Ο πρόεδρος μίλησε...

Ο πρόεδρος μίλησε...

Το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, στο πλαίσιο της ανακήρυξης του 2016 ως έτους «Ανάπτυξης και Απασχόλησης», διοργάνωσε εκδήλωση με το χαρακτηριστικό τίτλο «Ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα της αγοράς εργασίας». Μιλώντας στην εκδήλωση, ο πρόεδρός του, Σίμος Αναστασόπουλος, ανέλυσε τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας. Οπως είπε, «χρειάζονται άμεσες ξένες επενδύσεις και μάλιστα σημαντικές. Ο μόνος τρόπος να πείσουμε τις αγορές και τους επενδυτές να ξαναδούν την Ελλάδα θετικά, είναι να εκπέμψουμε το σήμα ότι θέλουμε και είμαστε έτοιμοι να τους δεχτούμε. Με λόγο συνεκτικό και πειστικό και με έργα...».
Τι σημαίνει, όμως, να πειστούν οι επενδυτές και οι αγορές «να ξαναδούν την Ελλάδα θετικά»; Ο πρόεδρος δεν έκρυψε λόγια: «Αναρωτιέμαι γιατί είναι ταμπού η συζήτηση για το συνδικαλιστικό νόμο και τις ομαδικές απολύσεις, που επιτρέπουν σήμερα την επιβολή της άποψης μιας μικρής μερίδας δυναμικών συνδικαλιστών επί του συνόλου των εργαζομένων και αποτρέπουν το διάλογο για μία βιώσιμη επιχειρησιακά λύση, που θα διατηρεί όσο περισσότερες θέσεις εργασίας είναι οικονομικά δυνατόν. Η λογική τού "όλοι ή κανένας" που επικράτησε στη συνδικαλιστική λογική, απεδείχθη στην πράξη ότι οδηγεί νομοτελειακά στο κλείσιμο των επιχειρήσεων και την απώλεια του συνόλου των θέσεων εργασίας».

***

Μετά τον πρόεδρο του ΣΕΒ και άλλους εκπροσώπους του κεφαλαίου, άλλος ένας προστίθεται στη χορεία όλων εκείνων που ζητάνε την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης. Μάλιστα, επαναλαμβάνει το παλιό και ξοφλημένο επιχείρημα ότι για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και το κλείσιμο επιχειρήσεων φταίνε οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους. Γιατί δεν μας λέει, όμως, ποιος έκλεισε την «Ηλεκτρονική» και δεκάδες ακόμα μεγάλες επιχειρήσεις του Εμπορίου, ποιος έβαλε λουκέτο στην «Jet oil», ποιος ευθύνεται σήμερα για την αγωνία και το δράμα χιλιάδων εργαζομένων στην «Μαρινόπουλος», για να πάρουμε τις πιο πρόσφατες μόνο περιπτώσεις;
Η εργοδοσία, δηλαδή οι καπιταλιστές φταίνε, και όχι οι εργαζόμενοι. Αυτοί έχουν το ελεύθερο από τους νόμους του κράτους να επενδύουν όπου υπάρχει κέρδος και να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους απ' όπου το κέρδος στερεύει. Τη δική τους κρίση πληρώνουν οι εργαζόμενοι, στο βωμό της δικής τους ανάκαμψης καταθέτουν ανείπωτες θυσίες. Οσο για το επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι συναινετικοί μπροστά στο ενδεχόμενο να κλείσει μια επιχείρηση, προκειμένου να σωθούν ορισμένες θέσεις αντί να χαθούνε όλες, η ίδια η πείρα το έχει καταρρίψει. Οπου οι εργαζόμενοι συμβιβάστηκαν με τέτοια ψευτοδιλήμματα και δέχτηκαν να κάνουν θυσίες στο όνομα τού να μην κλείσει η επιχείρηση, βρέθηκαν σούμπιτοι στα βράχια να κλαιν τη μοίρα τους.

***

Αυτό, βέβαια, σε τίποτα δεν εμποδίζει τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου να διαστρεβλώσει πλήρως την πραγματικότητα και να ισχυριστεί ότι «η εμμονή σε δογματικές πολιτικές αναποτελεσματικού προστατευτισμού, μεταξύ βεβαίως πολλών άλλων, μας οδήγησε στο 25% ανεργίας και στο 25% αδήλωτης οικονομίας...». Αρα, σύμφωνα με αυτή τη «λογική», η ανεργία στη χώρα μας έφτασε στο 25% γιατί οι καπιταλιστές δεν έχουν πλήρη ασυδοσία να απολύουν με το τσουβάλι! Μέχρι και για το κλέψιμο των ασφαλιστικών εισφορών των μισθωτών από τις επιχειρήσεις (αυτό σημαίνει «αδήλωτη οικονομία») και τον οικονομικό στραγγαλισμό του ΙΚΑ φταίει ο προστατευτισμός των εργατών!
Οπως προκύπτει από την ομιλία του προέδρου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, η αγωνία των εργοδοτών δεν είναι να έχουν γενικά τη δυνατότητα να απολύουν - που έτσι κι αλλιώς την έχουν - αλλά να τους εξασφαλιστεί πλήρης ελευθερία στον τρόπο που διαχειρίζονται τα κεφάλαιά τους. Να μπορούν, δηλαδή, κατά το δοκούν και χωρίς κανένα εμπόδιο και κόστος, να αυξομειώνουν το προσωπικό των επιχειρήσεών τους, πετυχαίνοντας τη μέγιστη δυνατή ανταγωνιστικότητα, σε βάρος των στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων.
Ιδού, λοιπόν, κάτω από ποιες προϋποθέσεις οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου εκτιμούν ότι μπορούν να γίνουν επενδύσεις στη χώρα. Επιβεβαιώνοντας περίτρανα την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται κεφάλαιο και κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν είναι ταξικά ουδέτερη, όχι μόνο δεν θα ωφελήσει τους πάντες, αλλά για να επιτευχθεί, θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, αν οι εργαζόμενοι δεν πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χεριά.