Για τη συζήτηση σχετικά με τις ομαδικές απολύσεις
Τις τελευταίες μέρες, η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να εμφανίσει το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων ως ένα σημείο «σκληρής διαπραγμάτευσης» με την τρόικα. Ως ένα «αγκάθι», δήθεν, που πρέπει να απαλειφθεί, για να υπάρξει συμφωνία, στο πλαίσιο των συζητήσεων για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, αφού οι αποφάσεις και γι' αυτό το ζήτημα έχουν ήδη ληφθεί και η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα έχει δρομολογηθεί εδώ και καιρό.
Αυτό που τώρα εμφανίζεται ως «αγκάθι», είναι μόνο ο τρόπος που θα πλασάρουν στους εργαζόμενους και αυτήν την αντεργατική ανατροπή. Αυτό απασχολεί την κυβέρνηση, αυτό είναι και το μοναδικό ζήτημα που «λύνει» στις διαβουλεύσεις με την τρόικα. Σε αυτή μάλιστα την προσπάθεια, έχει την αμέριστη στήριξη του αστικού Τύπου. Από κοινού επιχειρούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι το παραμικρό εμπόδιο στην πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων είναι «αναχρονισμός» και πολύ περισσότερο είναι η αιτία για το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα «Καθημερινή» (3/12/2013) έφτασε στο σημείο να γράψει: «Η απαγόρευση των απολύσεων δεν καθυστερεί απλώς τον εκσυγχρονισμό του ιδιωτικού τομέα. Μεταθέτει και το βάρος της προστασίας από το κράτος στην επιχείρηση...» και «αντί να προστατεύονται οι άνθρωποι, προστατεύονται βραχυχρονίως απαξιωμένες θέσεις εργασίας μέχρι την τελική απαξίωση των ίδιων των επιχειρήσεων».
Εδώ αξίζει να σταθούμε, μιας και η εφημερίδα αναπτύσσει έναν εξόχως «πρωτότυπο» συλλογισμό, ότι δηλαδή για το κλείσιμο των επιχειρήσεων φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η «προστασία» που τάχα τους παρέχεται. Πριν σχολιάσουμε το συλλογισμό αυτό, πρέπει να πούμε ότι αυτός στηρίζεται σε ένα απροκάλυπτο ψέμα. Και το ψέμα είναι ότι στη χώρα μας υπάρχει «απαγόρευση απολύσεων»! Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.
Στην Ελλάδα, οι απολύσεις είναι ελεύθερες. Ειδικά για τις επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 20 εργαζόμενους, δηλαδή για τις 9 στις 10 επιχειρήσεις, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Οι επιχειρήσεις αυτές μπορούν να απολύουν όσους εργάτες θέλουν. Και επειδή είμαστε μια χώρα με μεγάλο αριθμό «μικρών» -όσον αφορά στον αριθμό των εργαζομένων- επιχειρήσεων, αυτό σημαίνει ότι στο συντριπτικό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα υπάρχει πλήρης απελευθέρωση απολύσεων.
Μόνο στις επιχειρήσεις άνω των 20 εργαζομένων υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί, χωρίς όμως και εδώ να υπάρχει κάποια απαγόρευση, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η εφημερίδα.
Συγκεκριμένα, οι καπιταλιστές μπορούν να απολύουν κάθε μήνα:
Μέχρι 6 εργαζόμενους, προκειμένου για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που στην αρχή του μήνα απασχολούν από 20 έως 150 εργαζόμενους.
Ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενους, για τις επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν περισσότερους από 150 εργαζόμενους.
Για απολύσεις κάθε μήνα, πάνω απ' αυτά τα όρια, απαιτείται έγκριση από το υπουργείο Εργασίας. Μια έγκριση που έτσι και αλλιώς μπορεί να δώσει το υπουργείο.
Τι θέλουν να κρύψουν;
Γιατί, όμως, η εφημερίδα ανασύρει ένα τόσο χοντροκομμένο ψέμα, για να στηρίξει την επιχειρηματολογία της; Τι της χρειαζόταν; Ο λόγος είναι προφανής. Το ψέμα χρειάζεται για να ενοχοποιηθούν οι εργάτες. Να ενοχοποιηθεί και το παραμικρό, ελάχιστο, εργασιακό δικαίωμα.
Η εφημερίδα, αλλά κυρίως οι κυβερνώντες που εκτοξεύουν τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, θέλουν να κρύψουν ότι τις επιχειρήσεις δεν τις κλείνουν οι εργάτες, αλλά οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Τις κλείνει το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, ο σκληρός και αδυσώπητος ανταγωνισμός - τον οποίο οι ίδιοι εκθειάζουν. Τις κλείνει η καπιταλιστική κρίση, που είναι το φυσικό και αναπόφευκτο περιοδικό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω.
Κυρίως, θέλουν να κρύψουν ότι την κρίση, τις απολύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, τα προκαλεί η καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της κοινωνικής παραγωγής, της οποίας αποκλειστικοί δημιουργοί και συντελεστές είναι οι εργαζόμενοι. Τα χοντροκομμένα ψέματα τούς είναι αναγκαία για να βγάλουν λάδι τον καπιταλισμό που υπηρετούν και για να φορτώσουν όλα τα δεινά που προκαλεί η λειτουργία αυτού του απάνθρωπου συστήματος στις πλάτες των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτός ο στόχος, η προστασία δηλαδή των καπιταλιστικών συμφερόντων, είναι και η επιδίωξη της νέας νομοθετικής παρέμβασης που ετοιμάζεται από την κυβέρνηση και την τρόικα. Η αύξηση του ποσοστού των απολύσεων πάνω από τα σημερινά ισχύοντα όρια, αλλά και ο παραμερισμός των όποιων τυπικών προϋποθέσεων ισχύουν ακόμα, είναι αναγκαία στους καπιταλιστές και ιδίως στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και ομίλους, πολύ περισσότερο στην παρούσα φάση.
Στόχος είναι να κλείνουν, να εξαγοράζουν και να συγχωνεύουν επιχειρήσεις χωρίς το παραμικρό εμπόδιο. Να ξεφορτώνονται το εργατικό δυναμικό ελεύθερα και με το ελάχιστο κόστος, να το αντικαθιστούν με άλλο, ευέλικτο και πιο φτηνό, για να γίνονται πιο ανταγωνιστικές και πιο κερδοφόρες. Και όλα αυτά στο όνομα της «αναδιάρθρωσης» μιας επιχείρησης.
Πρόκειται για ένα ακόμα «δώρο» στις μεγάλες επιχειρήσεις, που διευκολύνει αντικειμενικά συγχωνεύσεις και εξαγορές -όπως τώρα στην περίπτωση των τραπεζών και όχι μόνο- βάζοντας έτσι τις βάσεις για τη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και των μικρών επιχειρήσεων, που θα πνιγούν κάτω από το βάρος του ανελέητου ανταγωνισμού των ισχυρών σε κάθε κλάδο.
