Μπλέκουν το λαό σε ένα κουβάρι επικίνδυνων σχεδίων και ανταγωνισμών

Μπλέκουν το λαό σε ένα κουβάρι επικίνδυνων σχεδίων και ανταγωνισμών

Τσίπρας, Σίσι και Αναστασιάδης στην Τριμερή Σύνοδο Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου που πραγματοποιήθηκε στο Κάιρο

Η αδιαμφισβήτητη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, στην όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας για το γεωστρατηγικό ρόλο τους στην περιοχή, έρχεται και κουμπώνει με ευρύτερες, επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις στην περιοχή, όπου συγκεντρώνουν παραπέρα δυνάμεις - αν δεν συγκρούονται ήδη - ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.

Κεντρική επιλογή της τουρκικής αστικής τάξης

Η όλη υπόθεση έχει μια σειρά ποιοτικά χαρακτηριστικά που αξίζουν επισήμανσης. Κατ' αρχάς, η τουρκική προκλητικότητα εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα ποικιλοτρόπως:
Με αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε 16 ελληνικά νησιά. Της ελληνικής και της κυπριακής υφαλοκρηπίδας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Της ισχύος της Συνθήκης της Λοζάνης. Επίσης, με τουρκικά υποβρύχια να σουλατσάρουν κοντά σε ελληνικά νησιά. Ακόμα, με αίτημα της Αγκυρας να μην περιλαμβάνονται σε ασκήσεις 11 ελληνικά νησιά, τα οποία χαρακτηρίζει αποστρατιωτικοποιημένα, και ειδικά το Καστελόριζο, που επηρεάζει τη χάραξη των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Διόλου τυχαία, η αμφισβήτηση για το Καστελόριζο έγινε ίδιες μέρες με την τριμερή Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου στο Κάιρο, με τα σχέδια ενίσχυσης της ενεργειακής συνεργασίας των τριών κρατών πάνω και στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου δηλώνουν κυριαρχία.
Επιπρόσθετα, οι αμφισβητήσεις αυτές με στόχο το γκριζάρισμα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου δεν έγιναν μόνο από την κυβέρνηση Ερντογάν ή κάποιους «εθνικιστικούς κύκλους» της Αγκυρας, αλλά με τη στήριξη όλων των κυρίαρχων τμημάτων της τουρκικής αστικής τάξης, που πέρα από κάποιες επιμέρους μεταξύ τους αντιδικίες, όλοι τους, με τον έναν να κόβει και τον άλλο να ράβει, στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική αμφισβητήσεων της Αγκυρας.

Αξονες και αντι-άξονες

Την ίδια στιγμή, η ελληνική αστική τάξη μαζί με άλλες της περιοχής χτίζει άξονες και αντι-άξονες. Το μέλλον των οποίων, βεβαίως, εξαρτάται από το πώς μεταβάλλονται οι τρόποι εξυπηρέτησης των ιδιαίτερων συμφερόντων κάθε πλευράς, ειδικά σε μια ζώνη όπου εντείνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έγινε την Τρίτη στο Κάιρο η 4η Τριμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, υπό τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, Α. Φ. Αλ Σίσι, τον Ελληνα πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, και τον Κύπριο Πρόεδρο, Ν. Αναστασιάδη, με τη συμμετοχή και κορυφαίων υπουργών.
Το συγκεκριμένο «τρίγωνο συνεργασίας» αποτελεί στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, την οποία υπηρετεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της (η πρώτη τέτοια τριμερής έγινε επί πρωθυπουργίας Αντ. Σαμαρά, ενώ ακολούθησαν άλλες δύο πριν από τη χτεσινή, επί πρωθυπουργίας Αλ. Τσίπρα). Η, δε, ατζέντα της Συνόδου ήταν υπαγορευμένη από το στόχο των αστικών τάξεων των τριών χωρών για διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας τους και γεωστρατηγική αναβάθμιση της θέσης τους.
Αυτή τη στρατηγική επιλογή του εγχώριου κεφαλαίου υπερασπίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, επιχειρώντας να την παρουσιάσει ως ωφέλιμη συνολικά για το λαό: «Για την Ελλάδα, η τριμερής αυτή συνεργασία αποτελεί στρατηγική επιλογή (...) για την προώθηση της ειρήνης, της ασφάλειας, της σταθερότητας και της συνανάπτυξης στην εύθραυστη περιοχή μας». Προσπέρασε δηλαδή τις σχέσεις ανταγωνισμού που συνυπάρχουν με τις κάθε είδους κολιγιές του κεφαλαίου, εγκυμονώντας πολλαπλούς κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.
Παραπέρα, συσκοτίζοντας την αιτία των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συγκρούσεων στην περιοχή, αρκέστηκε να δηλώσει ότι η Μεσόγειος «παραμένει η θάλασσα, η οποία συγκέντρωσε και συγκεντρώνει διεθνείς κρίσεις. Είναι επίκεντρο διεθνών κρίσεων σήμερα στους τομείς της ασφάλειας, της οικονομίας και της μετανάστευσης», προκειμένου να υποστηρίξει στη συνέχεια ότι «οι χώρες της περιοχής που έχουμε κοινούς στόχους, τη σταθερότητα της περιοχής και την ευημερία των λαών μας, οφείλουμε να συνεργαστούμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις. Και στο πνεύμα αυτό, προτάσσουμε ένα μοντέλο συνεργασίας με συγκεκριμένες δράσεις, αξιοποιώντας και τη γεωστρατηγική μας θέση στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων».
Οπου ως «αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης», όπως επιβεβαιώνει η πολιτική της κυβέρνησης, νοείται το παζάρεμά της ως «ατού» σε επικίνδυνους για τους λαούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.

«Ειδική σχέση» δίχως ...ΑΟΖ

Ο Αλ. Τσίπρας εστίασε ιδιαίτερα «στον τομέα της Ενέργειας (...) τη δυνατότητα εμβάθυνσης της συνεργασίας μας και τη μεταφορά φυσικού αερίου από τα σημαντικά κοιτάσματα της Αιγύπτου και της Κυπριακής Δημοκρατίας προς την Ευρώπη, καθώς όμως και για την οριοθέτηση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών μας».
Εδώ, ωστόσο, έρχεται να επιβεβαιωθεί από την ίδια την πραγματικότητα ο περιορισμένος ορίζοντας τέτοιων λυκοφιλιών. Παρά τις 4 τριμερείς Συνόδους Κορυφής, από δυο διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, και πέρα από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «ειδικής σχέσης» της Ελλάδας με την Αίγυπτο και τα κοινά ανακοινωθέντα, για άλλη μια φορά δεν υπήρξε κανένα απολύτως πρακτικό αποτέλεσμα ως προς τη χάραξη ΑΟΖ.
Μάλιστα, κατά δημοσιογραφικές πηγές, της τριμερούς στο Κάιρο προηγήθηκε, στις 3/10, συνάντηση μεταξύ εμπειρογνωμόνων και υψηλόβαθμων διπλωματών των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδος και Αιγύπτου στην Αθήνα, με θέμα ακριβώς την οριοθέτηση ΑΟΖ. Ομως, στη συνάντηση, που υποτίθεται θα προετοίμαζε το κλίμα για τη Σύνοδο Κορυφής, επιβεβαιώθηκε η απόσταση στις θέσεις των δύο πλευρών. Για άλλη μια φορά, το Κάιρο εμφανίστηκε απρόθυμο να προχωρήσει σε μία κίνηση που θα χειροτέρευε περαιτέρω τις σχέσεις του με την Αγκυρα.
Αλλωστε, πληροφορίες από την αιγυπτιακή πρωτεύουσα αναφέρουν ότι σημαντικά τμήματα της αιγυπτιακής αστικής τάξης, κάστες πολιτικών, στρατιωτικών, επιχειρηματιών κ.ά. επιμένουν ότι το Κάιρο πρέπει να βελτιώσει άμεσα τις σχέσεις του με την Αγκυρα, διαβλέποντας «ειδικό βάρος» στην Τουρκία για τις εξελίξεις στην περιοχή.

«Στρατηγική σχέση» που μπατάρει προς... Αγκυρα

Αντίστοιχη εικόνα δίνει η «στρατηγική» - όπως τη χαρακτηρίζει η ελληνική κυβέρνηση - σχέση με το Ισραήλ. Στις αντίστοιχες τριμερείς Συνόδους Κορυφής Αθήνας - Τελ Αβίβ - Λευκωσίας, έχουν ειπωθεί επίσης πολλά για την από κοινού εκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου, το στρώσιμο αγωγών, το στήσιμο βάσεων εξόρυξης και σταθμών αποθήκευσης, τις μπίζνες σε άλλους τομείς. Ολα αυτά έχουν συνδυαστεί με πάμπολλες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, με την ελληνική πλευρά να συνδράμει στην εκπαίδευση τις Ενοπλες Δυνάμεις ενός κράτους που δολοφονεί Παλαιστίνιους αμάχους.
Ωστόσο, ακόμα και στις πιο ψυχρές περιόδους του με την Τουρκία, το Ισραήλ φροντίζει να κρατά πάντα ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την Αγκυρα.
Ενδεικτικά - σε μια είδηση που προκάλεσε προβληματισμό σε αρμόδια επιτελεία στην Αθήνα - όπως ανακοινώθηκε την Πέμπτη, Τουρκία και Ισραήλ ξεκινούν διάλογο σχετικά με το ενδεχόμενο κατασκευής αγωγού μέσω του οποίου θα εξάγει το Ισραήλ φυσικό αέριο προς την Τουρκία και μέσω αυτής προς την Ευρώπη.
Ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ δήλωσε την Πέμπτη - μετά τη συνάντησή του στην Κωνσταντινούπολη με τον Τούρκο ομόλογό του - «ευτυχής» που βρέθηκε στην Τουρκία, «στο πλαίσιο της διαδικασίας εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων η οποία μόλις έχει ξεκινήσει».
Αναφέρθηκε, μεν, στη συνεργασία της χώρας του με Ιορδανία, Αίγυπτο και Κυπριακή Δημοκρατία για το θέμα του φυσικού αερίου, αλλά έσπευσε να χαρακτηρίσει «πολύ σημαντική την τουρκική επιλογή».
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, ίδια μέρα, ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας ανακοίνωσε πως σε 7-10 μέρες θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία ορισμού πρεσβευτών των δύο χωρών, της μίας στην άλλη, αποκλιμακώνοντας και έτσι την ένταση που είχε ξεκινήσει μεταξύ τους από το Μάη 2010, οπότε η διπλωματική εκπροσώπηση μεταξύ τους υποβιβάστηκε σε επίπεδο επιτετραμμένων.