«Η εργοδοτική επίθεσις και η ανάγκη της αντιστάσεως έπρεπε να γίνει υπόθεσις μαζών»
Ενόψει
της Διημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ με θέμα «Η εμφάνιση της εργατικής τάξης, ο
ρόλος της στους κοινωνικούς, πολιτικούς αγώνες στον 20ό αιώνα και η
στρατηγική του ΚΚΕ», παρουσιάζουμε σήμερα στον «Ριζοσπάστη» μία ακόμα
ενδιαφέρουσα «στιγμή» από εκείνα τα πρώτα βήματα.
1923, με κυβερνητική απόφαση επιβάλλεται η διάλυση των συνδικάτων. Ο αστικός Τύπος διακηρύσσει με άρθρα επί άρθρων την ανυπαρξία της πάλης των τάξεων! Ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί σχεδόν καθημερινά με λευκό σε ένα σημαντικό μέρος των σελίδων του καθώς παρεμβαίνει η λογοκρισία και αφαιρεί ολόκληρα τμήματα άρθρων κυριολεκτικά την ώρα της εκτύπωσης, πάνω στη λινοτυπική πλάκα. Εχει προηγηθεί μια μεγάλη πανεργατική απεργία και το ματοκύλισμά της. Από εκείνη τη περίοδο διασώζονται μια σειρά άρθρων υπό τον τίτλο «Ο απολογισμός μιας συγκρούσεως». Παραθέτουμε αποσπάσματα:
«Ο αγώνας κατά των εργοδοτών δεν έληξε. Εληξε μόνον η απεργία (...) Η κατάστασις είνε πάντοτε κρίσιμος. Αφ' ετέρου οι δυνάμεις μας είνε άθικτες. Το ηθικό των εργατών άριστο. Οι διάφοροι κατεργαρέοι ξεκαθαρίζονται (...)
(...) Κάτω απ' την πίεση των εργοδοτών, κάτω από την αστική βία έπρεπε ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας μας πριν απ' όλα να συγκεντρωθή, να ανασυνταχθή (...) Ο τροχιοδρομικός, ο ναυτικός, ο καπνεργάτης, ο ηλεκτροτεχνίτης, ο τυπογράφος έπρεπε να χωνέψουν καλά πως κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους (...) Με λίγα λόγια η εργοδοτική επίθεσις και η ανάγκη της αντιστάσεως έπρεπε να γίνει υπόθεσις μαζών. Και έγινε (...) Επηκολούθησε μια άγρια πάλη για την οργάνωση των εργατικών δυνάμεων, για την προπαρασκευή τους».
(Σημείωση: Ολόκληρο σχεδόν το δεύτερο μέρος της ανάλυσης έχει κοπεί από τη λογοκρισία της εποχής)
«Η Γενική Συνομοσπονδία εν ονόματι της εργατικής τάξεως γύρευε από τους εργοδότας ωρισμένα αιτήματα γνωστά στην κυβέρνησι. Η κυβέρνησις όμως σαν αστική που είνε θεώρησε καθήκον της να πη στους εργοδότας. "Σταθήτε σεις στην μπάντα κι εγώ τα κανονίζω τα ζητήματα". Κι έτσι όταν η απεργία άρχισε οι μεν εργοδότες ούτε φωνή ούτε ακρόασι, το δε κράτος πάνοπλο κατά των απεργών. Με την επέκτασι της απεργίας των μυλεργατών και την κήρυξι της πανναυτικής απεργίας η πάλη έπαιρνε μια γενικώτερη πια μορφή. Κανείς δεν μπορούσε να την συγκρατήση.
(...) Φαίνονταν λοιπόν ξεκάθαρα πως η κυβέρνησις ζητούσε αφορμή για να χτυπήση τους εργάτας (...) Την Δευτέρα (20 Αυγούστου) η απεργία επεξετάθη. Ενας ενθουσιασμός, μια περιφάνεια. Το απεργιακό κίνημα είχε πνίξει απ' άκρου σ' άκρο την μπουρζουαζία της χώρας μας (...) Η κυβέρνησις τρομαγμένη από την θύελλα που ξέσπασε απειλούσε το σύμπαν. Ο Πειραιεύς με το επαναστατικό του προλεταριάτο στην πρώτην γραμμήν. Ακολουθούσαν οι επαρχίες. Η απεργία του Τύπου την δεύτερη μέρα της απεργίας έδωσε νέο θάρρος στους απεργούς. Κανείς δεν έδινε προσοχή στα μέτρα της κυβερνήσεως. Η απεργία είχε επιτύχει στην κήρυξί της. Η πρώτη, δεύτερη και τρίτη μέρα ήταν μέρες θριάμβου του εργατικού αγώνος. Και όμως ενώ η μεγάλη αυτή απεργία είχε τόση επιτυχή εμφάνισι, ενώ οι απεργοί είχαν ένα τόσο μεγάλο ενθουσιασμό και το επαναστατικό τους ένστικτο είχε υπερισχύσει πάνω από κάθε άλλη τους σκέψι, δεν έληξε όπως άρχισε.
(...) Κανείς δεν ήξερε τι γίνουνταν στην Θεσσαλονίκη, στον Βόλο, στην Πάτρα, στην Καβάλα, στην Δράμα. Κάθε πληροφορία, κάθε οδηγία, κάθε κίνησις ήτανε άγνωστος. Τα τηλεγραφήματα των εφημερίδων ήτανε τελείως αντίθετα απ' την πραγματικότητα. Αι ζημιές που προήλθον απ' αυτό το γεγονός είναι ανυπολόγιστες, και τούτο γιατί αφ' ενός μεν χιλιάδες εργατών ρίχτηκαν σ' έναν αγώνα χωρίς να ξαίρουν τι γίνεται στο κέντρο, αφ' ετέρου δε η Γενική Συνομοσπονδία ήτανε αναγκασμένη μπροστά σ' αυτήν την κατάστασι να κανονίζη την τέτοια ή τέτοια πορεία του κινήματος, να υπολογίζη στην επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβασί του από τα γεγονότα και την πορεία της απεργίας του Πειραιώς και των Αθηνών. Και ενώ μια συνοχή με τις επαρχίες, μια συστηματική παρακολούθησις τού εκεί απεργιακού κινήματος θα είχε ως αποτέλεσμα την γενική αλλαγή της πορείας της απεργίας, η έλλειψις πληροφοριών απ' τις επαρχίες μετέτρεψε ένα πραγματικό πανελλαδικό απεργιακό κίνημα, σε μια απεργία Πειραιώς και Αθηνών».
1923, με κυβερνητική απόφαση επιβάλλεται η διάλυση των συνδικάτων. Ο αστικός Τύπος διακηρύσσει με άρθρα επί άρθρων την ανυπαρξία της πάλης των τάξεων! Ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί σχεδόν καθημερινά με λευκό σε ένα σημαντικό μέρος των σελίδων του καθώς παρεμβαίνει η λογοκρισία και αφαιρεί ολόκληρα τμήματα άρθρων κυριολεκτικά την ώρα της εκτύπωσης, πάνω στη λινοτυπική πλάκα. Εχει προηγηθεί μια μεγάλη πανεργατική απεργία και το ματοκύλισμά της. Από εκείνη τη περίοδο διασώζονται μια σειρά άρθρων υπό τον τίτλο «Ο απολογισμός μιας συγκρούσεως». Παραθέτουμε αποσπάσματα:
«Ο αγώνας κατά των εργοδοτών δεν έληξε. Εληξε μόνον η απεργία (...) Η κατάστασις είνε πάντοτε κρίσιμος. Αφ' ετέρου οι δυνάμεις μας είνε άθικτες. Το ηθικό των εργατών άριστο. Οι διάφοροι κατεργαρέοι ξεκαθαρίζονται (...)
(...) Κάτω απ' την πίεση των εργοδοτών, κάτω από την αστική βία έπρεπε ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας μας πριν απ' όλα να συγκεντρωθή, να ανασυνταχθή (...) Ο τροχιοδρομικός, ο ναυτικός, ο καπνεργάτης, ο ηλεκτροτεχνίτης, ο τυπογράφος έπρεπε να χωνέψουν καλά πως κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους (...) Με λίγα λόγια η εργοδοτική επίθεσις και η ανάγκη της αντιστάσεως έπρεπε να γίνει υπόθεσις μαζών. Και έγινε (...) Επηκολούθησε μια άγρια πάλη για την οργάνωση των εργατικών δυνάμεων, για την προπαρασκευή τους».
(Σημείωση: Ολόκληρο σχεδόν το δεύτερο μέρος της ανάλυσης έχει κοπεί από τη λογοκρισία της εποχής)
«Η Γενική Συνομοσπονδία εν ονόματι της εργατικής τάξεως γύρευε από τους εργοδότας ωρισμένα αιτήματα γνωστά στην κυβέρνησι. Η κυβέρνησις όμως σαν αστική που είνε θεώρησε καθήκον της να πη στους εργοδότας. "Σταθήτε σεις στην μπάντα κι εγώ τα κανονίζω τα ζητήματα". Κι έτσι όταν η απεργία άρχισε οι μεν εργοδότες ούτε φωνή ούτε ακρόασι, το δε κράτος πάνοπλο κατά των απεργών. Με την επέκτασι της απεργίας των μυλεργατών και την κήρυξι της πανναυτικής απεργίας η πάλη έπαιρνε μια γενικώτερη πια μορφή. Κανείς δεν μπορούσε να την συγκρατήση.
(...) Φαίνονταν λοιπόν ξεκάθαρα πως η κυβέρνησις ζητούσε αφορμή για να χτυπήση τους εργάτας (...) Την Δευτέρα (20 Αυγούστου) η απεργία επεξετάθη. Ενας ενθουσιασμός, μια περιφάνεια. Το απεργιακό κίνημα είχε πνίξει απ' άκρου σ' άκρο την μπουρζουαζία της χώρας μας (...) Η κυβέρνησις τρομαγμένη από την θύελλα που ξέσπασε απειλούσε το σύμπαν. Ο Πειραιεύς με το επαναστατικό του προλεταριάτο στην πρώτην γραμμήν. Ακολουθούσαν οι επαρχίες. Η απεργία του Τύπου την δεύτερη μέρα της απεργίας έδωσε νέο θάρρος στους απεργούς. Κανείς δεν έδινε προσοχή στα μέτρα της κυβερνήσεως. Η απεργία είχε επιτύχει στην κήρυξί της. Η πρώτη, δεύτερη και τρίτη μέρα ήταν μέρες θριάμβου του εργατικού αγώνος. Και όμως ενώ η μεγάλη αυτή απεργία είχε τόση επιτυχή εμφάνισι, ενώ οι απεργοί είχαν ένα τόσο μεγάλο ενθουσιασμό και το επαναστατικό τους ένστικτο είχε υπερισχύσει πάνω από κάθε άλλη τους σκέψι, δεν έληξε όπως άρχισε.
(...) Κανείς δεν ήξερε τι γίνουνταν στην Θεσσαλονίκη, στον Βόλο, στην Πάτρα, στην Καβάλα, στην Δράμα. Κάθε πληροφορία, κάθε οδηγία, κάθε κίνησις ήτανε άγνωστος. Τα τηλεγραφήματα των εφημερίδων ήτανε τελείως αντίθετα απ' την πραγματικότητα. Αι ζημιές που προήλθον απ' αυτό το γεγονός είναι ανυπολόγιστες, και τούτο γιατί αφ' ενός μεν χιλιάδες εργατών ρίχτηκαν σ' έναν αγώνα χωρίς να ξαίρουν τι γίνεται στο κέντρο, αφ' ετέρου δε η Γενική Συνομοσπονδία ήτανε αναγκασμένη μπροστά σ' αυτήν την κατάστασι να κανονίζη την τέτοια ή τέτοια πορεία του κινήματος, να υπολογίζη στην επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβασί του από τα γεγονότα και την πορεία της απεργίας του Πειραιώς και των Αθηνών. Και ενώ μια συνοχή με τις επαρχίες, μια συστηματική παρακολούθησις τού εκεί απεργιακού κινήματος θα είχε ως αποτέλεσμα την γενική αλλαγή της πορείας της απεργίας, η έλλειψις πληροφοριών απ' τις επαρχίες μετέτρεψε ένα πραγματικό πανελλαδικό απεργιακό κίνημα, σε μια απεργία Πειραιώς και Αθηνών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου