Εκεί, όμως, που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει πραγματικά τα ρέστα του,

Στην πρόταση νόμου για την προστασία των ανέργων, που κατέθεσε χτες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχούν η διαχειριστική αντίληψη, η ρητορική και οι αντιεπιστημονικές «αναλύσεις» περί καπιταλισμού και κρίσης που κάνουν οι οπορτουνιστές. Για παράδειγμα, βάζει κλίμακες στην επιδότηση των ανέργων, προτείνοντας τη μείωση του επιδόματος για κάθε επόμενο χρόνο ανεργίας, σαν να πρόκειται η ζωή του ανέργου να βελτιώνεται και όχι να χειροτερεύει από χρόνο σε χρόνο. Σε άλλο σημείο, ζητάει«οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που απολύονται και είναι μεγαλύτεροι των 55 χρόνων, να καλύπτονται υποχρεωτικά από τις επιχειρήσεις που τους απέλυσαν για περίοδο μέχρι πέντε (5) χρόνια, εφόσον γι' αυτό το διάστημα παραμένουν άνεργοι», με την προϋπόθεση «η επιχείρηση να έχει πραγματοποιήσει κέρδη το προηγούμενο της απόλυσης οικονομικό έτος». Δηλαδή, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του άνεργου θα εξαρτάται από το αν ο καπιταλιστής που τον απέλυσε είχε την προηγούμενη χρονιά κέρδη ή όχι!

***

Εκεί, όμως, που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει πραγματικά τα ρέστα του, είναι η ανάλυση για την κρίση που κάνει στην αιτιολογική έκθεση της πρότασης νόμου. Λέει: «Η κρίση, στις δίνες της οποίας κλυδωνίζεται η παγκόσμια και η ελληνική οικονομία, ανεξάρτητα από την αρχική της μορφή και έκφραση ως κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, βαθαίνει και μετουσιώνεται σε κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, και κυρίως της νεοφιλελεύθερης διαχείρισής του. Η Ελλάδα, η ανάπτυξη της οποίας βασίστηκε στα σαθρά αναπτυξιακά μοντέλα και στις πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καθ' όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, βρέθηκε ''ανοχύρωτη'' μπροστά στη σφοδρή, βαθιά και γρήγορα κλιμακούμενη κρίση με δραματικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους και την ελληνική οικονομία». Ενα τσούρμο κωλοτούμπες και αυταπάτες περιέχονται στις δέκα αυτές αράδες της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βάζει συνειδητά εμπόδια σε εργαζόμενους και άνεργους να συνειδητοποιήσουν τις αιτίες της ανεργίας και να τις παλέψουν στη ρίζα τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έσκουζε ότι η κρίση είναι χρηματοπιστωτική, τώρα τα γυρνάει και λέει ότι είναι και ολίγον του καπιταλισμού. Για την ακρίβεια, λέει ότι αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς εξελίχθηκε η κρίση, για να μην πει ότι είναι κλασική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, ενός συστήματος σάπιου και αντιδραστικού, που όσο δεν ανατρέπεται, τόσο πιο επιθετικό θα γίνεται για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τόσο θα γεννάει κρίσεις και βάρβαρα μέτρα για τη διαχείρισή του υπέρ του κεφαλαίου.

***

Μάλιστα, για να θολώσει κι άλλο τα νερά, προσθέτει ότι η ολίγον καπιταλιστική κρίση δεν είναι αυτού καθαυτού του καπιταλισμού, αλλά της «νεοφιλελεύθερης» διαχείρισής του. Δηλαδή, μια άλλη διαχείριση θα μπορούσε να αποτρέψει την κρίση ή θα συνέβαλλε στο να ξεπεραστεί! Πού κατατείνουν όλα τα παραπάνω; Στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και καλός καπιταλισμός, άρα ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να παλεύει για την ανατροπή του, αλλά για τον εξανθρωπισμό του, με άλλη διαχείριση. Με άλλα λόγια, στο απυρόβλητο τα μονοπώλια και η οικονομία τους, που σε όλες τις εκδοχές της αστικής διαχείρισης ευθύνονται για την ανεργία, τους μισθούς πείνας, το ξεπάτωμα εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων και πάει λέγοντας. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα κάνει και ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας ότι η κρίση στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποφευχθεί αν στη μεταπολίτευση ήταν άλλο το «μοντέλο ανάπτυξης». Τι εννοεί; Οτι δε θα είχαμε κρίση αν είχαμε «καλύτερους» καπιταλιστές; Και ποια είναι τα σαθρά αναπτυξιακά μοντέλα που επικαλείται; Στην Ελλάδα είχαμε και έχουμε καπιταλισμό, άρα οικονομική και πολιτική κυριαρχία του κεφαλαίου, που συνέδεσε τα συμφέροντά του με την ΕΕ και η θέση του στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ορίζεται από τη δεδομένη στον καπιταλισμό ανισομετρία. Αυτή είναι η πραγματικότητα και σε τίποτα δεν έχει να κάνει με «μοντέλα ανάπτυξης» που ανακαλύπτουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, για να συσκοτίσουν την αντιδραστική φύση του καπιταλισμού και την ανάγκη της ανατροπής του από τους εργαζόμενους, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, ως μόνη διέξοδο για εξάλειψη της ανεργίας και ανάπτυξη υπέρ του λαού.