ΜΌΝΗ ΛΎΣΗ Ο ΑΔΥΣΏΠΗΤΟΣ ΑΓΏΝΑΣ
Άμεσα τώρα με την ψήφιση του ν/σ την Τετάρτη, από τις 22 Ιουλίου, 4250 δημόσιοι υπάλληλοι βγαίνουν σε διαθεσιμότητα Από αυτούς οι 2200 σχολικοί φύλακες θεωρούνται ήδη απολυμένοι.
Οι επιπλέον 2000 που θα βγουν σε διαθεσιμότητα θα επιλεγούν από μια λίστα 2472 εκπαιδευτικών που τα ονόματά τους έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί στο διαδίκτυο λες και είναι καταζητούμενοι με πλήρη στοιχεία παραβιάζοντας τα προσωπικά τους δεδομένα και πριν ακόμα ψηφιστεί το ελεεινό τους ν/σ. Με τη λίστα αυτή ζητούν από τις διευθύνσεις β’θμιας εκπαίδευσης μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας να εξαιρέσουν όσους είναι πολύτεκνοι, με αναπηρία 67%, κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου ή δεύτερης ειδικότητας και όσους έχουν συγγενικό πρόσωπο α΄ βαθμού που βρίσκεται στους 4250 υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης διαδίδουν ότι το 55% των 1400 εκπαιδευτικών του τομέα υγείας που οι θέσεις τους καταργούνται, ενδεχομένως θα μετακινηθούν σε άλλους τομείς (υπουργείο υγείας). Πρόκειται για παραμύθια της χαλιμάς προκειμένου να σπάσει το μέτωπο των απολυμένων. Αυτό το 55% δεν προκύπτει από πουθενά, ούτε φυσικά περιλαμβάνεται στο ν/σ. Την ίδια στιγμή ο Άδωνις Γεωργιάδης προαναγγέλλει 1250 διαθεσιμότητες στο υπουργείο του για φέτος και άλλες τόσες για του χρόνου. Κατά τα άλλα θα μετακινηθούν εκεί οι σε διαθεσιμότητα καθηγητές…
Διαίρει και βασίλευε
Είναι προφανές ότι οι διαρροές περί πιθανής μετακίνησης και οι “εξαιρέσεις”, επιχειρούν να διασπάσουν τον αγώνα κατά των απολύσεων, αφήνοντας προς το παρόν κάποιες κατηγορίες στο απυρόβλητο. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι εξαιρέσεις αυτές ανά πάσα στιγμή μπορούν να αρθούν ή να αντικατασταθούν από άλλες, ανάλογα τι εξυπηρετεί τη διαχείριση των απολύσεων. Όπως και να χει σκόπιμα η κυβέρνηση στην προπαγάνδα της αφήνει ανοιχτά παραθυράκια για εξαιρέσεις αναζητώντας σύμμαχους σε κομμάτια των δημοσίων υπαλλήλων που με την συναίνεσή τους στα κυβερνητικά σχέδια ευελπιστούν ότι θα σώσουν το τομάρι τους. Αυτό ακριβώς επιδιώκει ο Μητσοτάκης όταν την ίδια στιγμή στοχοποιεί όσους δεν έχουν μπει στο δημόσιο με “σκληρό” ΑΣΕΠ. Όπως και να χει οι διαρροές περί εξαιρέσεων και ταυτόχρονα η στοχοποίηση άλλων κατηγοριών ως υψηλού κινδύνου δεν έχει καμία σημασία. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί στρατιωτικών ελιγμών της κυβέρνησης γύρω από τα εν δυνάμει θύματά της, προκειμένου να πλευροκοπήσει και να επιτεθεί στο πιο αδύναμο σημείο. Αυτό ακριβώς συνέβη τώρα, όταν επί μήνες στην εκπαίδευση οι πρώτοι στη λίστα της διαθεσιμότητας ήταν οι κλάδοι της πληροφορικής, της φυσικής αγωγής και των ξένων γλωσσών και τελικά το χτύπημα έγινε στις τεχνικές ειδικότητες και στην ολοκληρωτική ισοπέδωση του τομέα υγείας και πρόνοιας.
Τακτική “ξαφνικός θάνατος”
Αυτό που έχει σημασία είναι ο αιφνιδιασμός και το γενικευμένο σοκ στις γραμμές των εν δυνάμει απολυμένων προκειμένου να σπάσει εντελώς το ηθικό τους και κάθε διάθεση για αντίσταση. Η κυβέρνηση τόσο στην ΕΡΤ όσο και τώρα επιλέγει την ίδια τακτική και θα την συνεχίσει όσο επιβεβαιώνεται επί του πρακτέου. Πρόκειται για μια επίδειξη αμοραλισμού, θράσους και πυγμής. Λένε συνειδητά ψέματα, σπέρνουν φήμες και μετά βαράνε απροειδοποίητα εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Είναι προφανές ότι με αυτά τα υποκείμενα δεν μπορεί να υπάρχει καμία συνεννόηση. Κάθε συζητησούλα που γίνεται στα τηλεπαράθυρα των τηλερουφιάνων της για την αξιολόγηση, για το πως θα γίνει ο δημόσιος τομέας πιο αποδοτικός, πως θα εξυπηρετείται ο πολίτης και διάφορες άλλες μαλ…ίες και στις οποίες σαν τους χάννους συμμετέχουν και οι πολιτευτές της αριστεράς, εντάσσεται επίσης στο ίδιο παιχνίδι,αποβλάκωσης του αντιπάλου, προκειμένου να μην είναι σε θέση να αντιδράσει όταν δεχτεί το χτύπημα αφού θα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, της πιθανής εξαίρεσης, των αυξημένων προσόντων και της ενδεχόμενης μετακίνησης.
Γκεμπελισμός με στόχο την τελική ισοπέδωση
Με το ν/σ που όπως όλα δείχνουν θα περάσει την Τετάρτη από τη βουλήτελειώνει οριστικά η μονιμότητα στο στενό δημόσιο τομέα και μαζί της ότι είχε απομείνει από τις εργασιακές σχέσεις της χρυσής μεταπολεμικής περιόδου. Από δω και στο εξής κανένας μα κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να αισθάνεται την ελάχιστη εργασιακή ασφάλεια, γεγονός που τουλάχιστον για το δημόσιο ίσχυε μέχρι χθες. Βάσει του ν/σ με απλές υπουργικές αποφάσεις θα κλείνουν δημόσιοι οργανισμοί, κλάδοι, ειδικότητες θέτοντας σε διαθεσιμότητα όλο το προσωπικό που τους αφορά, ενώ θα μπορούν να γίνονται και απολύσεις τμήματος ενός κλάδου, ύστερα υποτίθεται από αξιολόγηση. Σε αυτές τις συνθήκες και με το νέο πειθαρχικό δημοσιοϋπαλληλικό δίκαιο δεν θα υπάρχει κανένα έλεος.
Παράλληλα η κυβέρνηση με μια ξεδιάντροπη προπαγάνδα, την οποία έχουν πάρει εργολαβία οι κρατικοδίαιτοι πρετεντέρηδες, δημιουργούν ένα απίστευτα αρνητικό κλίμα για τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι παρουσιάζονται ως βολεμένες “ιερές αγελάδες” οι οποίοι δεν μπορούν να εξαιρούνται από το καθεστώς των απολύσεων “όταν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα είναι 1,5 εκ.”. Τα τηλεοπτικά φερέφωνα της κυβέρνησης καλλιεργούν συστηματικά την ιδέα ότι για την ανεργία ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι που για χάρη τους έχει εξοντωθεί ο δήθεν υγιής ιδιωτικός τομέας που για να αντεπεξέλθει στους φόρους και τα χαράτσια αναγκάζεται να κλείνει τις επιχειρήσεις και να αυξάνεται έτσι η ανεργία. Ο γκεμπελισμός σε όλο του το μεγαλείο. Οι απατεώνες αραδιάζουν τόσα ψέματα, αντιστρέφουν σε τέτοιο βαθμό την πραγματικότητα που οποιοσδήποτε μένει άφωνος. Στην πραγματικότητα καρφί δεν τους καίγεται για το 1,5 εκ ανέργους. Αυτό που τους απασχολεί είναι να εξοντωνόσουν τώρα και τους δημόσιους που πράγματι μέχρι τώρα ήταν υπό την προστασία της μονιμότητας. Από κει και πέρα δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα με τη μονιμότητα στο δημόσιο. Εξάλλου ο δημόσιος τομέας ακόμα και στην καπιταλιστική του εκδοχή σκοπό έχει την παροχή υπηρεσιών στα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού, μετριάζοντας υποτίθεται τις κοινωνικές ανισότητες που παράγει η ανισοκατανομή του πλούτου. Βεβαίως ο ρόλος αυτός του κράτους που μεσουράνησε στο μεταπολεμικό κράτος πρόνοιας της Ευρώπης δεν θα κρατούσε για πάντα, βάζοντας έτσι κι ένα τέλος στις αυταπάτες της κρατικοπρονιακής αριστεράς του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού.
Είναι αλήθεια ότι τα κανιβαλικά επιχειρήματα των μεγαλοκαναλαρχών συμμάχων της τρόικας και της κυβέρνησης βρίσκουν ευήκοα ώτα σε περιορισμένης αντίληψης ανθρωποειδή που επιπλέον προσέρχονται κατά καιρούς στις κάλπες. Όπως είναι αλήθεια ότι η αστική τάξη μαζί και οι παρατρεχάμενοι της που έχουν συνδέσει την επιβίωσή τους με την επιβίωση των αφεντικών τους υιοθετούν πλήρως τις αυτές κανιβαλικές απόψεις. Επομένως κάθε συζήτηση με συνειδητούς και αποβλακωμένους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής είναι εντελώς άχρηστη και άκαιρη, ιδιαίτερα όταν αυτή λαμβάνει χώρα στις στημένες τηλεμαχίες με 6 ρουφιάνους να ζητάνε τα ρέστα από τον συριζαίο τηλεκαρπαζοεισπράκτορα για τα “αίσχη της μεταπολίτευσης που μας έφεραν μέχρι εδώ”.
Τέρμα πια στα παραμύθια
Βεβαίως όταν στα τηλεπαράθυρα οι αντίπαλοι τους είναι οι ψoφοειδείς πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ που εκλιπαρούν τον κάθε Αυτιά και τον κάθε Καμπουράκη για λίγη δημοσιότητα τότε το αποτέλεσμα της τηλεδιαμάχης είναι προδιαγεγραμμένο. Την ώρα που η αληταρία αφήνει τα παιδιά χιλιάδων οικογενειών χωρίς ψωμί,το θέαμα συνδικαλιστών που βαριούνται τη ζωή τους μαζί με αριστερούς βουλευτές που όλη την ώρα απολογούνται για την μεταπολίτευση προκαλεί τουλάχιστον αηδία. Είναι νωπές οι αισχρές δηλώσεις του Σκουρλέτη που ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ λίγες μέρες πριν την πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία στις πανελλαδικές εγκαλούσε την κυβέρνηση, μαζί με τον Τσίπρα, γιατί δεν έφερνε προς ψήφιση για μετά τις εξετάσεις τον νόμο που αύξανε το ωράριο κατά δύο ώρες, υποχρέωνε τους υπεράριθμους εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτικές μετατάξεις και πέταγε 10000 αναπληρωτές στο δρόμο. Τι έχουν να πουν τώρα οι δύο αυτοί μαέστροι της φυγομαχίας που μας κάνουν και επιδείξεις κοινής λογικής για να γλείψουν τις πιο καθυστερημένες συνειδήσεις; Είναι ευχαριστημένοι που η κυβέρνηση έστω και τώρα ακολούθησε την προτροπή τους; Τι έχουν να πουν για το timing που η κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει 4200 υπάλληλους στον αγύριστο “μετά τις εξετάσεις” για να μην διαταραχτεί ο ψυχικός κόσμος των υποψηφίων στις πανελλαδικές; Τώρα υπάρχουν “προϋποθέσεις” για ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες με γονείς, μαθητές και άλλες συναφής κοινωνικές ομάδες, προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο, ή έχουν υπόψη τους κάποια άλλη στιγμή για να δοθεί η μάχη; Τι λέτε κύριοι της αριστερής νομιμότητος, τώρα που δεν θα χαθούν και σχολικές ώρες και η κοινωνία δεν θα καθυβρίζει τους καθηγητάς, δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να απευθυνθούν στην κοινωνία; Έχουν να πουν τίποτα οι συγκεκριμένοι ινστρούχτορες της κακιάς ώρας ή εξαντλήθηκαν με τις άνευ σοβαρότητας φλυαρίες τους για συνιστώσες και ενιαίες λίστες στο πρόσφατο και χωρίς αντικείμενο συνέδριό τους;