Σάρκα από τη σάρκα της ΕΕ
Αυτό επιβεβαίωνε πριν από μερικές βδομάδες στη Βουλή ο ίδιος ο υφυπουργός Εργασίας, Β. Κεγκέρογλου, όταν δήλωνε για το ίδιο θέμα: «Εχουμε δεσμευτεί να μελετήσουμε τη διαδικασία που έχει να κάνει με το αίτημα για ομαδικές απολύσεις και κυρίως την επίκληση που πολλές φορές έχουν κάνει οι εργοδότες, οι επιχειρηματίες και οι μεγάλες επιχειρήσεις για την οικονομική βιωσιμότητα της επιχείρησης».
Αποκαλύπτοντας τις θέσεις της κυβέρνησης, συμπλήρωνε: «Δυστυχώς η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει το θεσμικό πλαίσιο (...), η προστασία που προβλέπει ο νόμος ισχύει όταν υπάρχει κανονική λειτουργία της οικονομίας, των επιχειρήσεων (...) οι έκτακτες συνθήκες που υπάρχουν χρειάζονται πραγματικά και διαφορετική αντιμετώπιση».
Ομολογούσε, δηλαδή, αυτό που η κυβέρνηση είχε συνομολογήσει με την τρόικα από καιρό για τις ομαδικές απολύσεις. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Ευρωπαίο Επίτροπο, Ολι Ρεν, η «ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε να προβεί στην αναθεώρηση της ισχύουσας εργασιακής νομοθεσίας (...) Το εν λόγω εγχείρημα αναμένεται να συμπεριλάβει τη συγκριτική αναθεώρηση ρυθμιστικών θεμάτων που αφορούν την αναδιάρθρωση εταιρειών και τις ομαδικές απολύσεις»...
Ιδού, λοιπόν, το «μυστικό» για το κεφάλαιο. «Αναδιαρθρώσεις»! Αυτή είναι η κομψή λέξη, που πίσω της ακολουθούν οι οδοστρωτήρες των εργασιακών δικαιωμάτων. Κατεύθυνση και στρατηγική που έχει χαραχτεί προ πολλού στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, στην αρχή του έτους ευλογήθηκαν και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το ρόλο του οποίου τόσο εκθειάζουν και οι πάσης φύσης ντόπιοι ευρωλάγνοι.
Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε στις 14 Γενάρη 2013 έκθεση της «Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων» της ΕΕ («Εκθεση Σέρκας»), με την οποία καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους να επιταχύνουν τις αναδιαρθρώσεις στη βάση των όσων προβλέπουν οι γενικές κατευθύνσεις της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», στο όνομα της κρίσης και των συνεπειών που έχει στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.
Στο κείμενο της Εκθεσης αναφέρεται: «Οι αναδιαρθρώσεις δεν αποτελούν νέο φαινόμενο, αλλά μια πρακτική που ακολουθείται όλο και πιο συχνά, λόγω των οικονομικών προκλήσεων (...) Η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 επιβάλλει στις εταιρείες και στους εργαζομένους τους να προβούν στις αναγκαίες αλλαγές, προκειμένου να προστατευτούν η ανταγωνιστικότητα και οι θέσεις εργασίας».
Πράγματι, δεν πρόκειται για κάτι νέο. Είναι η γνωστή παλιά συνταγή του καπιταλισμού και αυτών που τον υπηρετούν. Και είναι πάντα σε βάρος των εργαζομένων, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Γ. ΖΑΧ.
Τι κρύβει η συζήτηση για το φρέσκο γάλα;
Μεγάλη συζήτηση προκάλεσε τις τελευταίες μέρες η παρουσίαση της μελέτης του ΟΟΣΑ με τις 555 στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας, με ιδιαίτερο βάρος να πέφτει στην περίπτωση του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος.
Το γεγονός ότι στην Ελλάδα το «φρέσκο» παστεριωμένο γάλα κυκλοφορεί με διάρκεια ζωής 5 ημερών αποτελεί «μια αυστηρή απόκλιση από τις συνήθεις πρακτικές της ΕΕ που προκύπτουν από τη σχετική ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η απόκλιση αυτή ενδεχομένως να βλάπτει τον ανταγωνισμό στη σχετική αγορά σε σημαντικό βαθμό». Σημειώνει μάλιστα όλο νόημα η μελέτη ότι με βάση τον ευρωπαϊκό κανονισμό 852/2004 «εναπόκειται στον κατασκευαστή του προϊόντος να προσδιορίζει τη διάρκεια ζωής του».
Αρα, σύμφωνα με τη μελέτη, το γεγονός ότι η Ελλάδα προσδιορίζει με νόμο στις 5 μέρες τη διάρκεια ζωής του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος αποτελεί μια ελληνική ιδιαιτερότητα η οποία πρέπει να αρθεί, γιατί ουσιαστικά παραβιάζει το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο.
Η πίεση για άρση αυτού του περιορισμού και για συμμόρφωση με την κοινοτική νομοθεσία δεν είναι κάτι το καινούριο. Αυτή η πίεση σήμερα λόγω κρίσης πολλαπλασιάζεται. Γιατί; Γιατί πολύ απλά σήμερα, εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης, οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί λαμβάνουν μια σειρά από μέτρα με στόχο την αντιστάθμιση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, η οποία με την κρίση βγαίνει με έντονο τρόπο στην επιφάνεια. Μέτρα που βασικό στόχο έχουν να ρίξουν την τιμή της εργατικής δύναμης, η οποία είναι η βασική παραγωγική δύναμη. Αυτό εξυπηρετεί η εφαρμοζόμενη πολιτική διεθνώς.
Ο καπιταλιστής, βέβαια, εκτός από φτηνή εργατική δύναμη χρειάζεται και φτηνές πρώτες ύλες. Στην περίπτωσή μας λοιπόν ο γαλακτοβιομήχανος χρειάζεται φτηνό γάλα και η ανάγκη του αυτή, σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΟΣΑ, θα εξυπηρετηθεί με την άρση του «εμποδίου» των 5 ημερών στη διάρκεια ζωής του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος καθώς «η κατάργηση του ορίου των πέντε ημερών θα δώσει επαρκή χρόνο στη βιομηχανία για την εισαγωγή γάλακτος από άλλες, φθηνότερες χώρες της ΕΕ, μειώνοντας έτσι το κόστος των πρώτων υλών».
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;
Η μελέτη, λοιπόν, θεωρεί σίγουρο ότι με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί το κόστος των πρώτων υλών για τη βιομηχανία, δηλαδή για το καπιταλιστικό μονοπώλιο.
Οι τιμές όμως με τις οποίες πουλάει το μονοπώλιο θα πέσουν; Σε αυτό το σημείο είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΟΟΣΑ κρατά μικρό καλάθι: «Υπάρχει μια ένδειξη ότι μακροπρόθεσμα η συνολική επίπτωση στις τιμές θα είναι πτωτική χωρίς όμως να μπορεί να προβλεφθεί με ακρίβεια κατά πόσο οι τιμές θα πέσουν».
Καμιά λοιπόν σχέση με την προπαγάνδα που γίνεται από την κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ, ότι, δήθεν, αν καταργηθεί η διάρκεια των 5 ημερών στο παστεριωμένο, θα πίνουμε «τζάμπα» γάλα.
Ποιος θα είναι χαμένος από την εξέλιξη αυτή; Και εδώ η μελέτη είναι αποκαλυπτική: «Η εντατικοποίηση του ανταγωνισμού θα καταστήσει πολύ δύσκολο για τα τοπικά μικρά αγροκτήματα να λειτουργήσουν σύμφωνα με το ισχύον επιχειρηματικό τους μοντέλο και θα περίμενε κανείς ότι ορισμένα από αυτά θα αγοραστούν από τις μεγαλύτερες εκμεταλλεύσεις...». Δηλαδή, ένταση της συγκεντροποίησης και ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων παραγωγών.
Οσο για τους γαλακτοβιομήχανους, αυτοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ αρχικά η μελέτη επισημαίνει τα σημερινά πολύ υψηλά περιθώρια κέρδους στη βιομηχανία γάλακτος στην Ελλάδα, στη συνέχεια αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε εκτίμηση για την εξέλιξη αυτών των περιθωρίων σε περίπτωση που καταργηθεί η υποχρεωτική διάρκεια των πέντε ημερών στο παστεριωμένο γάλα. Τι να πει άλλωστε αφού «βγάζει μάτι» ότι με το φτήνεμα της πρώτης ύλης και με δεδομένη τη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης τα περιθώρια κέρδους όχι μόνο δεν πέφτουν, αλλά εκτινάσσονται...
Οι εργαζόμενοι που καταναλώνουν «φρέσκο» παστεριωμένο γάλα θα ευεργετηθούν από την άρση του περιορισμού των πέντε ημερών, όπως ισχυρίζονται εκπρόσωποι της κυβέρνησης και αστικά ΜΜΕ; Σε ό,τι αφορά στην τιμή, σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΟΣΑ, είναι πιθανό να πέσει αλλά δεν αποκλείεται και να ανέβει. Σίγουρο όμως είναι το εξής: Μετά την κατάργηση του περιορισμού και την αύξηση ζωής του παστεριωμένου γάλακτος (μπορεί να φτάνει και τις 15 μέρες) θα καταναλώνεται γάλα το οποίο μέχρι σήμερα θεωρείται «ληγμένο».
Μπορεί το γάλα να παραμένει ασφαλές, γιατί η πρόοδος στην τεχνολογία της παστερίωσης επιτρέπει την παράταση της διάρκειας του χρόνου ζωής του, αυτή όμως η παράταση αναμφισβήτητα υποβαθμίζει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Πρόκειται για άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση πώς η εξέλιξη της τεχνολογίας αξιοποιείται από τα μονοπώλια για αύξηση της κερδοφορίας τους, την οποία πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα.
Φουντώνει ο ανταγωνισμός
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στον κλάδο των τροφίμων ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος στον τομέα της συντηρησιμότητας, με τα μονοπώλια να δίνουν μάχη μεταξύ τους για το ποιο θα πάρει το προβάδισμα στις μεθόδους παράτασης της διάρκειας ζωής των προϊόντων. Στον τομέα του γάλακτος η τάση αυτή εκφράζεται και στο εξής γεγονός: 7 στους 10 κατοίκους της ΕΕ καταναλώνουν κυρίως γάλα UHT.
Ενα γάλα δηλαδή που υφίσταται υπερπαστερίωση, μια μέθοδο εξυγίανσης που χρησιμοποιεί θερμοκρασίες πολύ υψηλότερες της παστερίωσης, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται αρκετά θρεπτικά συστατικά.
Αυτή όμως η μέθοδος ανεβάζει τη διάρκεια ζωής του γάλακτος από 6 έως 9 μήνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γαλλία, στη δεύτερη σε παραγωγή αγελαδινού γάλακτος χώρα στην ΕΕ, το 95,5% της συνολικής ζήτησης καλύπτεται από γάλα UHT.
Γάλα δηλαδή του οποίου το κόστος παραγωγής είναι κατά πολύ μικρότερο σε σχέση με το παστεριωμένο λόγω της παρατεταμένης διάρκειάς του. Τις τελευταίες μέρες ακούστηκε και η άποψη ότι η άρση του «εμποδίου» των 5 ημερών θα συμβάλει, ώστε να στραφεί η βιομηχανία στην παραγωγή ποιοτικότερου γάλακτος π.χ. με τρεις μέρες διάρκειας. Γίνεται σαφές ότι αν λάβει κανείς υπόψη τις παραπάνω τάσεις, που δεν εκφράζουν τίποτε άλλο από την επιδίωξη των μονοπωλίων για μείωση του κόστους παραγωγής, ο κύριος προσανατολισμός είναι η αύξηση του χρόνου ζωής του γάλακτος.
Αλλωστε και σε αυτό το σημείο η μελέτη του ΟΟΣΑ ξεκαθαρίζει ότι με την κατάργηση της διάρκειας ζωής 5 ημερών «η διάρκεια ζωής του γάλακτος θα αυξηθεί».
Επίσης, πολλοί είναι και αυτοί που ξεσπάθωσαν ενάντια στην προώθηση του συγκεκριμένου μέτρου χύνοντας δάκρυα για την εγχώρια κτηνοτροφία, η οποία, όπως είπαμε πιο πάνω, είναι σίγουρο ότι θα δεχτεί μεγάλο πλήγμα από την εξέλιξη. Κριτήριο, ωστόσο, για το αν οι προθέσεις κάποιου είναι ειλικρινείς και τα δάκρυα αληθινά, αποτελεί η συνολική στάση του απέναντι στην πολιτική της ΕΕ στους τομείς της πρωτογενούς παραγωγής (ΚΑΠ) και των τροφίμων, η οποία με διάφορους τρόπους (ποσοστώσεις κ.λπ.) οδήγησε στο ξεκλήρισμα χιλιάδες μικρομεσαίους κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί αγελαδινού γάλακτος από 12.500 το 2000 σήμερα να μην ξεπερνούν τους 4.000.
Για την εφαρμογή της ευρωενωσιακής πολιτικής υπερθεματίζει άλλωστε και η μελέτη του ΟΟΣΑ, υπογραμμίζοντας ότι «αν ληφθεί υπόψη όλη η συναφής νομοθεσία της ΕΕ, πρέπει να καταργηθεί η ρύθμιση που προσδιορίζει διάρκεια ζωής 5 ημερών για το φρέσκο - παστεριωμένο γάλα».
Ορισμένες επισημάνσεις
Κλείνοντας θέλουμε να συνοψίσουμε τα εξής:
1.
Το γάλα αποτελεί αναγκαίο για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης τρόφιμο. Η μείωση της αξίας του (μέσω της υποβάθμισής του) συμβάλλει στη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης, απαραίτητη προϋπόθεση ώστε το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του.
2.
Οι εξελίξεις με το γάλα δείχνουν με ανάγλυφο τρόπο το εξής: Η ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού, για την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην ΚΚΕ, είναι έτοιμες να κάνουν τα πάντα, προϋποθέτει μια εργατική τάξη από όλες τις απόψεις «στυμμένη λεμονόκουπα».
3.
Οσο το πάνω χέρι θα το έχουν τα μονοπώλια κάθε τεχνολογική πρόοδος, η οποία αντικειμενικά μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση των όρων διαβίωσης των εργαζομένων, θα αξιοποιείται με μοναδικό κριτήριο την ανάπτυξη της κερδοφορίας.
Τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους και σκιαγραφούν τη μοναδική διέξοδο προς όφελος του λαού: Αυτό που σήμερα χρειάζεται είναι το χτίσιμο της συμμαχίας όλων εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων (εργατική τάξη, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες κ.λπ.) που θίγονται από τη σημερινή πορεία των πραγμάτων, στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην κατεύθυνση σχεδιασμένης ανάπτυξης της παραγωγής με κριτήριο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων ανθρώπινων αναγκών.
(Αναδημοσίευση από το portal του «902.gr»)
Είναι πράγματι ευαίσθητοι;
Να λοιπόν που οι δήμοι εμφανίζονται θετικοί στο να συλλέξουν στοιχεία νοικοκυριών στα οποία έχει κοπεί το ρεύμα, με στόχο την επανασύνδεση. Με αφορμή το ανθρώπινο δράμα στο Κορδελιό - κάτι που αφορά χιλιάδες άλλα λαϊκά σπίτια σε όλη τη χώρα - οι εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης ανταποκρίθηκαν σε αυτή την πρόταση που έπεσε στο τραπέζι από την κυβέρνηση και που θα συζητηθεί σήμερα σε υπουργική σύσκεψη. Και επειδή αυτή η υπόθεση θα απασχολήσει κατά πώς φαίνεται την επικαιρότητα το επόμενο διάστημα, ενώ δεν αποκλείεται πάνω σε αυτήν να "επενδυθεί" το στήσιμο ενός κοινωνικού προφίλ κυβέρνησης, δήμων και ΔΕΗ, καλό είναι να αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία. Που αποκαλύπτουν ότι η υποκρισία και ο εμπαιγμός δεν έχει όρια.
***
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1. Είναι γνωστό ότι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ που πληρώνουν τα νοικοκυριά, είναι ενσωματωμένα τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη. Δηλαδή, τα τέλη και οι φόροι που επιβάλλουν οι δήμοι σε όλη τη χώρα με την αιτιολογία ότι με αυτά τα χρήματα θα κάνουν έργο στους τομείς της καθαριότητας και τον ηλεκτροφωτισμό. Η λογική της επιβολής αυτών των τελών μέσω της ΔΕΗ είναι η σίγουρη είσπραξή τους, αφού εάν κάποιος δεν πληρώσει τότε θα κοπεί το ρεύμα...
2. Τα προηγούμενα χρόνια, όταν το τιμολόγιο του ρεύματος ήταν πιο φτηνό και δεν είχε επιβληθεί το χαράτσι για τα ακίνητα, υπήρχαν καταναλωτές που δεν μπορούσαν να καταβάλλουν τα υπέρογκα τέλη και προτιμούσαν να πληρώνουν μόνο το ρεύμα, για να μην κοπεί. Πάγια πρακτική των δήμων της χώρας, απέναντι σε αυτό ήταν: να επιδιώκουν μέσω της ΔΕΗ την πίεση προς τους καταναλωτές για να πληρώσουν, πράγμα που σήμαινε ακόμα και διακοπή ρεύματος. Εάν δεν το κατάφερναν αυτό, έστελναν ειδοποιητήρια στους «ασυνεπείς» δημότες και εάν δεν τα πλήρωναν, τότε βεβαίωναν το χρέος στην εφορία και προχωρούσαν ακόμα και σε κατάσχεση...
3. Εχει ενδιαφέρον μια χτεσινή δήλωση του προέδρου της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής της ΚΕΔΕ. Λέει: «Μπορούμε να παρέμβουμε (σ.σ. για το ζήτημα της συνεργασίας ΔΕΗ - Δήμων) γιατί υπάρχει έννομο συμφέρον, δεδομένου ότι όταν κάποιος δεν πληρώνει τη ΔΕΗ, οι δήμοι δεν εισπράττουν τα ανταποδοτικά τέλη τα οποία χρεώνονται μέσω των λογαριασμών της». Τι ακριβώς εννοεί; Μήπως η δημιουργία ενός μηχανισμού μέσω των δήμων, θα έχει σαν στόχο το να εντοπιστούν και πιο εύκολα όλοι οι οφειλέτες ανταποδοτικών τελών;
4. Θυμίζουμε, την περιβόητη επιτροπή (σ.σ. συμμετείχε αστυνομικός, έφορος και διάφοροι άλλοι) που είχε θεσμοθετηθεί για να ελέγχει «ειδικές περιπτώσεις», ώστε να μην επιβάλλεται το χαράτσι ακινήτων μέσω της ΔΕΗ. Στην πραγματικότητα, αυτή η επιτροπή έπαιξε ρόλο για να αποκλείει περισσότερους από την απαλλαγή του φόρου. Εάν κάποιος πληρούσε όλα τα κριτήρια που είχαν μπει, θα ήταν σπάνιο εάν είχε σπίτι να μείνει είτε με είτε χωρίς ρεύμα...
***
Γιατί αναφέρουμε όλα τα παραπάνω; Γιατί η πείρα έχει δείξει πως για τα λαϊκά νοικοκυριά δεν μπορεί να είναι αποκούμπι, εκείνος που με το ένα χέρι κόβει το ρεύμα και με το άλλο πουλά «φιλανθρωπία». Δεν μπορεί να είναι στήριγμα εκείνος που με το ένα χέρι επιβάλλει φόρους και εκβιάζει με διακοπή ρεύματος για να εισπράξει με το άλλο τα ανταποδοτικά τέλη. Η εμπειρία έχει δείξει ότι οι εργαζόμενοι από την πρώτη στιγμή που απειλούνται με κατασχέσεις κινητής και ακίνητης περιουσίας, διακοπές ρεύματος κ.ά. πρέπει να απευθύνονται στα σωματεία, στις Λαϊκές Επιτροπές. Παράδειγμα χαρακτηριστικό του μεταλλεργάτη στο Πέραμα, που για χρέος στην ΕΥΔΑΠ, επιχείρησαν να βγάλουν στο σφυρί το σπίτι του. Απευθύνθηκε αμέσως στο σωματείο του και οδήγησε ακαριαία σε οργανωμένη, συλλογική αντίδραση και παρέμβαση, με αποτέλεσμα να μην περάσει η κατάσχεση...
Τις τελευταίες μέρες, η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να εμφανίσει το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων ως ένα σημείο «σκληρής διαπραγμάτευσης» με την τρόικα. Ως ένα «αγκάθι», δήθεν, που πρέπει να απαλειφθεί, για να υπάρξει συμφωνία, στο πλαίσιο των συζητήσεων για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, αφού οι αποφάσεις και γι' αυτό το ζήτημα έχουν ήδη ληφθεί και η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα έχει δρομολογηθεί εδώ και καιρό.
Αυτό που τώρα εμφανίζεται ως «αγκάθι», είναι μόνο ο τρόπος που θα πλασάρουν στους εργαζόμενους και αυτήν την αντεργατική ανατροπή. Αυτό απασχολεί την κυβέρνηση, αυτό είναι και το μοναδικό ζήτημα που «λύνει» στις διαβουλεύσεις με την τρόικα. Σε αυτή μάλιστα την προσπάθεια, έχει την αμέριστη στήριξη του αστικού Τύπου. Από κοινού επιχειρούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι το παραμικρό εμπόδιο στην πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων είναι «αναχρονισμός» και πολύ περισσότερο είναι η αιτία για το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα «Καθημερινή» (3/12/2013) έφτασε στο σημείο να γράψει: «Η απαγόρευση των απολύσεων δεν καθυστερεί απλώς τον εκσυγχρονισμό του ιδιωτικού τομέα. Μεταθέτει και το βάρος της προστασίας από το κράτος στην επιχείρηση...» και «αντί να προστατεύονται οι άνθρωποι, προστατεύονται βραχυχρονίως απαξιωμένες θέσεις εργασίας μέχρι την τελική απαξίωση των ίδιων των επιχειρήσεων».
Εδώ αξίζει να σταθούμε, μιας και η εφημερίδα αναπτύσσει έναν εξόχως «πρωτότυπο» συλλογισμό, ότι δηλαδή για το κλείσιμο των επιχειρήσεων φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η «προστασία» που τάχα τους παρέχεται. Πριν σχολιάσουμε το συλλογισμό αυτό, πρέπει να πούμε ότι αυτός στηρίζεται σε ένα απροκάλυπτο ψέμα. Και το ψέμα είναι ότι στη χώρα μας υπάρχει «απαγόρευση απολύσεων»! Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.
Στην Ελλάδα, οι απολύσεις είναι ελεύθερες. Ειδικά για τις επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 20 εργαζόμενους, δηλαδή για τις 9 στις 10 επιχειρήσεις, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Οι επιχειρήσεις αυτές μπορούν να απολύουν όσους εργάτες θέλουν. Και επειδή είμαστε μια χώρα με μεγάλο αριθμό «μικρών» -όσον αφορά στον αριθμό των εργαζομένων- επιχειρήσεων, αυτό σημαίνει ότι στο συντριπτικό κομμάτι του ιδιωτικού τομέα υπάρχει πλήρης απελευθέρωση απολύσεων.
Μόνο στις επιχειρήσεις άνω των 20 εργαζομένων υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί, χωρίς όμως και εδώ να υπάρχει κάποια απαγόρευση, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η εφημερίδα.
Συγκεκριμένα, οι καπιταλιστές μπορούν να απολύουν κάθε μήνα:
Μέχρι 6 εργαζόμενους, προκειμένου για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που στην αρχή του μήνα απασχολούν από 20 έως 150 εργαζόμενους.
Ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενους, για τις επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν περισσότερους από 150 εργαζόμενους.
Για απολύσεις κάθε μήνα, πάνω απ' αυτά τα όρια, απαιτείται έγκριση από το υπουργείο Εργασίας. Μια έγκριση που έτσι και αλλιώς μπορεί να δώσει το υπουργείο.
Τι θέλουν να κρύψουν;
Γιατί, όμως, η εφημερίδα ανασύρει ένα τόσο χοντροκομμένο ψέμα, για να στηρίξει την επιχειρηματολογία της; Τι της χρειαζόταν; Ο λόγος είναι προφανής. Το ψέμα χρειάζεται για να ενοχοποιηθούν οι εργάτες. Να ενοχοποιηθεί και το παραμικρό, ελάχιστο, εργασιακό δικαίωμα.
Η εφημερίδα, αλλά κυρίως οι κυβερνώντες που εκτοξεύουν τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, θέλουν να κρύψουν ότι τις επιχειρήσεις δεν τις κλείνουν οι εργάτες, αλλά οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Τις κλείνει το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, ο σκληρός και αδυσώπητος ανταγωνισμός - τον οποίο οι ίδιοι εκθειάζουν. Τις κλείνει η καπιταλιστική κρίση, που είναι το φυσικό και αναπόφευκτο περιοδικό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω.
Κυρίως, θέλουν να κρύψουν ότι την κρίση, τις απολύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, τα προκαλεί η καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της κοινωνικής παραγωγής, της οποίας αποκλειστικοί δημιουργοί και συντελεστές είναι οι εργαζόμενοι. Τα χοντροκομμένα ψέματα τούς είναι αναγκαία για να βγάλουν λάδι τον καπιταλισμό που υπηρετούν και για να φορτώσουν όλα τα δεινά που προκαλεί η λειτουργία αυτού του απάνθρωπου συστήματος στις πλάτες των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτός ο στόχος, η προστασία δηλαδή των καπιταλιστικών συμφερόντων, είναι και η επιδίωξη της νέας νομοθετικής παρέμβασης που ετοιμάζεται από την κυβέρνηση και την τρόικα. Η αύξηση του ποσοστού των απολύσεων πάνω από τα σημερινά ισχύοντα όρια, αλλά και ο παραμερισμός των όποιων τυπικών προϋποθέσεων ισχύουν ακόμα, είναι αναγκαία στους καπιταλιστές και ιδίως στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και ομίλους, πολύ περισσότερο στην παρούσα φάση.
Στόχος είναι να κλείνουν, να εξαγοράζουν και να συγχωνεύουν επιχειρήσεις χωρίς το παραμικρό εμπόδιο. Να ξεφορτώνονται το εργατικό δυναμικό ελεύθερα και με το ελάχιστο κόστος, να το αντικαθιστούν με άλλο, ευέλικτο και πιο φτηνό, για να γίνονται πιο ανταγωνιστικές και πιο κερδοφόρες. Και όλα αυτά στο όνομα της «αναδιάρθρωσης» μιας επιχείρησης.
Πρόκειται για ένα ακόμα «δώρο» στις μεγάλες επιχειρήσεις, που διευκολύνει αντικειμενικά συγχωνεύσεις και εξαγορές -όπως τώρα στην περίπτωση των τραπεζών και όχι μόνο- βάζοντας έτσι τις βάσεις για τη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και των μικρών επιχειρήσεων, που θα πνιγούν κάτω από το βάρος του ανελέητου ανταγωνισμού των ισχυρών σε κάθε κλάδο.
Σάρκα από τη σάρκα της ΕΕ
Αυτό επιβεβαίωνε πριν από μερικές βδομάδες στη Βουλή ο ίδιος ο υφυπουργός Εργασίας, Β. Κεγκέρογλου, όταν δήλωνε για το ίδιο θέμα: «Εχουμε δεσμευτεί να μελετήσουμε τη διαδικασία που έχει να κάνει με το αίτημα για ομαδικές απολύσεις και κυρίως την επίκληση που πολλές φορές έχουν κάνει οι εργοδότες, οι επιχειρηματίες και οι μεγάλες επιχειρήσεις για την οικονομική βιωσιμότητα της επιχείρησης».
Αποκαλύπτοντας τις θέσεις της κυβέρνησης, συμπλήρωνε: «Δυστυχώς η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει το θεσμικό πλαίσιο (...), η προστασία που προβλέπει ο νόμος ισχύει όταν υπάρχει κανονική λειτουργία της οικονομίας, των επιχειρήσεων (...) οι έκτακτες συνθήκες που υπάρχουν χρειάζονται πραγματικά και διαφορετική αντιμετώπιση».
Ομολογούσε, δηλαδή, αυτό που η κυβέρνηση είχε συνομολογήσει με την τρόικα από καιρό για τις ομαδικές απολύσεις. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Ευρωπαίο Επίτροπο, Ολι Ρεν, η «ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε να προβεί στην αναθεώρηση της ισχύουσας εργασιακής νομοθεσίας (...) Το εν λόγω εγχείρημα αναμένεται να συμπεριλάβει τη συγκριτική αναθεώρηση ρυθμιστικών θεμάτων που αφορούν την αναδιάρθρωση εταιρειών και τις ομαδικές απολύσεις»...
Ιδού, λοιπόν, το «μυστικό» για το κεφάλαιο. «Αναδιαρθρώσεις»! Αυτή είναι η κομψή λέξη, που πίσω της ακολουθούν οι οδοστρωτήρες των εργασιακών δικαιωμάτων. Κατεύθυνση και στρατηγική που έχει χαραχτεί προ πολλού στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, στην αρχή του έτους ευλογήθηκαν και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το ρόλο του οποίου τόσο εκθειάζουν και οι πάσης φύσης ντόπιοι ευρωλάγνοι.
Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε στις 14 Γενάρη 2013 έκθεση της «Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων» της ΕΕ («Εκθεση Σέρκας»), με την οποία καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους να επιταχύνουν τις αναδιαρθρώσεις στη βάση των όσων προβλέπουν οι γενικές κατευθύνσεις της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», στο όνομα της κρίσης και των συνεπειών που έχει στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.
Στο κείμενο της Εκθεσης αναφέρεται: «Οι αναδιαρθρώσεις δεν αποτελούν νέο φαινόμενο, αλλά μια πρακτική που ακολουθείται όλο και πιο συχνά, λόγω των οικονομικών προκλήσεων (...) Η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 επιβάλλει στις εταιρείες και στους εργαζομένους τους να προβούν στις αναγκαίες αλλαγές, προκειμένου να προστατευτούν η ανταγωνιστικότητα και οι θέσεις εργασίας».
Πράγματι, δεν πρόκειται για κάτι νέο. Είναι η γνωστή παλιά συνταγή του καπιταλισμού και αυτών που τον υπηρετούν. Και είναι πάντα σε βάρος των εργαζομένων, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Γ. ΖΑΧ.
Τι κρύβει η συζήτηση για το φρέσκο γάλα;
Μεγάλη συζήτηση προκάλεσε τις τελευταίες μέρες η παρουσίαση της μελέτης του ΟΟΣΑ με τις 555 στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας, με ιδιαίτερο βάρος να πέφτει στην περίπτωση του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος.
Το γεγονός ότι στην Ελλάδα το «φρέσκο» παστεριωμένο γάλα κυκλοφορεί με διάρκεια ζωής 5 ημερών αποτελεί «μια αυστηρή απόκλιση από τις συνήθεις πρακτικές της ΕΕ που προκύπτουν από τη σχετική ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η απόκλιση αυτή ενδεχομένως να βλάπτει τον ανταγωνισμό στη σχετική αγορά σε σημαντικό βαθμό». Σημειώνει μάλιστα όλο νόημα η μελέτη ότι με βάση τον ευρωπαϊκό κανονισμό 852/2004 «εναπόκειται στον κατασκευαστή του προϊόντος να προσδιορίζει τη διάρκεια ζωής του».
Αρα, σύμφωνα με τη μελέτη, το γεγονός ότι η Ελλάδα προσδιορίζει με νόμο στις 5 μέρες τη διάρκεια ζωής του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος αποτελεί μια ελληνική ιδιαιτερότητα η οποία πρέπει να αρθεί, γιατί ουσιαστικά παραβιάζει το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο.
Η πίεση για άρση αυτού του περιορισμού και για συμμόρφωση με την κοινοτική νομοθεσία δεν είναι κάτι το καινούριο. Αυτή η πίεση σήμερα λόγω κρίσης πολλαπλασιάζεται. Γιατί; Γιατί πολύ απλά σήμερα, εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης, οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί λαμβάνουν μια σειρά από μέτρα με στόχο την αντιστάθμιση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, η οποία με την κρίση βγαίνει με έντονο τρόπο στην επιφάνεια. Μέτρα που βασικό στόχο έχουν να ρίξουν την τιμή της εργατικής δύναμης, η οποία είναι η βασική παραγωγική δύναμη. Αυτό εξυπηρετεί η εφαρμοζόμενη πολιτική διεθνώς.
Ο καπιταλιστής, βέβαια, εκτός από φτηνή εργατική δύναμη χρειάζεται και φτηνές πρώτες ύλες. Στην περίπτωσή μας λοιπόν ο γαλακτοβιομήχανος χρειάζεται φτηνό γάλα και η ανάγκη του αυτή, σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΟΣΑ, θα εξυπηρετηθεί με την άρση του «εμποδίου» των 5 ημερών στη διάρκεια ζωής του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος καθώς «η κατάργηση του ορίου των πέντε ημερών θα δώσει επαρκή χρόνο στη βιομηχανία για την εισαγωγή γάλακτος από άλλες, φθηνότερες χώρες της ΕΕ, μειώνοντας έτσι το κόστος των πρώτων υλών».
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;
Η μελέτη, λοιπόν, θεωρεί σίγουρο ότι με αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί το κόστος των πρώτων υλών για τη βιομηχανία, δηλαδή για το καπιταλιστικό μονοπώλιο.
Οι τιμές όμως με τις οποίες πουλάει το μονοπώλιο θα πέσουν; Σε αυτό το σημείο είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΟΟΣΑ κρατά μικρό καλάθι: «Υπάρχει μια ένδειξη ότι μακροπρόθεσμα η συνολική επίπτωση στις τιμές θα είναι πτωτική χωρίς όμως να μπορεί να προβλεφθεί με ακρίβεια κατά πόσο οι τιμές θα πέσουν».
Καμιά λοιπόν σχέση με την προπαγάνδα που γίνεται από την κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ, ότι, δήθεν, αν καταργηθεί η διάρκεια των 5 ημερών στο παστεριωμένο, θα πίνουμε «τζάμπα» γάλα.
Ποιος θα είναι χαμένος από την εξέλιξη αυτή; Και εδώ η μελέτη είναι αποκαλυπτική: «Η εντατικοποίηση του ανταγωνισμού θα καταστήσει πολύ δύσκολο για τα τοπικά μικρά αγροκτήματα να λειτουργήσουν σύμφωνα με το ισχύον επιχειρηματικό τους μοντέλο και θα περίμενε κανείς ότι ορισμένα από αυτά θα αγοραστούν από τις μεγαλύτερες εκμεταλλεύσεις...». Δηλαδή, ένταση της συγκεντροποίησης και ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων παραγωγών.
Οσο για τους γαλακτοβιομήχανους, αυτοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ αρχικά η μελέτη επισημαίνει τα σημερινά πολύ υψηλά περιθώρια κέρδους στη βιομηχανία γάλακτος στην Ελλάδα, στη συνέχεια αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε εκτίμηση για την εξέλιξη αυτών των περιθωρίων σε περίπτωση που καταργηθεί η υποχρεωτική διάρκεια των πέντε ημερών στο παστεριωμένο γάλα. Τι να πει άλλωστε αφού «βγάζει μάτι» ότι με το φτήνεμα της πρώτης ύλης και με δεδομένη τη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης τα περιθώρια κέρδους όχι μόνο δεν πέφτουν, αλλά εκτινάσσονται...
Οι εργαζόμενοι που καταναλώνουν «φρέσκο» παστεριωμένο γάλα θα ευεργετηθούν από την άρση του περιορισμού των πέντε ημερών, όπως ισχυρίζονται εκπρόσωποι της κυβέρνησης και αστικά ΜΜΕ; Σε ό,τι αφορά στην τιμή, σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΟΣΑ, είναι πιθανό να πέσει αλλά δεν αποκλείεται και να ανέβει. Σίγουρο όμως είναι το εξής: Μετά την κατάργηση του περιορισμού και την αύξηση ζωής του παστεριωμένου γάλακτος (μπορεί να φτάνει και τις 15 μέρες) θα καταναλώνεται γάλα το οποίο μέχρι σήμερα θεωρείται «ληγμένο».
Μπορεί το γάλα να παραμένει ασφαλές, γιατί η πρόοδος στην τεχνολογία της παστερίωσης επιτρέπει την παράταση της διάρκειας του χρόνου ζωής του, αυτή όμως η παράταση αναμφισβήτητα υποβαθμίζει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Πρόκειται για άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση πώς η εξέλιξη της τεχνολογίας αξιοποιείται από τα μονοπώλια για αύξηση της κερδοφορίας τους, την οποία πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα.
Φουντώνει ο ανταγωνισμός
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στον κλάδο των τροφίμων ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος στον τομέα της συντηρησιμότητας, με τα μονοπώλια να δίνουν μάχη μεταξύ τους για το ποιο θα πάρει το προβάδισμα στις μεθόδους παράτασης της διάρκειας ζωής των προϊόντων. Στον τομέα του γάλακτος η τάση αυτή εκφράζεται και στο εξής γεγονός: 7 στους 10 κατοίκους της ΕΕ καταναλώνουν κυρίως γάλα UHT.
Ενα γάλα δηλαδή που υφίσταται υπερπαστερίωση, μια μέθοδο εξυγίανσης που χρησιμοποιεί θερμοκρασίες πολύ υψηλότερες της παστερίωσης, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται αρκετά θρεπτικά συστατικά.
Αυτή όμως η μέθοδος ανεβάζει τη διάρκεια ζωής του γάλακτος από 6 έως 9 μήνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γαλλία, στη δεύτερη σε παραγωγή αγελαδινού γάλακτος χώρα στην ΕΕ, το 95,5% της συνολικής ζήτησης καλύπτεται από γάλα UHT.
Γάλα δηλαδή του οποίου το κόστος παραγωγής είναι κατά πολύ μικρότερο σε σχέση με το παστεριωμένο λόγω της παρατεταμένης διάρκειάς του. Τις τελευταίες μέρες ακούστηκε και η άποψη ότι η άρση του «εμποδίου» των 5 ημερών θα συμβάλει, ώστε να στραφεί η βιομηχανία στην παραγωγή ποιοτικότερου γάλακτος π.χ. με τρεις μέρες διάρκειας. Γίνεται σαφές ότι αν λάβει κανείς υπόψη τις παραπάνω τάσεις, που δεν εκφράζουν τίποτε άλλο από την επιδίωξη των μονοπωλίων για μείωση του κόστους παραγωγής, ο κύριος προσανατολισμός είναι η αύξηση του χρόνου ζωής του γάλακτος.
Αλλωστε και σε αυτό το σημείο η μελέτη του ΟΟΣΑ ξεκαθαρίζει ότι με την κατάργηση της διάρκειας ζωής 5 ημερών «η διάρκεια ζωής του γάλακτος θα αυξηθεί».
Επίσης, πολλοί είναι και αυτοί που ξεσπάθωσαν ενάντια στην προώθηση του συγκεκριμένου μέτρου χύνοντας δάκρυα για την εγχώρια κτηνοτροφία, η οποία, όπως είπαμε πιο πάνω, είναι σίγουρο ότι θα δεχτεί μεγάλο πλήγμα από την εξέλιξη. Κριτήριο, ωστόσο, για το αν οι προθέσεις κάποιου είναι ειλικρινείς και τα δάκρυα αληθινά, αποτελεί η συνολική στάση του απέναντι στην πολιτική της ΕΕ στους τομείς της πρωτογενούς παραγωγής (ΚΑΠ) και των τροφίμων, η οποία με διάφορους τρόπους (ποσοστώσεις κ.λπ.) οδήγησε στο ξεκλήρισμα χιλιάδες μικρομεσαίους κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί αγελαδινού γάλακτος από 12.500 το 2000 σήμερα να μην ξεπερνούν τους 4.000.
Για την εφαρμογή της ευρωενωσιακής πολιτικής υπερθεματίζει άλλωστε και η μελέτη του ΟΟΣΑ, υπογραμμίζοντας ότι «αν ληφθεί υπόψη όλη η συναφής νομοθεσία της ΕΕ, πρέπει να καταργηθεί η ρύθμιση που προσδιορίζει διάρκεια ζωής 5 ημερών για το φρέσκο - παστεριωμένο γάλα».
Ορισμένες επισημάνσεις
Κλείνοντας θέλουμε να συνοψίσουμε τα εξής:
1.
Το γάλα αποτελεί αναγκαίο για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης τρόφιμο. Η μείωση της αξίας του (μέσω της υποβάθμισής του) συμβάλλει στη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης, απαραίτητη προϋπόθεση ώστε το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του.
2.
Οι εξελίξεις με το γάλα δείχνουν με ανάγλυφο τρόπο το εξής: Η ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού, για την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην ΚΚΕ, είναι έτοιμες να κάνουν τα πάντα, προϋποθέτει μια εργατική τάξη από όλες τις απόψεις «στυμμένη λεμονόκουπα».
3.
Οσο το πάνω χέρι θα το έχουν τα μονοπώλια κάθε τεχνολογική πρόοδος, η οποία αντικειμενικά μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση των όρων διαβίωσης των εργαζομένων, θα αξιοποιείται με μοναδικό κριτήριο την ανάπτυξη της κερδοφορίας.
Τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους και σκιαγραφούν τη μοναδική διέξοδο προς όφελος του λαού: Αυτό που σήμερα χρειάζεται είναι το χτίσιμο της συμμαχίας όλων εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων (εργατική τάξη, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες κ.λπ.) που θίγονται από τη σημερινή πορεία των πραγμάτων, στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην κατεύθυνση σχεδιασμένης ανάπτυξης της παραγωγής με κριτήριο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων ανθρώπινων αναγκών.
(Αναδημοσίευση από το portal του «902.gr»)
Είναι πράγματι ευαίσθητοι;
Να λοιπόν που οι δήμοι εμφανίζονται θετικοί στο να συλλέξουν στοιχεία νοικοκυριών στα οποία έχει κοπεί το ρεύμα, με στόχο την επανασύνδεση. Με αφορμή το ανθρώπινο δράμα στο Κορδελιό - κάτι που αφορά χιλιάδες άλλα λαϊκά σπίτια σε όλη τη χώρα - οι εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης ανταποκρίθηκαν σε αυτή την πρόταση που έπεσε στο τραπέζι από την κυβέρνηση και που θα συζητηθεί σήμερα σε υπουργική σύσκεψη. Και επειδή αυτή η υπόθεση θα απασχολήσει κατά πώς φαίνεται την επικαιρότητα το επόμενο διάστημα, ενώ δεν αποκλείεται πάνω σε αυτήν να "επενδυθεί" το στήσιμο ενός κοινωνικού προφίλ κυβέρνησης, δήμων και ΔΕΗ, καλό είναι να αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία. Που αποκαλύπτουν ότι η υποκρισία και ο εμπαιγμός δεν έχει όρια.
***
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1. Είναι γνωστό ότι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ που πληρώνουν τα νοικοκυριά, είναι ενσωματωμένα τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη. Δηλαδή, τα τέλη και οι φόροι που επιβάλλουν οι δήμοι σε όλη τη χώρα με την αιτιολογία ότι με αυτά τα χρήματα θα κάνουν έργο στους τομείς της καθαριότητας και τον ηλεκτροφωτισμό. Η λογική της επιβολής αυτών των τελών μέσω της ΔΕΗ είναι η σίγουρη είσπραξή τους, αφού εάν κάποιος δεν πληρώσει τότε θα κοπεί το ρεύμα...
2. Τα προηγούμενα χρόνια, όταν το τιμολόγιο του ρεύματος ήταν πιο φτηνό και δεν είχε επιβληθεί το χαράτσι για τα ακίνητα, υπήρχαν καταναλωτές που δεν μπορούσαν να καταβάλλουν τα υπέρογκα τέλη και προτιμούσαν να πληρώνουν μόνο το ρεύμα, για να μην κοπεί. Πάγια πρακτική των δήμων της χώρας, απέναντι σε αυτό ήταν: να επιδιώκουν μέσω της ΔΕΗ την πίεση προς τους καταναλωτές για να πληρώσουν, πράγμα που σήμαινε ακόμα και διακοπή ρεύματος. Εάν δεν το κατάφερναν αυτό, έστελναν ειδοποιητήρια στους «ασυνεπείς» δημότες και εάν δεν τα πλήρωναν, τότε βεβαίωναν το χρέος στην εφορία και προχωρούσαν ακόμα και σε κατάσχεση...
3. Εχει ενδιαφέρον μια χτεσινή δήλωση του προέδρου της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής της ΚΕΔΕ. Λέει: «Μπορούμε να παρέμβουμε (σ.σ. για το ζήτημα της συνεργασίας ΔΕΗ - Δήμων) γιατί υπάρχει έννομο συμφέρον, δεδομένου ότι όταν κάποιος δεν πληρώνει τη ΔΕΗ, οι δήμοι δεν εισπράττουν τα ανταποδοτικά τέλη τα οποία χρεώνονται μέσω των λογαριασμών της». Τι ακριβώς εννοεί; Μήπως η δημιουργία ενός μηχανισμού μέσω των δήμων, θα έχει σαν στόχο το να εντοπιστούν και πιο εύκολα όλοι οι οφειλέτες ανταποδοτικών τελών;
4. Θυμίζουμε, την περιβόητη επιτροπή (σ.σ. συμμετείχε αστυνομικός, έφορος και διάφοροι άλλοι) που είχε θεσμοθετηθεί για να ελέγχει «ειδικές περιπτώσεις», ώστε να μην επιβάλλεται το χαράτσι ακινήτων μέσω της ΔΕΗ. Στην πραγματικότητα, αυτή η επιτροπή έπαιξε ρόλο για να αποκλείει περισσότερους από την απαλλαγή του φόρου. Εάν κάποιος πληρούσε όλα τα κριτήρια που είχαν μπει, θα ήταν σπάνιο εάν είχε σπίτι να μείνει είτε με είτε χωρίς ρεύμα...
***
Γιατί αναφέρουμε όλα τα παραπάνω; Γιατί η πείρα έχει δείξει πως για τα λαϊκά νοικοκυριά δεν μπορεί να είναι αποκούμπι, εκείνος που με το ένα χέρι κόβει το ρεύμα και με το άλλο πουλά «φιλανθρωπία». Δεν μπορεί να είναι στήριγμα εκείνος που με το ένα χέρι επιβάλλει φόρους και εκβιάζει με διακοπή ρεύματος για να εισπράξει με το άλλο τα ανταποδοτικά τέλη. Η εμπειρία έχει δείξει ότι οι εργαζόμενοι από την πρώτη στιγμή που απειλούνται με κατασχέσεις κινητής και ακίνητης περιουσίας, διακοπές ρεύματος κ.ά. πρέπει να απευθύνονται στα σωματεία, στις Λαϊκές Επιτροπές. Παράδειγμα χαρακτηριστικό του μεταλλεργάτη στο Πέραμα, που για χρέος στην ΕΥΔΑΠ, επιχείρησαν να βγάλουν στο σφυρί το σπίτι του. Απευθύνθηκε αμέσως στο σωματείο του και οδήγησε ακαριαία σε οργανωμένη, συλλογική αντίδραση και παρέμβαση, με αποτέλεσμα να μην περάσει η κατάσχεση...
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου