Η κοινωνία της παραμύθας

Η κοινωνία της παραμύθας 



Παρακολουθούσα σήμερα το μεσημέρι μια ταινία με τίτλο The Awakening(έκατσε να έχει και ταιριαστό με τα όσα θα πω παρακάτω τίτλο) και μου έκανε μεγάλη εντύπωση η εισαγωγή της.
Βρισκόταν λοιπόν κάποιοι τύποι και τύπισσες μαζεμένοι σε ένα σκιερό δωμάτιο  και τελούσαν μια ιεροτελεστία επίκλησης πνευμάτων(σεανς), υπό τις οδηγίες ενός μέντιουμ. Είχαν ενώσει τα χέρια και άρχισαν να φωνάζουν memento mori(σημαίνει να θυμάσαι την θνητότητα σου), ενώ ο βοηθός του μέντιουμ θυσίασε ένα κοράκι προκειμένου να γίνει δυνατή η επικοινωνία με το υπερπέραν. Πελάτης του μέντιουμ ήταν μια μητέρα που είχε χάσει την μικρή της κόρη και ήθελε να έρθει σε επαφή μαζί της. 




Με τα πολλά, μέσα από μια «μαγική σφαίρα» ξεπρόβαλε η σιλουέτα του μικρού κοριτσιού. Η μάνα δάκρυσε και άρχισε να της μιλάει, και πάνω εκεί στην συγκίνηση πετάγεται μια γυναίκα εκ των παρευρισκομένων και αποκαλύπτει την κομπίνα. Μέσα στην «μαγική σφαίρα» αυτό που έβλεπαν ήταν απλά η αντανάκλαση ενός παιδιού που στεκόταν από πίσω τους το οποίο ήταν και αυτό μέσα στο κόλπο.






Για να μην τα πολυλογώ, μπουκάρει τελικά η αστυνομία, για την οποία δούλευε εκείνη που αποκάλυψε την κομπίνα, και συλλαμβάνει τους συνεργούς. Πάνω εκεί στην αναμπουμπούλα, σηκώνεται η μητέρα του νεκρού κοριτσιού και ρίχνει μια σφαλιάρα στην ερευνήτρια της αστυνομίας.




Γιατίόμως αντίδρασε έτσι;


  
Μα φυσικά επειδή θα προτιμούσε πιστεύει ότι όντως είχε μιλήσει με την νεκρή κόρη της παρά να ζει γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να την ξαναδεί.




Τι μας διδάσκει αυτό;




Ότι συχνά οι άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν ένα ψέμα που τους βολεύει παρά να αντιμετωπίσουν μια σκληρή αλήθεια κατάματα.




Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό, μου έχει συμβεί και εμένα πολλάκις.




Τι γίνεται όμως όταν το ψέμα από το οποίο επιμένουμε να κρατιόμαστε μας καταστρέφει ή έστω μας βλάπτει; Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να απεγκλωβιστούμε από αυτό;




Και για να μπούμε στο ψητό:




Μιλούσα πριν κάνα μήνα με κάποιον ο οποίος μου έλεγε το πολυφορεμένο ότι δήθεν το ΚΚΕ δεν θέλει να γίνει εξουσία.
Του απάντησα ότι το ΚΚΕ θέλει να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, και ότι για να γίνει αυτό πρέπει να ανατραπούν οι τωρινοί συσχετισμοί εξουσίας.
Καλά, μου λέει, και πως θα το κάνει η Παπαρήγα αυτό; Αν δεν πιάσετε να τους σφάξετε όλους δεν γίνεται τίποτα.
Μα εμείς δεν γίνεται να κάνουμε την ανατροπή από μόνοι μας του λέω, για αυτό καλούμε τον λαό σε αγώνες.
Α, από εμάς περιμένετε…κατάλαβα, μου απαντά με περιπαιχτηκό ύφος.




Δηλαδή τι ήθελε ο φίλος;
Ήθελε από εμένα να του πω, «ψήφισε μας εσύ και ξια μας εμάς».
Δηλαδή να τον απαλλάξω τον ίδιο από κάθε ευθύνη, να του πω ότι άμα μας ψηφίσεις θα μπουν όλα στον αυτόματο πιλότο και η ζωή σου θα φτιάξει.




Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος άνθρωπος συνεχώς γκρινιάζει για την εκλογική συνεργασία της αριστεράς. 


Γιατί γκρινιάζει; 


Επειδή δεν έχει καταλάβει ότι το ζήτημα δεν είναι να κερδίσει κάποιος τις εκλογές, αυτός νομίζει ότι αν ενωθεί η αριστερά και κερδίσει τις εκλογές μετά θα φτιάξουν όλα. Αυτόματα θα πάμε στα 1500 ευρώ μισθό, που λέει το ΚΚΕ, οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας και οι τράπεζες, αφού τους μιλήσει ο Τσίπρας θα καταλάβουν το λάθος τους και θα σταματήσουν να μας πιέζουν και άλλα τέτοια. Μέσα δηλαδή από την ενότητα της αριστεράς αυτός ευελπιστεί σε ένα ΠΑΣΟΚ του 81 που θα κάνει τη ζωή του πιο υποφερτή. Και φυσικά ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ο μόνος που πραγματικά είναι σαν να παρακαλά να βρεθεί κάποιος να τον ξεγελάσει.




Λέτε το κόμμα(ένα ειν το κόμμα) να μην το ξέρει αυτό;




Λέτε να μην γνωρίζει ότι με διαχείριση της άγνοιας και των αδυναμιών του κόσμου θα μπορούσε να γίνει πιο αρεστό;




Παρόλα αυτά τι πρέπει να κάνει; Να λειτουργήσει όπως τις θρησκείες που τάζουν μετά θάνατον ζωή, εκμεταλλευόμενες  εναν προαιώνιο φόβο των ανθρώπων, για να καταφέρει να διαχειριστεί τους ψηφοφόρους;.




Ε όχι δεν το κάνει!
Και δεν το κάνει όχι μόνο επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στον ίδιο του τον εκφυλισμό, αλλά και επειδή έχει κάποιες αρχές και μια συνέπεια απέναντι στον λαό. 




Είναι καιρός επιτέλους να πάψουμε να στηριζόμαστε σε αυταπάτες, όσο σκληρή και αν είναι η πραγματικότητα. Διότι όσο όμορφες αυταπάτες και αν έχουν καλλιεργήσει σε κάποιον, μοιραία κάποια στιγμή η πραγματικότητα θα τον ποδοπατήσει, και τότε ίσως θα είναι αργά για να προλάβει πράγματα και καταστάσεις, θα βρεθεί δηλαδή απροετοίμαστος.




Δεν θα έπρεπε να είναι πια εκ του ηλίου φαεινότερο ότι με τέτοιου είδους εξαπάτηση, με υποσχέσεις για χρυσά κουτάλια, για ισχυρά νομίσματα, για Σουηδίες του Νότου και λεφτά που θα μας έδιναν με τους κουβάδες, φτάσαμε ως εδώ;  Κι όμως, ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, η πλειοψηφία θα έλεγα, επιμένει να αναζητά ακόμα και τώρα την "πραμύθα" μετα απο όλα οσα έχει πάθει.  Το χειρότερο όλων δυστυχώς είναι, οτι σε τέτοιες περιπτώσεις η μοίρα εκείνων που προσπαθούν να κρατηθούν στην πραγματικότητα, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την μοίρα οσων εξακολουθούν να πελαγοδρομούν.


  
Τέσπα σταματάω εδώ γιατί νύσταξα και συμπληρωματικά σας παραπέμπω να διαβάσετε ένα φρέσκο άρθρο του Σελίν που κατά σύμπτωση καταπιάνεται πάνω κάτω με το ίδιο ζήτημα.




Το άρθρο του Σελίν θα το βρείτε εκεί:


 http://celinathens.blogspot.com/20