Προεκλογική διακήρυξη

 Προεκλογική διακήρυξη

Μετά το συνεδριακό 2013, ήρθε το εκλογικό 14’ με τις διπλές κάλπες του μάη για τις ευρωεκλογές και τους δύο γύρους των δημοτικών-περιφερειακών και με την ακατάσχετη σεναριολογία για τις εθνικές εκλογές, που μπορεί να δρομολογηθούν από το αποτέλεσμα του μαΐου ή να επισπευσθούν για το προλάβουν ή ακόμα και να συμπέσουν με τις ευρωεκλογές. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τα σενάρια και τις έγκυρες φήμες για κάλπες μες στο φθινόπωρο του 13’, αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές. Στήνεται λοιπόν ένα σκηνικό πλήρους αποπροσανατολισμού και μια προεκλογική περίοδο μακράς διάρκειας, με τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις να βάζουν στο επίκεντρο του πολιτικού τους σχεδιασμού τις εκλογικές αναμετρήσεις της ερχόμενης άνοιξης.

Η κυβέρνηση πουλάει βασικά φόβο και προωθεί την κινδυνολογία, εφόσον δεν έχει καμία ελπίδα να εμπορευτεί, για να ανεβάσει τις μετοχές της –με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα αφήνει σταδιακά το καρότο της σοσιαλδημοκρατίας και των παχιών αγελάδων, προκρίνοντας το μαστίγιο του φασισμού για να δαμάσει τις αντιδράσεις στην κρίση και το μνημόνιο. Ο κόσμος πρέπει να τρομοκρατηθεί για τα πάντα: μη τυχόν βγούμε από το ευρώ και καταστραφούμε, να μην έρθουν οι άθεοι στην εξουσία –και ποιος θα συνεχίσει τις συνομιλίες του σαμαρά με το θεό;- μη τυχόν χάσουμε το στουρνάρα από υπουργό, να μην παίρνουν άδειες οι φυλακισμένοι, να μη βροντήξει το αντάρτικο τουφέκι του ξηρού, κοκ. Εν τω μεταξύ κι εγώ νιώθω μια ανασφάλεια που κυκλοφορεί ελεύθερος ο παττακός και μερικοί χρυσαυγίτες, αλλά καμία εταιρεία δημοσκοπήσεων δε ρωτάει στις έρευνές της το σώμα αν φοβάται τη φασιστική απειλή κι ένα ανοιχτό πραξικόπημα, έτσι να δούμε τι γνώμες θα έπαιρνε.

Ο σύριζα πουλάει τη φρούδα ελπίδα της επιστροφής στο παλιό καλό 2009, που δε διαφέρει ποιοτικά από το φόβο και το εμπόρευμα της κυβέρνησης –με τρομάζει ένα αύριο που θα ‘ναι σαν χτες- όπως έλεγε ένας παλιότερος στίχος. Στην παρούσα ευτυχή συγκυρία, ο αντιπολιτευτικός λόγος του τσίπρα προσαρμόζεται ραγδαία στο κενό και τη γελοιότητα του πολιτικού λόγου της κυβέρνησης. Ο ξηρός πχ μπορεί να μην έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με το σύριζα –όπου προσπαθεί υστερικά να τον χρεώσει το μαξίμου- αλλά το διάγγελμα που διάβασε είναι βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των πλατειών και του ιδεολογικού αχταρμά της κουμουνδούρου. Και η καλύτερη απόδειξη για την ολοκλήρωση της αστικής μετάλλαξης των αναθεωρητών είναι η τακτική του ώριμου φρούτου πούχει υιοθετήσει πλήρως ο σύριζα, σαν υπεύθυνο αστικό κόμμα που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του και τη φθορά του αντιπάλου που θα του δώσει την αυτοδυναμία.

Τα ρετάλια της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας φαίνεται να εξεμέτρησαν το ζην και να οδεύουν προς απόσυρση, αλλά τρέφουν αυταπάτες πως μπορούν να αναπαραχθούν και να επιβιώσουν διά της διάσπασης, σαν πολιτικές αμοιβάδες. Κι έτσι εκτός από την περιβόητη κίνηση των 58 που έγιναν 59 με τον τατσόπουλο, υπάρχουν άλλα τόσα περίπου κομματίδια και κινήσεις, με τελευταίο παράδειγμα το σοσιαλιστικό κόμμα του τζουμάκα! Επειδή όμως ο φετινός μάης δε θα είναι σαν αυτόν του 12’, που δεν είχε καθίσει ακόμα η σκόνη, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, και όλα ήταν ρευστά, η μοναδική τους ελπίδα είναι να κατέβουν μαζί για να επιβιώσουν κοινοβουλευτικά. Αλλά μέχρι τότε, μπορούν να συνεχίσουν να τρων τις ασπόνδυλες σάρκες τους, για να παζαρέψουν τους όρους αυτής της ένωσης

Αντίστοιχες διεργασίες υπάρχουν μέχρι και στο εξωκοινοβούλιο, όπου ζυμώνεται –αν δεν έχει ήδη κλειδώσει- η κοινή κάθοδος αλαβάνου, ανταρσύα και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Που μπορεί να έχουν τελείως διαφορετικές αντιλήψεις για το εργατικό κίνημα και να μη συμφωνούν καν για τη συνύπαρξή τους σε ένα ευρύτερο έστω μετωπικό σχήμα, αλλά μπροστά στην κάλπη τα βρίσκουν από «θέση αρχής», με γνώμονα την εκλογική επιβίωση και την πιο χαλαρή ευρω-ψήφο, που θα μπορούσε να τους δώσει ένα καλύτερο αποτέλεσμα κι έναυσμα για ένα νέο ξεκίνημα. Κι αυτός ο αρραβώνας θα αποτελεί σπουδαίο προηγούμενο για την περίφημη ενότητα, που αποκτά επιτέλους τον πραγματικό, εκλογικό της χαρακτήρα, χωρίς φτιασιδώματα και μεγάλα λόγια, που επιχειρούν να δικαιολογήσουν με πολιτικά κριτήρια την εκάστοτε εκλογική συμμαχία.

Θα ‘χει επίσης ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνουν τα δύο μου-λου, που συνεργάζονται πλέον σε όλα τα επίπεδα, αλλά αν θυμάμαι καλά είχαν διαφορετική στάση στις ευρωεκλογές, όπου το πίσω μουλού απέχει από θέση αρχής.

Κι εμείς τι κάνουμε σφοι; Εμείς βγάλαμε χτες με το ρίζο τη διακήρυξη για τις ευρωεκλογές –που είναι μεστό και ενδιαφέρον κείμενο- ενώ υποθέτω πως μες στον επόμενο μήνα ίσως θα ανακοινωθούν κεντρικά οι συνδυασμοί και οι υποψήφιοι της λαϊκής συσπείρωσης για την τοπική αυτοδιοίκηση. Το τοπίο φυσικά έχει αλλάξει δραματικά από τις τελευταίες ευρωεκλογές του –πολύ μακρινού- 09’ και από το εντυπωσιακό ποσοστό στις περιφερειακές εκλογές του 10’· συνεπώς δεν είναι πολύ εύκολο να θέσουμε τον πήχη και ένα μέτρο σύγκρισης. Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι σημαντικό να έρθει ένα θετικό αποτέλεσμα, όχι γιατί έχουμε αυταπάτες ή γιατί το εκλογικό ποσοστό είναι ο βασικός δείκτης της δουλειάς μας· αλλά για να αναθαρρήσει ο –δικός μας πρωτίστως- κόσμος και να αποδειχτεί πως το 4,5% του ιουνίου του 12’ ήταν προσωρινό, καρπός εκβιαστικών διλημμάτων, που δεν αποτυπώνει την πραγματική πολιτική απήχηση του κουουέ.

Εξάλλου για τους κομμουνιστές το πολιτικό (εκλογικό) κομμάτι δεν μπαίνει αντιπαραθετικά προς το κινηματικό –κι αλίμονο σε όποιον το βλέπει έτσι, απολυτοποιώντας κάποια από τις δύο πλευρές. Το αποτέλεσμα στις περιφερειακές εκλογές του 10’ είχε έρθει μετά από μια περίοδο πλούσιας πείρας και κινηματικής ανάτασης, με δεκάδες πανεργατικές απεργίες. Το 12’ αντιθέτως είχε μεσολαβήσει μια τρίμηνη κινηματική νηνεμία, μετά την 12^η φλεβάρη και την κυβέρνηση παπαδήμου, που έδωσε τον βασικό τόνο και λειτούργησε τελικά αποπροσανατολιστικά για πολλούς ψηφοφόρους, που ήθελαν να… κυβερνηθούν.

Για το κκε δε νοείται καλό εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς πλούσιες κινηματικές διεργασίες. Κι αυτός ο στόχος περνά πρωτίστως κι υποχρεωτικά μέσα από την «αλλαγή της ατζέντας» -που όσο πάει θυμίζει μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές- περνά μέσα από το σπάσιμο της προεκλογικής μονοτονίας και της κανονικής ροής του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Αλλιώς αυτήν την καταθλιπτική προεκλογική περίοδο θα τη διαδεχτεί ένα εξίσου καταθλιπτικό αποτέλεσμα κι ένα ακόμα πιο καταθλιπτικό αύριο, που θα ‘ναι σαν χτες…