Το άδειασμα της απεργίας στις πανελλαδικές προκειμένου δήθεν για να διαμορφωθούν ευνοϊκότεροι συσχετισμοί, μαζί και οι αυταπάτες που έσπειραν συνδικαλιστές της εποχής του κοινωνικού συμβολαίου μαζί και η αριστερά της νομιμότητας για την ΕΡΤ (μπούρδες για την EBU, για τις ευρωπαϊκές χώρες που υποχρεούνται να έχουν δημόσια τηλεόραση, τον πρόεδρο να μην υπογράψει την ΠΝΠ, ή το ΣτΕ που διέταξε να πέσει το μαύρο και άλλες αυταπάτες ότι έχει διαρραγεί το κυβερνητικό μέτωπο), έχουν βάλει τις χειρότερες βάσεις για να αντιμετωπιστεί το νέο σαρωτικό κύμα χιλιάδων απολύσεων στο δημόσιο που επιχειρεί η κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι με τις λογικές αυτές κάθε γραμμή άμυνας καταρρέει από τα μέσα με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να κάνει περίπατο. Επιπλέον η γραμμή τη αναβολής της μάχης για μια υποτίθεται καλύτερη συγκυρία στο μέλλον, δεν εξυπηρετεί ούτε καν τον κοινοβουλευτικό αυτισμό της αριστεράς που έχει εναποθέσει τα πάντα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Όχι μόνο γιατί διευκολύνει την κυβέρνηση στην επιβολή της βαρβαρικής πολιτικής της, αλλά και γιατί οι απανωτές ήττες του εργατικού κινήματος αφαιρούν τη βάση ενίσχυσης οποιουδήποτε αριστερού εναλλακτικού σχεδίου, ακόμα και καταγραφής της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε αριστερόστροφη κατεύθυνση, όπως συνέβη στις περσινές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση οι ήττες αυτές σταθεροποιούν το αστικό μπλοκ εξουσίας και ενισχύουν περαιτέρω την επιρροή της ΧΑ.
Η κυβέρνηση έχοντας περάσει αναίμακτα στα τέλη Μάη από την απεργία που δεν έγινε στις πανελλαδικές εξετάσεις και τον ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ στα μέσα Ιούνη, και με την νέα σύνθεσή της δείχνει να μην σταματά με τίποτα. Βλέποντας μάλιστα ότι η δημοσκοπική φθορά όχι μόνο είναι ανύπαρκτη αλλά ταλαιπωρεί περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ αποθρασύνεται εντελώς. Ελλέιψει μάλιστα σοβαρού σχεδίου άμυνας δείχνει σχεδόν αήττητη, αποκαθιστώντας γύρω ένα ισχυρό αστικό μπλοκ εξουσίας όχι μόνο με συνιστώσα το γελοίο απόκομμα του Βενιζέλου και του Χρυσοχοίδη αλλά και το μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ που ενώ κατηγορείται ανοιχτά ότι εξαιτίας της δεν έγινε η αξιολόγηση αναγκάζοντας τον κακόμοιρο τον Μητσοτάκη να προβεί σε οριζόντιες επιλογές δημοσίων υπαλλήλων προς διαθεσιμότητα, συνεχίζει να αυτοεξευτελίζεται δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι θα στηρίζει την κυβέρνηση και να εκλιπαρεί να μην παυθούν τα πολιτικά τους στελέχη που την υπηρετούν σε μια σειρά υπουργεία.
