Εκτακτη ανάγκη...

Εκτακτη ανάγκη...

Πολλά γράφονται αυτές τις μέρες για το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», που επιβάλλεται από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης, αξιοποιώντας την απόπειρα πραξικοπήματος της προηγούμενης βδομάδας. Το σχέδιο που αποφάσισε η τουρκική κυβέρνηση περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα καταστολής και περιστολής δικαιωμάτων και ελευθεριών. Είναι καθαρό ότι ένα τέτοιο σχέδιο έχει αντιλαϊκό περιεχόμενο και ότι, ακόμα και αν υλοποιείται στο πλαίσιο μιας σφοδρής ενδοαστικής διαπάλης σαν αυτή που διεξάγεται στην Τουρκία, πραγματικό θύμα θα είναι ο τουρκικός λαός, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας. Κάτι για το οποίο, άλλωστε, υπάρχει πλούσια διεθνής ιστορική πείρα. Είναι, επίσης, προφανές ότι η άκρα του τάφου σιωπή, που επιβάλλει ένα τέτοιο σχέδιο, διευκολύνει πολύπλευρα την αστική τάξη της χώρας. Πρώτα απ' όλα για να λύσει τις εσωτερικές της αντιθέσεις έχοντας βάλει εκ των προτέρων το λαό στη γωνία, αλλά ταυτόχρονα να υλοποιήσει με σταθερότητα και πυγμή τους κοινούς - και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές - αντιλαϊκούς στόχους, που θέλουν ισχυροποίηση της τουρκικής αστικής τάξης και στο εσωτερικό (σε βάρος του λαού της) και στο εξωτερικό σε ανταγωνισμό και συμμαχίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής.
Ομως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα μέτρα έκτακτης ανάγκης που παίρνουν τα αστικά κράτη έχουν σαφές αντιλαϊκό περιεχόμενο είτε αυτά παίρνονται στην Τουρκία είτε αυτά παίρνονται στην «πολύ δημοκρατική» Γαλλία. Αρα είναι υποκριτική η κλάψα διαφόρων παραγόντων της ΕΕ...
Αλλωστε, τα μέτρα που έχουν παρθεί στη Γαλλία και αποφασίστηκε ότι θα διατηρηθούν τουλάχιστον για ακόμα 6 μήνες μετά το χτύπημα στη Νίκαια, δεν διαφέρουν στην ουσία τους από αυτά που παίρνονται στην Τουρκία. Η ουσία είναι ίδια: περιστολή δικαιωμάτων, ελευθεριών, ενίσχυση της δράσης των κατασταλτικών μηχανισμών, παρά τις διαφορές στις λεπτομέρειές τους.
Σε αντίθεση με ό,τι λένε διάφοροι, τέτοιου είδους μέτρα δεν συνιστούν καμιά εκτροπή. Στα αστικά συντάγματα υπάρχουν διατάξεις στις οποίες προβλέπεται η λήψη εκτάκτων μέτρων με την αναστολή άλλων διατάξεων, προκειμένου να αντιμετωπίζεται το κύριο και το βασικό: η θωράκιση του καθεστώτος. Ανεξάρτητα από την άμεση ικανότητα του λαϊκού παράγοντα να βγει στο προσκήνιο, εν δυνάμει απειλή για το αστικό καθεστώς μπορεί να γίνει μια βαθιά ενδοαστική αντίθεση με ένοπλη ακόμα αντιπαράθεση των εμπλεκόμενων μερών ή ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Η αστική τάξη έχει πείρα ιστορική και το ξέρει καλά, σε συνθήκες που αντιμετωπίζει δυσκολίες στη συνοχή και τις διεθνείς της συμμαχίες, πρέπει να κλείσει κάθε χαραμάδα από την οποία μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων η εργατική τάξη και ο λαός. Ετσι, λοιπόν, η αστική δημοκρατία αποκαλύπτεται ως δικτατορία - στην πραγματικότητα - των μονοπωλίων.
Σήμερα είναι η Γαλλία, η Τουρκία, αύριο μπορεί να είναι άλλες χώρες. Αλλωστε, στα Συμβούλια υπουργών και τους διάφορους θεσμούς της ΕΕ, το θέμα της ασφάλειας ιεραρχείται ως το υπ' αριθμόν 1 ζήτημα, ενώ έχει ανοίξει ήδη μια ιδεολογική συζήτηση σε σχέση - σε μια σειρά χώρες - με το «δίλημμα» «ασφάλεια ή ελευθερία», με την οποία ζυμώνονται, προετοιμάζονται και προπαγανδιστικά, για το πώς θα περάσουν στο λαό νέα κατασταλτικά μέτρα. Ιστορικά πρέπει να σημειώσουμε ότι τέτοια μέτρα «εκτάκτου ανάγκης» γενικεύονταν, παίρνονταν δηλαδή σε πολλές χώρες με στόχο την επίλυση οξυμένων ενδοαστικών αντιθέσεων σε συνθήκες αναδιάταξης διεθνών συμμαχιών και όταν μια γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση γινόταν ορατή. Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ετοιμότητα από την πλευρά της εργατικής τάξης και του λαού, γιατί οι μέρες που έρχονται είναι πονηρές...