Σ'
ένα κρεσέντο αντιλαϊκού παροξυσμού, η ΝΔ παρουσίασε την Κυριακή από το
προσυνέδριο της Νίκαιας τις προτάσεις της για τα Εργασιακά, ζητώντας από
το κεφάλαιο να της αναθέσει ρόλο πρωταγωνιστή έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στην
παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Κρυμμένη πίσω από τις απαντήσεις που έδωσαν μερικές χιλιάδες επισκέπτες της ιστοσελίδας της στο «ερωτηματολόγιο» για τα Εργασιακά, η ΝΔ πρότεινε να θωρακιστούν παραπέρα οι επιχειρησιακές συμβάσεις, έναντι των κλαδικών, που η εργοδοσία τις έχει ούτως ή άλλως εξαφανίσει από το χάρτη της αγοράς εργασίας, να αλλάξει ο συνδικαλιστικός νόμος, στην κατεύθυνση της παραπέρα αποδυνάμωσης της συνδικαλιστικής προστασίας και του δικαιώματος στην απεργία, και να ενισχυθεί ο «κοινωνικός διάλογος».
Ολα αυτά, διανθισμένα με υποσχέσεις στο κεφάλαιο για παραπέρα μείωση της φορολογίας και βέβαια νέα κίνητρα για την επιχειρηματικότητα, επειδή, όπως είπε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Κ. Χατζηδάκης στο προσυνέδριο, «εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις δεν υπάρχουν» και ότι οι επενδύσεις εξασφαλίζουν τουλάχιστον ένα μεροκάματο στο σπίτι...
Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να δει από πού αντλεί τις ιδέες και τις προτάσεις της η ΝΔ. Αρκεί να ανατρέξει στα συνέδρια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των άλλων μεγαλοεργοδοτών, απ' όπου κάθε χρόνο παρουσιάζουν τις αξιώσεις τους προς την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης, για να ανακαλύψει τον εμπνευστή όσων γράφονται στα προγράμματά τους.
Θυμίζουμε ορισμένες από τις θέσεις του ΣΕΒ, όπως αποτυπώνονται στα κατά καιρούς εβδομαδιαία δελτία και τις εκθέσεις του: «Η διατήρηση μιας σύγχρονης αγοράς εργασίας στην εποχή μετά το πέρας της προσαρμογής με τα μνημόνια αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας βιώσιμης αναπτυξιακής διαδικασίας (...) Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να εκκινούν από το επίπεδο του κατώτατου μισθού, όπως καθορίζεται από το κράτος (...) Είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης (...) όσο περισσότερο ευέλικτη είναι η αγορά εργασίας, τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι "κενές" θέσεις εργασίας».
Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, ας ρίξει κανείς μια ματιά στην έρευνα της ΕΚΤ για την αγορά εργασίας που αποκάλυψε την περασμένη βδομάδα ο «Ριζοσπάστης», όπου τα ισχυρότερα μονοπώλια της Ευρωζώνης «ιεραρχούν» ως εξής τις αντεργατικές ανατροπές που κρίνουν αναγκαίες για την ανταγωνιστικότητά τους: «Βελτίωση της "ευελιξίας" του εργατικού δυναμικού, στήριξη πιο ευέλικτων διευθετήσεων του χρόνου εργασίας, διευκόλυνση της χρήσης συμβάσεων προσωρινής απασχόλησης, λιγότερο αυστηρή νομοθεσία για την προστασία της απασχόλησης, ελάφρυνση των φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων της εργασίας». Αυτή είναι η «κανονικότητα» της ΕΕ!
Τι απαντάει όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε όλα αυτά; Από τη μια, ξιφουλκεί στα λόγια ενάντια στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Κι από την άλλη, αφήνει τις πράξεις να μιλήσουν: Κανένας από τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν έχει καταργηθεί. Το νομικό οπλοστάσιο στην υπηρεσία του κεφαλαίου έχει ενισχυθεί από τη σημερινή κυβέρνηση, με τους νόμους για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και για τα «δουλεμπορικά» γραφεία. Ενώ μπροστά στην 3η «αξιολόγηση» πρόκειται να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο.
Επίσης, μιλάει για αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων (και όχι των Συλλογικών Συμβάσεων), προαναγγέλλοντας κι αυτή, όπως και η ΝΔ, ένα σφιχτότερο πλαίσιο «κοινωνικού διαλόγου», για τη νομιμοποίηση των εργοδοτικών απαιτήσεων. Και βέβαια, ετοιμάζεται να θεσπίσει νέους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας, στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων. Ενώ οι κυβερνητικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα συγχωνεύονται με την εργοδοσία και τις απαιτήσεις της, όπως απέδειξε η περίπτωση των σούπερ μάρκετ.
Μπορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να αναζητά άλλοθι «αριστεροσύνης» στον ταξικό - αντιλαϊκό κυνισμό της ΝΔ, η ουσία είναι όμως ότι και οι δύο υπηρετούν την ίδια στρατηγική ανάκαμψης του κεφαλαίου, που απαιτεί αντεργατικά μέτρα και θυσίες δίχως τέλος για το λαό. Αυτή η στρατηγική είναι που πρέπει να μπει στο στόχαστρο της εργατικής - λαϊκής πάλης. Εκεί πρέπει να στοχεύσει τα πυρά του το κίνημα, αγνοώντας τις παγίδες που πάνε να τους στήσουν με τους αποπροσανατολιστικούς καβγάδες τους τα κόμματα και οι δυνάμεις του κεφαλαίου.
Κρυμμένη πίσω από τις απαντήσεις που έδωσαν μερικές χιλιάδες επισκέπτες της ιστοσελίδας της στο «ερωτηματολόγιο» για τα Εργασιακά, η ΝΔ πρότεινε να θωρακιστούν παραπέρα οι επιχειρησιακές συμβάσεις, έναντι των κλαδικών, που η εργοδοσία τις έχει ούτως ή άλλως εξαφανίσει από το χάρτη της αγοράς εργασίας, να αλλάξει ο συνδικαλιστικός νόμος, στην κατεύθυνση της παραπέρα αποδυνάμωσης της συνδικαλιστικής προστασίας και του δικαιώματος στην απεργία, και να ενισχυθεί ο «κοινωνικός διάλογος».
Ολα αυτά, διανθισμένα με υποσχέσεις στο κεφάλαιο για παραπέρα μείωση της φορολογίας και βέβαια νέα κίνητρα για την επιχειρηματικότητα, επειδή, όπως είπε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Κ. Χατζηδάκης στο προσυνέδριο, «εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις δεν υπάρχουν» και ότι οι επενδύσεις εξασφαλίζουν τουλάχιστον ένα μεροκάματο στο σπίτι...
Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να δει από πού αντλεί τις ιδέες και τις προτάσεις της η ΝΔ. Αρκεί να ανατρέξει στα συνέδρια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των άλλων μεγαλοεργοδοτών, απ' όπου κάθε χρόνο παρουσιάζουν τις αξιώσεις τους προς την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης, για να ανακαλύψει τον εμπνευστή όσων γράφονται στα προγράμματά τους.
Θυμίζουμε ορισμένες από τις θέσεις του ΣΕΒ, όπως αποτυπώνονται στα κατά καιρούς εβδομαδιαία δελτία και τις εκθέσεις του: «Η διατήρηση μιας σύγχρονης αγοράς εργασίας στην εποχή μετά το πέρας της προσαρμογής με τα μνημόνια αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας βιώσιμης αναπτυξιακής διαδικασίας (...) Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να εκκινούν από το επίπεδο του κατώτατου μισθού, όπως καθορίζεται από το κράτος (...) Είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης (...) όσο περισσότερο ευέλικτη είναι η αγορά εργασίας, τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι "κενές" θέσεις εργασίας».
Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, ας ρίξει κανείς μια ματιά στην έρευνα της ΕΚΤ για την αγορά εργασίας που αποκάλυψε την περασμένη βδομάδα ο «Ριζοσπάστης», όπου τα ισχυρότερα μονοπώλια της Ευρωζώνης «ιεραρχούν» ως εξής τις αντεργατικές ανατροπές που κρίνουν αναγκαίες για την ανταγωνιστικότητά τους: «Βελτίωση της "ευελιξίας" του εργατικού δυναμικού, στήριξη πιο ευέλικτων διευθετήσεων του χρόνου εργασίας, διευκόλυνση της χρήσης συμβάσεων προσωρινής απασχόλησης, λιγότερο αυστηρή νομοθεσία για την προστασία της απασχόλησης, ελάφρυνση των φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων της εργασίας». Αυτή είναι η «κανονικότητα» της ΕΕ!
Τι απαντάει όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε όλα αυτά; Από τη μια, ξιφουλκεί στα λόγια ενάντια στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Κι από την άλλη, αφήνει τις πράξεις να μιλήσουν: Κανένας από τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν έχει καταργηθεί. Το νομικό οπλοστάσιο στην υπηρεσία του κεφαλαίου έχει ενισχυθεί από τη σημερινή κυβέρνηση, με τους νόμους για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και για τα «δουλεμπορικά» γραφεία. Ενώ μπροστά στην 3η «αξιολόγηση» πρόκειται να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο.
Επίσης, μιλάει για αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων (και όχι των Συλλογικών Συμβάσεων), προαναγγέλλοντας κι αυτή, όπως και η ΝΔ, ένα σφιχτότερο πλαίσιο «κοινωνικού διαλόγου», για τη νομιμοποίηση των εργοδοτικών απαιτήσεων. Και βέβαια, ετοιμάζεται να θεσπίσει νέους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας, στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων. Ενώ οι κυβερνητικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα συγχωνεύονται με την εργοδοσία και τις απαιτήσεις της, όπως απέδειξε η περίπτωση των σούπερ μάρκετ.
Μπορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να αναζητά άλλοθι «αριστεροσύνης» στον ταξικό - αντιλαϊκό κυνισμό της ΝΔ, η ουσία είναι όμως ότι και οι δύο υπηρετούν την ίδια στρατηγική ανάκαμψης του κεφαλαίου, που απαιτεί αντεργατικά μέτρα και θυσίες δίχως τέλος για το λαό. Αυτή η στρατηγική είναι που πρέπει να μπει στο στόχαστρο της εργατικής - λαϊκής πάλης. Εκεί πρέπει να στοχεύσει τα πυρά του το κίνημα, αγνοώντας τις παγίδες που πάνε να τους στήσουν με τους αποπροσανατολιστικούς καβγάδες τους τα κόμματα και οι δυνάμεις του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου