Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Αυτές οι εκλογές δεν είναι ίδιες με τις προηγούμενες και πολύ περισσότερο με τις εκλογές άλλων χρόνων. Σε τούτες τις εκλογές δεν πάμε να εκλέξουμε κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της, το οποίο διαφέρει λιγότερο ή περισσότερο από το πρόγραμμα του αντιπάλου κόμματος ή από αυτό των άλλων κομμάτων. Τα περισσότερα κόμματα είναι δεσμευμένα υλοποίηση στην υλοποίηση μιας βάρβαρης και εξοντωτικής για το λαό πολιτικής. Στην οποία πολιτική η Ευρωπαίοι «εταίροι» μας θέλουν την ευρύτερη συμφωνία – συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, την οποία και έχουν. Ετσι η κυβέρνηση συνεργασίας που πιθανόν να προκύψει είτε με επικεφαλής τον Μεϊμαράκη, είτε τον Τσίπρα, είτε κάποιον «Παπαδήμου» θα έχει ένα πολύ συγκεκριμένο αντιλαϊκό πρόγραμμα, όπως αυτό καθορίζεται από το 3ο Μνημόνιο, το οποίο και θα ακολουθήσει μέχρι κεραίας. Με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.  Οι Ευρωπαίοι, μόλις την Τετάρτη το ξεκαθάρισαν, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, προσδοκίες κλπ: Καμιά μορφή διαπραγμάτευσης δεν πρόκειται να υπάρξει. Η συμφωνία για το τρίτο πρόγραμμα στήριξης «δεν μπορεί να αλλαχθεί» από τη νέα ελληνική κυβέρνηση.
Απέναντι σε αυτό ως αντιμνημονιακή δύναμη, εναλλακτική λύση, εκφραστής του  ΌΧΙ (και της διάθεσης – ελπίδας μας για καλύτερες ημέρες) προβάλλει η ΛΑΕΝ του Λαφαζάνη που συγκροτείται από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και γυρολόγους – παράγοντες της «Αριστεράς».
Το κόμμα Λαφαζάνη και λοιπόν παραγόντων της «Αριστεράς», έχει ως τεκμήριο κρίσης της αξιοπιστίας του την ιστορία των προσώπων που τη συγκροτούν, στο πρόσφατο αλλά και στο απώτερο παρελθόν. Είναι αυτοί που ψήφισαν από το Μάαστριχτ μέχρι το πρόπλασμα του 3ου Μνημονίου και στήριζαν την κυβέρνηση μετά την ψήφισή του και, κατά δήλωση τους, δεν έριξαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήρθαν σε σύγκρουση – ρήξη με την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ.
Εχει όμως, τεκμήριο κρίσης, και τις συνεχείς δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη και άλλων στελεχών και τη διακήρυξη που έδωσε στη δημοσιότητα, με την οποία συνεχίζει να καλλιεργεί το μύθο της καλής Ευρώπης και την ψευδαίσθηση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του Γενάρη, ότι είναι εφικτό εντός της ΕΕ ακλουθώντας τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, να υπάρξει διέξοδος από την κρίση και να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική.
Η εμφάνιση και ο ρόλος της ΛΑΕΝ ούτε μας αιφνιδίασε ούτε μας είναι άγνωστος. Μάθαμε αρκετά από τη στάση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Ενδύονται το μανδύα του ριζοσπαστισμού, και λειτουργούν ως ανάχωμα συγκράτησης ψηφοφόρων που θα στρέφονταν προς το ΚΚΕ. Όμως το σημαντικότερο δεν είναι αυτό. Ως δύναμη ανάσχεσης του ριζοσπαστισμού (παλιά μου τέχνη κόσκινο για τους περισσότερους από αυτούς) προσπαθούν να συγκαλύψουν την πραγματική αιτία του προβλήματος και καλλιεργούν το συμβιβασμό με την ιδέα έλλειψης άλλης προοπτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα βασικά τους επιχειρήματα είναι πως η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι ρεαλιστική και καταφεύγει είτε  σε επιθέσεις «φιλίας» είτε σε συκοφαντίες ότι δεν χτυπάει τον πραγματικό αντίπαλο, είτε σε διαχωρισμό της ηγεσίας από τα μέλη και τους ψηφοφόρους του Κόμματος.
Για τη Χρυσή Αυγή δε χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο παρά να επαναλάβουμε τους στίχους του Χικμέτ που εκφράζουν την πείρα όλης της ανθρωπότητας από το φασισμό:
«Δικοί σου εχθροί, δικοί μου εχθροί/ του σκεπτόμενου ανθρώπου είναι εχθροί».
Πάθαμε και μάθαμε από τη στάση τους και από τις επιλογές μας με κριτήριο το μικρότερο κακό. Τα πληρώσαμε ακριβά.  Δε θα αφήσουμε μια εγκληματική οργάνωση (Χρυσή Αυγή)  που όταν δε δολοφονεί υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου να είναι τρίτο κόμμα, ούτε αυτούς (ΠΟΤΑΜΙ – ΠΑΣΟΚ κλπ.) που εγγυώνται στους Ευρωπαίους την πιστότερη εφαρμογή του μνημονίου και τους άλλους που μας σερβίρουν τα ίδια παραμύθια με το ΣΥΡΙΖΑ του Γενάρη (Λαφαζάνης).
Δεν έχουμε το περιθώριο αυτές τις εκλογές να τις πάρουμε στην πλάκα, ούτε να αδιαφορήσουμε. Θα πάμε να ψηφήσιμουμε και κριτήριό μας ας είναι το ερώτημα «τι είναι αναγκαίο;».
Σε αυτές τις εκλογές μπορεί και πρέπει το ΚΚΕ να είναι τρίτη δύναμη στη Βουλή γιατί έτσι θα σταλεί ένα σαφές μήνυμα αντίθεσης  και διεκδίκησης, γιατί το ζητούμενο δεν είναι να ξεθυμάνουμε αλλά να επιλέξουμε το είδος της αντιπολίτευσης που θα έχουμε.
Απέναντι στη μνημονιακή κυβέρνηση, η απάντηση είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ που θα είναι η πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στη σκληρότητα των μέτρων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το ΚΚΕ που απέναντι στο μνημόνιο έχει τη δική του πρόταση εξουσίας που είναι έξω από το δρόμο που μας έφερε εδώ και έξω από τις αιτίες που μας οδήγησαν στα μνημόνια.
Αναγκαίο είναι εμείς να πάρουμε την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας και αφού είναι αναγκαίο είναι και εφικτό.