ΚΚΕ και Κυβέρνηση

ΚΚΕ και Κυβέρνηση
Πληθαίνουν τελευταία τα ερωτήματα του κόσμου (καλοπροαίρετα) για τις Θέσεις και τη Στάση του ΚΚΕ, σε μια σειρά θέματα πολύ σοβαρά:
 - Θέλει το ΚΚΕ να γίνει κυβέρνηση ;
 - Τι θα κάνει αν το ψηφίσουμε ;
 - Γιατί διαχωρίζει τη θέση του από – όπως την λέει – μια αστική κυβέρνηση πολλών κομμάτων ;
 - Ποια είναι η Πρότασή του στο λαό ;
 - Μπορεί η Ελλάδα από μόνη της να λειτουργήσει προς όφελος του λαού ;
 - Δεν θα υπάρξει μεγάλο κόστος από την ενδεχόμενη αποχώρης της χώρας από την Ευρωζώνη ;
Στα παραπάνω ερωτήματα, καθώς και σε πολλά άλλα, δίνει το παρακάτω απόσπασμα από την Ομιλία της σ. Αλέκας Παπαρήγα, την περασμένη Πέμπτη στο Αιγάλεω.


” Κοιτάξτε να δείτε, μπορεί να έχει ένα κόστος, αλλά το θέμα είναι το εξής: Οτι η ίδια η Ευρωζώνη βυθίζεται σε μεγαλύτερη κρίση. Βλέπετε τώρα ότι ενώ λένε η Ισπανία δεν θα έχει ανάγκη νέο δάνειο, στην Πορτογαλία θα γίνουν κι εκεί κουρέματα, στην Ιταλία μπορεί η κυβέρνηση Μόντι να είναι τεχνοκρατική, αλλά η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει. Και εδώ ήδη μέσα στην ΕΕ υπάρχουν προβληματισμοί, σκέψεις, συζητήσεις για το διώξιμο χωρών. Αρα λοιπόν δε φοβίζουμε κανένα με το να πούμε ότι, ξέρετε, φεύγει η Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που φεύγεις χωρίς να αλλάξεις Τάξη στην εξουσία. Ακόμη κι αν φύγεις από την ΕΕ, αν δεν αλλάξεις Τάξη στην εξουσία, αν δεν έχεις Εργατική Λαϊκή Εξουσία, είναι σε θέση οι εταίροι σου να σε τσακίσουν.
Αποδέσμευση με άλλη εξουσία
Να, γιατί εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, πανεθνικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος. Γιατί πραγματικά θα είναι κενό γράμμα να πούμε ψηφίστε το ΚΚΕ για να γίνει κυβέρνηση ή ψηφίστε το ΚΚΕ με άλλα κόμματα να κάνει κυβέρνηση και εμείς θα διαγράψουμε το μνημόνιο, τη δανειακή συνθήκη ή θα φύγουμε και από την ΕΕ.
Αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Διότι στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια, στο επίπεδο της Ευρώπης κυριαρχούν οι δεσμεύσεις στην ΕΕ. Για να μη σας πω άλλες δεσμεύσεις πολύ βαθύτερες που έχουν. Και, επομένως, μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα στα χέρια της. Θα βγάζει αποφάσεις η κυβέρνηση, αλλά θα δρουν τα μονοπώλια, θα δρουν οι βιομήχανοι, θα δρουν οι εφοπλιστές. Το πολύ πολύ να πάρουν τα λεφτά τους και να σηκωθούν να φύγουν.


Οταν εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, εννοούμε το εξής πράγμα: Οχι απλώς φεύγουμε από την ΕΕ, αλλά λέμε ότι ταυτόχρονα πάμε για μονομερή διαγραφή του χρέους, ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά που λέμε της πόρτας. Κοινωνικοποιούνται τα μονοπώλια, καταργείς τους καπιταλιστές και κοινωνικοποιείς την καπιταλιστική ιδιοκτησία, κοινωνικοποιείς τη γη, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.
Απαγορεύεις εισαγωγές σε προϊόντα που παράγεις. Δίνεις ώθηση σε όλες τις παραγωγικές, αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Από τη ζάχαρη, που κλείσαμε τα εργοστάσια της ζάχαρης και τελειώσαμε την τευτλοκαλλιέργεια και κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης, από τα στάρια που κάνει εισαγωγή στάρι. Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της διατροφής.
Οι καπιταλιστές έχουν χτίσει και σύγχρονες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ο,τι πλεονεκτήματα έχει η χώρα θα αξιοποιηθούν, αλλά θα αξιοποιηθούν για εργατικό λαϊκό κουμάντο. Στο κάτω κάτω, ο εργάτης τι θα πάθει δηλαδή αν τα εργοστάσια γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία; Είναι ιδιοκτήτες εργοστασίων; Τη δουλειά τους δε θα τη χάσουν, θα συνεχίσει ο εργάτης να είναι στο εργοστάσιο που δούλευε. Και μάλιστα τότε όργανο του εργοστασίου θα είναι η λαϊκή συνέλευση, θα ελέγχει το διευθυντή, θα τον ανακαλεί και έχοντας υπόψη το γενικό πλάνο θα συμβάλλει ώστε η επιχείρηση να πραγματοποιεί το πλάνο. Τι έχει να φοβηθεί;
Δεν χρειάζεται να πω δεν θα πάρουμε τα σπίτια των εργατών, τα σπίτια των αγροτών. Ισα – ίσα στην Ελλάδα υπάρχει υψηλός αριθμός ατομικής ιδιοκτησίας στα σπίτια και τα σπίτια αυτά αποκτήθηκαν με κόπο και από τη δουλειά των εργατών. Τι φοβάται δηλαδή ο ψιλικατζής και ο γαλακτοπώλης της γειτονιάς; Να φοβούνται οι ιδιοκτήτες των πολυκαταστημάτων, αυτοί να φοβούνται. Δηλαδή ο αγρότης, που του παίρνουνε για τίποτα το προϊόν του, ο μικρός παραγωγός, όχι οι μεγάλοι παραγωγοί που μπορούν να καταργήσουν και τους μεσάζοντες, ο μικρός παραγωγός δεν μπορεί να τους καταργήσει, θα τον φάει ο μεγάλος παραγωγός. Μπορεί να καταργηθεί ο μεσάζοντας, να τον φάει ο μεγάλος παραγωγός.


Αυτοί, δηλαδή, τι φοβούνται; Που μπορούν να συνενωθούν στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, το λαϊκό κράτος να τους δίνει τα καλλιεργητικά εφόδια, τα μηχανήματα, δεν θα τα αγοράζουν αυτοί. Και να δίνουν την παραγωγή στο κράτος, να εισπράττουν, πώς να πω, το μισθό τους. Τι έχουν να φοβηθούν; Ούτε οι εργάτες ούτε οι μικροϊδιοκτήτες έχουν να χάσουν τίποτα, έχουν πολλά να κερδίσουν.
Ούτε υποταγή ούτε αυταπάτες
Αλλά έστω ότι φοβούνται. Τι φοβούνται; Ενδεχομένως να φοβούνται την πορεία αναμέτρησης βεβαίως με τους καπιταλιστές, με τους ιμπεριαλιστές κλπ. Ναι, εμείς δε λέμε ότι ο δρόμος προς την εργατική λαϊκή εξουσία θα είναι δρόμος που θα λένε “περάστε αγαπητοί συνάδελφοι, είστε πλειοψηφία και σας αναγνωρίζουμε”.