Να αλλάξουμε βιβλίο, όχι σελίδα

Να αλλάξουμε βιβλίο, όχι σελίδα

Είδε κάποιος σε ένα - έστω σε ένα - από τα κανάλια της αστικής τάξης, έστω κι ένα σύντομο απόσπασμα από την ομιλία στην προχτεσινή κεντρική απεργιακή συγκέντρωση; Ούτε πλάνο.

Στον πόλεμο που φουντώνει η προπαγάνδα παίζει κυρίαρχο ρόλο δίπλα στην καταστολή. Οι καπιταλιστές εξαφανίζουν από τη δημόσια τηλεοπτική εικόνα τον αντίπαλό τους, υποβάλλοντας την ιδέα ότι αυτός δεν υπάρχει.

***

Παράλληλα, αυτοί που λίγους μήνες πριν έγραφαν καθημερινά ότι θα βούλιαζε στα Τάρταρα η χώρα αν δεν περνούσε το μνημόνιο, τώρα κλαίνε, δήθεν, για τα λάθη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Δεν τους έπιασε ο πόνος για την εργατική τάξη. Τα επόμενα διάδοχα πολιτικά σχήματα ετοιμάζουν. Και πασχίζουν να κατοχυρωθούν ως αξιόπιστοι αναλυτές και καθοδηγητές του μέλλοντός μας.

Απ' αυτούς τους υποκριτές κρατάμε μόνο την ομολογία ότι οι ανατροπές στα εργασιακά δεν είναι κάτι περιστασιακό, αλλά ήρθαν για να μείνουν. Με το δικό τους τρόπο ομολογούν ότι το κρίσιμο σ' όλη την ιστορία είναι να εξασφαλιστούν για το κεφάλαιο μακροχρόνιες συνθήκες κερδοφορίας κι ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις (ασφαλώς και δεν περιμένουμε απ' αυτούς να αναγνωρίσουν ότι το ΚΚΕ εξαρχής τόνισε ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν αφορούν στην πρόσκαιρη αντιμετώπιση του χρέους αλλά στο πώς θα εξασφαλιστούν για τους καπιταλιστές συνθήκες καλύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης κι ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν, αν δεν παρεμποδίσει την εφαρμογή τους η ίδια η εργατική τάξη με την πάλη της).

***

Δε θα αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα των αστών αν δεν απαντάμε διαρκώς στο κεντρικό ερώτημα: Τι φταίει;

Μας λένε ότι φταίει ο ένας ή ο άλλος κακός χειρισμός.

Τα στοιχεία λένε ότι δε φταίει ο δράκος, αλλά το ίδιο το σύστημα.

Από κει να ξεκινάμε για να βάλουμε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, ώστε να έχουμε δρόμο ανοιχτό για το επόμενο βήμα. Το βήμα που ανοίγει δρόμο για την ανάληψη της εξουσίας από τους παραγωγούς του πλούτου.

***

Το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σκοτώνει. Το γνωρίζουμε από την εμπειρία. Τώρα το καταγράφουν και οι στατιστικές.

Είναι, όμως, δυνατόν το σύστημα να αυτοκτονεί; Να σκοτώνει, δηλαδή, τη μόνη δύναμη στην εκμετάλλευση της οποίας στηρίζει την ύπαρξή του, την εργατική; Το σύστημα δεν αυτοκτονεί.

Απλά, το σύστημα αξιοποιεί την τρομακτική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και με εργαλείο τη μέχρι τώρα πολιτικοϊδεολογική κυριαρχία του υποβιβάζει το επίπεδο ζωής ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης ώστε από την ακόμα πιο στυγνή εκμετάλλευσή του να έχει περισσότερα κέρδη.

Το σύστημα χρησιμοποιεί τα θύματά του για να παρουσιάσει τις ασπιρίνες που προσφέρει ως φιλανθρωπία.

Σ' αυτή τη ρότα της φιλανθρωπίας εμφανίζονται και τα νέα πολιτικά σχήματα που ετοιμάζονται να αναλάβουν στη θέση των ξεφωνημένων.

Αυτά τα νέα σχήματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλάνε ήδη για «καμένη γη». Η τακτική παλιά, από το ίδιο οπλοστάσιο της σοσιαλδημοκρατίας, που καλείται να βγάλει και πάλι το σύστημα από τα δύσκολα.

Πόσα θύματα αντέχουμε ακόμα για να το πάρουμε ανάποδα;

***

Αυτό το δρόμο σπεύδει να κλείσει η αστική τάξη επιταχύνοντας την εφαρμογή του σχεδίου για αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος έτσι που τίποτα να μην αλλάξει στο βασικό, την εκμετάλλευση, κι όλα να μοιάζουν καινούρια.

Η εξέλιξη, σωστά το λένε, επιταχύνεται. Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να 'ναι έτοιμο να αντεπεξέλθει στα πιο απότομα ζιγκ ζαγκ.

Να τους ρίξουμε απ' το κάρο πριν προλάβουν να σταθεροποιήσουν την πορεία τους.

***

Ασχετο: Είναι λάθος δρόμος η κατάθλιψη. Θα πει ο επιστήμονας ότι η κατάθλιψη είναι μια κατάσταση για την οποία δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον άρρωστο. Σωστό μόνο αν δεχτούμε την κατάσταση ως αρρώστια κι όχι ως συνεπαγόμενο μιας οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής πραγματικότητας που μπορούμε να την αλλάξουμε. Εδώ και ο αναντικατάστατος ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος ως της πρωτοπόρας συνείδησης της εργατικής τάξης. Να δείχνει στην εργατική τάξη ότι όχι μόνο δεν πρέπει να ανέχεται τη μιζέρια αλλά και να φωτίζει το δρόμο για να 'ναι περήφανη - κι όχι καταθλιπτική - για το γεγονός ότι τα πάντα εξαρτώνται από τα χέρια της και το μυαλό της. Για να δικαιώνεται στην πράξη η δήλωση ότι η πραγματική αυγή της ανθρωπότητας είναι τότε που η εργατική τάξη καταργεί τους εκμεταλλευτές της.