Οι «καλοί» και οι «κακοί» καπιταλιστές

Αν κάτι επιβεβαιώνεται και από το νέο επεισόδιο στην υπόθεση της «Eldorado» και έχει ιδιαίτερη αξία σήμερα, που κυβέρνηση και αστικά επιτελεία προσπαθούν να καλλιεργήσουν στο λαό ψεύτικες προσδοκίες για την καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι ότι το κυνήγι του κέρδους ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να διασφαλίσει μόνιμα τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους.

Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ' όσα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που αξιοποιώντας και την υπόθεση αυτή, με τους γνωστούς «φραμπαλάδες» περί «κυβέρνησης που δεν υποκύπτει σε αποικιοκρατικούς εκβιασμούς» κ.λπ., επιχειρεί να παρουσιάσει στα μάτια των εργαζομένων μια καθαγιασμένη όσο και ψεύτικη εικόνα, της «καλής» καπιταλιστικής κερδοφορίας και των «καλών» επενδύσεων, για τις οποίες οι εργαζόμενοι αξίζει τάχα να κάνουν κάθε θυσία, στον αντίποδα της «κρατικοδίαιτης» επιχειρηματικότητας και των «αρπαχτών».

Πρόκειται για μια κυριολεκτικά άθλια προσπάθεια, μέρος του συνολικότερου αφηγήματος της «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης που κατά την κυβέρνηση τάχα θα ωφελήσει και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, σε αντίθεση με την πραγματικότητα που δείχνει ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και η προσέλκυση «επενδύσεων» δεν μπορεί παρά να βασίζονται στο τσάκισμα των δικαιωμάτων του και στα ατελείωτα «μνημόνια», ότι οι στόχοι των καπιταλιστών δεν μπορεί παρά να έχουν ως θύματα τους ίδιους τους εργαζόμενους, με τη μία ή την άλλη μορφή.

Στην προσπάθεια αυτή, η χτεσινή «Αυγή» έφτασε να μιλάει για καπιταλιστικές επιχειρήσεις - «κανονικές εταιρείες (που) κάνουν πραγματικές επενδύσεις και όλες οι άλλες αποκαλούν "επένδυση" μόνο ό,τι τις συμφέρει, προσβλέποντας στο εύλογο κέρδος, δηλαδή κάνουν "αρπαχτές"» (!), λες και υπάρχουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις που «επενδύουν» με άλλα κριτήρια πέρα από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους!
'Η ακόμα, λες και οι εταιρείες που «σέβονται τους νόμους του κράτους» και «τιμούν τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει» δεν εκμεταλλεύονται επίσης άγρια τους εργαζόμενούς τους, αξιοποιώντας ακριβώς όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που βάζουν στη διάθεσή τους η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή, μαζί φυσικά και με τα κάθε είδους άλλα προνόμια, το «ζεστό» χρήμα, τις κάθε λογής φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, το «ευέλικτο» πλαίσιο και την «άρση των εμποδίων» που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων που τους εξασφαλίζει «επισήμως» το αστικό κράτος. Το «δούλεμα» δεν έχει τέλος...
Παρά τους «υψηλούς τόνους», η κριτική των άλλων αστικών κομμάτων με αφορμή την υπόθεση, στην ουσία λέει σε εργαζόμενους και ανέργους το ίδιο «αφήγημα», ότι δηλαδή πρέπει να κάνουν κάθε θυσία στο όνομα της προσέλκυσης των καπιταλιστών - «επενδυτών», καλώντας τους με τη σειρά τους να περιορίσουν τη ζωή και τις ανάγκες τους στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, αλλά και συνολικά οι κάτοικοι της περιοχής, δεν πρέπει να δεχτούν να γίνουν το «μπαλάκι» των αντιπαραθέσεων στα παζάρια της κυβέρνησης με την πολυεθνική, στις επιχειρηματικές κόντρες στην περιοχή και γύρω από την εκμετάλλευση ενός πολύτιμου ορυκτού όπως είναι ο χρυσός, στον καβγά για το ποιο κόμμα της αστικής διαχείρισης είναι «καταλληλότερο» να προωθήσει συνολικά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Ο αγώνας για την προστασία των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, για την προστασία του περιβάλλοντος, πρέπει να στοχεύει και στην ίδια την «καρδιά» του προβλήματος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Η κοινωνικοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας, στο πλαίσιο μιας άλλης οργάνωσης της παραγωγής, της εργατικής εξουσίας και οικονομίας, αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την αξιοποίησή του με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων.