Διέξοδος σε άλλη ρότα

Αναλύοντας τη «ρεαλιστική» εξωτερική πολιτική, μετά τη συνάντηση Τραμπ - Τσίπρα, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της ισχυρίζονται πως η στενότερη συνεργασία με τις ΗΠΑ είναι μονόδρομος. Οτι δεν μπορεί η χώρα να πορευτεί μόνη της σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από αντιθέσεις και ανταγωνισμούς και ότι η τουρκική προκλητικότητα επιβάλλει διαρκή στρατιωτική αναβάθμιση και ισχυρές διεθνείς συμμαχίες.
Ταυτόχρονα, παρουσιάζουν περίπου ως «γραφικότητα» την αντίθεση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και σε ό,τι εκπροσωπεί και συμβολίζει, ενώ χαρακτηρίζουν «ουτοπική» οποιαδήποτε συζήτηση για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στόχος συνδεδεμένος με την πάλη για την εξουσία.
Η επιχειρηματολογία αυτή δεν είναι καινούργια ούτε αποκλειστικότητα της κυβέρνησης. Με διάφορες παραλλαγές και προσαρμογές, διατρέχει την προπαγάνδα όλων των αστικών κομμάτων, είτε παρουσιάζουν τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ως στρατηγική επιλογή για το «συμφέρον της χώρας», είτε ως «αναγκαίο συμβιβασμό», αφού δεν υπάρχει τάχα εναλλακτική.
Με τέτοια «επιχειρήματα» προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό σε κάλπικα διλήμματα, για να αποσπούν δέσμευση ή ανοχή στην πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο. Για να εμπεδώνεται ως «μονόδρομος» στις λαϊκές συνειδήσεις η καπιταλιστική βαρβαρότητα και περίπου ως φυσικό φαινόμενο η εκμετάλλευση, οι πόλεμοι, η φτώχεια, η προσφυγιά, από τα οποία δεν μπορούν τάχα να ξεφύγουν οι λαοί.
Ας θυμηθούμε τι έλεγαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αρχικά, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα στη συνέχεια, όταν ετοιμάζονταν να υπογράψουν μνημόνια: Μέτρα ή χρεοκοπία, συμβιβασμός με τους «εταίρους» ή χάος, ήταν οι απειλές που εκτόξευαν, κρύβοντας ότι οι συμφωνίες με την τρόικα υπηρετούσαν την έξοδο του κεφαλαίου από την καπιταλιστική κρίση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, στις δοσμένες κάθε φορά συνθήκες.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Φτώχεια για μεγάλο μέρος του λαϊκού πληθυσμού, φτηνότερη εργατική δύναμη, ανακύκλωση της ανεργίας, μισοδουλειά - μισοζωή, για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Και κυρίως, θυσίες χωρίς τέλος για να διαμορφώνονται όροι πιο ορμητικής ανάπτυξης, με ένταση της εκμετάλλευσης, για νέο κύκλο συσσώρευσης, που θα φέρει την επόμενη καπιταλιστική κρίση, στο έδαφος της οποίας οξύνονται ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις. Ολα αυτά είναι στο DNA του καπιταλισμού.
Αλλά και στην περίπτωση της συμμετοχής της χώρας στο ΝΑΤΟ, ποια οφέλη αποκόμισε ο λαός; To Αιγαίο είναι «γκρίζο» με τη σφραγίδα της λυκοσυμμαχίας, η τουρκική επιθετικότητα είναι ασίγαστη και στο Κυπριακό προωθείται διχοτομική διευθέτηση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο Τραμπ δεν είπε το παραμικρό για την Κύπρο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Παράλληλα, ο λαός υποχρεώνεται σε σκληρές θυσίες για να εκπληρώνονται οι «συμβατικές υποχρεώσεις» της χώρας σε εξοπλιστικές δαπάνες. Μέχρι και ο εκσυγχρονισμός των «F-16», για τον οποίο θα δαπανηθούν δισ. ευρώ, ομολογείται ότι υπηρετεί την αναβάθμιση της επιχειρησιακής ικανότητας του ΝΑΤΟ στην περιοχή και όχι τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, ή την «ισορροπία δυνάμεων» στο Αιγαίο, η οποία, στο ευρύτερο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συμμαχιών, δεν εξαρτάται μόνο από το στρατιωτικό ισοζύγιο ανάμεσα σε δύο κράτη.
Τα χειρότερα είναι μπροστά για το λαό, όσο το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του αισθάνονται τα χέρια λυμένα να προωθούν την αντιλαϊκή τους στρατηγική, να εμπλέκουν τη χώρα βαθύτερα σε ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και σχεδιασμούς, να τη μετατρέπουν σε ορμητήριο επεμβάσεων και πολέμων. Η ιμπεριαλιστική «σταθερότητα» που διαφημίζουν, είναι η άλλη όψη της «αστάθειας» στην καθημερινότητα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, με την αγωνία να τα βγάλει πέρα, να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες, με τον κίνδυνο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της.
Απάντηση δεν είναι ο φόβος και η αναδίπλωση, αλλά το δυνάμωμα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις πραγματικές αιτίες που γεννούν τη φτώχεια και την εκμετάλλευση. Για απεμπλοκή της χώρας από το ΝΑΤΟ, για να κλείσουν όλες οι βάσεις, να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιώτες από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές. Απάντηση είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της συγκρότησης της Κοινωνικής Συμμαχίας.
Πραγματική διέξοδο μπορεί να δώσει η ενίσχυση της διεθνιστικής αλληλεγγύης, η οργάνωση της πάλης ενάντια στην αστική τάξη κάθε χώρας, για την ανατροπή της εξουσίας της. Για την εργατική εξουσία, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και θα θέσει την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις του κράτους στην υπηρεσία της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Σ' αυτήν την υπόθεση αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία.