Οταν το κεφάλαιο «κατεβαίνει» στις εκλογές αυτοπροσώπως...

Οταν το κεφάλαιο «κατεβαίνει» στις εκλογές αυτοπροσώπως...

Αξιοσημείωτα είναι και όσα συμβαίνουν στο Δήμο Πειραιά, όπου ανακοινώθηκε ως υποψήφιος δήμαρχος ο αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, επιχειρηματίας Γιάννης Μώραλης, έχοντας στο πλευρό του στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, πολιτικούς όπως οι Ανδριανόπουλος και Αγραπίδης, πρώην δήμαρχοι Πειραιά.

Μάλιστα, η προεκλογική του εκστρατεία εγκαινιάστηκε παρουσία του υπουργού Παιδείας, Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, έχει σταθεί προηγουμένως στο πλευρό του επίσημου κυβερνητικού υποψηφίου, Βασίλη Μιχαλολιάκου.
Το γεγονός ότι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι με τον Μώραλη είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ και εφοπλιστής, Βαγγέλης Μαρινάκης, και ο μεγαλοεπιχειρηματίας Πέτρος Κόκκαλης σηματοδοτεί ακριβώς τέτοιες στοχεύσεις: Οτι εν μέσω κρίσης και την ώρα που διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα (όπως η παραπέρα εξέλιξη του Πειραιά και της ευρύτερης περιοχής σε διεθνές κέντρο ναυτιλίας, τουρισμού, εμπορίου, διαμετακόμισης, αθλητικών υποδομών) τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου (στις αναμεταξύ τους, ενδοαστικές κόντρες για το ποιος θα πάρει καλύτερη θέση και μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα) κανέναν ενδοιασμό δεν έχουν να βγουν κατευθείαν μπροστά. Χωρίς «διαμεσολαβήσεις» και αχυρανθρώπους, προκειμένου να εκφράσουν καλύτερα και τελικά να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για παραπέρα διεύρυνση της κερδοφορίας τους. Ενώ επίσης προβάλλονται οι «επιτυχημένοι επιχειρηματίες» ως διέξοδος για την ανανέωση του πολιτικού στελεχικού δυναμικού. Στην εργατική - λαϊκή συνείδηση υπάρχει διαχωρισμός - που καλλιεργείται συστηματικά από την αστική αλλά και οπορτουνιστική προπαγάνδα - ανάμεσα στους αστούς πολιτικούς και το κεφάλαιο, τους μεγάλους επιχειρηματίες κ.λπ. Ενώ η δυσαρέσκεια για τη σημερινή κατάσταση εύκολα εκδηλώνεται στους πρώτους, δεν «αγγίζει» τους δεύτερους ή μάλλον αγγίζει μόνο όσα τμήματά τους αποκαλύπτονται διεφθαρμένα κ.λπ.
Αλλωστε, έχουμε και άλλα τέτοια παραδείγματα επιχειρηματιών που έσπευσαν να ασχοληθούν άμεσα οι ίδιοι με την πολιτική. Πασίγνωστα τα παραδείγματα του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, των Στέφανου Μάνου και Γιάννη Παπαθανασίου παλαιότερα, που διετέλεσαν και υπουργοί κ.ά.
Στον Πειραιά δήμαρχος της πόλης σημαίνει και μέλος της διοίκησης του ΟΛΠ. Είναι κατανοητό τι σημαίνει αυτό με δεδομένο το πεδίο αντιπαράθεσης επιχειρηματικών συμφερόντων να απλώνεται από τον προλιμένα του Πειραιά ως και το νέο σταθμό του ΟΣΕ στον Ασπρόπυργο, καθώς ο Πειραιάς από ένα λιμάνι της γραμμής γίνεται ταχύτατα λιμάνι - κεντρικός ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα σε Ανατολή και Ευρώπη.
Σ' αυτό το πεδίο οι υποψηφιότητες όλων των αστικών κομμάτων προσπαθούν να εκφράσουν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, επιχειρηματικά συμφέροντα που ανταγωνίζονται στη βάση αυτών των εξελίξεων. Διόλου τυχαία η «σύμπτωση» προτεραιοτήτων μεταξύ Μώραλη και του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ Δρίτσα:
«Στόχος μας είναι να γίνει ο Πειραιάς διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, αντίστοιχο του Λονδίνου και της Σιγκαπούρης (...) να γίνει το πρώτο λιμάνι εξυπηρέτησης κρουαζιερόπλοιων στη Μεσόγειο (...) να γίνει διεθνές ναυταθλητικό κέντρο», λέει ο Μώραλης. «Οι ιστορικοί πυλώνες της άνθησης του Πειραιά ήταν - και θα μπορούσαν να παραμείνουν - το λιμάνι, το εμπόριο και ο πολιτισμός (...) Ο Πειραιάς είναι πόλη-λιμάνι κι έτσι θα μείνει (...) Το λιμάνι του Πειραιά μπορεί και πρέπει να γίνει "η ναυαρχίδα" της παραγωγικής ανασυγκρότησης», πλειοδοτεί ο Δρίτσας.
Σε κάθε περίπτωση, όταν οι Μώραλης, Μιχαλολιάκος, Δρίτσας, άλλοι υποψήφιοι των αστικών κομμάτων μιλάνε για «ανάπτυξη» κι «ανασυγκρότηση» στον Πειραιά εννοούν διαδικασίες απ' όπου θα κερδίσουν πάλι οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Στο έδαφος αυτό συγκρούονται ανηλεώς μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία επενδύουν και με ανθρώπους τους στα ψηφοδέλτια των αστικών παρατάξεων. Συμφέροντα και συγκρούσεις από τις οποίες τίποτε δεν έχουν να περιμένουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα.