Love will tear us apart
Αγάπη μόνο. Και ΠαΣοΚ, της εποχής μας (και του μέλλοντός μας). Κι
αριστερή ενότητα. Όχι η ΑΡΕΝ που ενώθηκε εις σάρκα μία με τα/την ΕΑΑΚ
στα πανεπιστήμια κι έλειπαν από την απεργία, γιατί ήταν στο ταξίδι του
μέλιτος (όπως γράφει εύστοχα ο Οδηγητής). Αλλά το ίδιο ακριβώς σε πιο
μεγάλη κλίμακα και στο γενικό, πολιτικό κάδρο. (Κι ύστερα σου λέει, δε
θα υπακούσω, και πως η νεολαία είναι εξ ορισμού ανήσυχη κι ανυπότακτη.
Να είχαμε να λέγαμε...).
Το γνωστό μας αριστεροχώρι. Που αφού πρώτα ψήθηκε κι ατσαλώθηκε σε κορυφαίες κινηματικές μάχες (ο εξεγερμένος Δεκέμβρης του 08' κι ο αγανακτισμένος Μαϊούνης των πλατειών, που ήταν ο πρόδρομος της επανάστασης, με τον ίδιο τρόπο που το επαναστατικό 1905 κι η ματωμένη Κυριακή προετοίμασαν τον κόκκινο Οκτώβρη και το 1917), κατέκτησε την πολιτική εξουσία στις εκλογές και πρόλαβε να ζήσει τη δική του προδομένη επανάσταση, ένα προδομένο τίποτα, αυτοί ξανά στο τίποτα, στο γενικά εμείς. Αλλά δεν πειράζει, γιατί η αγάπη, το ΠαΣοΚ (όπως κι αν λέγεται, απ' όπου και αν προέρχεται) κι η αριστερή ενότητα θα μας ξεσκίσουν ξανά.
Το αριστεροχώρι κι η (πολλοστή) εκκωφαντική του απουσία. Σαν τους Απόντες του Γραμματικού, που λακίζουν ένας-ένας με τον τρόπο του, τους σημαδεύει το τραγούδι των Joy Division κι η διάλυση της παρέας, καθώς προδίδουν τον εαυτό τους, ή πέφτουν σε αξεδιάλυτα αδιέξοδα, μένοντας πιστοί σε αυτόν. Και δυσκολεύονται να καταλάβουν πια τι σημαίνει δεξιά κι αριστερά. Ξέρουν μονάχα πως οι καλύτεροι δεν πιστεύουν σε τίποτα πια, κι οι χειρότεροι είναι διψασμένοι για νίκες.
Αλλά εντάξει μωρέ, γιατί να κατέβεις στο δρόμο στην τελική; Στο κάτω-κάτω της γραφής, ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, ούτε με τον καφέ έχω καλή σχέση. Τι έχω να φοβηθώ δηλ;
Γι' αυτό σου λέω, αγάπη μόνο. Ας πετάξουμε και λίγο Φλωράκη, λόγω της ημέρας, σαν τον Δραμινό Συριζαίο, με το μπλουζάκι των Joy Division, γιατί κατά βάθος είμαστε αριστεροί κι αντιφασίστες, με ευαισθησίες. Και τα άλλα που λένε για νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη, είναι ασήμαντα. Μήπως κι οι Joy Division δεν άλλαξαν για να γίνουν New Order και όργανα της νέας τάξης πραγμάτων;
Καληνύχτα λοιπόν αριστεροχώρι. Καληνύχτα Παρασκευούλα. Κι άνοιξε του κουτιού τα παραμύθια, να (να-νου, να-νου) νανουριστείς με πρόσφατα περασμένα μεγαλεία, που επινόησες σαν καταφύγιο, για τέτοιες δύσκολες στιγμές. Μείνε να κοιτάς το Λαφαζάνη να δρα με όρους κοινωνίας θεάματος, σαν τα ανήλικα παιδιά του λυκείου, με την κρίση ταυτότητας, που ψάχνουν να τη βρουν φωνάζοντας, ξεσπώντας, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των άλλων, για να δηλώσουν "παρών", για να αποδείξουν στους εαυτούς τους ότι υπάρχουν, γράφοντας το όνομά τους στο θρανίο, σε έναν τοίχο με σπρέι, ή στο περιστύλιο της βουλής με ένα πανό.
Τι άλλο μας έμεινε από αυτό το διήμερο;
Η αφωνία των Συριζαίων, που είναι πολιτικά παχύδερμα και τα ψηφίζουν όλα αμάσητα. Κι όπως λέει ο γγ είναι άπαιχτοι, θεομπαίχτες, ακόμα και όταν (υποτίθεται πως) διαφοροποιούνται με κάτι γελοίες ανακοινώσεις, που δε λένε απολύτως τίποτα, εν είδει αυτοκριτικής έστω. Κι η υποκρισία των ΜΜΕ, που αγανακτούν με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του ΚΚΕ, που καταπατά βάναυσα (υποτίθεται) την προσωπική άποψη του καθενός. Αλλά τρώνε αμάσητα κι ως απόλυτα φυσικές τις διαγραφές των βουλευτών που παρεκκλίνουν από τη γενική γραμμή και τολμούν να εκφέρουν διαφορετική γνώμη, ή την αξίωση της κυβέρνησης να παραιτηθούν, για να μην εμποδίσουν το έργο της.
Η ατάκα του γγ για τη Γιουροβίζιον και οι κλισέ, παγερές κι ανέμπνευστες λεζάντες (memes) για το ΚΚΕ και τον ευρωμονόδρομο, που κυκλοφόρησαν. Κι ύστερα σου λέει ότι οι Κουκουέδες δεν έχουν χιούμορ.
Κι η ειλικρινής απορία της Αλέκας προς τους υπουργούς της κυβέρνησης, που έχουν γράψει κάποια σοβαρά έργα, με επιστημονικές αξιώσεις, όσο και να διαφωνεί κανείς με την προσέγγισή τους. Πώς μπορούν λοιπόν να γίνονται ρεζίλι και να λένε τέτοιες ανοησίες περί ανάπτυξης; Δηλ τα πιστεύουν οι ίδιοι αυτά που λένε;
Και το κλασικό ερώτημα: τι μέλλει γενέσθαι. Γιατί η διασκέδαση με το αριστεροχώρι, είναι για να περνάει ο καιρός ευχάριστα. Αλλά αν ήταν έτσι, μπορούσαμε να παίζουμε απλά και με τις τάπες των βαρελιών.
Το γνωστό μας αριστεροχώρι. Που αφού πρώτα ψήθηκε κι ατσαλώθηκε σε κορυφαίες κινηματικές μάχες (ο εξεγερμένος Δεκέμβρης του 08' κι ο αγανακτισμένος Μαϊούνης των πλατειών, που ήταν ο πρόδρομος της επανάστασης, με τον ίδιο τρόπο που το επαναστατικό 1905 κι η ματωμένη Κυριακή προετοίμασαν τον κόκκινο Οκτώβρη και το 1917), κατέκτησε την πολιτική εξουσία στις εκλογές και πρόλαβε να ζήσει τη δική του προδομένη επανάσταση, ένα προδομένο τίποτα, αυτοί ξανά στο τίποτα, στο γενικά εμείς. Αλλά δεν πειράζει, γιατί η αγάπη, το ΠαΣοΚ (όπως κι αν λέγεται, απ' όπου και αν προέρχεται) κι η αριστερή ενότητα θα μας ξεσκίσουν ξανά.
Το αριστεροχώρι κι η (πολλοστή) εκκωφαντική του απουσία. Σαν τους Απόντες του Γραμματικού, που λακίζουν ένας-ένας με τον τρόπο του, τους σημαδεύει το τραγούδι των Joy Division κι η διάλυση της παρέας, καθώς προδίδουν τον εαυτό τους, ή πέφτουν σε αξεδιάλυτα αδιέξοδα, μένοντας πιστοί σε αυτόν. Και δυσκολεύονται να καταλάβουν πια τι σημαίνει δεξιά κι αριστερά. Ξέρουν μονάχα πως οι καλύτεροι δεν πιστεύουν σε τίποτα πια, κι οι χειρότεροι είναι διψασμένοι για νίκες.
Αλλά εντάξει μωρέ, γιατί να κατέβεις στο δρόμο στην τελική; Στο κάτω-κάτω της γραφής, ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, ούτε με τον καφέ έχω καλή σχέση. Τι έχω να φοβηθώ δηλ;
Γι' αυτό σου λέω, αγάπη μόνο. Ας πετάξουμε και λίγο Φλωράκη, λόγω της ημέρας, σαν τον Δραμινό Συριζαίο, με το μπλουζάκι των Joy Division, γιατί κατά βάθος είμαστε αριστεροί κι αντιφασίστες, με ευαισθησίες. Και τα άλλα που λένε για νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη, είναι ασήμαντα. Μήπως κι οι Joy Division δεν άλλαξαν για να γίνουν New Order και όργανα της νέας τάξης πραγμάτων;
Καληνύχτα λοιπόν αριστεροχώρι. Καληνύχτα Παρασκευούλα. Κι άνοιξε του κουτιού τα παραμύθια, να (να-νου, να-νου) νανουριστείς με πρόσφατα περασμένα μεγαλεία, που επινόησες σαν καταφύγιο, για τέτοιες δύσκολες στιγμές. Μείνε να κοιτάς το Λαφαζάνη να δρα με όρους κοινωνίας θεάματος, σαν τα ανήλικα παιδιά του λυκείου, με την κρίση ταυτότητας, που ψάχνουν να τη βρουν φωνάζοντας, ξεσπώντας, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των άλλων, για να δηλώσουν "παρών", για να αποδείξουν στους εαυτούς τους ότι υπάρχουν, γράφοντας το όνομά τους στο θρανίο, σε έναν τοίχο με σπρέι, ή στο περιστύλιο της βουλής με ένα πανό.
Τι άλλο μας έμεινε από αυτό το διήμερο;
Η αφωνία των Συριζαίων, που είναι πολιτικά παχύδερμα και τα ψηφίζουν όλα αμάσητα. Κι όπως λέει ο γγ είναι άπαιχτοι, θεομπαίχτες, ακόμα και όταν (υποτίθεται πως) διαφοροποιούνται με κάτι γελοίες ανακοινώσεις, που δε λένε απολύτως τίποτα, εν είδει αυτοκριτικής έστω. Κι η υποκρισία των ΜΜΕ, που αγανακτούν με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του ΚΚΕ, που καταπατά βάναυσα (υποτίθεται) την προσωπική άποψη του καθενός. Αλλά τρώνε αμάσητα κι ως απόλυτα φυσικές τις διαγραφές των βουλευτών που παρεκκλίνουν από τη γενική γραμμή και τολμούν να εκφέρουν διαφορετική γνώμη, ή την αξίωση της κυβέρνησης να παραιτηθούν, για να μην εμποδίσουν το έργο της.
Η ατάκα του γγ για τη Γιουροβίζιον και οι κλισέ, παγερές κι ανέμπνευστες λεζάντες (memes) για το ΚΚΕ και τον ευρωμονόδρομο, που κυκλοφόρησαν. Κι ύστερα σου λέει ότι οι Κουκουέδες δεν έχουν χιούμορ.
Κι η ειλικρινής απορία της Αλέκας προς τους υπουργούς της κυβέρνησης, που έχουν γράψει κάποια σοβαρά έργα, με επιστημονικές αξιώσεις, όσο και να διαφωνεί κανείς με την προσέγγισή τους. Πώς μπορούν λοιπόν να γίνονται ρεζίλι και να λένε τέτοιες ανοησίες περί ανάπτυξης; Δηλ τα πιστεύουν οι ίδιοι αυτά που λένε;
Και το κλασικό ερώτημα: τι μέλλει γενέσθαι. Γιατί η διασκέδαση με το αριστεροχώρι, είναι για να περνάει ο καιρός ευχάριστα. Αλλά αν ήταν έτσι, μπορούσαμε να παίζουμε απλά και με τις τάπες των βαρελιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου