Με
γοργά βήματα προχωράει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την παραχώρηση των
εγχώριων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε μονοπώλια της Ενέργειας,
υπηρετώντας το στόχο της αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε
ενεργειακό «κόμβο».
Τα κυβερνητικά στελέχη προπαγανδίζουν ότι «το κεφάλαιο υδρογονάνθρακες (...) συντελεί στην παραγωγική ανασυγκρότηση», ότι θα συμβάλει στο άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, ότι «βοηθάει στην ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας» και ταυτόχρονα «ανεβάζει τη γεωπολιτική της αξία στην περιοχή». Πρόκειται για επιχειρήματα που απευθύνονται αποκλειστικά στο κεφάλαιο και δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Η εξόρυξη των υδρογονανθράκων, όπως και συνολικά η «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου, γίνεται με τους όρους των επιχειρηματικών ομίλων, με στόχο τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους, που σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα βαθύτερη εμπλοκή σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την Ενέργεια.
Οπως έδειξε και το παράδειγμα της κατασκευής του αγωγού TAP, που προβάλλεται ως «εμβληματικό» έργο στον τομέα της Ενέργειας, οι όποιες θέσεις εργασίας δεν ξεφεύγουν από τη συνολικότερη επίθεση στα εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προκειμένου το έργο να είναι «εμπορικά αξιοποιήσιμο» και περισσότερο «ανταγωνιστικό». Το ίδιο ισχύει συνολικά στον κλάδο, όπου προχωράει γρήγορα η λεγόμενη «απελευθέρωση».
Τα περί «ενεργειακής αυτάρκειας» της χώρας δεν αφορούν τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, π.χ. για φτηνή θέρμανση, μεταφορές κ.ο.κ., αλλά τη μείωση του ενεργειακού κόστους για τις επιχειρήσεις και τους μεγαλεπήβολους στόχους των ομίλων για εξαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας, στο πλαίσιο της παραπέρα διασύνδεσης δικτύων και ενοποίησης της ευρωενωσιακής αγοράς.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι πρόσφατες συμβάσεις προβλέπουν ρόλο... τροχονόμου για το λεγόμενο φορέα διαχείρισης των υδρογονανθράκων, ενώ το κράτος δεν έχει δικαίωμα να προβεί στον παραμικρό έλεγχο, ούτε για την ποσότητα που θα εξορυχτεί. Δεν μπορεί να παρέμβει ούτε σε περίπτωση πολέμου!
Οσο για τα περιβόητα «κρατικά έσοδα», που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «τυράκι» για τα λαϊκά στρώματα, αυτά θα πηγαίνουν κατά βάση ως επιδοτήσεις και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο ή στην αποπληρωμή του χρέους, ενώ και όσα κατευθυνθούν στο «ειδικό ταμείο για τη στήριξη της Κοινωνικής Ασφάλισης», θα αποτελέσουν άλλοθι για περαιτέρω περικοπές της κρατικής χρηματοδότησης.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι τεράστιοι κίνδυνοι για το περιβάλλον. Οι κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις» ότι «θα τηρηθούν τα αυστηρότερα περιβαλλοντικά στάνταρ της ΕΕ» μόνο ανησυχία γεννάνε, αφού τα πάντα υποτάσσονται στο καπιταλιστικό κέρδος και η ιμπεριαλιστική ένωση έχει για «κορωνίδα» την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει». Χώρια που συστηματικά ανατίθεται στους επιχειρηματικούς ομίλους να... ελέγχουν τους εαυτούς τους.
Πιο επικίνδυνος όλων είναι, βέβαια, ο στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» για το κεφάλαιο, που βάζει το κεφάλι του λαού στον τορβά τον ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της πίτας. Οπως δείχνουν και οι εξελίξεις σε Αιγαίο, Ν/Α Μεσόγειο, Μ. Ανατολή, αλλά και οι «διευθετήσεις» που επιχειρούνται στα Βαλκάνια, με επίδικο τους δρόμους των εμπορευμάτων και της Ενέργειας, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, μόνο ασφάλεια δεν πρέπει να αισθάνονται οι λαοί όταν στην «αυλή» τους κονταροχτυπιούνται τα μονοπώλια της Ενέργειας, με τη συνοδεία μάλιστα αντίπαλων στρατιωτικών δυνάμεων.
Η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μπορεί να γίνει προς όφελος του λαού, μόνο στο πλαίσιο ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης όπου τα μέσα παραγωγής, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι εγχώριες πηγές Ενέργειας, τα μέσα παραγωγής και διανομής της Ενέργειας θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Ενας τέτοιος δρόμος ανάπτυξης προϋποθέτει η εργατική τάξη, ο λαός να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.
Τα κυβερνητικά στελέχη προπαγανδίζουν ότι «το κεφάλαιο υδρογονάνθρακες (...) συντελεί στην παραγωγική ανασυγκρότηση», ότι θα συμβάλει στο άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, ότι «βοηθάει στην ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας» και ταυτόχρονα «ανεβάζει τη γεωπολιτική της αξία στην περιοχή». Πρόκειται για επιχειρήματα που απευθύνονται αποκλειστικά στο κεφάλαιο και δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Η εξόρυξη των υδρογονανθράκων, όπως και συνολικά η «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου, γίνεται με τους όρους των επιχειρηματικών ομίλων, με στόχο τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους, που σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα βαθύτερη εμπλοκή σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την Ενέργεια.
Οπως έδειξε και το παράδειγμα της κατασκευής του αγωγού TAP, που προβάλλεται ως «εμβληματικό» έργο στον τομέα της Ενέργειας, οι όποιες θέσεις εργασίας δεν ξεφεύγουν από τη συνολικότερη επίθεση στα εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προκειμένου το έργο να είναι «εμπορικά αξιοποιήσιμο» και περισσότερο «ανταγωνιστικό». Το ίδιο ισχύει συνολικά στον κλάδο, όπου προχωράει γρήγορα η λεγόμενη «απελευθέρωση».
Τα περί «ενεργειακής αυτάρκειας» της χώρας δεν αφορούν τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, π.χ. για φτηνή θέρμανση, μεταφορές κ.ο.κ., αλλά τη μείωση του ενεργειακού κόστους για τις επιχειρήσεις και τους μεγαλεπήβολους στόχους των ομίλων για εξαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας, στο πλαίσιο της παραπέρα διασύνδεσης δικτύων και ενοποίησης της ευρωενωσιακής αγοράς.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι πρόσφατες συμβάσεις προβλέπουν ρόλο... τροχονόμου για το λεγόμενο φορέα διαχείρισης των υδρογονανθράκων, ενώ το κράτος δεν έχει δικαίωμα να προβεί στον παραμικρό έλεγχο, ούτε για την ποσότητα που θα εξορυχτεί. Δεν μπορεί να παρέμβει ούτε σε περίπτωση πολέμου!
Οσο για τα περιβόητα «κρατικά έσοδα», που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «τυράκι» για τα λαϊκά στρώματα, αυτά θα πηγαίνουν κατά βάση ως επιδοτήσεις και διευκολύνσεις στο κεφάλαιο ή στην αποπληρωμή του χρέους, ενώ και όσα κατευθυνθούν στο «ειδικό ταμείο για τη στήριξη της Κοινωνικής Ασφάλισης», θα αποτελέσουν άλλοθι για περαιτέρω περικοπές της κρατικής χρηματοδότησης.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι τεράστιοι κίνδυνοι για το περιβάλλον. Οι κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις» ότι «θα τηρηθούν τα αυστηρότερα περιβαλλοντικά στάνταρ της ΕΕ» μόνο ανησυχία γεννάνε, αφού τα πάντα υποτάσσονται στο καπιταλιστικό κέρδος και η ιμπεριαλιστική ένωση έχει για «κορωνίδα» την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει». Χώρια που συστηματικά ανατίθεται στους επιχειρηματικούς ομίλους να... ελέγχουν τους εαυτούς τους.
Πιο επικίνδυνος όλων είναι, βέβαια, ο στόχος της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» για το κεφάλαιο, που βάζει το κεφάλι του λαού στον τορβά τον ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της πίτας. Οπως δείχνουν και οι εξελίξεις σε Αιγαίο, Ν/Α Μεσόγειο, Μ. Ανατολή, αλλά και οι «διευθετήσεις» που επιχειρούνται στα Βαλκάνια, με επίδικο τους δρόμους των εμπορευμάτων και της Ενέργειας, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, μόνο ασφάλεια δεν πρέπει να αισθάνονται οι λαοί όταν στην «αυλή» τους κονταροχτυπιούνται τα μονοπώλια της Ενέργειας, με τη συνοδεία μάλιστα αντίπαλων στρατιωτικών δυνάμεων.
Η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μπορεί να γίνει προς όφελος του λαού, μόνο στο πλαίσιο ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης όπου τα μέσα παραγωγής, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι εγχώριες πηγές Ενέργειας, τα μέσα παραγωγής και διανομής της Ενέργειας θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Ενας τέτοιος δρόμος ανάπτυξης προϋποθέτει η εργατική τάξη, ο λαός να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου