Σχέδια «εναλλακτικά» αλλά προς όφελος μόνο των μονοπωλίων
Νέες παγίδες στο λαό για να μην υψώσει ανάστημα σε όσους του «πίνουν το αίμα»
Πρόκειται για ένα κείμενο που επιβεβαιώνει τις πολλαπλές παγίδες που απλώνονται σαν πλοκάμια, προκειμένου οι λαοί να εγκλωβιστούν σε «εναλλακτικές» που δεν τους οδηγούν παρά στο ίδιο αποτέλεσμα: Να στηρίζουν τα σχέδια και συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου, να συναινούν και να σκύβουν το κεφάλι σε επιδιώξεις εξίσου καταστροφικές για τη δική τους ζωή.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι που υπογράφουν το κείμενο δεν είναι καθόλου τυχαίοι: Ολοι τους έχουν υπηρετήσει σε κρίσιμα πόστα για να εφαρμοστούν σημαντικά αντιλαϊκά μέτρα, για να εμπλουτιστούν τα εργαλεία επίθεσης στους εργάτες, ως πρωτοκλασάτα στελέχη αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων που πρωτοστάτησαν στη στήριξη των μονοπωλίων. Ολοι τους διαφοροποιούνται σήμερα από ορισμένες κεντρικές επιλογές στην ΕΕ και σε κράτη - μέλη, όχι διαφωνώντας με τον πυρήνα της αντιλαϊκής στρατηγικής, αλλά μόνο ως προς το μείγμα πολιτικής που θα φέρει την έξοδο από την κρίση προς όφελος βέβαια του κεφαλαίου, τις συμμαχίες που θα διασφαλίσουν τη θέση των αντίστοιχων μερίδων του κεφαλαίου που στηρίζουν, διαφωνώντας δηλαδή μόνο με ορισμένα από τα συστατικά της αντιλαϊκής συνταγής και όχι με το αποτέλεσμά της. Ας δούμε συγκεκριμένα: Ο πρώτος είναι υπουργός Οικονομικών με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Η δεύτερη πρώην πρόεδρος της Βουλής, σήμερα υποψήφια με τη Λαϊκή Ενότητα, με πρόεδρο τον Π. Λαφαζάνη, επίσης υπουργό της συγκυβέρνησης. Ο Μελανσόν είναι συνιδρυτής του γαλλικού Αριστερού Κόμματος (Parti de Gauche) και ο Λαφοντέν της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), πολιτικών σχηματισμών που διαφωνούν μόνο με τον τρόπο προώθησης αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Αντίστοιχα και ο Φασίνα, είναι σήμερα βουλευτής του κυβερνώντος ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος και διατέλεσε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών επί κυβέρνησης Ενρίκο Λέτα. Οπως και ο Λαφοντέν διετέλεσε υπουργός Οικονομικών επί κυβέρνησης Σρέντερ.
Το ίδιο το κείμενο «μιλά από μόνο του» ως προς το ποιον εξυπηρετούν τελικά τέτοια «σχέδια Β».
«Φυλακισμένοι» όσοι δεν αντιμιλούν στο Βερολίνο
Εκείνοι, λοιπόν, που καλούν σε δράση για ένα «σχέδιο Β για την Ευρώπη» κατακεραυνώνουν το ευρώ επειδή - όπως λένε - «έγινε ένα όργανο οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας που κρύβεται πίσω από τη γερμανική κυβέρνηση» και διαμαρτύρονται επειδή η ΕΕ «έγινε ένα μέσο ακύρωσης του δημοκρατικού ελέγχου της παραγωγής και της διανομής του πλούτου σε όλη την Ευρώπη»!
Πρόβλημά τους είναι το ότι προπορεύονται σήμερα οι μερίδες της
ευρωπαϊκής ολιγαρχίας που στοιχίζονται με το Βερολίνο και προφανώς όχι
εκείνες για τις οποίες οι ίδιοι αγωνιούν. Και εκφράζουν την απογοήτευσή
τους επειδή η ιμπεριαλιστική Ενωση που εδρεύει στις Βρυξέλλες δεν
«ελέγχει» την παραγωγή και διανομή του πλούτου με τρόπο που να μην
ευνοεί τα μονοπώλια που σήμερα έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας
(πρώτα και καλύτερα τα γερμανικά).Εμφανίζουν τη συμφωνία που υπογράφτηκε στις 13 Ιούλη με την ελληνική κυβέρνηση ως «σημείο καμπής», λες και μετά από αυτή άρχισε να αλλάζει η ΕΕ και πριν λειτουργούσε υπέρ των λαών. Λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση με την ανισομετρία που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά και την ανισοτιμία που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των μελών μιας διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας να υπάρξει «δημοκρατικός» και φιλολαϊκός έλεγχος της παραγωγής. Σπέρνουν επικίνδυνες αυταπάτες πρώτα από όλα για το ρόλο και τη φύση της ΕΕ, που κατά τα άλλα εμφανίζονται να αποδοκιμάζουν. Στην πραγματικότητα, αυτό με το οποίο έχουν πρόβλημα τέτοιου είδους πολέμιοι της ΕΕ δεν είναι ο ταξικός της χαρακτήρας, αλλά ο συσχετισμός δύναμης που στην παρούσα φάση τη διακρίνει. Γι' αυτό και δεν αγγίζουν στο ελάχιστο το ζήτημα του ποιος πραγματικά ελέγχει την παραγωγή και διανομή του πλούτου, δεν θίγουν στο ελάχιστο τα μονοπώλια που διατηρούν στα χέρια τους την πραγματική εξουσία, για την υπεράσπιση της οποίας δημιουργούνται και αναμορφώνονται, ακόμα και διαλύονται αν κριθεί προτιμότερο, μικρότερες και μεγαλύτερες συμμαχίες, με τον ίδιο πάντα στόχο όμως: το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Χαρακτηρίζουν τους «κανόνες της Ευρωζώνης» «πλαίσιο φυλακής», αλλά όχι γιατί υπηρετούν την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης: «Η μέθοδος Ολάντ - Ρέντσι του "καλού μαθητή", στην πραγματικότητα του μοντέλου του φυλακισμένου, αποτελεί μια μορφή συνθηκολόγησης που δε θα εξασφαλίσει ούτε την επιείκεια», καταγγέλλουν. Καταδικάζουν δηλαδή τη στάση των σημερινών κυβερνήσεων Γαλλίας - Ιταλίας επειδή δεν ... «αντιμίλησαν» στο Βερολίνο (το προβάδισμα που έχει σήμερα το γερμανικό κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή αλλά και διεθνή αγορά έναντι του γαλλικού και του ιταλικού κεφάλαιο είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με πριν την κρίση), και δηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους επειδή οι ανταγωνιστές των γερμανικών ομίλων βρέθηκαν με τα «χέρια δεμένα». Για το γεγονός βέβαια ότι οι - κατά τα άλλα - «φυλακισμένοι» Ρέντσι - Ολάντ ξεσπαθώνουν χρόνια τώρα κατά των λαών των χωρών τους, απελευθερώνοντας τις απολύσεις, ξετινάζοντας τις εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιώντας Υγεία και Παιδεία, πρωτοστατώντας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους που αιματοκυλούν άλλες πατρίδες κτλ., για όλα αυτά δε λένε τσιμουδιά, προφανώς γιατί κάτι τέτοια πράγματα δεν τους ενοχλούν στο ελάχιστο.
Ενοχλούνται όμως από την «νεοφιλελεύθερη προσαρμογή της "περιορισμένης κυριαρχίας"» (σ.σ. τώρα ανακαλύπτουν ότι συμμετοχή σε μια διακρατική ένωση σημαίνει και συμβιβασμούς;) και για να διαλύσουν κάθε αμφιβολία για τις προθέσεις τους καταφεύγουν και σε αντικομμουνισμό: Ανακαλύπτουν έτσι την «άνοιξη της Αθήνας» που «συνεθλίβη από τις τράπεζες» και την παραλληλίζουν με την «άνοιξη της Πράγας» που «συνεθλίβη από τα τανκς» το 1968, με την απόπειρα δηλαδή αντεπαναστατικών δυνάμεων να ανατρέψουν την τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας και να επιβάλλουν τη θέληση του μεγάλου κεφαλαίου.
Επαναδιαπραγμάτευση ευρωπαϊκών Συνθηκών
Τι προτείνουν ακόμα οι συντάκτες του κειμένου:-- «Να ξεφύγουμε από τη ματαιότητα και τη βαρβαρότητα των ευρωπαϊκών συνθηκών και να τις αναμορφώσουμε με σκοπό να αφαιρέσουμε το ζουρλομανδύα του νεοφιλελευθερισμού, να καταργήσουμε το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας, να αρνηθούμε τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ». Βαφτίζουν, δηλαδή, «μάταιες» συμφωνίες που δεν ωφέλησαν όλα τα τμήματα του κεφαλαίου, ξορκίζουν μια μόνο μορφή διαχείρισης της μόνιμα βάρβαρης για τους λαούς καπιταλιστικής οικονομίας, ζητούν αλλαγή μιας δημοσιονομικής πολιτικής που εμποδίζει την παροχή περισσότερου κρατικού χρήματος στους επιχειρηματικούς ομίλους και προτάσσουν άλλου είδους συνεργασίες με τα αμερικανικά μονοπώλια.
-- «Τα κράτη - μέλη (της ΕΕ) πρέπει να έχουν το πολιτικό περιθώριο που επιτρέπει στις δημοκρατίες τους να αναπνεύσουν και να καθιερώσουν πολιτικές σε εθνικό επίπεδο...». Ζητούν, δηλαδή, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών να επιλέγουν τις κινήσεις τους με μεγαλύτερη αυτονομία και ευελιξία απέναντι στους ανταγωνιστές τους.
-- Αφού εμφανίζουν ως «σχέδιο Α» «την πλήρη επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών συνθηκών... μια εκστρατεία ανυπακοής σε αυθαίρετες ευρωπαϊκές πρακτικές και σε παράλογους κανόνες μέχρι αυτή η επαναδιαπραγμάτευση να καρποφορήσει», καλούν σε προετοιμασία για τη σύνταξη ενός «σχεδίου Β», παροτρύνοντας σε εμπλουτισμό των τεχνικών εργαλείων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως: «Η εισαγωγή και χρήση παράλληλων συστημάτων πληρωμής», «τα παράλληλα νομίσματα», αλλά και η «έξοδος από το ευρώ», η «μετατροπή του ευρώ σε ένα κοινό νόμισμα» (σ. σ. αλλά όχι ενιαίο).
Προτείνουν, δηλαδή, αλλαγές σε τεχνικό επίπεδο για τη χρήση των νομισμάτων στα οποία οι εργάτες θα εξακολουθήσουν να αμείβονται με μισθούς - ψίχουλα, να πληρώνουν ως εμπορεύματα αγαθά που θα έπρεπε να τους παρέχονται δωρεάν, ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα συνεχίσουν τις κερδοφόρες τους μπίζνες και να συγκεντρώνουν σε όλο και λιγότερα χέρια τον πλούτο που παράγουν όλο και περισσότεροι από τους εκμεταλλευόμενούς τους.
Ολα τα παραπάνω ενδεικτικά αποσπάσματα επιβεβαιώνουν ότι το «σχέδιο Β» για το οποίο απευθύνεται κάλεσμα να καταστρωθεί δεν αφορά παρά τους τρόπους υπεράσπισης των συμφερόντων που κάθε μερίδα του κεφαλαίου θέλει να διαμορφώνει με τους όρους που ευνοούν την ίδια και δυσκολεύουν τους ανταγωνιστές της.
Οσοι λένε ότι θέλουν να δουν στη θέση της σημερινής ΕΕ ένα άλλο είδος διακρατικής συμμαχίας ή συνεργασίας που, ανεξάρτητα από το είδος και το βάθος των σχέσεων των κρατών - μελών, θα υπηρετεί την εξουσία των μονοπωλίων, δεν προστατεύουν παρά τα ίδια εχθρικά για τους λαούς σχέδια. Οπως επίσης, όσοι εμφανίζονται να αντιστέκονται σε ενώσεις όπως η ΕΕ στο όνομα της υπεράσπισης των λαών αλλά δεν ακουμπούν καν το ζήτημα της κοινωνικοποίησης της παραγωγής σε κάθε μία χώρα και θεωρούν αυτονόητο να συνεχίζει να κουμαντάρει την οικονομία μια χούφτα εκμεταλλευτών, στηρίζουν την ίδια βάρβαρη καταλήστευση των εργατών, πουλούν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», «ρίχνουν νερό στο μύλο» της λαϊκής παραπλάνησης και υποταγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου