27 Μαΐ 2014

Κι όμως είναι ακόμα εδώ

 Κι όμως είναι ακόμα εδώ

Καθώς η χτεσινή μέρα, 26η μαΐου, κύλησε ομαλά, χωρίς κανείς τελικά (κυβέρνηση, τρόικα, καπιταλιστές) να οργανώσει το σχέδιο διαφυγής του, όπως προέβλεπε η αξιωματική αντιπολίτευση, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με μερικές ακόμα ουρές των εκλογών και των χτεσινών αναλύσεων.

Για να παραφράσω μια ατάκα του λίνεκερ, που διασκεύασε κι ο Argie σε προηγούμενη ανάρτηση, οι εκλογές είναι μια πολιτική διαδικασία, όπου συμμετέχουν διάφορα κόμματα κι υποψήφιοι και στο τέλος νικάει πάντα το πασόκ, σε διάφορες γεύσεις, μορφές και πολιτικές συσκευασίες. Προ κρίσης εξάλλου, όλα τα κόμματα ήτανε και λίγο πασόκ (όπως σημείωσε ο σεχτάρ) με τη μία ή την άλλη έννοια, από τη νδ του καραμανλή και της σοσιαλμανίας, μέχρι άλλα μικρότερα μορφώματα, που φιλοδοξούσαν να γίνουν πασόκ στη θέση του πασόκ (αλλά το κατόρθωσε μόνο ο ιζνολέφτ της κουμουνδούρου). Όλα πλην λακεδαιμονίων, που κινδύνεψαν μία και μόνη φορά να απαρνηθούν τα κομμουνιστικά τους χαρακτηριστικά και να γίνουν κι αυτοί ένα είδος πασοκ, αλλά πήγαν κόντρα στο ρεύμα χωρίς να λυγίσουν κι αυτό δε μας το συχώρεσε ποτέ το σύστημα.

Γενικώς ο έλληνας ψηφοφόρος κι η θολωμένη συνείδησή του έχουν κατασταλάξει σε μια μεσοβέζικη θέση, που μάλλον δεν ξέρει κι η ίδια τι θέλει: καταδικάζει και μαυρίζει στα λόγια τους ενδοτικούς πολιτικούς, που είναι τσιράκια ξένων δυνάμεων και των αφεντικών (αν και συνήθως η μέση συνείδηση σταματάει στο πρώτο επίπεδο και τη διαπλοκή, γενικά κι αόριστα, χωρίς να φτάνει σε κάποια ταξική ανάλυση). Νοσταλγεί τα χρόνια του ανδρέα, που έλεγε τουλάχιστον και κανένα όχι. Αλλά έχει μάθει να βάζει τείχη στα αυτιά της, όταν μιλάνε οι κομμουνιστές, γιατί είναι κολλημένοι στη στείρα άρνηση και λένε σε όλα «όχι». Το ζητούμενο δηλ είναι να πέσουμε λέγοντας πού και πού «όχι» και «μη», για τα μάτια του κόσμου, μη μας περάσουν για τίποτα εύκολους. Να το ευχαριστηθεί δηλ και ο άλλος, που θα βρει λίγη αντίσταση πριν πάρει το κάστρο.

Η επόμενη μέρα αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς κι εκκρεμότητες. Η κυβέρνηση μοιάζει να τελεί υπό προθεσμία, αλλά προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και προφανώς δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της, σαν ώριμο φρούτο. Ο κάρολος έλεγε πως κανένα κοινωνικό σύστημα δε φεύγει από το ιστορικό προσκήνιο προτού εξαντλήσει τις δυνατότητες που έχει για να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις. Κατ’ αντιστοιχία καμία κυβέρνηση δε φεύγει από το πολιτικό προσκήνιο, προτού εξαντλήσει κι αυτή τις δικές της δυνατότητες να κρατηθεί γαντζωμένη στο μαξίμου, ενσωματώνοντας παράλληλα τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Το ζήτημα είναι βέβαια αν ο άλλος πόλος του σύριζα είναι έτοιμος να πάρει την κυβερνητική σκυτάλη ή αν έχει λαχανιάσει προτού καν κληθεί να τρέξει και χάνει τη δυναμική του, φτάνοντας κοντά στο εκλογικό του ταβάνι, όπως εκτιμούν κάποιοι σφοι. Το δυστύχημα για αυτόν είναι πως όσο πιο απροκάλυπτα κι απενοχοποιημένα μετατοπίζεται προς τα δεξιά στοχεύοντας στον περιβόητο μεσαίο χώρο, τόσο περισσότερα εμπόδια συναντά, ως μοχλό πίεσης για την ακόμα ταχύτερη μετατόπισή του, όπως πχ την τηλεοπτική παραγωγή του ποταμιού, που κατάφερε να ψαλιδίσει ως ένα βαθμό τα εκλογικά του φτερά.

Ήδη πάντως φαίνεται να οικοδομεί κάποιες πρώτες σχέσεις και συμμαχίες με το αστικό μπλοκ, για να ενισχύσει τη θέση του, όπως προκύπτει από τις προχτεσινές δηλώσεις της γιάννας (που φιλοδοξεί να γίνει και πρόεδρος της δημοκρατίας, όπως μας ενημέρωσε) και την περίφημη συνάντηση της δούρου με το μαρινάκη –για τις πρακτικές απολήξεις της οποίας μπορείτε να δείτε κάποια σενάρια, που δεν ευσταθούν απαραίτητα αλλά έχουν ενδιαφέρον, στο σημερινό πρωτοσέλιδο της αεκτζίδικης ώρας, κάτω αριστερά.
Χτες πάντως ο μαρινάκης βρέθηκε στο σεφ δίπλα στους αγγελόπουλους της καε ολυμπιακός. Κι έτσι ο σύριζα έχει την ευκαιρία να γίνει γέφυρα συμφιλίωσης κι ομόνοιας για το σόι και τις αντιμαχόμενες πλευρές του –αφού αναπτύξει στο ενδιάμεσο εναλλακτικές εκδοχές της θεωρία των δύο άκρων και των δύο αστερίσκων, όπως γράφει η αυγή.

Ίσως κάποιοι σπεύσουν να ρωτήσουν πώς τεκμηριώνεται με στοιχεία κι όχι με φήμες η σύνδεση του σύριζα με επιχειρηματικά συμφέροντα και μερίδες της αστικής τάξης. Είναι εν πολλοίς η ίδια ερώτηση που μας απευθύνουν συχνά για να υποδείξουμε συγκεκριμένα εκείνο το τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης που είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ξανατονίζω λοιπόν με την ευκαιρία αυτή πως κατά τη γνώμη μου η αστική τάξη είναι ενιαία, παρά τις όποιες δευτερεύουσες εσωτερικές διαφοροποιήσεις της και εξετάζει συλλογικά όλες τις εναλλακτικές της για κάθε πιθανό σενάριο (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ο σύριζα και η δραχμή). Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα κι ιδιαίτερες κομματικές προτιμήσεις, ούτε δογματικές αγκυλώσεις· συνεργάζεται με όποιον μπορεί να του κάνει καλύτερα τη δουλειά. Ο μπόμπολας (και ο κάθε καπιταλιστής) είναι πρωτίστως με την πάρτη του και δευτερευόντως ή καθόλου με το (όποιο) πασόκ. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα να στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, για να τη ρίξει αύριο ή να επιβάλει τους όρους του, όπως στη «σύγκρουσή» του με τον καραμανλή στο θέμα του βασικού μετόχου.

Στην ευρώπη εν τω μεταξύ σοκάρονται με την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και της ακροδεξιάς, με την επικράτηση της λεπέν στη γαλλία, την επανεμφάνιση των ναζί στη γερμανία (απ’ όπου δεν είχαν λείψει ποτέ στην πραγματικότητα) και τις αρκούδες, που όπως όλα δείχνουν, εξακολουθούν να χέζουν στο δάσος. Στην ιταλία και την πλατφόρμα του τσίπρα έχει ανοίξει μια παρόμοια συζήτηση, στην κυριολεξία του κώλου, για το αν συγκέντρωσαν τα ποσοστά τους χάρη στις θέσεις του ή στα οπίσθια της επικεφαλής της καμπάνιας τους, που τα λάνσαρε η ίδια με μαγιό σε μια φωτογραφία στη σελίδα της στο διαδίκτυο. Ενώ οι ουκρανοί, ακολουθώντας τα φώτα της χώρας μας που γέννησε τη δημοκρατία, εξέλεξαν πρόεδρο το δικό τους αντίστοιχο μαρινάκη, με τη διαφορά πως αυτός έχει πολύ περισσότερους μπέους και μαφιόζους στη δούλεψή του. Δε θα φτάσουν ποτέ όμως το δικό μας επίπεδο και τα δημοκρατικά φρονήματα των δημοτών της ανδραβίδας, που εξέλεξαν τον πρώτο μετανάστη δήμαρχο στα ελληνικά χρονικά, στην περιοχή της μανωλάδας με τους τσιφλικάδες και τα ματωμένα φραουλοχώραφα. Κι αν μπορεί, ας μας πει μετά κανείς ρατσιστές...

Στα καθ’ ημάς, κάποιοι σκάλωσαν με τις δηλώσεις του κουτσούμπα για το εκλογικό αποτέλεσμα και την αναφορά του στην αριστερή αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πολιτική (που δεν ενισχύθηκε με την πρωτιά του σύριζα). Η οποία στην ανακοίνωση της κε για το αποτέλεσμα έγινε «αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή», αλλά παρέμεινε ο όρος «αριστερή». Αν κάποιοι θέλουν να ξεψειρίσουν όσα λέει ο κούτσι, για να βγάλουν ξίγκι και θέμα από το πουθενά, θα μπορούσαν να ξανακούσουν προσεκτικά την κεντρική ομιλία του γγ στο πεδίο του άρεως και την αναφορά τους στους πατριωτικούς αγώνες, όπου το κόμμα έδωσε τα καλύτερα παιδιά του. Η ουσία κατά τη γνώμη μου βρίσκεται αλλού. Το κόμμα καλά (θα) κάνει και δεν χαρίζει επικοινωνιακά καμία έννοια στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να λανσάρει το (ψευδές κι ανιστόρητο) σύνθημα ‘πρώτη φορά αριστερά’, αλλά όποιος νιώθει αριστερός, πρέπει να καταλάβει ότι ο κυβερνητικός κρετινισμός του σύριζα δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σχέση με την αριστερά κι ότι η δική του θέση είναι στο πλευρό των κομμουνιστών. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όσους θέλουν να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό, τους διεθνείς οργανισμούς του, τις επεμβάσεις του και το ματοκύλισμα των λαών.

Από την ανακοίνωση της κε ξεχωρίζω τη δέσμευση για την ανάληψη περισσότερων πρωτοβουλιών για την αποκάλυψη του κάλπικου αντισυστημικού χαρακτήρα των φασιστών και του δεσμού τους με τα μονοπώλια. Οι πρωτοβουλίες αυτές όμως δεν πρέπει να μείνουν στο επίπεδο της αποκάλυψης, αλλά να εκφραστούν έμπρακτα, με διάφορες ενέργειες και δραστηριότητες.
Κάτι που δεν ισχύει μόνο για το μέτωπο ενάντια στους φασίστες, αλλά πρέπει να γίνει γενικός μπούσουλας στη δράση μας το επόμενο διάστημα, αν θέλουμε να δούμε να σπάει το σκηνικό της απάθειας των τελευταίων μηνών και οι καταθλιπτικοί συσχετισμοί που διαμορφώνει.

Κράτησα για το τέλος μια σύντομη αναφορά στο αποτέλεσμά της ανταρσύα, που σίγουρα ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους –όσο κι αν αυτές φούσκωσαν τεχνηέντως από τις παρεμβάσεις διάφορων δημοσιολόγων του χώρου, που έκαναν λόγο για το όριο του 3% και την εκλογή ενός αντικαπιταλιστή ευρωβουλευτή. Λέω κατώτερο των προσδοκιών κι όχι των δυνατοτήτων, γιατί οι δυνατότητες κινούνται πάντα εντός ενός φάσματος και δεν είμαι σίγουρος πως, δεδομένης της ασφυκτικής πίεσης του σύριζα, που δεν πρόλαβε να ξεδιπλωθεί πλήρως την τελευταία εβδομάδα, τους έτυχε τελικά το χειρότερο ενδεχόμενο.

Θα πω λοιπόν πως συμμερίζομαι ειλικρινά τη στενοχώρια ενός αγωνιστή, που φτύνει αίμα για να κλείσει κάποιες ψήφους και να πείσει έναν κόσμο ή και τους δικούς του πολλές φορές, που μάτωσε οικονομικά για να στηρίξει τη συμμετοχή του σχήματός του στις περιφερειακές εκλογές, και βλέπει να τους περνάει στην κάλπη ο κάθε πικραμένος, χωρίς υπερβολή, που δεν κόπιασε συγκριτικά ούτε στο μισό (πχ το κόμμα των κυνηγών). Το ερώτημα λοιπόν είναι τι συμπεράσματα βγάζει ο καθένας από αυτό το δείκτη και την πίεση που ασκήθηκε και πώς το ερμηνεύει πολιτικά. Αν το συμπέρασμα κάποιων όμως είναι πως βασικά φταίει ότι χάλασε η συμμαχία με τον αλαβάνο, τότε… καληνύχτα και καλή τύχη –θα την χρειαστούν οπωσδήποτε στις επόμενες εθνικές εκλογές, για να μη ξαναγυρίσουν στα ποσοστά του ιουνίου του 12’.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