Όποιος νομίζει ότι η κυβέρνηση αυτή θα φύγει από τη μέση παριστάνοντας τον κακομοίρη στα τηλεπάνελ, ή με τις κλάψες των συνδικαλιστών της δεκάρας που συμπεριφέρονται σαν να έχουν αλτσχάιμερ, είναι ή φαντασμένος ή πουλημένος. Παρομοίως και οι πάσης φύσεως αποτυχημένοι εκτιμητές της ωριμότητας των συνθηκών και των προϋποθέσεων για την κοινωνική αναμέτρηση. Με αυτές τις λογικές το εργατικό κίνημα δεν θα έχει καμία τύχη και η αριστερά θα βρεθεί από το 35% να τρέχει να σωθεί από τις καρπαζιές του φασιστικού υποκόσμου, χωρίς το ηττημένο προλεταριάτο να έχει όρεξη να τρέξει προς βοήθεια. Για να μην ξαναζήσουμε αυτόν τον εφιάλτη πρέπει επειγόντως να αντιμετωπιστεί η κυβέρνηση με τον ίδιο αμοραλισμό και την ίδια σφοδρότητα που αντιμετωπίζει τα υποψήφια θύματά της.
Αδυσώπητος αγώνας
Είναι αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία σοβαρή γραμμή άμυνας. Αν δεν ξεκινήσουμε από αυτό δεν μπορεί να υπάρχει καμία ελπίδα για μια διαφορετική προοπτική πέρα από την επανάληψη της πεπατημένης μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του εργατικού κινήματος, τη διάλυση όλων των οργανώσεών του και την κατάρρευση της αριστεράς όλων των ειδών. Η αριστερά από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Ανταρσύα, όταν χιλιάδες καθηγητές ψήφιζαν απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλαδικές έψαχνε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να κηρύξει γενική απεργία αναζητώντας κοινωνικές συμμαχίες στα αποκαΐδια του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Τώρα που η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυξε γενική απεργία οι κοινωνικές συμμαχίες συνεχίζουν να είναι μια φράση χωρίς περιεχόμενο. Ύστερα από 30 γενικές απεργίες, και την προσμονή των εκατομμυρίων που θα κατέβαιναν στις πλατείες και τους δρόμους για να διώξουν το μνημόνιο, το μοναδικό αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Αυτό που χρειάζεται η εργατική τάξη για να αμυνθεί είναι η αποκατάσταση του κύρους της. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με την αναζήτηση της διεξόδου σε ένα μαζικό σκορποχώρι που δήθεν με τη μαζικότητα του θα εξαναγκάσει την κυβέρνηση σε αναδίπλωση, ή ακόμα και σε παραίτηση. Κανένα τέτοιο σκορποχώρι δεν είναι ικανό όχι να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά ούτε να αντέξει την επίθεση από μια διμοιρία ΜΑΤ.
Όσο το εργατικό κίνημα δεν χτίζει τη δική του ταξική ταυτότητα, κόντρα σε ελληνόπλκηκτους αγανακτισμένους και σε δημοτόμπατσους που τρέχουν πίσω από τη μπακογιάννη και τον κασιδιάρη δεν υπάρχει περίπτωση να υπερασπιστούμε στοιχειωδώς τις γραμμές μας. Στη μάχη αυτή δεν υπάρχει χώρος για οποιονδήποτε δένει την τύχη γλείφοντας τα αφεντικά του και τα φασιστόμουτρα*. Ούτε για αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να τη σκαπουλάρουν εις βάρος κάποιων άλλων που δεν “έχουν τα προσόντα” ή δεν διορίστηκαν με ΑΣΕΠ. Το εργατικό κίνημα για να ξανασταθεί στα πόδια του χρειάζεται ένα παράδειγμα αδυσώπητης αντίστασης. Γύρω από αυτό θα μαζευτούν και οι υπόλοιποι. Εδώ δεν χωράνε πολλές συζητήσεις, ούτε τι λέει η “κοινή γνώμη” της τηλεμαφίας, για όσους δίνουν τον αγώνα. Οι καθηγητές ακόμα και τώρα ακόμα και μετά το άδειασμα της απεργία τους τον Μάη είναι ο μόνος κλάδος αυτή τη στιγμή που γύρω του μπορεί να στηθεί η άμυνα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα. Το καλοκαίρι με κλειστά τα σχολεία μπορούν να γίνουν μόνο προπαρασκευαστικές ενέργειες. Η γενική απεργία της 16ης ιούλη μπορεί να είναι μό9νο μια προειδοποίηση. Τον Σεπτέμβρη όμως μπορούν να γίνουν τα πάντα. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Πάρτε τις απολύσεις πίσω εδώ και τώρα,αλλιώς δεν ξανανοίγουν τα σχολεία. Αν αυτό δεν γίνει συνείδηση στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, αν δεν σταθούν δίπλα στους απολυμένους συναδέλφους τους, τότε ας ζήσουν με το φόβο, χωρίς καμία αξιοπρέπεια περιμένοντας τη σειρά τους και οποιοδήποτε εξευτελισμό τους επιφυλάσσει η κυβέρνηση της τρόικας. Οι επιλογές είναι δυο. Δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος. Ή αγώνας χωρίς επιστροφή, ή συντριβή χωρίς έλεος.
Πολλοί θα πουν ότι οι καθηγητές δεν μπορούν να σηκώσουν όλο το βάρος. Ότι ο αγώνας είναι πολιτικός, ότι πρέπει να μπουν και άλλοι κλάδοι στον αγώνα, ότι οι πολίτες πρέπει να ξεσηκωθούν για να υπερασπιστούν το κοινωνικό κράτος, ότι πρέπει να πέσει η κυβέρνηση, να γίνει μια ακόμα γενική απεργία, ότι πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί κοκ Όλα είναι συμβουλές παντός καιρού αλλά επί του συγκεκριμένου δεν συνεισφέρουν τίποτα, πέρα από την καλλιέργεια της φυγομαχίας και αυταπατών για δυνάμεις που δήθεν έρχονται αλλά δεν τις βλέπουμε ποτέ. Αυτό τη στιγμή το βασικό είναι να συγκροτηθεί υποκείμενο. Ο κλήρος τώρα πέφτει στους καθηγητές. Μόνοι τους; Ναι μόνοι τους. Προς το παρόν μόνοι τους. Χωρίς μαθητές, γονείς, ρώσους και οικοδόμους. Οι συμμαχίες θα χτιστούν μόνο όταν ξεκινήσει ο αγώνας. Αγώνας μέχρι τέλους. Με απεργίες πείνας, με ηρωικές ενέργειες, με καταλήψεις διευθύνσεων (που ήδη γίνονται), με διακοπή κάθε διαύλου επικοινωνίας με τον αντίπαλο, με διαρκές ξεκαθάρισμα των γραμμών του αγώνα από κάθε καραγκιόζη που νομίζει ότι μπορεί να παίζει με το ψωμί των παιδιών χιλιάδων οικογενειών. Με σκληρή γραμμή με το αληταριό των πρωινάδικων και των δελτίων των 8. Όποιος περιφέρεται εκεί για να γλύφει τον Οικονομέα και τον Προτοσάλτε δεν έχει καμία θέση σε ένα τέτοιο αγώνα. Όποιος θέλει να κάνει θέαμα την κακομοιριά του επίσης. Μόνο ο σκληρός αγώνας αποτελεί προϋπόθεση για τη μαζικότητα. Αυτό να το βάλλουν καλά στο μυαλό τους, ειδικά αυτοί που περίμεναν 40 χρόνια να πάρουν την ΟΛΜΕ και τώρα την έχουν στα χέρια τους, χωρίς τον κυβερνητικό συνδικαλισμό να τους “δένει τα χέρια”. Τέλος με την αλλαγή νοοτροπία από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Η εποχή που το κράτος ενδιαφερόταν για τη γνώμη των εκπαιδευτικών και των άλλων δημοσιών υπαλλήλων έχει πλέον τελειώσει. Κάθε προσπάθεια συναλλαγής ή εξεύρεσης μιας μέσης λύσης δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη. Το κράτος έκτακτης ανάγκης επιδιώκει ανοιχτά τη συντριβή των προηγούμενων εργασιακών σχέσεων στο τομέα που αφορά της κοινωνικές υπηρεσίες, επιφυλάσσοντας στους εκπαιδευτικούς την ίδια τύχη με τους χαλυβουργούς, τους οικοδόμους και τους εργάτες της ζώνης του Περάματος. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό συνείδηση στους 160000 εργαζόμενους στην εκπαίδευση τόσο καλύτερα για τους ίδιους και το μέλλον των παιδιών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου