Για το αντικομμουνιστικό λιβελογράφημα «Τα 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ»

 

Σύμφωνα με τον Μέρτζο, όταν τον Δεκέμβρη του '44 τα πολυβόλα θέριζαν στο Σύνταγμα τους χιλιάδες διαδηλωτές, το ΚΚΕ «αιματοκυλούσε τον ελληνικό λαό»...

Την περασμένη Κυριακή (25/2) κυκλοφόρησε με την εφημερίδα «Δημοκρατία» ένα - ακόμη - αντικομμουνιστικό λιβελογράφημα με τον «βαρύγδουπο» τίτλο «Τα 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ» (Α' τόμος) του Ν. Μέρτζου. Το «σπάνιο» αυτό «ιστορικό βιβλίο», που επανεκδόθηκε «με ευθύνη απέναντι στην ιστορική αλήθεια» (όπως διαφημίζεται), έρχεται ως συνέχεια μιας μακράς σειράς ένθετων εκδόσεων της εν λόγω εφημερίδας, όπως π.χ. η δίτομη βιογραφία του Ι. Μεταξά (του Κ. Πλεύρη), «Η τρομοκρατία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ», «Ο λαός ξεχνά τι σημαίνει αριστερά», «Η πηγάδα του Μελιγαλά και ο Αρης Βελουχιώτης», «Πας μη Ελλην Βάρβαρος», κ.ά. πολλά τέτοια.

 

Ο συγγραφέας

Ποιος είναι όμως ο συγγραφέας; Ο Ν. Μέρτζος διαθέτει πράγματι ένα «πλούσιο βιογραφικό» στην υπηρεσία της αστικής τάξης πραγμάτων: Προδικτατορικά έδρασε μέσα από τις γραμμές της ΕΚΟΦ (της φοιτητικής παράταξης της ΕΡΕ, που κυριολεκτικά οργίασε μέσα στα πανεπιστήμια, επιστρατεύοντας τραμπούκικες μεθόδους και συνεργαζόμενη με την Ασφάλεια, ενάντια στο φοιτητικό κίνημα).

Την περίοδο της δικτατορίας (1967 - 1974) διετέλεσε μέλος - και εν συνεχεία γραμματέας, καθώς και β' αντιπρόεδρος - της λεγόμενης «Συμβουλευτικής Επιτροπής» (ένα είδος ψευδοκοινοβουλίου, διορισμένου από τη χούντα). Από αυτό το «μετερίζι», ο Ν. Μέρτζος στήριξε, άλλοτε ως εισηγητής, άλλοτε ως απλός αγορευτής, όλα τα νομοσχέδια της χούντας, εκθειάζοντας με κάθε ευκαιρία το καθεστώς και βεβαίως τον ίδιο τον πρωτοδικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο.


Μετά την «ειρηνική μετάβαση» από την αστική στρατιωτική δικτατορία στην αστική δημοκρατία (στην οποία επαίρεται πως συντέλεσε¹), ο Ν. Μέρτζος (όπως και πολλοί άλλοι σαν και αυτόν) συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, διατελώντας «στενός εξ απορρήτων συνεργάτης» των Κ. Καραμανλή και Ε. Αβέρωφ καθώς και σύμβουλος του Κ. Μητσοτάκη «για τη Μακεδονία - Θράκη (1990 - 1993)». Ηταν εκείνος που το 1992 συνέταξε την ιδρυτική διακήρυξη της «Επιτροπής Μακεδόνων» και πρωτοστάτησε στη διοργάνωση του πρώτου εθνικιστικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη (14/2/1992). Ενώ σήμερα αρθρογραφεί για τα οφέλη από το συμβιβασμό με την ΠΓΔΜ υπό «ευρωΝΑΤΟική» ομπρέλα... πάντα με βάση το συμφέρον της αστικής τάξης.

Τα «αμαρτήματα» του ΚΚΕ...

 

Μέσα, λοιπόν, από μια «κοπτοραπτική» θέσεων του ΚΚΕ (για να προσδίδεται η απαραίτητη αληθοφάνεια), διαστρεβλωμένων κατά το δοκούν και διανθισμένων με πλήθος ιστορικών λαθών και ανακριβειών, ο συγγραφέας προχωρά στη «στοιχειοθέτηση» μιας σειράς χιλιοαναμασημένων αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων, όπως:

• Περί «αντεθνικού ΚΚΕ», όπου μεταξύ άλλων:

α) «Υπονόμευσε» τον «αγώνα του ελληνισμού στη Μικρά Ασία». Η μικρασιατική εκστρατεία όμως δεν έγινε υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού, αλλά της ελληνικής άρχουσας τάξης και των διεθνών συμμάχων της. Αυτοί όλοι - βενιζελικές και αντιβενιζελικές ηγεσίες - ευθύνονται για την τραγωδία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Η ταύτιση, βεβαίως, του «εθνικού συμφέροντος» (του τι είναι «πατριωτικό») με τα ταξικά συμφέροντα των εκμεταλλευτών του λαού είναι ένα στοιχείο που διατρέχει όλο το βιβλίο του Ν. Μέρτζου (προσδιορίζοντας αντίστοιχα και το τι καθίσταται ως «προδοτικό»). Σκοπός του είναι η προάσπιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κράτους της.

β) Το ΚΚΕ «υπονόμευσε όλο το εθνικό, προοδευτικό και αναγεννητικό έργο» του Βενιζέλου. Ο εκθειασμός του Βενιζέλου από έναν θαυμαστή του Παπαδόπουλου μπορεί να φαντάζει ακατανόητος, ωστόσο δεν είναι. Γίνεται σαφώς πιο αντιληπτός αν αναλογιστεί κανείς τις σημαντικότατες υπηρεσίες που πρόσφερε ο Βενιζέλος και το κόμμα του στην αστική τάξη και τον ελληνικό καπιταλισμό αλλά και στην θωράκιση της αστικής εξουσίας και με την προσπάθεια να παρέμβει στο νεαρό -τότε- εργατικό κίνημα αλλά και στην θεσμική-κατασταλτική θωράκιση της αστικής εξουσίας απέναντι στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» (μεταξύ αυτών και το βενιζελικό «Ιδιώνυμο», με το οποίο φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές).

γ) Το ΚΚΕ «υπονόμευσε» την άμυνα της χώρας στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940. Να θυμίσουμε βεβαίως πως, παραμονές του πολέμου, τα περισσότερα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ ήταν στις φυλακές και τα ξερονήσια, ενώ με το που ξέσπασε ο πόλεμος ζήτησαν μαζικά να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου (κάτι που φυσικά η δικτατορία αρνήθηκε, επειδή οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπέγραφαν δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ).

δ) Το ΚΚΕ «εφήρμοσε υπέρ των Ξένων Δυνάμεων το σχέδιο διαμελισμού της χώρας» («διαχρονικά κλασικό» αντικομμουνιστικό ψέμα και χυδαιότητα), κρύβοντας ότι δεν ήταν οι κομμουνιστές που παζάρευαν σύνορα, αντάλλασαν πληθυσμούς και αποδέχονταν κατοχικές δυνάμεις αλλά αστικές πολιτικές δυνάμεις όλου του φάσματος παίρνοντας μέρος σε ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

• Περί «αιμοσταγούς» ΚΚΕ:

Που το 1936 «οργανώνει αιματηρές ταραχές στη Θεσσαλονίκη» (βαφτίζοντας το θύμα θύτη, δικαιολογώντας ουσιαστικά τη σφαγή των εργατών το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά), που «αιματοκύλισε τον ελληνικό λαό» την περίοδο της Κατοχής, το 1944, το 1946 - 1949 και που γενικότερα «βύθισε τον ελληνισμό στον ατέρμονα μιας τριακονταετούς εθνικής τραγωδίας [από την ίδρυσή του δηλαδή]» και «θέρισε το άνθος της ελληνικής Φυλής»!!!

Τα παραπάνω «χαρακτηριστικά», του «προδοτικού» και «δολοφονικού» ΚΚΕ, επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, αναποδογυρίζοντας την Ιστορία. Ετσι, το 1940 - 1944, το ΚΚΕ παρουσιάζεται να έχει καλές σχέσεις - ακόμα και να συνεργάζεται - με τους φασίστες κατακτητές! Αναφέρεται π.χ. πως με την έναρξη της Κατοχής οι περισσότεροι κομμουνιστές κρατούμενοι απελευθερώνονται (ψέμα: στην πραγματικότητα παραδίδονται από την 4η Αυγούστου και τους Μανιαδάκηδες στις δυνάμεις Κατοχής, ενώ πολλοί στη συνέχεια εκτελούνται).

Υπογραμμίζεται ακόμη πως «εξ αντικειμένου τουλάχιστον το ΚΚΕ είχε συμμαχήσει με τους Βούλγαρους φασίστες κατακτητές για τον εκβουλγαρισμό της Ανατολικής Μακεδονίας». Και αυτά την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ καλούσε για «πανεθνικό απελευθερωτικό πόλεμο για τη σωτηρία της ελληνικής Μακεδονίας»², με ένοπλη δράση, κινητοποιήσεις και νεκρούς. Το ΚΚΕ, με το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, συσπείρωσε την πλειοψηφία του λαού, δίνοντας ποταμούς αίματος για την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Τι έκανε το ΚΚΕ στην Κατοχή, κατά τον Ν. Μέρτζο; Εκανε μεν αντίσταση στον κατακτητή (αυτό δεν το αρνείται), ωστόσο:

α) Η δράση του «επενήργησε ως "προβοκάτορας" των ναζί εναντίον των άμαχων Ελλήνων». Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ έφταιγε και για τις θηριωδίες των φασιστών, εφόσον ήταν αντίποινα στη δράση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ισως θα έπρεπε - κατά τον Μέρτζο - να μην πολεμήσει, να μην αντισταθεί.

β) Μετέτρεψε τη χώρα «σε απέραντο σφαγείο Ελλήνων» (ως προς αυτό επικαλείται και τη γνωστή δήλωση του Γ. Παπανδρέου πως «σφάζουν οι Γερμανοί... σφάζουν και οι Αντάρται»), εννοώντας ότι το ΚΚΕ έπρεπε ίσως ...να τείνει και χείρα φιλίας προς τους ταγματασφαλίτες!

γ) Εξαπέλυσε πόλεμο «εναντίον όλων ανεξαιρέτως των άλλων δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως». Αναφέρονται, μεταξύ άλλων, η γνωστή για την «εθνική» της δράση ΠΑΟ και ο Τσαούς Αντών (που συνεργάστηκαν τόσο με τους κατακτητές όσο και με τους Βρετανούς για να κτυπηθεί το ΕΑΜ), ο αρχιταγματασφαλίτης Παπαδόγγονας (που σφαγίασε χιλιάδες αμάχους στην Πελοπόννησο), κ.ά.

δ) «Ο ΕΛΑΣ δεν πολέμησε κατά την υποχώρηση τους Γερμανούς το 1944. Διότι πρώτον πολεμούσε τους Ελληνες...». Πρόκειται, βεβαίως, για ένα ακόμη χονδροειδές ψέμα, αφού ο ΕΛΑΣ έδωσε δεκάδες μάχες με τους υποχωρούντες Γερμανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Να τι αναφέρει ο πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα Χέρμαν Νοϊμπάχερ για το ρόλο όλων των αντι-ΕΑΜικών οργανώσεων κατά την απελευθέρωση: «Οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν, εκόντες - άκοντες, να συνεχίσουν τον αγώνα του τέως κατακτητή ενάντια στον ΕΛΑΣ... Σ' αυτόν τον αγώνα όμως συμμετείχαν και οι "Κουίσλινγκ" που είχαν συνεργαστεί με τον κατακτητή εξαιτίας του κομμουνιστικού κινδύνου. Αυτός ο αγώνας είχε ακινητοποιήσει τη δραστηριότητα του εθνικιστή ηγέτη Ναπολέοντα Ζέρβα ενάντια στον κατακτητή στην Ελλάδα, όπως και τη δραστηριότητα του Draza Mihailovic στη Γιουγκοσλαβία. Και για τους δύο ο κατακτητής, ο οποίος εξάλλου θα αποχωρούσε κάποτε, έγινε ο εχθρός υπ' αριθμόν 2 απέναντι στον κομμουνισμό».³

Ομως, η «δολοφονική μανία» του ΚΚΕ δεν σταμάτησε εκεί: «Αναίτια» (δεν προηγήθηκε κανένα ματοκύλισμα στο Σύνταγμα, ουτε η επέμβαση των αγγλικών τανκς κ.λπ.) ξεκίνησε «λαϊκή επανάσταση» το Δεκέμβρη του 1944, κατά την οποία «εσφαγιάσθηκαν 56.373 [!] Ελληνες» άμαχοι!!! Το «έγκλημα» επαναλαμβάνεται «εν ψυχρώ» το 1946 - 1949 και ενώ το ΚΚΕ - δήθεν - «εξακολούθη να λειτουργή ελεύθερα ως νόμιμο κόμμα μέχρι τα Χριστούγεννα του 1947» (ούτε διώξεις, ούτε Μακρονήσια, ούτε εκτελέσεις δεν «είδε» ο κ. Μέρτζος!). Ακολούθως, ο ΔΣΕ εμφανίζεται να οργανώνεται από τη Γιουγκοσλαβία με σκοπό το διαμελισμό της Ελλάδας (πρωτότυπο!), να στρατολογεί εγκληματίες από τις φυλακές (αναφέρεται στην απελευθέρωση από τον ΔΣΕ των κρατουμένων αγωνιστών της Σπάρτης το 1947) και να «πνίγει στο αίμα» ολόκληρες πόλεις!

Πολλά θα μπορούσαν ακόμη να γραφτούν για το αντικομμουνιστικό λιβελογράφημα του Ν. Μέρτζου. Ας αναφέρουμε ακόμα δύο μόνο στοιχεία της «κλασικής» αντι-ΚΚΕδολογίας, που ξεχωρίζουν: α) Τον τεχνητό και σκόπιμο διαχωρισμό ηγεσίας - βάσης, λοιδορώντας την πρώτη και εκθειάζοντας τη δεύτερη (από τη μία, το Κόμμα «έφαγε όλα τα παιδιά του», από την άλλη «η αφοσίωση και η μέχρι θανάτου αυταπάρνηση πολλών κομμουνιστών είναι αξιοσημείωτες»). Και β) την «απόσπαση» ηρώων του ΚΚΕ από το Κόμμα τους, ώστε να «αξιοποιηθούν» εναντίον του (χαρακτηριστική και εδώ η περίπτωση του Α. Βελουχιώτη, που παρότι ήταν πρωτοκαπετάνιος του «αιμοβόρου» ΕΛΑΣ για το οποίο έγραψε τα μύρια όσα, εκείνος παρουσιάζεται να πηγαίνει κόντρα στο ΚΚΕ συνεργαζόμενος ενωτικά με τον Ζέρβα στο Γοργοπόταμο!).

Η όξυνση του αντικομμουνισμού μπροστά στα 100χρονα

 

Καθώς το ΚΚΕ κλείνει έναν αιώνα στην ανιδιοτελή και ακούραστη πάλη του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, είναι λογικό οι επιθέσεις εναντίον του να πολλαπλασιάζονται, ανασύροντας από το βούρκο ακόμα και «βρικολακιασμένα» αντικομμουνιστικά επιχειρήματα, όπως αυτά που αναπαράγονται στο βιβλίο του Ν. Μέρτζου. Γιατί, πράγματι, το ΚΚΕ έχει διαπράξει ένα «θανάσιμο αμάρτημα» ως προς την αστική τάξη: Στέκεται όρθιο, πιο νέο και πιο δυνατό από ποτέ, παλεύοντας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την κατάργηση της αστικής εξουσίας.

Παραπομπές:

1. http://www.voria.gr/article/i-apantisi-mertzou-stis-epikrisis-gia-tin-parasimoforisi-tou

2. Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, τ. 5, σελ. 162

3.Hermann Neubacher, «Ειδική αποστολή στη νοτιοανατολική Ευρώπη 1940 - 1945. Αναφορά ενός ιπτάμενου διπλωμάτη», στο Θανάσης Γκιούρας - Μιχάλης Ψαλιδόπουλος (επιμ.), Κατοχή. Ναζισμός και ελληνική οικονομία. Υπηρεσιακές εκθέσεις και απομνημονεύματα, εκδ. «Μεταμεσονύκτιες», Αθήνα, 2015, σελ. 415 - 416.

Γ. Α.

 

Ριζοσπάστης