Ολα για την ανάκαμψη...

Ολα για την ανάκαμψη...

Πώς θα εξασφαλιστούν οι όροι ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας; Αυτό ήταν το βασικό περιεχόμενο της ημερίδας που διοργάνωσε ο ΣΕΒ πριν από 2 μέρες (ρεπορτάζ φιλοξενήθηκε στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»). Οι ομιλητές επικέντρωσαν σε ορισμένα ζητήματα που αποτελούν αντικείμενο ευρύτερης ενδοαστικής διαπάλης μεταξύ διαφορετικών τομέων της καπιταλιστικής οικονομίας (π.χ. βιομηχανία - τράπεζες κ.λπ.), διαφορετικών κλάδων (π.χ. Μεταποίηση - Ενέργεια - Μεταφορές), αλλά και διαφορετικών επιχειρηματικών ομίλων. Μερικά από αυτά τα ζητήματα που συζητήθηκαν εν συντομία είναι:
-- Η εξασφάλιση όρων για τη χρηματοδότηση των επενδύσεων μέσω τραπεζών και του κράτους, τη διαχείριση αναπτυξιακών προγραμμάτων.
-- Διαμόρφωση προϋποθέσεων για τη ρύθμιση των χρεών των επιχειρηματικών ομίλων στις τράπεζες (βλέπε: «κόκκινα δάνεια») και ταυτόχρονα για τη γρήγορη «εκκαθάριση» υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, προώθηση εξαγορών και συγχωνεύσεων.
-- Η εξασφάλιση φτηνής και επαρκούς ενεργειακής κάλυψης (με χρήση όλων των μορφών) για τις επιχειρήσεις.
-- Η προώθηση «αναδιαρθρώσεων στην αγορά εργασίας» με στόχο την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
-- Το άνοιγμα «νέων πεδίων» δράσης του κεφαλαίου.
Οι παραπάνω στόχοι είναι αποκαλυπτικοί για το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου, διαμόρφωση νέων πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας, με ό,τι επιπτώσεις αυτό μπορεί να έχει σε εργατικές - λαϊκές ανάγκες, ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους κεφαλαιοκράτες (φορολογία, Ενέργεια), που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, περαιτέρω αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων και αντίστοιχα των χρεών, παγίωση αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις κ.λπ.

***

Ο Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, στην εισήγησή του στην ημερίδα, ασκώντας κριτική στην κυρίαρχη πολιτική διαχείρισης, πολιτική που διαμορφώνεται στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, σημείωσε μεταξύ άλλων:
«Η μνημονιακή συνταγή δεν προσφέρει πια λύσεις. Είναι ένα πρόγραμμα που δεν χρειάζεται πλέον η χώρα μας και δεν δίνει προοπτική στο λαό μας. Και πιστεύω ότι αυτό το ξέρουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ που βρίσκονται σε αμηχανία - πολιτική και οικονομική - για το πώς θα αλλάξουν δρόμο.
Η πραγματική έξοδος από την κρίση δεν θα έρθει με το πρόγραμμα της τρόικας, όσο μεγάλη πολιτική ανοχή κι αν επιδείξουν οι δανειστές μας, όση αντοχή κι αν επιδείξει ακόμα ο λαός μας.
Το περιβόητο φως στην άκρη του τούνελ θα φανεί μόνο αν εμείς αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά και σοβαρά για να αναγεννηθεί η παραγωγική βάση της χώρας».
Το σύνθημα, λοιπόν, της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» περιλαμβάνει την υλοποίηση όλων των προαναφερόμενων αντιλαϊκών στόχων, που αποτελούν προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου. Η κριτική του ΣΕΒ στο μνημόνιο γίνεται από τη σκοπιά ότι δεν ευνοεί την επίτευξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, κριτική που ουσιαστικά υιοθετούν όλες οι δυνάμεις της «αστικής διαχείρισης».

***

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «σφάζονται στην ποδιά» του κεφαλαίου σε σχέση με το ποιο μείγμα διαχείρισης θα μπορέσει να εξυπηρετήσει με καλύτερο τρόπο τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη, με ποιους όρους θα γίνει η διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Ανταγωνίζονται στο ποιος υπερασπίζεται την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ανταγωνίζονται για το ποιος θα εξασφαλίσει την πορεία στην ανάκαμψη με «κοινωνική συνοχή» και «πολιτική σταθερότητα». Αλλωστε, η κριτική που ασκεί ο ΣΕΒ στα μνημόνια δεν είναι πολύ μακριά από την κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέρος της το αποδέχεται και η κυβέρνηση γι' αυτό θεωρεί ως αντικείμενο της διαπραγμάτευσης ποιο μέρος του «πλεονάσματος» θα διατεθεί στην ενίσχυση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι αστοί αναλυτές, όπως ο Μπ. Παπαδημητρίου του ΣΚΑΪ, δεν βρίσκουν στρατηγικές διαφορές ανάμεσα στην αρθρογραφία του Γ. Δραγασάκη και την ανάγκη της διαπραγμάτευσης που θέτει και η κυβέρνηση. Γι' αυτό ασκούν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για «πολιτικαντισμό» και «αφερεγγυότητα». Ακριβώς επειδή πρόκειται για μείγματα άσκησης οικονομικής πολιτικής, δηλαδή ανάμειξη διαφόρων δόσεων επεκτατικών και περιοριστικών στοιχείων με κοινούς στόχους, οι διαφορές ανάμεσά τους δεν είναι αβυσσαλέες. Αλλωστε, πρέπει να είναι κατανοητό ότι το μείγμα διαχείρισης που επιλέγεται δεν εξαρτάται από την ιδεολογική προσέγγιση του καθενός διαχειριστή αλλά από τη φάση στην οποία βρίσκεται η καπιταλιστική οικονομία. Αλλο μείγμα απαιτείται σε συνθήκες που η κρίση δεν είχε ακόμα φτάσει στο βαθύτερο σημείο της, σε συνθήκες που χρειάζεται απαξίωση κεφαλαίων και άλλο σε συνθήκες που διαμορφώνονται προϋποθέσεις ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί, λοιπόν, να προσδοκούμε τίποτα από την καπιταλιστική ανάκαμψη και τους διαφόρους επίδοξους διαχειριστές της. Χρειάζεται να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για να έρθει ο λαός στην εξουσία, να ανοίξουμε το δρόμο για ανάπτυξη με στόχο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικό σχεδιασμό, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους.