Άνθρωποι κι ανθρωπάκια…

        

Φόβος όταν χτυπάει το τηλέφωνο, φόβος κι όταν δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Φόβος να σηκώσεις το ακουστικό παίρνοντας εσύ την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσεις, γιατί φοβάσαι ποιος θα σου απαντήσει, πώς θα σου απαντήσει και τι θα σου απαντήσει! Χάος! Πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι χίλιες φορές μέχρι να ενεργήσεις ή να μην ενεργήσεις και απλά να παραδοθείς στην απραξία και το χάος της καταθλιπτικής αναμονής και του πεπρωμένου.

Χάος και μέσα σ’ αυτό το χάος κάποια ανθρωπάκια που παριστάνουν τους ανθρώπους! Ανθρωπάκια που προσπαθούν να σε χαζέψουν και να σ’ αποτελειώσουν παριστάνοντας μάλιστα ότι το κάνουν για κάποιο περίεργο καλό σκοπό που έχουν μέσα στο ταραγμένο τους μυαλό! Ανθρωπάκια που μεγαλώνουν το χάος που ζεις, που ενώ ξέρουν πως ζεις στο χάος σε υπονομεύουν, σε συκοφαντούν, σε διαβάλουν και προσπαθούν να σ’ οδηγήσουν στη φυγή, να σ’ οδηγήσουν στην εξόντωση!

Γιατί;! Γιατί δεν είναι καν ανθρωπάκια! Είναι μικρές γλοιώδεις σκουληκαντέρες που ζούνε τρώγοντας πτώματα! Είναι μάλλον χειρότεροι από σκουληκαντέρες γιατί δεν τρώνε πτώματα! Ζωντανούς τρώνε και μάλιστα δεν τους τρώνε ορμώμενοι από κάποια ανάγκη, όπως οι σκουληκαντέρες, αλλά για ευχαρίστηση!

Ευτυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι! Ευτυχώς γιατί τα ανθρωπάκια, αυτές οι ελεεινές και τρισάθλιες σκουληκαντέρες, θα έτρωγαν ζωντανό όποιον δεν γέμιζε το μάτι τους και δυστυχώς κανένας δεν γεμίζει το μάτι τέτοιων σκουληκαντέρων!

Κ. Νότνολ