Καμιά συναίνεση του λαού!
Με
αφορμή το Γιούρογκρουπ της περασμένης Δευτέρας, εντείνεται τις
τελευταίες ώρες η προσπάθεια να φτιαχτεί κλίμα συναίνεσης πάνω στο
ζήτημα του χρέους, παρουσιάζοντας τη διευθέτησή του ως «εθνική υπόθεση»,
από την οποία εξαρτάται ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ενδεικτικά, γραφόταν χτες στον Τύπο ότι «η προσπάθεια για τη ρύθμιση του χρέους οφείλει να είναι εθνική υπόθεση (και) ζήτημα εθνικής επιβίωσης (...) Αν δεν λυθεί το θέμα του χρέους η χώρα θα βρίσκεται επί μονίμου βάσεως στο παγκόσμιο οικονομικό περιθώριο, η πολυθρύλητη και αναγκαία ανάπτυξη δεν μπορεί να ξεκινήσει». «Στην υπόθεση του χρέους είναι απαραίτητη η εθνική συνεννόηση» δήλωνε από την πλευρά του ο επικεφαλής του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης. Ανάλογες αιχμές υπήρχαν συνολικά στην αρθρογραφία του αστικού Τύπου.
Είναι φανερό ότι στήνουν παγίδα στο λαό. Γιατί σ' αυτόν απευθύνονται πραγματικά οι υποδείξεις για συναίνεση, με διαμεσολάβηση της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων, που στοιχίζονται πίσω από το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, παρά τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές σε πλευρές της διαχείρισης.
Τα «προαπαιτούμενα» της δεύτερης «αξιολόγησης» είναι σκληρά για το λαό και αυτό θα φανεί σε όλη του τη διάσταση όταν μπουν σε εφαρμογή, παράλληλα με την «ωρίμανση» παλιότερων αντιλαϊκών μέτρων. Το κακό όμως δεν σταματάει εκεί. Οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους θα συνοδεύεται με μέτρα και περικοπές στο διηνεκές, στο όνομα της «βιωσιμότητας». Που σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και ένταση της φτώχειας.
Αυτό απέδειξε η συζήτηση και στο τελευταίο Γιούρογκρουπ. Μάλιστα, στη χτεσινή του παρέμβαση από το υπουργείο Περιβάλλοντος, ο Αλ. Τσίπρας προετοίμασε το έδαφος για ένα παρατεταμένο μνημόνιο διαρκείας, προαναγγέλλοντας επί της ουσίας την αποδοχή του σχεδίου Σόιμπλε για το χρέος, ενδεχόμενα με μικρές αλλαγές, για τις οποίες υποτίθεται ότι μάχεται η κυβέρνηση.
Η αντιλαϊκή κλιμάκωση θεωρείται δεδομένη και αναγκαία από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γι' αυτό αναθερμαίνουν το «αφήγημα» της «εθνικής υπόθεσης», για να συναινέσει ο λαός σε παλιά και νέα μέτρα, που είναι προαπαιτούμενα για τη διευθέτηση του χρέους και την ανάκαμψη της οικονομίας, από την οποία μόνο το κεφάλαιο θα δει καλό.
Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση εμφανίζεται «άμοιρη ευθυνών», αποδίδοντας στην αντιπαράθεση Γερμανίας - ΔΝΤ την όποια εξέλιξη γύρω από τη διευθέτηση του χρέους. Χτες, μάλιστα, η κυβέρνηση ανέσυρε τα περί «αλληλεγγύης των χωρών του Νότου», επειδή Γαλλία και Ιταλία, για τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στη Γερμανία κράτησαν στάση αμφισβήτησης του σχεδίου Γερμανίας - ΔΝΤ.
Είναι βέβαιο ότι γύρω από τα ζητήματα του χρέους γενικά παίζεται «χοντρό» παιχνίδι και εκφράζονται ανταγωνισμοί με πολύ μεγαλύτερο βάθος από αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια, τόσο ανάμεσα στην Ευρωζώνη και άλλες οικονομίες - μέλη του ΔΝΤ, όσο και στο εσωτερικό της.
Αυτό, όμως, σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει την πρώτη ευθύνη για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, προκειμένου να πετύχει καλύτερους όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ - Ευρωζώνη και το ΔΝΤ.
Επομένως, πραγματική διέξοδος για τον λαό μπορεί να υπάρξει μόνο αν δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση, στα κόμματα και τις διακρατικές ενώσεις, μέσα από τις οποίες υπηρετούνται τα συμφέροντά του σε βάρος του λαού. Με οργάνωση της πάλης για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Ενδεικτικά, γραφόταν χτες στον Τύπο ότι «η προσπάθεια για τη ρύθμιση του χρέους οφείλει να είναι εθνική υπόθεση (και) ζήτημα εθνικής επιβίωσης (...) Αν δεν λυθεί το θέμα του χρέους η χώρα θα βρίσκεται επί μονίμου βάσεως στο παγκόσμιο οικονομικό περιθώριο, η πολυθρύλητη και αναγκαία ανάπτυξη δεν μπορεί να ξεκινήσει». «Στην υπόθεση του χρέους είναι απαραίτητη η εθνική συνεννόηση» δήλωνε από την πλευρά του ο επικεφαλής του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης. Ανάλογες αιχμές υπήρχαν συνολικά στην αρθρογραφία του αστικού Τύπου.
Είναι φανερό ότι στήνουν παγίδα στο λαό. Γιατί σ' αυτόν απευθύνονται πραγματικά οι υποδείξεις για συναίνεση, με διαμεσολάβηση της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων, που στοιχίζονται πίσω από το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, παρά τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές σε πλευρές της διαχείρισης.
Τα «προαπαιτούμενα» της δεύτερης «αξιολόγησης» είναι σκληρά για το λαό και αυτό θα φανεί σε όλη του τη διάσταση όταν μπουν σε εφαρμογή, παράλληλα με την «ωρίμανση» παλιότερων αντιλαϊκών μέτρων. Το κακό όμως δεν σταματάει εκεί. Οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους θα συνοδεύεται με μέτρα και περικοπές στο διηνεκές, στο όνομα της «βιωσιμότητας». Που σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και ένταση της φτώχειας.
Αυτό απέδειξε η συζήτηση και στο τελευταίο Γιούρογκρουπ. Μάλιστα, στη χτεσινή του παρέμβαση από το υπουργείο Περιβάλλοντος, ο Αλ. Τσίπρας προετοίμασε το έδαφος για ένα παρατεταμένο μνημόνιο διαρκείας, προαναγγέλλοντας επί της ουσίας την αποδοχή του σχεδίου Σόιμπλε για το χρέος, ενδεχόμενα με μικρές αλλαγές, για τις οποίες υποτίθεται ότι μάχεται η κυβέρνηση.
Η αντιλαϊκή κλιμάκωση θεωρείται δεδομένη και αναγκαία από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γι' αυτό αναθερμαίνουν το «αφήγημα» της «εθνικής υπόθεσης», για να συναινέσει ο λαός σε παλιά και νέα μέτρα, που είναι προαπαιτούμενα για τη διευθέτηση του χρέους και την ανάκαμψη της οικονομίας, από την οποία μόνο το κεφάλαιο θα δει καλό.
Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση εμφανίζεται «άμοιρη ευθυνών», αποδίδοντας στην αντιπαράθεση Γερμανίας - ΔΝΤ την όποια εξέλιξη γύρω από τη διευθέτηση του χρέους. Χτες, μάλιστα, η κυβέρνηση ανέσυρε τα περί «αλληλεγγύης των χωρών του Νότου», επειδή Γαλλία και Ιταλία, για τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στη Γερμανία κράτησαν στάση αμφισβήτησης του σχεδίου Γερμανίας - ΔΝΤ.
Είναι βέβαιο ότι γύρω από τα ζητήματα του χρέους γενικά παίζεται «χοντρό» παιχνίδι και εκφράζονται ανταγωνισμοί με πολύ μεγαλύτερο βάθος από αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια, τόσο ανάμεσα στην Ευρωζώνη και άλλες οικονομίες - μέλη του ΔΝΤ, όσο και στο εσωτερικό της.
Αυτό, όμως, σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει την πρώτη ευθύνη για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, προκειμένου να πετύχει καλύτερους όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ - Ευρωζώνη και το ΔΝΤ.
Επομένως, πραγματική διέξοδος για τον λαό μπορεί να υπάρξει μόνο αν δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση, στα κόμματα και τις διακρατικές ενώσεις, μέσα από τις οποίες υπηρετούνται τα συμφέροντά του σε βάρος του λαού. Με οργάνωση της πάλης για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου