Αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς

Αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς

Με αφορμή τις διεργασίες για τη συγκρότηση του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού

Στις 22 και 23 Φλεβάρη δυνάμεις που αποτελούν τις διάφορες συνιστώσες της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με στελέχη από την ΠΑΣΚΕ που μεταμορφώνονται σε «ριζοσπάστες», «αριστερούς» και που αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυτόνομη Παρέμβαση», προχωρούν σε πανελλαδική σύσκεψη για τη συγκρότηση νέας παράταξης, με στόχο - όπως λένε - να οργανώσουν το «πολιτικό ρεύμα της αριστεράς» μέσα στα συνδικάτα. Ανάμεσα σε άλλα βαρύγδουπα, λένε ότι θα πρωτοστατήσουν για την «ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος».
Θα μπορούσαμε να πούμε «καλώς τους και ας άργησαν», στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για «ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος» οι συγκεκριμένες δυνάμεις, οι οποίες, όταν πριν από 15 χρόνια ιδρυόταν το ΠΑΜΕ με πρωτοβουλία Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Σωματείων, έχυσαν τόσο δηλητήριο και είπαν τόσα ψέματα, όσα της άμμου τα χαλίκια. «Διασπαστές», «υπονομευτές της ενότητας του κινήματος», «δημιουργία άλλης ΓΣΕΕ», «σεχταρισμός», «απομονωτισμός» και άλλα παρόμοια χαρακτήριζαν τις τοποθετήσεις και τις αναλύσεις τους ενάντια στο ΠΑΜΕ.
Θα μπορούσαμε να τους πούμε «καλώς ήρθατε» στην πάλη για ένα ταξικό μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, έστω και αν έως χτες ήσασταν κομμάτι αυτού του σάπιου, κραγμένου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Εστω και αν δεν υπάρχει μέχρι σήμερα αντεργατική κατεύθυνση, απόφαση που να μην την στηρίξατε:

Από τη Συνθήκη του Μάαστριχ, τη «Λευκή Βίβλο», τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με μειώσεις μισθών, τη φανερή και κρυφή συνεργασία με τους εργοδότες, την ανοιχτή και συγκαλυμμένη απεργοσπασία, τη νόθευση των συσχετισμών με τη βοήθεια των εργοδοτών, τη σύμπλευση με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ σε όλη αυτή την εκφυλιστική πορεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τη στήριξη της ΣΕΣ, του βραχίονα και πέμπτης φάλαγγας της Κομισιόν στα συνδικάτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ας μην έχει τέλος αυτός ο κατάλογος των αμαρτιών σας.
Θα ήταν όμως ασυγχώρητο, επικίνδυνο λάθος, να πιστέψει κάθε καλοπροαίρετος και τίμιος εργαζόμενος, που έχει σιχαθεί τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ειλικρινή προσπάθεια με στόχο την «ανασύνταξη του εργατικού κινήματος». Ο λύκος του ρεφορμισμού τρίχα αλλάζει, γραμμή, συνήθειες και πρακτικές ποτέ.
Βρισκόμαστε μπροστά στη συγκρότηση της νέας κυβερνητικής παράταξης, του νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με βάση τις εξελίξεις και τις ανάγκες αναμόρφωσης του αστικού συστήματος. Σε μια ακόμα οβιδιακή μεταμόρφωση. Ο νέος δικομματισμός που επιδιώκει να στήσει η αστική τάξη με βασικούς πυλώνες τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να έχει προοπτική, προϋποθέτει να έχει ισχυρά στηρίγματα στα συνδικάτα, όπως είχε και το ΠΑΣΟΚ, που είναι πια σε φάση αποσύνθεσης.
Ηδη, η διαδικασία αυτή είναι σε εξέλιξη εδώ και καιρό στους διάφορους κλάδους. Ο,τι πιο βολεμένο, συμβιβασμένο και σε αρκετές περιπτώσεις διεφθαρμένο, περνά είτε μεμονωμένα είτε συντεταγμένα στην «Αυτόνομη Παρέμβαση», ή συνεργάζεται μαζί της. Ανάμεσα σε άλλους, φιγουράρουν «πρώτα ονόματα» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως του Σταθά (του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς και συνδικαλιστή στην ΠΕΣΙΝΕ), του Τσουκαλά από τις τράπεζες, του Αντρέα Κολλά κ.ά.

Δύο ενδεικτικά παραδείγματα

Είναι δεδομένος και εκ των προτέρων καθορισμένος ο ρόλος του «καινούργιου» σχήματος, που με τον βαρύγδουπο τίτλο της «Αριστερής Ριζοσπαστικής Παράταξης» τάζει στους εργαζόμενους «ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος». Γιατί; Μπορεί οι δυνάμεις αυτές να έρχονται με καινούργιους τίτλους και υποσχέσεις, αλλά έρχονται με όλο το παλιό και σάπιο ιδεολογικό τους οπλοστάσιο.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατοντάδες παραδείγματα. Θα αρκεστούμε μόνο σε δύο:

α) Τι είναι αυτό που ζούμε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και συνολικά στον κόσμο; Ποιος ευθύνεται για τα βάσανα που περνάμε; Τι απαντάνε; Ευθύνονται οι κλέφτες, τα λαμόγια, ο καζινοκαπιταλισμός, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση, η τρόικα και τα μνημόνια. Αυτό που ζούμε είναι στρέβλωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και το ζητούμενο είναι μια καλύτερη συνεννόηση με τους πιο ανοιχτόμυαλους καπιταλιστές, με κάποιους καλύτερους και πιο τίμιους διαχειριστές, κάποιους «υγιείς» επιχειρηματίες και όχι «αεριτζήδες».

Το ζητούμενο ποιο είναι; Ενας πιο ανθρωπινός καπιταλισμός. Η ταξική συνεργασία σε όλο της το μεγαλείο. Ψυχή και ουσία του ρεφορμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας ανά τους αιώνες, πασπαλισμένη με μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ταξικής πάλης. Τι καινούργιο όμως φέρνουν σε σχέση με όσα λένε για το ίδιο ζήτημα η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ή με όσα έλεγαν μέχρι χτες και η ζωή απέδειξε ότι ήταν λάθος; Τίποτα φρέσκο.
Μακριά από αυτούς κάθε σκέψη ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, κρίση υπερσυσσώρευσης, ότι έχει νομοτελειακά χαρακτηριστικά, είναι προϊόν της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής και πως καμία διαχείριση δεν μπορεί να την αποτρέψει. Γι' αυτό και θεωρούν «σεχταρισμό» και «διάσπαση» την ταξική πάλη.
Γι' αυτό εναντιώνονται στις προσπάθειες και την ταχτική του ΠΑΜΕ να μην εγκλωβίζεται το συνδικαλιστικό κίνημα στις ενδοιαστικές αντιθέσεις, αλλά να στρέφεται ενάντια σε όλους τους καπιταλιστές και τις ενώσεις τους, να κατευθύνει την πάλη του στην αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

β) Τώρα που ένας κόσμος, έχοντας και την εμπειρία από την ΕΕ και ζώντας την πραγματικότητα, αμφισβητεί τον δήθεν φιλολαϊκό - δημοκρατικό της χαρακτήρα, την αντιλαμβάνεται σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια ένωση καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική, τι λένε; «Ναι, δίκιο έχετε, δεν είναι αυτή η ΕΕ που μας αξίζει, που χρειαζόμαστε. Χρειάζεται μια άλλη αρχιτεκτονική για την Ευρώπη, η οποία μέσα από νέες συμμαχίες, ιδιαίτερα των χωρών του Νότου, μπορεί να οικοδομηθεί».

Τι διαφορετικό λένε από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ; Τι καινούργιο πρεσβεύουν σε σχέση με τα παραμύθια που έλεγαν πριν δύο και τρεις δεκαετίες, ότι η ΕΕ είναι μια «προοδευτική συμμαχία», «μονόδρομος» για το λαό μας και τους άλλους λαούς, μια ένωση που ο λαός μας θα εξασφαλίσει συμμαχίες και συμμάχους που θα του επιτρέψουν να κατοχυρώσει και να διευρύνει τα δικαιώματά του; Τίποτα. Αναμασούν τα ίδια αποπροσανατολιστικά αστικά ιδεολογήματα.

Αλλάζουν μόνο τις ταμπέλες

Το ποιες δυνάμεις αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για «ανασυγκρότηση» του κινήματος, το είπαμε παραπάνω. Δυνάμεις που ήταν μέρος του προβλήματος και εξακολουθούν να είναι. Δυνάμεις που αναδείχνονταν σε πολλές περιπτώσεις με την πριμοδότηση της κυβερνητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΣΚΕ, και τώρα όλοι μαζί επιχειρούν να αλλάξουν προσωπείο.
Δυνάμεις που αλλάζουν ταμπέλες, αλλά κρατάνε ακέραιες τις θέσεις τους. Οχι ενάντια στην ΕΕ, αλλά ενάντια στην Μέρκελ και στην τρόικα. Οχι ενάντια σε όλα τα κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης, αλλά ενάντια στους νεοφιλελεύθερους. Οχι ενάντια σε όλους τους καπιταλιστές, αλλά ενάντια στους «αεριτζήδες» και υπέρ της στήριξης της «υγιούς» επιχειρηματικότητας.
Κατά τ' άλλα, παλιά τους τέχνη κόσκινο. Συκοφαντούν το ΠΑΜΕ ότι είναι ενάντια στους αγώνες και «συστημικό», επειδή καταγγέλλει τον τυχοδιωκτισμό με τον οποίο οργανώνονται οι αγώνες από την «Αυτόνομη Παρέμβαση», επειδή κατήγγειλε ότι η απεργία της ΠΟΕΜ στις Χαλυβουργίες, με αίτημα τη μείωση της τιμής του ρεύματος για τους καπιταλιστές, και η απεργία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (26/1/14) που έγινε κατ' επιθυμία του Σκλαβενίτη (ενάντια υποτίθεται στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές), έγιναν κατ' απαίτηση των καπιταλιστών και οργανώθηκαν έτσι που να έχουν τη λιγότερη ζημιά οι ίδιοι οι καπιταλιστές.
Επιτίθενται μάλιστα με θράσος στο ΠΑΜΕ και το κατηγορούν ότι δίνει στήριξη στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και στην κυβέρνηση, επειδή τους αποκαλύπτει και τους πολεμά με επιχειρήματα! Ούτε εδώ πρωτοτυπούν. Οι ΠΑΣΟΚοι, με πολλούς από τους οποίους σήμερα στήνουν τον νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, υπήρξαν «μανούλες» στη συκοφαντία, με το επιχείρημα ότι «όποιος διαφωνεί μαζί μας στηρίζει τη δεξιά». Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα από τέτοια τερτίπια...

«Δείξε μου το φίλο σου»...

Ο Γιώργος Χαρίσης, γραμματέας οργανωτικού της «Αυτόνομης Παρέμβασης», σε πρόσφατο άρθρο του ενάντια στο ΠΑΜΕ, κάνει την εξής διαπίστωση: «Με το ποιους θέλεις να συνεργαστείς, είναι και προς τα πού θες να πας. Αν θες τομές και ριζοσπαστικές ανατροπές για να αλλάξεις τις αιτίες που γεννούν τις σημερινές κοινωνικές ανισότητες και να προχωρήσεις σε προοδευτικές αλλαγές με σοσιαλιστική προοπτική, πρέπει να δεις και ποιοι είναι οι σύμμαχοί σου».
Σε ό,τι αφορά τη «σοσιαλιστική προοπτική», την έχουν από χρόνια εξαποστείλει στο πυρ το εξώτερον και την χρησιμοποιούν μόνο για να ψαρέψουν σε θολά νερά. Οσο για το ποιους συμμάχους επιλέγουν, να ορισμένα παραδείγματα από τις αρχαιρεσίες Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων που έγιναν το 2013. Είχαμε ενιαία ψηφοδέλτια σε:
Ομοσπονδία Φαρμάκου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Ομοσπονδία Γάλατος - Τροφίμων - Ποτών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Ομοσπονδία Υδρευσης - Αποχέτευσης ΔΕΥΑ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Ομοσπονδία Ασφαλιστικών Εταιρειών ΟΑΣΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Εργατικό Κέντρο Λακωνίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Σωματείο Εργαζομένων ΗΣΑΠ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Εμποροϋπαλλήλων Κω (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Πάτρας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Ιατρικών Επισκεπτών Θεσσαλονίκης (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Κλαδικό Σωματείο Φαρμάκου Πάτρας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Οικοδόμων Αρκαδίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζομένων ΟΤΑ Λιβαδειάς (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), Σωματείο Εργαζομένων Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζόμενων στο Νοσοκομείο Καλαμάτας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Σωματείο Εργαζόμενων Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζομένων στην Υδρευση Θεσσαλονίκης ΕΥΑΘ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο στην εταιρεία «Μέλλον» (ΣΥΡΙΖΑ - Εργοδοτικοί), Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Σύρου (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Οικοδόμων Ηρακλείου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζομένων στην ΕΛΒΟ (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο ΟΤΑ Ραφήνας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Σωματείο Βρεφοκομείου Αθηνών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο ΟΤΑ Ζακύνθου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ), Σωματείο ΟΤΑ Περάματος (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), Σωματείο ΕΔΟΠ - ΔΕΗ (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Φαρμάκου Μεσσηνίας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Μετά από όλα αυτά το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι, «άτιμη πραγματικότητα»...

Του
Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του