισμό και έχουν αναφορά στις ιδέες του δημοκρατικού σοσιαλισμού...η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό από τη μια και στις ιδέες της κοινωνικής αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, στις ιδέες δηλαδή του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού από την άλλη" (στις οποίες ειρήσθω εν παρόδω ορκίζεται και το ΠΑΣΟΚ).
Μιά κριτική προσέγγιση των ιδεών αυτών ξεφεύγει απο τα όρια του παρόντος άρθρου.Ομως οι αναγνώστες μπορούν να καταφύγουν στην πρακτική τους πείρα απο την ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση και τα κεντροαριστερά εγχειρήματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση της εντεινόμενης φτώχιας, ανασφάλειας, ανισοτήτων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων την οποιία απο κοινού αποδέχονται κάθε απόχρωσης σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι.
Επομένως, ο ίδιος ο ΣΥΝ διαπιστώνει τόσο μεγάλεςπρογραμματικές διαφορές (και σωστά) που αποκλείουν κάθε σκέψη ενιαίου πόλου. Κι όχι μόνο αυτό αλλά υπερθεματίζει ότι η ενίσχυση της αριστεράς έχει ως προϋπόθεση την πολεμική κατά της πολιτικής του ΚΚΕ και την εξουδετέρωση της επιρροής της. Προς τί λοιπόν οι κραυγές περί ενότητας αν όχι για την εξαπάτηση των όχι καλά πληροφορημένων;
Το ζήτημα της κοινής δράσης
Mένει το ζήτημα της κοινής δράσης στα μεγάλα μέτωπα πάλης των λαϊκών δυνάμεων. Αφού λένε δεν είναι δυνατή σήμερα η γενικότερη συμμαχία, γιατί να μη συναντηθούμε για να διερευνήσουμε αν και πού μπορούμε να δράσουμε από κοινού;
Ομως εδώ δεν χρειάζονται ούτε συναντήσεις κορυφών, ούτε ημερίδες και συμπόσια για να διαπιστωθούν οι δυνατότητες. Πέραν του αυτονόητου ότι οι θέσεις στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα προκύπτουν από τις γενικές θεωρήσεις της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, τα πιο σίγουρα συμπεράσματα προκύπτουν από το πιο λαμπρόν πεδίο δόξης: Ιδού, λοιπόν, το μαζικό λαϊκό κίνημα με όλες τις εκφράσεις, τα επίπεδα και τις μορφές του, οργανώσεις, συσπειρώσεις ιο σταθερές ή προσωρινές, κινήματα κλπ κλπ. Και ακριβώς σε αυτό το πεδίο ο ΣΥΝ, σαν γνήσιο τέκνο του "δημοκρατικού σοσιαλισμού", έκανε και κάνει ό,τι του περνάει από το χέρι για να βοηθήσει την κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία στην προσπάθειά της να πολεμήσει, να χειραγωγήσει και εξουδετερώσει τη συνεπή ταξική παρέμβαση και δράση.
Παραδειγματικά αναφέρουμε: Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπου η γραμμή ταξικής συνεργασίας του ΣΥΝ, που παρουσιάστηκε σαν γραμμή άμυνας με βάση το μίνιμουμ για να περισωθούν κάποιες κατακτήσεις από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση, αποκαλύφθηκε ως ο δούρειος ίππος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, γραμμή ενσωμάτωσης και καθυπόταξης της εργατικής τάξης. Το αντιπολεμικό κίνημα και την εργώδη προσπάθεια του ΣΥΝ να το απονευρώσει από τα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά του, να το μετατρέψει πρακτικά σε στήριγμα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου, όπως χαρακτηριστικά εκφράστηκε στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας, στην επίθεση κατά του Αφγανιστάν με το δήθεν ίσων αποστάσεων σύνθημα "όχι στον πόλεμο όχι στην τρομοκρατία" κλπ. Επίσης σημειώνουμε την εξελισσόμενη συμβολή του στο να καταπνιγούν στη γέννησή τους τα όποια αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά του κινήματος κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, της λεγόμενης "παγκοσμιοποίησης", μέσα από κοινωνικά φόρουμ "διαμαρτυρόμενης" ενσωμάτωσης.
Παρόλα αυτά το ΚΚΕ, στα πλαίσια του κινήματος εξαντλεί κάθε δυνατότητα για να εξασφαλίζεται η όσο το δυνατό πλατύτερη συσπείρωση σε σωστή βάση και θα εξακολουθήσει να το κάνει.
Σταθερά στη ρότα της κεντροαριστεράς
Ο ΣΥΝ είναι σταθερός στην επιδίωξη για μια κεντροαριστερή κυβέρνηση για τον "προοδευτικό εκσυγχρονισμό" της ελληνικής κοινωνίας ή όπως το έθεσε πιο εκλαϊκευμένα ο κ.Κωνσταντόπουλος: "Πριν τρια χρόνια είχα μιλήσει για αναζήτηση και στην Ελλάδα του προγραμματικού κυβερνητικού μοντέλου Ζοσπέν. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όμως, εμμένει στη λογική της μονοκομματικής νομής της εξουσίας, αρνείται την αλλαγή του εκλογικού νόμου, γεγονός που διευκολύνει την επάνοδο της ΝΔ στην εξουσία" (ΕΘΝΟΣ, 27.5.2001). Δεν παρουσιάζει ο ΣΥΝ ασυνέπεια και ταλαντεύσεις στην πολιτική του και στο συγκεκριμένο ρόλο του ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών δυνάμεων. Είναι όμως ακριβώς αυτός ο ρόλος που προϋποθέτει ανειλικρίνεια και υποκρισία.
Είναι άλλο θέμα αν ο ΣΥΝ μπορεί ικανοποιητικά να παίξει αυτό το ρόλο, παρότι καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες. Κάτι περισσότερο θα ξέρουν γι' αυτό οι προωθούντες τα σενάρια για ένα αριστερό σχήμα που να απορροφά και να υπερβαίνει τα υπάρχοντα ή την εκδοχή του αριστερού αστερισμού κλπ κλπ. Για δεύτερη φορά τονίζουμε: Στο ΚΚΕ να μην υπολογίζουν. Δεν θα το βάλουν στο χέρι.

Της
Ελένης ΚΑΤΡΟΔΑΥΛΗ


ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