Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μην προκαλούν

 Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να μην προκαλούν

Η αρχή της κατηφόρας ήταν όταν κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο μια σκηνή με τις ερωτικές περιπτύξεις δύο αρσενικών λιονταριών. Κι από κάτω ένα τρομερό σχόλιο, καυστικό σε βαθμό που να λιώνει σίδερα: δεν έχω πρόβλημα με τα γκέι λιοντάρια, έχω και φίλους γκέι λιοντάρια, αρκεί να μην προκαλούν τον κόσμο με τη συμπεριφορά τους.

Και μετά ήρθε το Πάσχα. Και το κάλεσμα για κρεατοφαγία άθεων και μη. (Και ένας συνειρμός-παράφραση με το σύντροφο Οβελίξ: δεν το ‘ξερα πως μπορεί να φάει κανείς κι άλλα πράγματα). Κι η συγκαλυμμένη κατακραυγή: δεν έχω πρόβλημα με τους άθεους που τρώνε κρέας τη μεγάλη βδομάδα, έχω και φίλους άθεους που τρώνε κρέας τη μεγάλη βδομάδα. Αρκεί να μην προκαλούν με ανοιχτές εκδηλώσεις, αυτάρεσκες καφρίλες και δε συμμαζεύεται.

Το οποίο όμως μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Εύκολα.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους πιστεύουν, νηστεύουν (και μετά κανονικά έρχεται το ληστεύουν, αλλά δεν το βάζω). Έχω και φίλους πιστούς που νηστεύουν (αν και το βασικό πρόβλημα είναι οι νηστικοί που περιμένουν το μάννα εξ ουρανού). Αρκεί να μην είναι προκλητικοί με ανοιχτές εκδηλώσεις, μεσαιωνικές δοξασίες, λατρευτικά έθιμα, κτλ.

Και μετά το συζητήσαμε με το Sniper. Και το λαϊκό στρώμα. Κι ήρθε η κατρακύλα.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Κομμουνιστάς. Έχω και φίλους κουκουέδες άπλυτους που θα γίνουν σαπούνια (τι ωραία αντίφαση, όλα διαλεκτικά δεμένα). Αρκεί να συνεργαστούν, να εκσυγχρονιστούν, να αλλάξουν, να μπουν στο συνταγματικό τόξο, το λάκκο με τα γκέι λιοντάρια, σκύψε να πιάσεις το κομμούνι, και να μην προκαλούν με επαναστάσεις, απεργίες, ανατροπές πολιτεύματος και δικτατορία του προλεταριάτου.

Σωστό. Κι εγώ από την πλευρά μου δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν ψηφίζουν ΚΚΕ. Έχω και φίλους που δεν ψηφίζουν ΚΚΕ (κι άλλους που λένε ότι ψηφίζουν, αλλά ο Μαρξ και η ψυχή τους τι ρίχνουν τελικά στην κάλπη). Αρκεί να μην προκαλούν ανοιχτά και να το κάνουν κρυφά στο παραβάν. Και να κατεβαίνουν στο δρόμο ό,τι σκατά κι αν ψήφισαν.

Επίσης, δεν έχω πρόβλημα με το εξωκοινοβούλιο. Έχω και φίλους από το εξωκοινοβούλιο, που ενοχλούνται άμα τους πεις αριστεριστές, κι έχουν δίκιο, γιατί μόνο αυτό δεν είναι οι άνθρωποι –τέρμα δεξιά το έχουν στρίψει το τιμόνι, όπου είναι πάντα η στρατηγική, εκτός κι αν κάθεται η τακτική. Αρκεί μόνο να μην είναι προκλητικοί, με χυδαία αντι-ΚΚΕ αντανακλαστικά.

Δεν έχω πρόβλημα με (βασικά έχω, αλλά έχω συνηθίσει) τον αντικομμουνισμό. Ξέρω και μερικούς παλιούς (πρώην) συντρόφους που έχουν καταντήσει αντικομμουνιστές. Βασικά όμως δεν ξέρω πώς μπορείς να μη γίνεις προκλητικός, αν είσαι αντικομμουνιστής. Αρκεί να γίνεσαι προκλητικός σε βαθμό γραφικότητας, για να έχουμε τουλάχιστον κάτι για να γελάμε από την όλη υπόθεση. Όπως στο Rocky IV.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους βάζουν ερωτήματα για το σύντροφο με το μουστάκι ως ιστορική προσωπικότητα. Έχω και φίλους που είχαν αντίστοιχους προβληματισμούς (και ζούνε ακόμα). Αρκεί στο τέλος, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, ουράααα, και θυελλώδικα χειροκροτήματα.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους είναι αντι-Μπαρτσελόνα. Έχω κι ένα φίλο που είναι αντι-Μπαρτσελόνα και με πρήζει με το(ν) Κ(λ)οπ και τη Λίβερπουλ. Αρκεί να μην προκαλούν και να μη βλέπουμε μαζί παιχνίδια της Μπάρτσα, και μου σπάνε τα νεύρα με την εμπάθειά τους να υποστηρίζουν πάντα τον αντίπαλο, τάχα γιατί συμπαθούν τον αδύνατο και τάσσονται με τα αουτσάιντερ, από θέση αρχής.

Δεν έχω πρόβλημα με τους κάγκουρες που στηρίζουν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ευτυχώς δεν έχω φίλους που να συμπαθούν τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αρκεί να τους περιορίσουμε σε συγκεκριμένες προστατευόμενες περιοχές (Μπουρνάζι) και υδροβιότοπους (πχ μια λιμνοθάλασσα με τζελ).

Παρεμπιπτόντως, δεν έχω πρόβλημα με το Μπουρνάζι. Έχω ζήσει και μερικούς μήνες στο Μπουρνάζι. Πέρα απ’ την Πλάκα (και το Βλαδιβοστόκ, είναι κι εκεί πατρίδα με σοσιαλισμό).

Δεν έχω πρόβλημα με όσους δεν τρώνε πολύ και θεωρούν το φαΐ υπερτιμημένη αξία. Έχω και φίλους που δεν τρώνε πολύ και προσέχουν τη διατροφή τους ή φουσκώνουν με ένα πιτόγυρο. Αρκεί να βγαίνουμε έξω για φαγητό και στο τέλος να πληρώνουμε όλοι, δια του τόσο, το ίδιο. Όλοι μαζί τα φάγαμε, εξάλλου…

Αρκεί βέβαια να μην είναι ψαροταβέρνα. Δεν έχω πρόβλημα με όσους προτιμούν το ψάρι. Έχω και φίλους που τρώνε ψάρια συχνά και δε σκέφτονται πόσα πιτόγυρα πχ θα μπορούσαν να φάνε με τα ίδια χρήματα. Αρκεί τα ψάρια τους να είναι πιο φρέσκα από του Αλφαβητίξ, να μη γίνονται αφορμή για καβγάδες και να μη σκεπάζουν την τσίκνα από το αγριογούρουνό μου, που είναι κλασική αφορμή για καβγά.

Δεν έχω πρόβλημα με τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Αρκεί να μην τους προκαλούμε.

-Δεν έχω πρόβλημα με τα κότερα. Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;

-Ναι, αρκεί να μην προκαλούμε το λαουτζίκο και τους απλούς λουόμενους, που δεν έχουν κότερα.

Δεν έχω πρόβλημα να φάω χυλόπιτα. Έχω και φίλες που τους την έχω πέσει και μου έριξαν χυλόπιτα. Αρκεί να μην προκαλούν, γυρίζοντας μπροστά μου με τον καινούριο γκόμενο που βρήκαν στο καπάκι.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους σχολιαστές έχουν αντίθετη άποψη με κάποιο κείμενο της κε του μπλοκ. Έχω και φίλους που διαφωνούν πότε-πότε (αλλά όχι πολύ συχνά) με κάποια κείμενα, σημεία, διατύπωση. Αρκεί να μην είναι προκλητικοί και χυδαίοι. Να προσθέτουν κάτι στην πολιτική συζήτηση. Και βασικά να θέλουν να κάνουν τέτοια.

Το αυτό ισχύει στο ακέραιο και για τους συντρόφους που συμφωνούν.

Δεν έχω πρόβλημα με όσους σφους αναγνώστες δε βρίσκουν ιδιαίτερο νόημα σε αυτό το κείμενο. Φαντάζομαι πως θα υπάρξουν σφοι αναγνώστες που δε θα το βρουν ιδιαίτερα έξυπνο-εύστοχο. Αρκεί να το πουν στα σχόλια.

Απειλητικό υστερόγραφο: συνεχίζεται… (με  δικές σας ιδέες στα σχόλια. Αρκεί να μην είναι προκλητικές...)