Στάση καταδίκης του πολέμου που διεξήγαγε η ιταλική κυβέρνηση
διατύπωσε με δημόσια διακήρυξή του το ΚΚ Ιταλίας. Η διακήρυξη έλεγε:
«Λένε ψέματα οι φασίστες ηγέτες όταν υποστηρίζουν ότι τάχα η Ελλάδα μας απειλούσε και μας επετέθηκε. Σ’ ολόκληρη την ιστορία μας οι καλύτεροι άνθρωποι της Ιταλίας, ο φιλελεύθερος Σανταρόζα, οι γαριβαλδινοί και οι σοσιαλιστές στο Δομοκό – όλοι τους έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Κάτω από την απειλή των ιμπεριαλιστών των δυο εμπολέμων μερών, ο ελληνικός λαός υποχρεώθηκε να υπερασπίσει τη γη του απ’ αυτούς που επετέθηκαν, όπως την υπεράσπισε στο παρελθόν από τις οθωμανικές ορδές. Ο ιταλικός λαός δεν είχε κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος τις Ελλάδας και να στερήσει τη λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Πολύ λιγότερο έχουμε συμφέρο τα στρατεύματα του Χίτλερ να καταλάβουνε την Ελλάδα και τις άλλες βαλκανικές χώρες και να τις μετατρέψουνε σε γερμανική αποικία. Αυτό είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της τυφλής και εγκληματικής πολιτικής του Μουσσολίνι και του Τσιάνο.»1
Εξάλλου, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιταλίας, Παλμίρο Τολιάτι [φωτογραφία], έγραψε σε άρθρο του τον Ιούνη του 1941:
«Ο ιταλικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία παραμένει αδιάφορος, καχύποπτος. Άρχισαν να παρουσιάζονται οι πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο… σχεδόν σ’ όλα τα στρώματα του πληθυσμού απλώθηκε μεγάλη ανησυχία για τις συνέπειες της πολεμικής πολιτικής του Μουσολίνι.
II αντίθεση σ’ αυτή την πολιτική του πολέμου άρχισε να παίρνει τις πιο διαφορετικές, κάποτε ακόμα και παράξενες μορφές…στο λαό και στη μάζα του στρατού η δυσαρέσκεια εκφράστηκε με πολύ πιο άμεση και απλή μορφή, με τη μορφή της ανοιχτής πάλης μέχρι των οξύτατων συγκρούσεων με τη φασιστική πολιτοφυλακή.
Ο ιταλικός στρατός εκφράζει τις διαθέσεις δυσαρέσκειας και ηττοπάθειας με τις οποίες υπερπληρώθηκε η χώρα, εκφράζει τις διαθέσεις του λαού που δεν καταλαβαίνει γιατί τον στέλνουν στο θάνατο. Αυτός, ο στρατός…μπορούσε μονάχα να ηττηθεί.»2
Αυτή η εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ήταν ταυτόχρονα και στάση υπέρ των συμφερόντων του ιταλικού λαού. Από τη σκοπιά της ιταλικής κυβέρνησης η τέτοια στάση του ΚΚ Ιταλίας συνιστούσε προδοσία. Το ίδιο θα συνιστούσε και για την όποια ελληνική αστική κυβέρνηση η αντίστοιχη στάση του ΚΚΕ.
1.Πέτρου Ρούσου, Η μεγάλη πενταετία, τόμ. Α’, σελ. 81, Αθήνα 1976.
2.Αλέξανδρος Δάγκας – Γιώργος Λεοντιάδης, Το ελληνικό εργατικό κίνημα έναντι του φασισμού και του πολέμου, 1934-1941, Οι απόψεις Παπαπαναγιώτου, σελ. 266, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 2007.
(Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41, εκδ. Σύγχρονη Εποχή (3η), Αθήνα 2015)
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην 28η Οκτώβρη
«Λένε ψέματα οι φασίστες ηγέτες όταν υποστηρίζουν ότι τάχα η Ελλάδα μας απειλούσε και μας επετέθηκε. Σ’ ολόκληρη την ιστορία μας οι καλύτεροι άνθρωποι της Ιταλίας, ο φιλελεύθερος Σανταρόζα, οι γαριβαλδινοί και οι σοσιαλιστές στο Δομοκό – όλοι τους έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Κάτω από την απειλή των ιμπεριαλιστών των δυο εμπολέμων μερών, ο ελληνικός λαός υποχρεώθηκε να υπερασπίσει τη γη του απ’ αυτούς που επετέθηκαν, όπως την υπεράσπισε στο παρελθόν από τις οθωμανικές ορδές. Ο ιταλικός λαός δεν είχε κανένα συμφέρον να καταλάβει το έδαφος τις Ελλάδας και να στερήσει τη λευτεριά από τον ελληνικό λαό, με τον οποίο πρέπει και μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Πολύ λιγότερο έχουμε συμφέρο τα στρατεύματα του Χίτλερ να καταλάβουνε την Ελλάδα και τις άλλες βαλκανικές χώρες και να τις μετατρέψουνε σε γερμανική αποικία. Αυτό είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της τυφλής και εγκληματικής πολιτικής του Μουσσολίνι και του Τσιάνο.»1
Εξάλλου, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιταλίας, Παλμίρο Τολιάτι [φωτογραφία], έγραψε σε άρθρο του τον Ιούνη του 1941:
«Ο ιταλικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία παραμένει αδιάφορος, καχύποπτος. Άρχισαν να παρουσιάζονται οι πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο… σχεδόν σ’ όλα τα στρώματα του πληθυσμού απλώθηκε μεγάλη ανησυχία για τις συνέπειες της πολεμικής πολιτικής του Μουσολίνι.
II αντίθεση σ’ αυτή την πολιτική του πολέμου άρχισε να παίρνει τις πιο διαφορετικές, κάποτε ακόμα και παράξενες μορφές…στο λαό και στη μάζα του στρατού η δυσαρέσκεια εκφράστηκε με πολύ πιο άμεση και απλή μορφή, με τη μορφή της ανοιχτής πάλης μέχρι των οξύτατων συγκρούσεων με τη φασιστική πολιτοφυλακή.
Ο ιταλικός στρατός εκφράζει τις διαθέσεις δυσαρέσκειας και ηττοπάθειας με τις οποίες υπερπληρώθηκε η χώρα, εκφράζει τις διαθέσεις του λαού που δεν καταλαβαίνει γιατί τον στέλνουν στο θάνατο. Αυτός, ο στρατός…μπορούσε μονάχα να ηττηθεί.»2
Αυτή η εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ήταν ταυτόχρονα και στάση υπέρ των συμφερόντων του ιταλικού λαού. Από τη σκοπιά της ιταλικής κυβέρνησης η τέτοια στάση του ΚΚ Ιταλίας συνιστούσε προδοσία. Το ίδιο θα συνιστούσε και για την όποια ελληνική αστική κυβέρνηση η αντίστοιχη στάση του ΚΚΕ.
1.Πέτρου Ρούσου, Η μεγάλη πενταετία, τόμ. Α’, σελ. 81, Αθήνα 1976.
2.Αλέξανδρος Δάγκας – Γιώργος Λεοντιάδης, Το ελληνικό εργατικό κίνημα έναντι του φασισμού και του πολέμου, 1934-1941, Οι απόψεις Παπαπαναγιώτου, σελ. 266, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 2007.
(Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41, εκδ. Σύγχρονη Εποχή (3η), Αθήνα 2015)
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην 28η Οκτώβρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου