Show must go on

Η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων έπεσε χτες, ο ουρανός του Ρίο γέμισε πυροτεχνήματα, κι όπως θα έλεγε ο Μαζεστίξ -ο αρχηγός του γαλατικού χωριού από τις περιπέτειες του Αστερίξ- το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι μη τυχόν πέσει στα κεφάλια μας. Κι ο ουρανός κι η αυλαία μαζί. Πόσο μάλλον αν δεν έχεις μαγικό ζωμό να σε προστατέψει από τη λαίλαπα της εμπορευματοποίησης και τα ρεκόρ κερδοφορίας που μετράνε εκτός αγωνιστικού χώρου οι διοργανωτές κι οι… “ευγενείς χορηγοί”.

Η επόμενη μέρα βρίσκει την οικοδέσποινα Βραζιλία με συγκομιδή 19 μεταλλίων, να προσπαθεί να επιχρυσώσει με αυτά τις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις της, που συνεχώς οξύνονται. Αν και τα μετάλλια (ακόμα και τα χρυσά) είναι φτιαγμένα κυρίως από ασήμι, και ευνοούν όσους επιχειρούν να τα εξαργυρώσουν (πολιτικά, οικονομικά, κτλ). Καλή ώρα σαν τη ΝΔ (με την αφίσα της περί αριστείας) και τον Παπαδημούλη, στα καθ’ ημάς, που έσπευσε να κάνει τη σύγκριση με τους αγώνες του Λονδίνου και να πανηγυρίσει στο Twitter για την αυξημένη συγκομιδή. Η Ελλάδα που ανακάμπτει, θριαμβεύει και ξανά προς τη δόξα -και το σαξές στόρι- τραβά. Οπότε λοιπόν κι εσείς μην είσαστε μίζεροι κι αχάριστοι, γκρινιάζοντας για μνημόνια, φτώχεια και ανεργία, τώρα που βγαίνουμε από το λούκι. Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Το βασικό ζητούμενο για τους κρατούντες δεν είναι να γκρεμίσουμε τα τείχη, για να υποδεχτούμε τους ολυμπιονίκες μας, αλλά τα υπαρκτά ταξικά τείχη και κάθε ίχνος αντίστασης, στο όνομα ενός, δύο, πολλών “εθνικών θριάμβων”.

Η πραγματική εικόνα των αγώνων αποτυπώνεται ανάγλυφα στο στιγμιότυπο του άτυχου δρομέα που ένιωσε κατά τη διάρκεια της κούρσας το κάλεσμα της φύσης και αναγκάστηκε να τα κάνει πίσω του για να μη χάσει χρόνο και πολύτιμο έδαφος στον ανταγωνισμό για ένα μετάλλιο. Το οποίο θυμίζει συνειρμικά εκείνη την είδηση για τις επιχειρήσεις που φορούσαν στους εργαζόμενούς τους πάνες ακράτειας, για να μη χάνουν ούτε λεπτό από την εργασία τους για τουαλέτα κι άλλες τέτοιες περιττές, χρονοβόρες διαδικασίες. Αλλά έχει κι άλλες προεκτάσεις.

Θα μπορούσε να συμβολίζει πχ τις άθλιες συνθήκες στις φαβέλες του Ρίο, που δεν έχουν αποχετευτικό σύστημα και “βολεύονται” με αυτοσχέδιους βόθρους (αυτά όμως οι περισσότεροι απεσταλμένοι ανταποκριτές έκαναν πως δεν τα είδαν. Μια φωτεινή εξαίρεση μπορείτε να διαβάσετε σε αυτόν το σύνδεσμο).

Κι αντανακλά περίφημα τη λογική “άρτος και θεάματα” (ή μάλλον το δεύτερο, σε αυξημένη δοσολογία, για να καλύψει την απουσία του πρώτου). Μπορεί να κολυμπάμε στο βούρκο και να μας έχουν πνίξει τα σκατά, όπως λέει και ένα τραγούδι, αλλά το θέαμα δε σταματάει ποτέ, η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί, πάση θυσία.

Κρίμα μόνο, από αυτήν την άποψη, που αναβλήθηκε η πρεμιέρα του ελληνικού πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο (που ήταν προγραμματισμένη για προχτές) και χάνουμε τέτοια πανδαισία… Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τέτοιο βάρβαρο θέαμα. Ήταν κι αυτό μια κάποια λύση…