Το Ποτάμι πίσω δε γυρνά, στο γκρεμό ολοταχώς τραβά…

…

Κατιούσα

Το Ποτάμι γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά του, που κατά τα φαινόμενα, θα είναι και τα τελευταία του. Κλείνει άδοξα και αθόρυβα, σαν μια start-up επιχείρηση στο χώρο της πολιτικής, και η Κατιούσα θυμάται μερικές από τις στιγμές που πρόσφερε στον τόπο και το πολιτικό σκηνικό.
Το 10%
Με την εμφάνιση του Ποταμιού, ο Στάυρος Θεοδωράκης λέει πως δεν είνα επαγγελματίας πολιτικός, για να μείνει μια ζωή στα κοινοβουλευτικά έδρανα, και εκβιάζει τους ψηφοφόρους πως αν το Ποτάμι δεν πιάσει το 10% στις επερχόμενες εκλογές, θα αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο.
Τελικά έμεινε κάπου στα δύο τρίτα του στόχου του (χωρίς να πιάσει καν το 7%) και έκτοτε δεν έχει πιάσει διψήφιο ποσοστό ούτε καν στις εσωτερικές εκλογές του Κινήματος Αλλαγής. Αυτό όμως ουδόλως τον πτόησε ή τον οδήγησε στην αποχώρηση που είχε προαναγγείλει.
Πανεπιστήμιο Λαδιού
Ο Σταύρος Θεοδωράκης θέλει να δείξει πως έχει πρωτότυπες προτάσεις στο προγραμματικό του οπλοστάσιο και πυροβολεί την κοινή λογική, όταν εμφανίζεται στο κοινό του Χατζηνικολάου “στον Ενικό”, λέγοντας πως είναι ανεπίτρεπτο μια χώρα σαν την Ελλάδα να μην έχει ένα Πανεπιστήμιο Λαδιού. Ακόμα αναρωτιόμαστε τι μαθήματα και καθηγητές θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο (ούτε καν απλή σχολή), εκτός κι αν ο Σταύρος θεωρεί το λάδωμα επιστήμη, οπότε το πράγμα αλλάζει…
Η χαρά του παιδιού

Οι βουλευτές του Ποταμιού είναι τόσο χαρούμενοι που βρέθηκαν από το πουθενά στο Κοινοβούλιο, που αποφασίζουν να το γιορτάσουν με σοβαρότητα και το επίπεδο που τους χαρακτηρίζει:
-Σέλφιιιιιιιι…!
Ο Καραγκιόζης πολιτικός αρχηγός

Το Ποτάμι έχει κάτι από τη φρεσκάδα των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 50′, μυρίζει μανούλα, Καζολίν και διάφορα άλλα διαφημιστικά προϊόντα. Πουλάει όμως και τη χίπστερ νοσταλγία για κάθε τι παλιό, και οικολογικό, με το Σταύρο Θεοδωράκη να διαφημίζει τον εαυτό του στο κέντρο της Τρίπολης, λες και ήταν η ομιλία του παράσταση θεάτρου σκιών.
-Και Ποτάμι θα σας φέρουμε…
Να σου φεύγει το καφάσι
https://www.youtube.com/watch?v=Ggqa-yYYNi4
-Αυτό είναι ενα καφάσι…
Κι αυτή είναι η πολιτική πρόταση του Ποταμιού. Και η ιεράρχησή των πραγματικά σοβαρών προβλημάτων που απασχολούν τη χώρα μας τον καιρό της κρίσης.

Τολμάς το καινούριο;

Οδός Ευρώπης
Μετά το “οδός Ελλήνων” του Β. Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Ορφανός (ο Κίτσος της διαφήμισης) απαντά με την οδό Ευρώπης και ποζάρει χαμογελαστός μπροστά στον οδοδείκτη, για τον ευρωμονόδρομο του Μάαστριχτ. Μετά από μερικούς μήνες, θα αποχωρήσει από το Ποτάμι, καταγγέλλοντας πως το Ποτάμι είναι προσωπικό τσιφλίκι του κυρ-Σταύρου.

Του πήρε λίγο καιρό, αλλά το κατάλαβε…
Ράμπο
Ο Σταύρος πηγαίνει στο χωριό μαζί με μια φωτογράφο, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, παίρνει βουκολικές πόζες και δείχνει πόσο κοντά βρίσκεται στους λαϊκούς ανθρώπους. Βάζει και μια κρητική κορδέλα, κοιτώντας μας άγρια σα Ράμπο, ενώ του την δένει μια γιαγιά παραδίπλα, που ετοιμάζεται να του πει να πάρει ζακέτα…

Σώζω ένα γατάκι!
Ο Σταύρος είναι τόσο καθημερινός κι ανθρώπινος, που δε διστάζει να κλείσει τους βουλευτές του, όταν τον καλεί το καθήκον, όπως τότε που έσωζε ένα γατάκι στην Παραλιακή, και αναγκάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο -πιθανόν για να αλλάξει στολή σε κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο- στη Χριστίνα Ταχιάου, που αποκάλυψε το συγκλονιστικό διάλογο
Για κάντε κάτι παρόμοι, αν τολμάτε, γατάκια…
Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο…
Η ίδια βουλευτής (που ακολούθησε γραμμή Άδωνι, ανακαλύπτοντας ελλείψεις στο κωλόχαρτο στο Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης) παραπονιέται για την πενιχρή αποζημίωση που παίρνει ένας βουλευτής και περιγράφει στο Protagon τα παράπονά της και τα φτωχά βουλευτικά της χρόνια…
Κι εσείς κάνετε θέμα για ένα ψωρο-επίδομα που πήρε δηλ η Ράνια Αντωνοπούλου. Τσ, τσ, τσ…

Όπου φτωχός και η μοίρα του

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη -που πέρασε κι από το Ποτάμι- δείχνει το φιλάνθρωπο πρόσωπό της απέναντι στους φτωχούς, που δεν είναι κακοί, αμόρφωτοι κι ηλίθιοι. Απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές… Πχ ότι ακούνε τη Λυμπεράκη… (που ευτυχώς είναι πλούσια, πετυχημένη και μορφωμένη).
Η αγάπη για τις καρέκλες
Ο μόνος τρόπος να χτυπήσει κανείς την αγάπη του Ποταμιού και των στελεχών του για τις καρέκλες ήταν αυτός και είναι πρωτοποριακός. Πήραν την απόφαση να καταργήσουν τις καρέκλες στα γραφεία τους, αντικαθιστώντας τες με μπάλες ισορροπίας-γυμναστικής.

Τέρμα στενοχώριες και καημοί, η ζωή είναι ένα παιχνίδι…
Μακρόν ζεις, αυτοί σε οδηγούν
Το Ποτάμι κολλούσε αυτές τις υπέροχες αισθητικά αφίσες υπέρ του Μακρόν και το διπλό αγώνα του εναντίον των λαϊκιστών και των συντηρητικών…

Ακολούθως ο Σταύρος αναγνώριζε με μετριοφροσύνη πως ο ίδιος είναι της “σχολής Μακρόν” αλλά και ο Μακρόν είναι της “σχολής Ποτάμι” -που θα μπορούσαμε ίσως να την συμπεριλάβουμε στο Πανεπιστήμιο Λαδιού…
Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Η’ όχι και τόσο, αν πιστέψουμε την εμπνευσμένη αντιγραφή προεκλογικού σποτ του Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του ’12, που μετέφερε με σκηνοθεσία και μουσική υπόκρουση κοπής Παπακαλιάτη το προεκλογικό επιτελείο του Ποταμιού στις ευρωεκλογές του ’14. Εδώ νεαρή κοπέλα δηλώνει έτοιμη να χάσει την εκλογική της παρθενιά με το Σταύρο, που θα της βρει δουλειά και σέβεται τα πιστεύω της. Το σποτ, που συνοδευόταν κι από ένα λιγότερο προβεβλημένο με κυρία μέσης ηλικίας να δηλώνει ότι είχε καιρό να το κάνει (το εκλογικό της καθήκον) είχε ξεσηκώσει τότε αντιδράσεις, μεταξύ των από αρκετούς υποψήφιους ευρωβουλευτές του κόμματος για σεξισμό, κάτι που οδήγησε τελικά στη σολομώντειο λύση: Προστέθηκε τρίτο βιντεάκι, αυτή τη φορά με άντρα να μοιράζεται τη χαρά της -εν προκειμένω δεδομένα ανώδυνης-πρώτης εκλογικής φοράς.

Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίσει επ’ αόριστον. Με τις αποχωρήσεις από το Ποτάμι που άρχισε να θυμίζει Survivor, τις δημοκρατικές διαδικασίες που πήγαν περίπατο, όταν άρχισε ο προσωπικός αγώνας του Θεοδωράκη για την προεδρία του νέου ΠαΣοΚ, κοκ.
Μια τετραετία όμως ήταν πολύ λίγη. Και να φανταστείς πως δεν ήταν καν στην κυβέρνηση…
Ας τελειώσουμε το ίδιο σουρεαλιστικά, με λίγο Μπρεχτ: Γιατί να θεωρούμε βίαιο το Ποτάμι και όχι τις όχθες που το συγκράτησαν και δεν το άφησαν να περάσει το 10%;