Πόλεμοι...

Πόλεμοι...

Το να «συνδέσεις» τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται και το νέο αντεργατικό πακέτο που έρχεται με τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οπως και να το κάνουμε, η προσοχή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων αποσπάται άλλοτε στη μια ή την άλλη πλευρά, ανάλογα με την επικαιρότητα. Πολύ συχνά θεωρείται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κάτι μακρινό γεωγραφικά και χρονικά ή κάτι που δεν έχει να κάνει με τις «επιλογές της χώρας», είναι «άλλοι» που τον προκαλούν, εμάς τι μας αφορά; κ.λπ. Πολύ πιο δύσκολο είναι να αποδείξεις ότι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει αυτόν τον «εσωτερικό πόλεμο» με τον «εξωτερικό πόλεμο» και ότι αυτό είναι τα συμφέροντα των ελληνικών μονοπωλίων και των διεθνών συμμαχιών τους.
Αυτή τη σημαντική δυσκολία για τη ζύμωση και διαφώτιση από πλευράς των κομμουνιστών ήρθε να ξεδιαλύνει - άθελά του, βεβαίως - ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου, κατά την προχτεσινή επίσκεψη στη χώρα μας.

***

Τι, μέσες - άκρες, διαμηνύθηκε από τον Τζ. Λιου: Οτι στην Ελλάδα πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα και αταλάντευτα οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις (βλέπε: μεταρρυθμίσεις), να συζητηθούν ζητήματα διευθέτησης του χρέους με συνοδευτικά αντιλαϊκά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της ανάκαμψης και έτσι η Ελλάδα να μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο ως πυλώνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, στους σχεδιασμούς και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, σε συνθήκες μάλιστα που η Τουρκία βιώνει μια μεγάλη κρίση στις σχέσεις της με τις λυκοσυμμαχίες.
Η τοποθέτηση αυτή του «Αμερικανού φίλου» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ γαργάλισε τις πιο ευαίσθητες χορδές της αστικής τάξης, που με ενθουσιασμό είδε να αποτυπώνει ο σύμμαχός τους συμπυκνωμένα, με το γνωστό αμερικανικό στιλ, τη στρατηγική του κεφαλαίου της χώρας μας. Δηλαδή, στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης και γεωστρατηγική αναβάθμιση. Γι' αυτό, άλλωστε, οι δηλώσεις αυτές χειροκροτήθηκαν με θέρμη από διάφορους εκπροσώπους του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Ενώ ήδη η αστική αρθρογραφία (από την «Καθημερινή» έως την «Αυγή») υποδεχόταν τον Αμερικάνο υπουργό στη χώρα με κείμενα που τόνιζαν τη σημασία της «ευκαιρίας που διαμορφώνεται» για την Ελλάδα από τις εξελίξεις στην Τουρκία και τη δυνατότητα «η Ελλάδα να αποτελέσει όαση σταθερότητας» σε μια «ασταθή περιοχή».

***

Η φιλολογία περί σταθερότητας, βεβαίως, αποσκοπεί στο να εμπεδώσει σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα να συστρατευθούν στους αστικούς σχεδιασμούς, να στηρίξουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Αξιοποιείται ως «μπαμπούλας» στις εξελίξεις που συνδέονται με τα προβλήματα της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην ΕΕ και με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ακριβώς για να μπορέσει η ελληνική αστική τάξη να ακολουθήσει πιο αποφασιστικά τον ίδιο δρόμο, το δρόμο της αντιλαϊκής επίθεσης και της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτή την κατεύθυνση, βεβαίως, στηρίζουν ολόπλευρα σύσσωμα τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης. Η κριτική τους, άλλωστε, στην κυβέρνηση είναι από την πλευρά της ικανότητάς της να διαχειριστεί ή όχι αυτές τις υποθέσεις.
Είναι κρίσιμο ζήτημα, λοιπόν, για το λαό, την εργατική τάξη, να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα. Ο πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα και τις ανάγκες τους και ο πόλεμος για τον έλεγχο αγορών πηγών Ενέργειας, στρατηγικής σημασίας περιοχών, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Χρειάζεται, λοιπόν, ενιαία και συντονισμένη απάντηση και στα δύο μέτωπα, απορρίπτοντας τις προσπάθειες στράτευσης τους σε αυτούς τους σχεδιασμούς.