Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουυστεί καλά
Ανταπόκριση από το τριήμερο του Πολυτεχνείου
Το Πολυτεχνείο, ως γνωστόν, είναι η καλύτερη ευκαιρία να γνωρίσει κανείς από κοντά, συγκεντρωμένα σε λίγα μόλις τετραγωνικά, όλα σχεδόν (γιατί κάποια απέχουν συνειδητά και δεν ευδοκιμούν αυτό το τριήμερο) τα κινηματικά φρούτα της Ελλάδας, (που έχει εύκρατο πολιτικό κλίμα κι ευνοεί την εμφάνιση διάφορων σπάνιων ειδών), να έρθει σε επαφή με τα υλικά τους και τις μπροσούρες τους, αν έχουν, και να μάθει τα τελευταία νέα για τις συλλογικές διαδικασίες κάθε χώρου: τι αποφάσισε η νιοστή συνδιάσκεψη του μ-λ, στα πόσα συνέδρια έχει φτάσει το ΕΕΚ, που κάνει κάθε χρόνο κι από ένα, ή σε ποιον αναρχικό δείχνουμε αλληλεγγύη φέτος (και το κακό είναι πως αν αναπτύξεις ανοσία σε τέτοιου είδους ερεθίσματα, μετά το δέκατο λευτεριά στον τάδε, (αποτυγ)χάνεις (να συγκρατήσεις) την ουσία για κάποιες σημαντικές υποθέσεις, όπως η περιπέτεια πέντε φοιτητών που τους προσήγαγαν νομίζω σε μια κινητοποίηση στην Ιταλία κι υπάρχει ένταλμα για την έκδοσή τους στη γείτονα χώρα (λατρεμένο κλισέ).
Είναι κατ' αντιστοιχία ένα είδος προλεκάλτ φεστιβάλ, που εν μέρει επαναλαμβάνεται, αλλά έχει κάθε χρόνο κάτι καινούριο, όπως πχ τα τραπεζάκια της ΛαΕ φέτος, με ένα κάλεσμα για πορεία ενάντια στη βιομηχανία ακριβώς πάνω τους -να το δει δηλ κάνας Οακκίτης και να δέσει μια για πάντα μέσα του τη θεωρία για παραγωγικό σαμποτάζ του ρωσόδουλου Λάφα (που σήμερα δεν έγινε και πολύ θερμά αποδεκτός από τους Κρητικούς αγρότες που διαδήλωναν στο Σύνταγμα, και πρέπει να έριξαν κι αρκετές στους Ματάδες, προτού πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα).
Αυτοί που δεν πέρασαν αντιθέτως, ούτε ξώφαλτσα από το χώρο, ήταν οι νεολαίοι του Σύριζα, που παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα από απόσταση ασφαλείας, όταν δεν είχαν τη συνοδεία της Ασφάλειας- για να γλιτώσουν το ξύλο. Κι άφησαν πίσω τους ως γλυκιά, μακρινή ανάμνηση κάτι γραφικότητες του παρελθόντος, με στρατιωτικό βήμα και το σύνθημα: σεισμός-σεισμός-Συνασπισμός...
Η Γη να τρέμει, ο ήλιος να ανατέλλει, που φώναζαν κι οι Πασπίτες, που έκαναν φέτος δειλά-δειλά την επανεμφάνισή τους στο χώρο, με κίνδυνο όμως να τους βάλουν στόχο οι μπάχαλοι (ΠαΣοΚ δέρνουμε) και να τους πάρουνε τη ματωμένη, ελληνική σημαία, που έχουν κρατήσει καταχρηστικά μετά τη διάλυση της ΕΦΕΕ, να τη σκίσουν-κάψουν-πελεκήσουν, και μετά να απολογηθούν με γραπτή ανακοίνωση: συγνώμη, λάθος μας, την μπερδέψαμε με τη σημαία της ΚΝΕ, που έχει και παρόμοια χρώματα.
Θα μπορούσε επίσης να γίνει μια τελετή παραλαβής-παράδοσης της σημαίας στη νεολαία του νέου ΠαΣοΚ της εποχής μας. Αν βρίσκονταν εκεί δηλ, γιατί βλέπεις τα μέλη τους κολυμπάνε στις μάζες και νιώθουν πολύ άνετα μες στο πλήθος, σαν στο σπίτι τους, που θα το πάρει η τράπεζα και θα τους αφήσει μια γωνίτσα στο μνημείο, για να καταθέσουν κι αυτοί ένα στεφάνι, μετά από αλλεπάλληλα σκριν ασφαλιτών στον Τσίπρα.
Πόσο γαμάει η αριστερή κυβέρνηση, που στήνει όλο αυτό το σκηνικό κι έχει και το θράσος να πανηγυρίσει από την Αυγή για τον πρώτο πρωθυπουργό στα χρονικά που κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο (κι εντάξει τα άλλα, όμως όταν ο Παπατζής Β' ερχόταν, αυτοί ακόμα πήγαιναν. Και διάλεξε αυτή τη μέρα, με την ιδιαίτερη σημειολογιία της, για να ανακοινώσει περήφανα το ξεπούλημα της πρώτης κατοικίας των νοικοκυριών που χρωστάνε στις τράπεζες. Κι είναι τόσο αλαζόνες, που δε λουφάζουν διακριτικά σε μια γωνία, αλλά προκαλούν κιόλας φωνάζοντας το ανεκδιήγητο: "μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά". Και γιατί να ξεμπερδέψουν δηλ, τώρα που άνοιξαν χρυσές δουλειές;
Σεισμός-εμετός-Συνασπισμός...
Τελικά, παρά τις μεγάλες προσδοκίες και το πολύ δυνατό ξεκίνημα την πρώτη κιόλας μέρα, δε συνέβη το παραμικρό -με εξαίρεση το καθιερωμένο εθιμοτυπικό μετά από το τέλος της πορείας στα Εξάρχεια, όπου αν το κατάλαβα καλά, το επιτελικό σχέδιο των Ντιμπόν και Ντιμπόν, για να μη γίνουν οδοφράγματα σε κάποιους στρατηγικούς δρόμους, ήταν να απομακρύνουν όλους τους κάδους από την περιοχή, σε μια αρκετά μεγάλη ακτίνα, όχι όμως και τα σκουπίδια, που έμειναν αδέσποτα στις γωνίες, ως εύφλεκτη ύλη, για όποιον ήθελε να τα κάνει πυρανάλωμα του πυρός (όπως άκουσα κάπου ότι είναι το σωστό).
Η δήλωση του ΓΓ (και μια ανακοίνωση του κόμματος, αν θυμάμαι καλά) τελείωνε με το στίχο "λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί" και προετοίμαζε (το λες και τρόμαζε) τους σφους για κάθε ενδεχόμενο (και βασικά για τα χειρότερα). Τελικά δεν αφήσαμε πολλά περιθώρια, καθώς η περιφρούρηση έκανε διάδρομο (όπου μόνο η αψίδα με τα κοντόξυλα έλειπε) στη Λουίζα Ράζου, για να καταθέσει στεφάνι εκ μέρους του ΚΚΕ, ενώ στην κατάθεση από ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ και λοιπή λαϊκή συμμαχία, ήρθαν περί τα 350 άτομα, για να σκιάζονται οι εχθροί μας και να χλωμιάζει λίγο η μαύρη μαυρίλα από το θέαμα.
Το απόγευμα στην πορεία, οι συσχετισμοί ήταν, κατά γενική ομολογία, πολλά με λίγα, κι εμείς πιθανότατα διπλάσιοι από όλους τους πλην Λακεδαιμονίων, αθροιστικά, αλλά καταδικασμένοι να τους περιμένουμε να πάρουν μπρος να ξεκινήσουν, όσο αστείο κι αν φαίνεται να περιμένουν τα μπλοκ που είχανε προσυγκέντρωση στις 5, αυτούς που καλούσαν για συγκέντρωση πχ στις 3μιση. Κι έτσι χρειάστηκε να κάνουμε το συνήθη ελιγμό Γράμμος-Βίτσι από την Πανεπιστημίου, για να κινητοποιηθούν ως δια μαγείας κι αυτοί, λες και τους τσίμπησε μύγα, και να αρχίσει να τσουλάει το πράγμα.
Την ίδια στιγμή στην Πάτρα, τα... "παιδιά" αποδείκνυαν ποιος είναι στην πραγματικότητα ο εχθρός τους, γράφοντας το σύνθημα "ΚΚΕ-ντροπή" στην είσοδο του δημαρχείου. Γιατί είναι καιρός να το παραδεχτούμε. Ντροπή δεν είναι να είσαι μαύρος και να βαράς σαν βαθύ παρακράτος άλλες δυνάμεις (κι ούτε καν το Σύριζα), ούτε να είσαι ροζουλί κυβέρνηση και να αφήνεις χωρίς σπίτι μια σειρά οικογένειες, για να τα δώσεις στις τράπεζες -που ως γνωστόν δε χρωστάνε τίποτα και σε κανένα.
Μαύρος γάτος, ροζ γάτος, το ζήτημα είναι να κυνηγάει το ΚΚΕ, γιατί είναι ντροπή να είσαι κουκουές, κατακόκκινος από ντροπή, σε σχέση με άλλους, ανερυθρίαστα αντιδραστικούς. Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι σταλινικοί.
Κλείνουμε την ανταπόκριση του τριημέρου (αν και μένουν ακόμα πολλές ουρές, που μπορεί να τις ξαναπιάσουμε), με δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Το πρώτο αναγγέλλει ουσιαστικά την ίδρυση της ΠΚ-ΛΜ, που θα μπορούσε να λέγεται και ΚΚΕ ΠουΛΚουΜε, κι είναι τα μέλη του Κορδάτου με το ψευδώνυμο Πρωτοβουλία Κομμουνιστών για τη Συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου. Το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει ως πρώτη δόση: τον Εργατικό Αγώνα, τον Κορδάτο, την ΠΚ-(ΛΜ), την Μ-ΠΚ-Λ, το ΚΚΕ Μπουλκουμέ που από γκρουπ στο φέισμπουκ έγινε Ένωση Δικαίων, με ένα αληθινά σύγχρονο όνομα, τη Νέα Σπορά, κι άλλες οργανώσεις με τόσα μέλη και βαθιές ρίζες στο διαδίκτυο (και πουθενά αλλού). Κι αν είχαν χιούμορ οι μπάχαλοι, θα μπορούσαν να την πέσουν πχ στο μπλοκ και μετά να απολογηθούν: Συγνώμη, σας περάσαμε για την Ένωση των Δικαίων.
Δεύτερη φωτογραφία, για να τελειώνει κι αυτή η ιστορία με τους μπερδεμένους και τις συγχύσεις τους, η εικόνα από τις στήλες του Πολυτεχνείου, όπου αντί για "έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ, έγραψαν "γαμώ την ΚΝΕ, γαμώ τα ΕΑΑΚ". Το πρώτο καλύφτηκε με αφίσες, αλλά το δεύτερο όχι. Κι άντε, να σου πω ότι το Ροσινάντε και τους άλλους τους μπέρδεψαν με Κνίτες. Αλλά την/τα ΕΑΑΚ ως όνομα; Λες να την μπέρδεψαν με την ΠΚΣ και να νόμιζαν πως είναι η παράταξη της ΚΝΕ;
Το Πολυτεχνείο, ως γνωστόν, είναι η καλύτερη ευκαιρία να γνωρίσει κανείς από κοντά, συγκεντρωμένα σε λίγα μόλις τετραγωνικά, όλα σχεδόν (γιατί κάποια απέχουν συνειδητά και δεν ευδοκιμούν αυτό το τριήμερο) τα κινηματικά φρούτα της Ελλάδας, (που έχει εύκρατο πολιτικό κλίμα κι ευνοεί την εμφάνιση διάφορων σπάνιων ειδών), να έρθει σε επαφή με τα υλικά τους και τις μπροσούρες τους, αν έχουν, και να μάθει τα τελευταία νέα για τις συλλογικές διαδικασίες κάθε χώρου: τι αποφάσισε η νιοστή συνδιάσκεψη του μ-λ, στα πόσα συνέδρια έχει φτάσει το ΕΕΚ, που κάνει κάθε χρόνο κι από ένα, ή σε ποιον αναρχικό δείχνουμε αλληλεγγύη φέτος (και το κακό είναι πως αν αναπτύξεις ανοσία σε τέτοιου είδους ερεθίσματα, μετά το δέκατο λευτεριά στον τάδε, (αποτυγ)χάνεις (να συγκρατήσεις) την ουσία για κάποιες σημαντικές υποθέσεις, όπως η περιπέτεια πέντε φοιτητών που τους προσήγαγαν νομίζω σε μια κινητοποίηση στην Ιταλία κι υπάρχει ένταλμα για την έκδοσή τους στη γείτονα χώρα (λατρεμένο κλισέ).
Είναι κατ' αντιστοιχία ένα είδος προλεκάλτ φεστιβάλ, που εν μέρει επαναλαμβάνεται, αλλά έχει κάθε χρόνο κάτι καινούριο, όπως πχ τα τραπεζάκια της ΛαΕ φέτος, με ένα κάλεσμα για πορεία ενάντια στη βιομηχανία ακριβώς πάνω τους -να το δει δηλ κάνας Οακκίτης και να δέσει μια για πάντα μέσα του τη θεωρία για παραγωγικό σαμποτάζ του ρωσόδουλου Λάφα (που σήμερα δεν έγινε και πολύ θερμά αποδεκτός από τους Κρητικούς αγρότες που διαδήλωναν στο Σύνταγμα, και πρέπει να έριξαν κι αρκετές στους Ματάδες, προτού πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα).
Αυτοί που δεν πέρασαν αντιθέτως, ούτε ξώφαλτσα από το χώρο, ήταν οι νεολαίοι του Σύριζα, που παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα από απόσταση ασφαλείας, όταν δεν είχαν τη συνοδεία της Ασφάλειας- για να γλιτώσουν το ξύλο. Κι άφησαν πίσω τους ως γλυκιά, μακρινή ανάμνηση κάτι γραφικότητες του παρελθόντος, με στρατιωτικό βήμα και το σύνθημα: σεισμός-σεισμός-Συνασπισμός...
Η Γη να τρέμει, ο ήλιος να ανατέλλει, που φώναζαν κι οι Πασπίτες, που έκαναν φέτος δειλά-δειλά την επανεμφάνισή τους στο χώρο, με κίνδυνο όμως να τους βάλουν στόχο οι μπάχαλοι (ΠαΣοΚ δέρνουμε) και να τους πάρουνε τη ματωμένη, ελληνική σημαία, που έχουν κρατήσει καταχρηστικά μετά τη διάλυση της ΕΦΕΕ, να τη σκίσουν-κάψουν-πελεκήσουν, και μετά να απολογηθούν με γραπτή ανακοίνωση: συγνώμη, λάθος μας, την μπερδέψαμε με τη σημαία της ΚΝΕ, που έχει και παρόμοια χρώματα.
Θα μπορούσε επίσης να γίνει μια τελετή παραλαβής-παράδοσης της σημαίας στη νεολαία του νέου ΠαΣοΚ της εποχής μας. Αν βρίσκονταν εκεί δηλ, γιατί βλέπεις τα μέλη τους κολυμπάνε στις μάζες και νιώθουν πολύ άνετα μες στο πλήθος, σαν στο σπίτι τους, που θα το πάρει η τράπεζα και θα τους αφήσει μια γωνίτσα στο μνημείο, για να καταθέσουν κι αυτοί ένα στεφάνι, μετά από αλλεπάλληλα σκριν ασφαλιτών στον Τσίπρα.
Πόσο γαμάει η αριστερή κυβέρνηση, που στήνει όλο αυτό το σκηνικό κι έχει και το θράσος να πανηγυρίσει από την Αυγή για τον πρώτο πρωθυπουργό στα χρονικά που κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο (κι εντάξει τα άλλα, όμως όταν ο Παπατζής Β' ερχόταν, αυτοί ακόμα πήγαιναν. Και διάλεξε αυτή τη μέρα, με την ιδιαίτερη σημειολογιία της, για να ανακοινώσει περήφανα το ξεπούλημα της πρώτης κατοικίας των νοικοκυριών που χρωστάνε στις τράπεζες. Κι είναι τόσο αλαζόνες, που δε λουφάζουν διακριτικά σε μια γωνία, αλλά προκαλούν κιόλας φωνάζοντας το ανεκδιήγητο: "μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά". Και γιατί να ξεμπερδέψουν δηλ, τώρα που άνοιξαν χρυσές δουλειές;
Σεισμός-εμετός-Συνασπισμός...
Τελικά, παρά τις μεγάλες προσδοκίες και το πολύ δυνατό ξεκίνημα την πρώτη κιόλας μέρα, δε συνέβη το παραμικρό -με εξαίρεση το καθιερωμένο εθιμοτυπικό μετά από το τέλος της πορείας στα Εξάρχεια, όπου αν το κατάλαβα καλά, το επιτελικό σχέδιο των Ντιμπόν και Ντιμπόν, για να μη γίνουν οδοφράγματα σε κάποιους στρατηγικούς δρόμους, ήταν να απομακρύνουν όλους τους κάδους από την περιοχή, σε μια αρκετά μεγάλη ακτίνα, όχι όμως και τα σκουπίδια, που έμειναν αδέσποτα στις γωνίες, ως εύφλεκτη ύλη, για όποιον ήθελε να τα κάνει πυρανάλωμα του πυρός (όπως άκουσα κάπου ότι είναι το σωστό).
Η δήλωση του ΓΓ (και μια ανακοίνωση του κόμματος, αν θυμάμαι καλά) τελείωνε με το στίχο "λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί" και προετοίμαζε (το λες και τρόμαζε) τους σφους για κάθε ενδεχόμενο (και βασικά για τα χειρότερα). Τελικά δεν αφήσαμε πολλά περιθώρια, καθώς η περιφρούρηση έκανε διάδρομο (όπου μόνο η αψίδα με τα κοντόξυλα έλειπε) στη Λουίζα Ράζου, για να καταθέσει στεφάνι εκ μέρους του ΚΚΕ, ενώ στην κατάθεση από ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ και λοιπή λαϊκή συμμαχία, ήρθαν περί τα 350 άτομα, για να σκιάζονται οι εχθροί μας και να χλωμιάζει λίγο η μαύρη μαυρίλα από το θέαμα.
Το απόγευμα στην πορεία, οι συσχετισμοί ήταν, κατά γενική ομολογία, πολλά με λίγα, κι εμείς πιθανότατα διπλάσιοι από όλους τους πλην Λακεδαιμονίων, αθροιστικά, αλλά καταδικασμένοι να τους περιμένουμε να πάρουν μπρος να ξεκινήσουν, όσο αστείο κι αν φαίνεται να περιμένουν τα μπλοκ που είχανε προσυγκέντρωση στις 5, αυτούς που καλούσαν για συγκέντρωση πχ στις 3μιση. Κι έτσι χρειάστηκε να κάνουμε το συνήθη ελιγμό Γράμμος-Βίτσι από την Πανεπιστημίου, για να κινητοποιηθούν ως δια μαγείας κι αυτοί, λες και τους τσίμπησε μύγα, και να αρχίσει να τσουλάει το πράγμα.
Την ίδια στιγμή στην Πάτρα, τα... "παιδιά" αποδείκνυαν ποιος είναι στην πραγματικότητα ο εχθρός τους, γράφοντας το σύνθημα "ΚΚΕ-ντροπή" στην είσοδο του δημαρχείου. Γιατί είναι καιρός να το παραδεχτούμε. Ντροπή δεν είναι να είσαι μαύρος και να βαράς σαν βαθύ παρακράτος άλλες δυνάμεις (κι ούτε καν το Σύριζα), ούτε να είσαι ροζουλί κυβέρνηση και να αφήνεις χωρίς σπίτι μια σειρά οικογένειες, για να τα δώσεις στις τράπεζες -που ως γνωστόν δε χρωστάνε τίποτα και σε κανένα.
Μαύρος γάτος, ροζ γάτος, το ζήτημα είναι να κυνηγάει το ΚΚΕ, γιατί είναι ντροπή να είσαι κουκουές, κατακόκκινος από ντροπή, σε σχέση με άλλους, ανερυθρίαστα αντιδραστικούς. Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι σταλινικοί.
Κλείνουμε την ανταπόκριση του τριημέρου (αν και μένουν ακόμα πολλές ουρές, που μπορεί να τις ξαναπιάσουμε), με δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Το πρώτο αναγγέλλει ουσιαστικά την ίδρυση της ΠΚ-ΛΜ, που θα μπορούσε να λέγεται και ΚΚΕ ΠουΛΚουΜε, κι είναι τα μέλη του Κορδάτου με το ψευδώνυμο Πρωτοβουλία Κομμουνιστών για τη Συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου. Το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει ως πρώτη δόση: τον Εργατικό Αγώνα, τον Κορδάτο, την ΠΚ-(ΛΜ), την Μ-ΠΚ-Λ, το ΚΚΕ Μπουλκουμέ που από γκρουπ στο φέισμπουκ έγινε Ένωση Δικαίων, με ένα αληθινά σύγχρονο όνομα, τη Νέα Σπορά, κι άλλες οργανώσεις με τόσα μέλη και βαθιές ρίζες στο διαδίκτυο (και πουθενά αλλού). Κι αν είχαν χιούμορ οι μπάχαλοι, θα μπορούσαν να την πέσουν πχ στο μπλοκ και μετά να απολογηθούν: Συγνώμη, σας περάσαμε για την Ένωση των Δικαίων.
Δεύτερη φωτογραφία, για να τελειώνει κι αυτή η ιστορία με τους μπερδεμένους και τις συγχύσεις τους, η εικόνα από τις στήλες του Πολυτεχνείου, όπου αντί για "έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ, έγραψαν "γαμώ την ΚΝΕ, γαμώ τα ΕΑΑΚ". Το πρώτο καλύφτηκε με αφίσες, αλλά το δεύτερο όχι. Κι άντε, να σου πω ότι το Ροσινάντε και τους άλλους τους μπέρδεψαν με Κνίτες. Αλλά την/τα ΕΑΑΚ ως όνομα; Λες να την μπέρδεψαν με την ΠΚΣ και να νόμιζαν πως είναι η παράταξη της ΚΝΕ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου