ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ



Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά αυτού του είδους και η ζωντανή ιδεολογικοπολιτική συζήτηση που αυτή προκαλεί μέσα στην ΚΟΒ αποτελεί αναγκαιότητα. Αυτό, άλλωστε, αναδείχτηκε και από τη συζήτηση των ιδεολογημάτων στις ΚΟΒ, αλλά και με στενούς οπαδούς, που έγινε το προηγούμενο διάστημα. Είναι μια δουλειά που ατσαλώνει τις κομματικές δυνάμεις, βοηθά στην αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος, να μπαίνει στην πράξη η πολιτική μας γραμμή με την καθημερινή δράση των δυνάμεών μας σε κάθε χώρο δουλειάς στους κλάδους. Βοηθά την Κομματική Οργάνωση στη συγκέντρωση πολύτιμης πείρας και στη μεταφορά της, για να γίνει συλλογική πείρα που η επεξεργασία της είναι χρήσιμη όχι μόνο για την ίδια την Οργάνωση, αλλά για ολόκληρο το Κόμμα.
Επομένως, η προσπάθεια παρακολούθησης των αντιλήψεων, των ιδεολογημάτων, της παρέμβασης του ταξικού αντίπαλου και των δυνάμεών του από την Κομματική Οργάνωση χρειάζεται να έχει συνέχεια και να εξελίσσεται. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και η σημερινή προσπάθεια συγκέντρωσης και κωδικοποίησης στοιχείων της παρέμβασης της εργοδοσίας και της επίδρασης των αστικών ιδεολογημάτων στους εργαζομένους.
Η παρέμβαση της εργοδοσίας στους εργαζομένους με όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Η Κομματική Οργάνωση πρέπει να παρακολουθεί συνεχώς και ολοκληρωμένα την εξέλιξή της, προκειμένου να έχει πραγματική εικόνα για το χώρο ευθύνης της και να επεξεργάζεται ανάλογα και συγκεκριμένα την παρέμβασή της. Έτσι θα μπορούμε να δουλεύουμε ουσιαστικά με τη στρατηγική του Κόμματος, για τη ρεαλιστικότητα της οικονομικής και πολιτικής πρότασης του Κόμματος, όχι μόνο ως σύνθημα, αλλά με αφετηρία τα τρέχοντα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα όπως εκδηλώνονται στο χώρο εργασίας, στον κλάδο κλπ.
Συνήθως δεν παρακολουθούμε όσο πρέπει αυτήν την πλευρά της δράσης της εργοδοσίας, όσο παρακολουθούμε την επίθεσή της σε σχέση με τα μισθολογικά, τα εργασιακά, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τους αγώνες. Πρόκειται για πολύμορφη ιδεολογική δουλειά, με την οποία στηρίζει την προώθηση της αντεργατικής πολιτικής της, τη συκοφαντία και το χτύπημα των αγώνων. Αν ψάξει κανείς στις ιστοσελίδες και στα έντυπα μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων που δραστηριοποιούνται σε διάφορους βιομηχανικούς κλάδους, θα διαπιστώσει ότι έχουν στρατηγικό σχέδιο για την ιδεολογικοπολιτική τους παρέμβαση –όχι μόνο στους εργαζομένους τους, αλλά και ευρύτερα στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα, στις περιοχές που δρουν– που το επεξεργάζονται και το εξελίσσουν διαρκώς. Ο στόχος είναι να «ξεπλύνουν» στη συνείδηση των εργαζομένων και του λαού την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να προβάλουν μια ψευδεπίγραφη, απολύτως πλασματική αντιπαράθεση του τύπου «οι καλές, δημιουργικές και παραγωγικές, ευαισθητοποιημένες επιχειρήσεις και η κακή ανάλγητη κυβέρνηση ή κράτος». Να πείσουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι αναντικατάστατο και μπορεί να εξελίσσεται, να λύνει τα προβλήματα, να εξασφαλίζει την πρόοδο και να δίνει αισιόδοξη προοπτική. Ότι γι’ αυτό απαιτείται να υπάρχει «κλίμα συνεννόησης και συνεργασίας ανάμεσα στους εργαζομένους και την εργοδοσία». Στην καθημερινή μας δουλειά με τους εργαζομένους, όλα αυτά τα συναντάμε. Αν δε συζητάμε το πώς θα τα αντιμετωπίσουμε, το πώς θα τα ξεριζώσουμε από το μυαλό των εργαζομένων, δύσκολα μπορεί να οργανωθεί η πάλη με σωστό προσανατολισμό και στόχο.
Η ιδεολογική παρέμβαση της εργοδοσίας έχει καταρχάς υλική βάση και γίνεται σε δύο επίπεδα: α. Στους εργαζομένους της ίδιας της επιχείρησης και β. στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον στο πλαίσιο της λεγόμενης «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» (ΕΚΕ).

ΟΙ ΥΛΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ

Α. ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ

Πολλές εταιρίες, μεγάλοι όμιλοι, φροντίζουν για την επιμόρφωση των εργαζομένων, εκπονούν προγράμματα για εκπαίδευση, σεμινάρια, επιδοτούν μεταπτυχιακά. Διαβάζουμε στις ιστοσελίδες ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: «Ιδιαίτερη σημασία δίνεται από την εταιρία στο μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων της, καθώς αυτό αποτελεί βασικό προτέρημα έναντι του ανταγωνισμού», «η συνεχής παροχή ευκαιριών εκπαίδευσης και ανάπτυξης στους εργαζομένους της αποτελεί θεμελιώδη δέσμευση της εταιρίας», «συνεχής ανάπτυξη των δεξιοτήτων και των γνώσεων των εργαζομένων μέσω ενδοεπιχειρησιακών προγραμμάτων εκπαίδευσης και ανάπτυξης», «επισημαίνεται ότι η εταιρία επιδοτεί την επιμόρφωση των στελεχών της από διεθνώς αναγνωρισμένα εκπαιδευτικά κέντρα». Αντίστοιχα ισχύουν και σε ΑΜΣΤΕΛ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΟΚΑ - ΚΟΛΑ, ΓΙΩΤΗΣ.
Όλες οι παραπάνω εταιρίες κάνουν επιπλέον παροχές για τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους, όπως ασφαλιστικά προγράμματα, προγράμματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και προληπτικής ιατρικής, κατασκηνώσεις για τα παιδιά των εργαζομένων, βραβεύσεις παιδιών εργαζομένων που πέτυχαν στις πανελλαδικές, πριμ παραγωγικότητας, επιπλέον άδειες μητρότητας και πατρότητας κ.ά. Η ΠΕΠΣΙΚΟ προσφέρει κάθε χρόνο 250 υποτροφίες για τα παιδιά των πλήρους απασχόλησης εργαζομένων της σε όλο τον κόσμο. Η ΑΡΓΩ πρόσφερε έγκαιρα όλα τα σχολικά βιβλία στα παιδιά του προσωπικού της για τη σχολική χρονιά 2011-2012. Η ΜΠΕΡΙΝΓΚΕΡ και η ΦΑΡΜΑΤΕΝ οργανώνουν κατά καιρούς ψυχαγωγικές εκδηλώσεις και αθλοπαιδιές για τους εργαζομένους. Η ΒΙΒΕΧΡΩΜ διοργάνωσε για τους εργαζομένους της ημερίδα με θέμα τις «διαπροσωπικές σχέσεις», με απώτερο στόχο «την αποτελεσματική ενδοεταιρική επικοινωνία και την υψηλή εργασιακή τους απόδοση». Για το ξεκίνημα του νέου διυλιστηρίου της στα ΕΛΠΕ Ελευσίνας, η εταιρία έδωσε πριμ μικτά 1200€ στους εργαζομένους παραγωγής Ελευσίνας, 1000€ στους εργαζομένους παραγωγής Ασπροπύργου και 500€ στους εργαζομένους στις υπόλοιπες υπηρεσίες.
Στην υλική βάση των παροχών στηρίζουν την κολακευτική προς τους εργαζομένους φρασεολογία που χρησιμοποιούν κατά κόρο. Στον κλάδο της Ενέργειας, στα έντυπα και στις ιστοσελίδες των μεγάλων ομίλων (ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ) υπάρχει ξεχωριστή αναφορά στους εργαζομένους των επιχειρήσεων, με φράσεις: «Οι άνθρωποί μας», «το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί […] καθοριστικό παράγοντα», «επενδύοντας στους ανθρώπους μας», «για τους ανθρώπους μας», «σε αυτούς οφείλει την επιτυχημένη πορεία», «η εταιρική κουλτούρα είναι το στοιχείο που διασφαλίζει συνοχή και σύμπνοια στην πορεία ανάπτυξης μιας εταιρίας», «πιστεύουμε ότι η επίτευξη των επιχειρηματικών μας στόχων και το μέλλον της εταιρίας εξαρτώνται από τους ανθρώπους μας οι οποίοι αποτελούν την κινητήριο δύναμή μας», «οι δεξιότητές τους, αλλά και η προσωπική δέσμευσή τους συνιστούν ένα κρίσιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα […] ιδιαίτερα σε έναν κλάδο που χαρακτηρίζεται τόσο από υψηλή τεχνολογία όσο και από υψηλή ανταγωνιστικότητα», «το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί για τη ΜΕΤΚΑ (βλ. όμιλος ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ) καθοριστικό παράγοντα της επιτυχίας των επιχειρησιακών στόχων και στρατηγικών της».
Αντίστοιχες αναφορές γίνονται και σε άλλους κλάδους, όπως χημική βιομηχανία (ΒΙΒΕΧΡΩΜ ΦΛΕΞΟΠΑΚ), φάρμακο (ΒΙΑΝΕΞ, ΦΑΡΜΑΤΕΝ, ΜΠΕΡΙΝΓΚΕΡ), τρόφιμα (TASTY). Σε τριμηνιαίο περιοδικό της, η TASTY προβάλλει συγκεκριμένους υπαλλήλους και τους «ευχαριστεί» για την προσφορά τους. Αρκετές τέτοιες εταιρίες (TASTY, ΤΖΕΝΕΣΙΣ ΦΑΡΜ, ΑΜΣΤΕΛ κ.ά.) βραβεύονται για το «καλό εργασιακό περιβάλλον», για τη «φροντίδα στο ανθρώπινο δυναμικό τους».

Β. ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Στο πλαίσιο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ), διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι αναπτύσσουν πλούσια δραστηριότητα, η οποία μάλιστα συνοψίζεται και διαφημίζεται σε ετήσιο επίπεδο σε ευπαρουσίαστα πολυσέλιδα έντυπα. Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:
ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ προσφέρουν οικονομικές παροχές σε ετήσια βάση σε όμορους δήμους, σε αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους, όπως: Άμεση χρηματική δωρεά στους δήμους για κάλυψη αναγκών. Χρηματοδότηση έργων (π.χ., για παιδικές χαρές). Χορηγίες για πολιτιστικά - αθλητικά δρώμενα. Χρηματοδότηση και υποστήριξη πρωταθλητών. Κάλυψη δαπανών θέρμανσης σε σχολεία, ΚΑΠΗ, νοσοκομεία, ανέργους και ιδρύματα. Υποστήριξη ιδρυμάτων, οικονομική βοήθεια σε άπορους φοιτητές. Εφαρμογή του κριτήριου της εντοπιότητας για τις προσλήψεις προσωπικού. Ενίσχυση των τοπικών επιχειρηματιών, με ανάθεση εργολαβιών και προμήθεια από αυτούς. Κάλυψη δαπανών συντήρησης οχημάτων πυροσβεστικής. Απευθείας χρηματοδότηση των εργατικών σωματείων.
Η ΒΙΒΕΧΡΩΜ έχει στο ενεργητικό της το βάψιμο του Γενικού Λύκειου Μάνδρας και του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ελευσίνας, τη στήριξη συλλόγου ατόμων με αναπηρία Δυτικής Αττικής, την εθελοντική αιμοδοσία σε συνεργασία με το Θριάσιο Νοσοκομείο, τη συλλογή παιχνιδιών, τροφίμων και παιδικών ρούχων για τα Χριστούγεννα.
Η ΚΡΑΦΤ συνεργάζεται όλο το χρόνο με κεντρικούς και τοπικούς φορείς για την υλοποίηση δράσεων «κοινωνικής ευαισθησίας», με χορηγίες σε νοσοκομεία, γηροκομεία, σχολεία, φυλακές κ.ά.
Η ΑΡΓΩ πρόσφερε στον τοπικό σταθμό πυροσβεστικής του Κορωπίου ηλεκτρονικό εξοπλισμό και αναλώσιμο υλικό.
Η TASTY προσλαμβάνει, έστω και για μικρά χρονικά διαστήματα, παιδιά από το χωριό SOS μετά από το 18ο έτος της ηλικίας τους για απόκτηση γνώσης και προϋπηρεσίας σε πολυεθνική.
Η ΜΠΕΡΙΝΓΚΕΡ οργάνωσε το Πάσχα διανομή τροφίμων σε οικογένειες του Κορωπίου.
Η ΒΙΑΝΕΞ χρηματοδοτεί επιστημονικά σεμινάρια και διαθέτει βραβεία και υποτροφίες κάθε χρόνο.
Η ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ στηρίζει το κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου Ασπροπύργου και χρηματοδοτεί σχολεία σε καπνοπαραγωγικές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας για αγορά πετρελαίου.
Αντίστοιχες δραστηριότητες επιδεικνύουν και άλλες εταιρίες, π.χ. ΦΑΓΕ, ΝΕΣΤΛΕ, ΓΙΩΤΗΣ.
Έντονη δραστηριότητα και παρεμβάσεις αναπτύσσουν όλες αυτές οι εταιρίες στο ζήτημα της «προστασίας του περιβάλλοντος» και της «οικολογικής συνείδησης». Οργανώνουν δράσεις εθελοντισμού μαζί με τους εργαζομένους για την προστασία του περιβάλλοντος (καθαρισμούς, δεντροφυτεύσεις), ενώ εφαρμόζουν μια σειρά μέτρα και καινοτομίες για τη μείωση της ρύπανσης του περιβάλλοντος.
Αυτή η πολύ καλά μελετημένη και σχεδιασμένη παρέμβαση της μεγαλοεργοδοσίας στους κλάδους της βιομηχανίας επιδρά σημαντικά στη συνείδηση των εργαζομένων.
Κρύβει το πραγματικό, βάρβαρο κι εκμεταλλευτικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Πίσω από τα ιλουστρασιόν υλικά για την προστασία του περιβάλλοντος βρίσκεται το δηλητηριασμένο περιβάλλον του Θριασίου. Πίσω από τις εκδηλώσεις για την υγιεινή και ασφάλεια βρίσκονται οι δεκάδες νεκροί και οι εκατοντάδες ανάπηροι μέσα στους τόπους δουλειάς λόγω της έλλειψης μέτρων ασφαλείας και της εντατικοποίησης, βρίσκονται οι θάνατοι από καρκίνο και άλλες επαγγελματικές ασθένειες. Πίσω από τις εκδηλώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών βρίσκονται οι συνθήκες στρατοπέδων που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους, τα εμπόδια στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση, η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι απολύσεις σε όποιον διεκδικήσει το δίκιο του.
Συσκοτίζει τις ταξικές ανειρήνευτες αντιθέσεις, ενισχύει τη λογική της σύμπλευσης των συμφερόντων της εταιρίας με αυτά των εργαζομένων, τη δημιουργία κλίματος ταξικής συνεργασίας και «ειρήνης». Δημιουργεί αναστολές κι εχθρικό κλίμα απέναντι στην ανάγκη της οργάνωσης και του αγώνα, στα ταξικά συνδικάτα. Διασπά την ενότητα της εργατικής τάξης. Δυναμώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων για το ποιος θα έχει «καλύτερη επίδοση στη δουλειά», με σύστημα βαθμολόγησης και προαγωγών, ποιος θα δώσει «το καλό παράδειγμα». Τους σπρώχνει στο να παίρνουν ενεργά μέρος στον ανταγωνισμό με τις ανταγωνίστριες επιχειρήσεις, να ταυτίζονται με τον εργοδότη τους, σε όλα όσα συνοψίζονται στο «η επιχείρησή μας». Ν’ αποδέχονται παθητικά τα διάφορα μέτρα που παίρνει ο επιχειρηματίας για την επιχείρησή του και η κυβέρνηση για όλες τις επιχειρήσεις. Επίσης, καλλιεργεί την αντίληψη του «τυχερού εργαζομένου» που διατηρεί τη θέση εργασίας του μέσα στις δύσκολες και αρνητικές σημερινές συνθήκες. Αποσυνδέει την πολιτική από την οικονομία, αποκρύπτει τ’ αδιέξοδα του καπιταλισμού και δημιουργεί αυταπάτες περί δυνατοτήτων ανάπτυξης ή και καλύτερης διαχείρισης, διεξόδου, πάντα στο πλαίσιο του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος.
Δημιουργεί την εντύπωση ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και αδιαμφισβήτητος, το μόνο σύστημα που μπορεί να εγγυηθεί την πρόοδο και την εξέλιξη, άρα το ζητούμενο είναι η βελτίωσή του, η αναζήτηση λύσεων στο πλαίσιό του. Διαμορφώνει ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος για να ριζώνει στο μυαλό των εργαζομένων είτε η σημερινή κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάπτυξης» και «νέου ξεκινήματος» είτε η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ περί «αριστερής κυβέρνησης» και «φιλολαϊκής διαχείρισης», περί «παραγωγικών, υγιών και μη» επιχειρήσεων και τομέων, ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Οι παρεμβάσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη από το κύριο πρόβλημα της εκμετάλλευσης, πλασάρουν τον εθελοντισμό που εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το μεγάλο κεφάλαιο και μεταφέρει στις πλάτες της την ευθύνη των καπιταλιστών και του κράτους τους. Με τον εθελοντισμό, τις ΜΚΟ, τα κοινωνικά παντοπωλεία κ.ά. προσπαθούν να παρέμβουν στη δομή του εργατικού κινήματος και να την αλλοιώσουν, να περάσουν την αντίληψη δηλαδή ότι το ζήτημα της αλληλεγγύης δεν αποτελεί υπόθεση της οργανωμένης δράσης των εργαζομένων μέσα από τα εργατικά συνδικάτα, με οργανωμένες δραστηριότητες και πρωτοβουλίες, με μαχητικό, διεκδικητικό, ταξικό περιεχόμενο, αλλά μπορούν οι εργαζόμενοι να το εναποθέσουν στη «φιλανθρωπία» των επιχειρήσεων, των ΜΚΟ κλπ. Όλα αυτά υπηρετεί η λογική της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε όλα τα ζητήματα και πεδία, σε αντιδιαστολή με την ευθύνη του κράτους.
Φυσικά δεν πρόκειται για πρωτόγνωρες παρεμβάσεις του κεφαλαίου, αλλά για εκσυγχρονισμένες μορφές παλιότερων, όπως οι δωρεές, οι φιλανθρωπίες.
Στη βάση αυτή αναπτύσσονται ιδεολογήματα. Η πείρα της Οργάνωσης από την παρέμβαση σε κινητοποιήσεις που ξέσπασαν στους χώρους δουλειάς το τελευταίο διάστημα, καθώς και από το άνοιγμα με την πολιτική πρόταση του Κόμματος που συζητιέται σε συσκέψεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες, κατέγραψε τα σημαντικότερα συνθήματα - στόχους του κεφαλαίου και το βαθμό επίδρασής τους στους εργαζομένους.

ΣΤΟΧΟΙ - ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Η κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάπτυξης», «νέας Ελλάδας της εξωστρέφειας, των επενδύσεων», «πάταξης της διαφθοράς».
Η εμβέλεια αυτών των αστικών στόχων στους εργαζομένους εξαρτάται κατά πολύ από την κατάσταση που υπάρχει στον κλάδο ή στην επιχείρηση που δουλεύουν και από το τι προβάλλει η εργοδοσία. Εκεί που υπάρχει αυξημένη δραστηριότητα, π.χ., σε φαρμακευτικές επιχειρήσεις, σε τομείς της Ενέργειας, τα περί «ανάπτυξης» λειτουργούν καθησυχαστικά προς τους εργαζομένους. Σε κλάδους όπως τα τρόφιμα ή τα πετρέλαια είναι ενισχυμένο το αίσθημα του ανταγωνισμού, ότι η «ανάπτυξη» θα έρθει για τον καλύτερο και οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι πρέπει να συμβάλλουν σε αυτό.
Η δική μας δουλειά πρέπει ν’ αναδείξει ότι οι πραγματικές απώλειες των μισθωτών δεν προέρχονται μόνο από το ύψος των μισθών, αλλά και από τη μείωση της αγοραστικής δύναμής τους λόγω της εκτεταμένης εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, των αρνητικών αλλαγών στην Πρόνοια, στις συντάξεις, τάση που δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, ανεξάρτητα από τη φάση στον κύκλο της καπιταλιστικής οικονομίας, στον ανταγωνισμό και τη δυναμική όχι κάθε επιχείρησης και κλάδου, αλλά ολόκληρης της οικονομίας. Σε αυτήν τη βάση οι ανάγκες των εργαζομένων και η ενότητά τους δεν κρίνεται από την πορεία της κάθε επιχείρησης, του κάθε κλάδου. Μόνο με τη βαθύτερη ιδεολογική παρέμβαση μπορεί να κατανοηθεί τουλάχιστον από μια πρωτοπορία ότι οι πρόσθετες θυσίες των εργαζομένων δεν είναι ο παράγοντας σωτηρίας μιας επιχείρησης από τους ανταγωνιστές της ή από την κρίση όταν έχει κάνει τον κύκλο της. Γι’ αυτό τελικά το πρόβλημα της ανεργίας αφορά όλους, όπως και η προοπτική της εξασφάλισης της εργασίας με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό. Αυτή είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στην ανεργία, ο σοσιαλισμός.

Η κυβερνητική προπαγάνδα για τους «βολεμένους και τα διάφορα σκάνδαλα».
Επηρεάζει αρκετούς εργαζομένους σε όλους τους κλάδους. Εκδηλώνεται ιδιαίτερα με την αντιπαράθεση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα κι επεκτείνεται στα φαινόμενα διαφθοράς.
Στηρίζεται στο ότι οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά αντιμετωπίζονται ξεκομμένα και δεν κατανοούνται ως φαινόμενα βαθιά συνδεδεμένα με τον καπιταλισμό και τους πολιτικούς διαχειριστές του. Ότι το ίδιο το σύστημα που τα γεννά τα χρησιμοποιεί μετά ως όχημα για να υποσκάπτει την ενότητα των εργαζομένων και να περνά μέτρα σε βάρος τους. Οι εργαζόμενοι ενιαία πρέπει να υπερασπίζουν τις κατακτήσεις, τα δικαιώματά τους, το δικαίωμα στη δουλειά, να διεκδικούν την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Το ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή γενικότερα «αριστερής» κυβέρνησης.
Η σχετική συζήτηση στους χώρους δουλειάς γίνεται με τρόπο αντιφατικό. Από τη μια πλευρά φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι δεν περιμένουν ότι θ’ αλλάξει τίποτα, «θα είναι μία από τα ίδια», και από την άλλη λένε «χειρότερα δε θα είναι, κάτι καλύτερο θα κάνει», παραδέχονται ότι κάνει παλινωδίες, αλλά «δεν υπάρχει άλλη λύση για να υπάρξει ανακούφιση», «να δοκιμάσουμε και, αν κάνει τα ίδια, δεν τον ξαναψηφίζουμε». Την ίδια στιγμή εκφράζεται και η απορία ότι, «αφού υπάρχει πλούτος σε αυτήν τη χώρα, γιατί δεν αξιοποιείται ώστε να πάρει κάτι και ο λαός;», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι κάποια «άλλη» κυβέρνηση θα μπορέσει πιθανώς ν’ αξιοποιήσει τον πλούτο υπέρ του λαού.
Η ίδια η πραγματικότητα και οι μορφές διαχείρισης που έχουν εφαρμοστεί κι εναλλαχτεί στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο κι έχουν καταλήξει σε απώλειες για τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα δείχνουν το μέγεθος της αυταπάτης.
Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίσει κάποιον άλλο νέο αντεργατικό νόμο, τα πράγματα θα χειροτερεύουν και μόνο από την εφαρμογή των νόμων που έχουν ψηφιστεί και τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θα καταργήσει. Ίσα-ίσα, λέει όλο και πιο συχνά ότι, «λόγω της πολιτικής που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση του μνημονίου, θα είναι δύσκολο ν’ αντιμετωπιστεί αύριο η κατάσταση». Επαναλαμβάνει, δηλαδή, με διαφορετικό τρόπο «το παραλάβαμε καμένη γη» του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο για χρόνια εξαπατούνταν οι εργαζόμενοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ μπορεί να έχουν ιστορικές και ιδεολογικές διαφορές, να διαφοροποιούνται στο «μίγμα διαχείρισης», ταυτίζονται όμως στο στρατηγικό στόχο, στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Και οι δυνάμεις που απαρτίζουν σήμερα το ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν το Μάαστριχτ, έβαλαν πλάτη στην εφαρμογή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, στην απελευθέρωση των αγορών, συνέπεια της οποίας είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Στηρίζουν την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με τα λαϊκά συμφέροντα, με την όποια «φιλολαϊκή» πολιτική. Η αστική τάξη το γνωρίζει αυτό κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την ανησυχεί, ενώ διάφορα τμήματά της ήδη τον στηρίζουν ανοιχτά.

Για το ΚΚΕ: «Σωστά τα λέει, αλλά γιατί δεν το ακολουθεί ο κόσμος;», «κάτι πρέπει ν’ αλλάξει», «να γίνει πιο δυναμικό».
Πρόκειται για ένα ζήτημα που μπαίνει με πολλές παραλλαγές από εργαζομένους στη συζήτηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα συγκερασμό της ίδιας της εμπειρίας των εργαζομένων (ότι το ΚΚΕ σωστά τα λέει) και της επίδρασης της αστικής προπαγάνδας («γιατί δεν το ακολουθεί ο κόσμος;» κλπ.). Αυτή η σύγχυση πατά πάνω στην έλλειψη ετοιμότητας των μαζών για πραγματικές συγκρούσεις, γι’ ανατροπές. Πατά πάνω σε ορισμένες εμπειρίες του παρελθόντος που καλλιεργούν τις αυταπάτες για κάποιο εύκολο δρόμο για ν’ αντιμετωπιστούν τα προβλήματα και να βελτιωθεί η ζωή χωρίς συγκρούσεις και χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Πατά πάνω στην αρνητική πείρα της ήττας, των ανατροπών. Στην καρδιά αυτής της αντίληψης βρίσκεται η σταθερή επιδίωξη των δυνάμεων που την καλλιεργούν να πιέσουν το ΚΚΕ για ν’ αλλάξει πολιτική, ν’ ακολουθήσει και αυτό το δρόμο της διαχείρισης, της ενσωμάτωσης.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι δυνάμεις που «εμπιστεύεται» μέχρι σήμερα η πλειοψηφία του λαού δεν είναι ούτε πιο κατανοητές, ούτε πιο ξεκάθαρες, ούτε πιο μαχητικές από το ΚΚΕ. Η ιδιαίτερη μαστοριά τους στην πειθώ των μαζών είναι στοιχείο της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας τους, του πειθαναγκασμού.
Η ζωή απέδειξε ότι το κίνημα δε βγήκε πιο ωφελημένο, πιο ισχυρό όταν το ΚΚΕ επιχείρησε να φτιάξει ένα «φιλολαϊκό σκαλοπάτι» ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην εργατική εξουσία, συχνά πιεζόμενο από τις διαθέσεις των μαζών. Σήμερα το ΚΚΕ είναι πιο ώριμο πολιτικά, προγραμματικά και παλεύει αυτά τα συμπεράσματα να γίνουν υπόθεση των εργατικών και λαϊκών μαζών, να γίνουν δύναμη ανατροπής. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί η συσπειρωμένη στο ΚΚΕ πρωτοπορία που το αναγνωρίζει όχι μόνο ως αναμφισβήτητη δύναμη υπεράσπισης των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων και αγώνων, αλλά ως κόμμα-καθοδηγητή για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό.

Διάφορες άλλες απόψεις του οπορτουνισμού διαχέονται κι επιδρούν στους εργαζομένους, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Τέτοια είναι το «όλοι μαζί», που παραπέμπει και σε «κυβέρνηση της Αριστεράς». Ή αντιλήψεις όπως «πού είναι το 1,5 εκατ. άνεργοι και δε βγαίνουν στο δρόμο;», «στην Ισπανία και στην Πορτογαλία γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις, εδώ γιατί όχι;», δηλαδή ότι το πρόβλημα στην κινητοποίηση είναι μόνο αριθμητικό και όχι ο προσανατολισμός, ο βαθμός της σύγκρουσης με την εργοδοσία. Αυτή η λογική δημιουργεί στην πορεία μεγαλύτερη απογοήτευση κι ενισχύει την αναποτελεσματικότητα. Η εξέλιξη των εξεγέρσεων σε Αίγυπτο - Τουρκία, πάνω στις οποίες υπερθεμάτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και οι πρόσφατες αιματηρές εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι ζωντανό παράδειγμα της σημασίας που έχει η χειραφέτηση των εργαζομένων και της πάλης τους, ν’ αγωνίζονται για τα συμφέροντα της τάξης τους και όχι κάτω από ξένες σημαίες.

Η ΔΙΑΠΑΛΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

Τη δουλειά της εργοδοσίας και τη διαμόρφωση τέτοιων αντιλήψεων και ιδεολογημάτων υποβοηθά ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός. Όχι μόνο στηρίζει και προβάλλει αυτές τις αντιλήψεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συμμετέχει ενεργά «ως συνδιοργανωτής». Στηρίζεται και αλληλοτροφοδοτείται με την ιδεολογική παρέμβαση των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων.
Η κατεύθυνση των σωματείων, ταξική ή ενσωμάτωσης, φαίνεται ότι έχει σοβαρή επίδραση στη διαμόρφωση αντιλήψεων στους εργαζομένους.
Οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης δρουν συνειδητά στο συνδικαλιστικό κίνημα και μπολιάζουν στους εργαζομένους τις εργοδοτικές και κυβερνητικές λογικές της διάκρισης των εργαζομένων σε κατηγορίες, της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της διαχείρισης, της κυβερνητικής εναλλαγής. Προσανατολίζουν την πάλη των εργαζομένων σε αιτήματα της εργοδοσίας, όπως η επιδότηση του εργοδότη, η ενίσχυση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, το φθηνό ρεύμα στις χαλυβουργίες. Επηρεάζουν εργαζόμενους συνδικαλιστές που είναι άπειροι στην ταξική πάλη. Εκμεταλλεύονται τα όποια κενά ή αδυναμίες εμφανίζει η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων.
Ακολουθούν τις προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος με τη δημιουργία «νέων» συνδικαλιστικών σχημάτων με τα ίδια παλιά κι επικίνδυνα για τους εργαζομένους υλικά. Τέτοια προσπάθεια αναμόρφωσης του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελεί η ίδρυση του ΜΕΤΑ.
Όλα αυτά αξιοποιούνται στο έπακρο από την εργοδοσία.
Στον αντίποδα, οι ταξικές δυνάμεις, οι κομμουνιστές, με την αταλάντευτη, σταθερή και οργανωμένη δράση τους, με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων και μόνο, συμβάλλουν στην οργάνωση αγώνων με ταξικό προσανατολισμό, στο ξεπέρασμα εμποδίων και δυσκολιών και στο ατσάλωμα σημαντικού τμήματος εργαζομένων. Πρόκειται για ένα τμήμα εργαζομένων που δοκιμάζονται σε αγώνες, παλεύουν με σταθερή ταξική αντίληψη. Απέναντί τους έχουμε μεγάλη ευθύνη ως κομμουνιστές.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Η ολοκληρωμένη παρακολούθηση, αποκάλυψη των μεθόδων εξαγοράς των εργαζομένων από την εργοδοσία, καθώς και των ιδεολογημάτων που διαμορφώνει για τον εγκλωβισμό τους στους στόχους της αποτελεί προϋπόθεση για την αποτελεσματική ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική δουλειά του Κόμματος με αυτούς για την προώθηση της στρατηγικής του.
Στα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος αναδεικνύεται το ζήτημα αυτό. Αναδεικνύεται ως ανάγκη ν’ αποκτήσουμε, καθοδηγητικά πρώτ’ απ’ όλα, ικανότητα εξειδίκευσης, να μην την υποτιμούμε στο όνομα της σωστά επεξεργασμένης στρατηγικής, ούτε όμως και στο όνομα της επεξεργασίας να διασπάμε την τρέχουσα πολιτική από τη στρατηγική. Να δουλεύουμε και να προωθούμε την πολιτική του ΚΚΕ πατώντας «στην πείρα, στα ερωτήματα, στις συγχύσεις και στις προκαταλήψεις που υιοθετούν οι εργαζόμενοι από την κυρίαρχη προπαγάνδα». Να βοηθάμε στον απεγκλωβισμό εργαζομένων και λαϊκών μαζών από διλήμματα και συγχύσεις που καλλιεργούνται σχεδιασμένα από την εργοδοσία και τις άλλες δυνάμεις και τους παραπλανούν, ν’ αποσπάμε από αυτές τις δυνάμεις και να κερδίζουμε με την πολιτική του Κόμματος εργαζομένους και λαϊκές μάζες άπειρες και πολιτικά και από ταξική πάλη, που όμως μπαίνουν στον αγώνα κάτω από την πίεση των εξελίξεων.
Χρειάζεται να μελετάμε καλύτερα την εργατική τάξη και τη σύνθεσή της προκειμένου να γνωρίζουμε τους παράγοντες και τα στοιχεία που διαφοροποιούν τους εργαζομένους, αλλά και αυτά που αμβλύνουν τις διαφοροποιήσεις, προκειμένου να δουλεύουμε πιο αποτελεσματικά στο ζήτημα «ενότητα της εργατικής τάξης». Να γνωρίζουμε και ν’ αξιολογούμε καλύτερα την κατάσταση σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, ώστε να παρεμβαίνουμε με πιο επεξεργασμένο σχέδιο για τη συσπείρωση και τη συστράτευση στην αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή του αγώνα και για την κομματική οικοδόμηση.
Στην Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου αναφέρεται: «…έχει μεγάλη σημασία στην καθοδηγητική δουλειά έως τις ΚΟΒ η επεξεργασία ζητημάτων που σχετίζονται με την τακτική ως μέρος της στρατηγικής […] Η αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις να είναι εύστοχη, ώστε η γραμμή μας να συσπειρώνει, να ενισχύεται η προοπτική της ανατροπής. Να εξασφαλίζεται ότι η συμμαχία θα έχει γραμμή ρήξης. Η προπαγάνδα […] να είναι κατανοητή, αιχμηρή, αποκαλυπτική, να συσπειρώνει, να μαχητικοποιεί».
Από αυτήν την ανάγκη, που τα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου αναδεικνύουν, προκύπτουν σοβαρά καθήκοντα –καθοδηγητικά πρώτ’ απ’ όλα– αλλά ταυτόχρονα προβάλλουν και οι μεγάλες δυνατότητες που έχουμε ως Κόμμα να θωρακίσουμε δυνάμεις από τους μηχανισμούς εξαγοράς, ν’ απαντήσουμε στα ιδεολογήματα και τις αντιλήψεις που σπέρνει και καλλιεργεί ο ταξικός αντίπαλος, ν’ αντιμετωπίσουμε την παρέμβαση και την επίδρασή του και ν’ αντιστρέψουμε το κλίμα που δημιουργεί στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα.
Οι δυνατότητες αυτές δε βρίσκονται μόνο στην αφομοίωση της κοσμοθεωρίας μας, που υπερέχει και της σωστής πολιτικής γραμμής που έχουμε χαράξει, δε βρίσκονται μόνο στην επεξεργασία κι ενίσχυση της επιχειρηματολογίας μας, αλλά και στην υλοποίηση των αποφάσεων του Κόμματος για την ανασύνταξη του κινήματος και την ισχυροποίηση. Όσο η εργατική τάξη οργανώνεται, όσο δυναμώνουν τα συνδικάτα της, όσο προχωράνε οι ταξικοί αγώνες και όσο παίρνει σάρκα και οστά η κομματική οικοδόμηση με πρωτοπόρους εργάτες τόσο χάνει έδαφος ο ταξικός αντίπαλος και οι αντιλήψεις του, τόσο αδυνατίζει η επίδρασή του.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να παίξει η ΚΟΒ το ρόλο της στον κλάδο και στον εργασιακό χώρο. Να δουλεύει, δηλαδή, ως πρωτοπόρα δύναμη οργάνωσης και διαφώτισης, με σχέδιο καλά επεξεργασμένο κι εξειδικευμένο, να προωθεί τη στρατηγική του Κόμματος στο χώρο ευθύνης της. Αυτό απαιτεί την κατάκτηση της ιδεολογικοπολιτικής συζήτησης μέσα στην ΚΟΒ, όχι αποσπασματικά, αλλά με συνέχεια και με τρόπο ζωντανό, ο σχεδιασμός της δράσης να καταλήγει μέσα από μια τέτοια συζήτηση και όχι να μπαίνει καθηκοντολογικά. Είναι μεγάλη καθοδηγητική ευθύνη να βοηθηθούν και να προσανατολιστούν οι ΚΟΒ σε αυτόν τον τρόπο συζήτησης και σχεδιασμού.
Η αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ στην κατεύθυνση αυτή λειτουργεί καταλυτικά. Υπάρχουν άρθρα που αφορούν εξελίξεις σε κλάδους ή χώρους δουλειάς που η συζήτησή τους στις αντίστοιχες ΚΟΒ ενισχύει την επιχειρηματολογία των συντρόφων, ξεκαθαρίζει ζητήματα, προσθέτει πείρα, απαντά σε αντιλήψεις, βοηθά την ΚΟΒ να σχεδιάσει και να παρέμβει με μεγαλύτερη ακρίβεια και αυτοπεποίθηση. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει και η συζήτηση άρθρων που αφορούν γενικότερες πολιτικές εξελίξεις. Η αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ, το πολιτικό και ιστορικό βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής» μπορούν και πρέπει ν’ αξιοποιούνται όχι μόνο μέσα στην ΚΟΒ, αλλά και στη συζήτηση με τους οπαδούς και τον περίγυρο, μπορούν ν’ αποτελέσουν το θέμα μιας σύσκεψης ή το υλικό για μια εξόρμηση, να προκαλέσουν συζήτηση μ’ εργαζομένους. Είναι ζήτημα καθοδηγητικό, πρώτ’ απ’ όλα, ν’ ασκηθούμε στη μελέτη, αξιοποίηση της αρθρογραφίας του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του πολιτικού - ιστορικού, ακόμη και λογοτεχνικού βιβλίου, και να τροφοδοτούνται οι ΚΟΒ από αυτή.
Στην ΤΟ Βιομηχανίας υπάρχει θετική πείρα από την προσπάθεια αξιοποίησης του «Ριζοσπάστη» με τον παραπάνω τρόπο: Ταξινόμηση άρθρων κατά κλάδο, συζήτησή τους, με βάση αυτά διαμόρφωση ανακοινώσεων για εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς (π.χ., για τις εξελίξεις στο Φάρμακο, στο Μέταλλο).
Τα βήματα που έχουν γίνει στην κατεύθυνση αυτή μάς έχουν φέρει μικρά αποτελέσματα και πολλαπλάσια πείρα, εφόδια ικανά για ν’ ανταποκριθούμε στη σκληρή και απαιτητική δουλειά που έχουμε μπροστά μας, ώστε ν’ ανεβαίνει καθημερινά το επίπεδο και να κατακτιούνται οι στόχοι της Οργάνωσης.
Βήματα πρέπει να επιχειρηθούν και με τα άλλα έντυπα και βιβλία μας.

 

* Κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.