Η εργατική τάξη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εκμετάλλευση

Πώς συνδέεται η κλιμάκωση των αντιθέσεων ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής με την ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα; Τι σχέση έχουν το χτύπημα στο μεροκάματο, η απληρωσιά χιλιάδων εργαζομένων, η ανεργία, η χρεοκοπία των αυτοαπασχολούμενων, η κλιμάκωση του κρατικού αυταρχισμού, με τις κάθε είδους διευκολύνσεις που παρέχει η κυβέρνηση στο πολεμικό σχέδιο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή; Πόσο άσχετος είναι ο εφησυχασμός που διασπείρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο λαό σχετικά με τα Ελληνοτουρκικά, με τις αυταπάτες που καλλιεργεί γύρω από την «έξοδο στις αγορές» και τον «τερματισμό» του μνημονίου τον Αύγουστο;
Είναι κρίσιμο, σήμερα, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να δουν καλύτερα το «νήμα» που συνδέει τις εξελίξεις τόσο «μέσα» όσο και «έξω» από τη χώρα. Να χρεώσουν στην κυβέρνηση και την αστική τάξη αφενός την εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, αφετέρου το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι, αφού μάτωσαν για την κρίση, τώρα θα ματώνουν και για την όποια ανάκαμψη.
Ο φετινός ταξικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς, με σύνθημα «Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για την τελική νίκη των λαών», να αποτελέσει βήμα αντιπαράθεσης εφ' όλης της ύλης του εργατικού κινήματος με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Να είναι η αφορμή για να συνειδητοποιήσουν ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα ότι οι αιτίες της έντασης της εκμετάλλευσης είναι κοινές με αυτές του ξεσπάσματος των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Οτι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που ισοπεδώνει χώρες ολόκληρες και εξοντώνει λαούς, προετοιμάζεται μέρα τη μέρα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», που κάνει συντρίμμια τα δικαιώματα των εργαζομένων, για να κερδίζει περισσότερα μια χούφτα καπιταλιστών. Οτι οι εκμεταλλευτές που πλουτίζουν από τον ιδρώτα της εργατικής τάξης στην «ειρηνική» περίοδο, τη βάζουν να σκοτώνεται πάλι για τα κέρδη τους κατά τη διάρκεια αλλαγών σε σύνορα και σφαίρες επιρροής.

Πιάνουμε το «νήμα» των εξελίξεων

Πιάνοντας λοιπόν το «νήμα» που συνδέει τις εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα, η εργατική - λαϊκή πάλη μπορεί να γίνει ακόμα πιο επιθετική, πιο διεκδικητική, μπορούν να κερδηθούν περισσότερα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας. Κυρίως να τροφοδοτηθεί η πάλη, με νέους εργάτες, ανέργους, φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, να ενισχυθεί η αντίθεση στο σύστημα που γεννά φτώχεια και πολέμους.
Ο λαός άλλωστε έχει ζήσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει «ξεπέρασμα της κρίσης» για το κεφάλαιο. Κλήθηκε να κάνει ανείπωτες θυσίες τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια, με κάθε πιθανό κυβερνητικό σχήμα, ώστε να «ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα». Φορτώθηκε με τρία μνημόνια, οι μισθοί έπιασαν πάτο, οι συντάξεις έγιναν φιλοδωρήματα, η λαϊκή στέγη στήθηκε στο απόσπασμα, τα μικροχώραφα και τα μικρομάγαζα από πηγή πενιχρού εισοδήματος για τους ιδιοκτήτες τους έγιναν ασήκωτο βάρος. Οι Συλλογικές Συμβάσεις καταργήθηκαν, η οργάνωση της απεργίας στον τόπο δουλειάς κηρύχθηκε σχεδόν παράνομη πράξη. Αυτός ο «οικονομικός πόλεμος» ήταν απαραίτητος για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ήταν τα αναγκαία «κίνητρα» για να κάνουν επενδύσεις, για να βρει διέξοδο το συσσωρευμένο κεφάλαιο.
Οπως αποδεικνύεται, όμως, αυτές οι θυσίες δεν αρκούν... Διέξοδος για τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι και οι μεγάλες μπίζνες στην ευρύτερη περιοχή, η ανάκτηση του εδάφους που έχασαν ειδικά στα Βαλκάνια τα τελευταία χρόνια. Γι' αυτό η αστική τάξη έχει καταρτίσει το «ευαγγέλιό» της, που τηρούν ευλαβικά όλα τα κόμματά της, και ακούει στο όνομα «γεωστρατηγική αναβάθμιση». Αυτό είναι που περιλαμβάνει την προώθηση επενδυτικών σχεδίων που καθιστούν την Ελλάδα εμπορικό και ενεργειακό κόμβο, με λιμάνια, αεροδρόμια, αγωγούς, υποδομές αποθήκευσης, εκμετάλλευση πηγών υδρογονανθράκων. Πεδία δράσης, δηλαδή, όπου αναπτύσσεται η αντιπαράθεση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή σε αυτά τα σχέδια, η ελληνική κυβέρνηση παρέχει απλόχερη υποστήριξη στα βρώμικα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Δίνει γη, θάλασσα και αέρα, ώστε πιο εύκολα να διεξάγουν τις επιδρομές τους στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπως έγινε και με την πρόσφατη επίθεση στη Συρία. Γι' αυτό αναλαμβάνει πρωτοβουλίες με προοπτική την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Δυτικά Βαλκάνια. Γι' αυτό αναπτύσσει «στρατηγικές συνεργασίες», με κράτη - δολοφόνους, όπως τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Γι' αυτό κουβάλησε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και επισφράγισε συμφωνίες με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που τις κρατάει μυστικές από το λαό, αν και τα αποτελέσματά τους φαίνονται καθημερινά: Αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, της Λάρισας, του Αραξου και της Ανδραβίδας, νέες βάσεις σε Αλεξανδρούπολη και Σύρο, στήριξη σε κάθε ιμπεριαλιστική ενέργεια στην περιοχή.
Ο ρόλος σημαιοφόρου που έχει αναλάβει η κυβέρνηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, για τον οποίο συχνά χειροκροτείται από τις ΗΠΑ, σημαίνει πρόσθετες θυσίες από τον ελληνικό λαό. Εκτός από τα ελληνικά εδάφη που αξιοποιούνται για την πολεμική εφόρμηση, «επιδρομή» γίνεται και στην τσέπη των εργαζομένων, αφού η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που εκπληρώνει τη δαπάνη του 2% από τον κρατικό προϋπολογισμό της για το ΝΑΤΟ, κι αυτό σημαίνει κι άλλα βάρη στο ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα. Η συντήρηση στρατιωτικών δυνάμεων εκτός συνόρων, ώστε η ελληνική αστική τάξη να απολαμβάνει τις «αναβαθμισμένες» σχέσεις με τις ΗΠΑ, σημαίνει εκατομμύρια ευρώ, σημαίνει περικοπές πάνω στις περικοπές για Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία.

Εφησυχασμός και αυταπάτες

Στο πλαίσιο του εφησυχασμού για τους ανταγωνισμούς στην περιοχή και για τις τουρκικές αμφισβητήσεις στο Αιγαίο, η κυβέρνηση πλασάρει τοποθετήσεις της ΕΕ με βαρύγδουπες ατάκες περί συνόρων της Ελλάδας που είναι και «ευρωπαϊκά σύνορα», ισχυριζόμενη δηλαδή ότι έχει «γερές πλάτες», επομένως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Εκπέμπει το μήνυμα ότι σήμερα η αντιιμπεριαλιστική δράση είναι περιττή. Πόση εμπιστοσύνη όμως μπορεί να έχει ο λαός στους «εταίρους» της κυβέρνησης, που σφαγιάζουν λαούς, διαλύουν χώρες, στήνουν προτεκτοράτα και εγκληματούν διαχρονικά σε όλη την περιοχή μας; Η πρόσφατη επίθεση στη Συρία από τους «συμμάχους» του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ξανά ότι αυτοί δεν ειδικεύονται στην προστασία κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως καμώνεται η κυβέρνηση, αλλά στις αλλαγές συνόρων με το αίμα των λαών.
Ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά άλλωστε ότι οργανισμοί και κράτη, όπως η ΕΕ, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία κ.λπ., που σήμερα παρουσιάζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θεματοφύλακες των συμφερόντων του, είναι οι ίδιοι που σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις τον τσάκισαν τα τελευταία χρόνια, με τα απανωτά μνημόνια. Αλλωστε η κυβέρνηση έχει ξαναπαρουσιάσει ως «σωτήρα» την ΕΕ και ειδικά τη γαλλική κυβέρνηση, όταν έπεφταν οι υπογραφές στο 3ο μνημόνιο, μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την «περήφανη διαπραγμάτευση».
Συνεπώς, τα καθησυχαστικά λόγια της κυβέρνησης μόνο ανησυχία πρέπει να προκαλούν στους εργαζόμενους. Η καλλιέργεια αυταπατών διαπερνάει όλη της την προπαγάνδα. Οσο επιχειρεί να εφησυχάσει τους εργαζόμενους για τη συμμετοχή της στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, άλλο τόσο διαδίδει την απάτη για τη λεγόμενη «έξοδο από τα μνημόνια». Οσο ψέμα είναι ότι τα σύνορα κατοχυρώνονται με τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, άλλο τόσο απάτη είναι ότι τερματίζεται η «εποπτεία» τον Αύγουστο, ότι ο λαός έχει «να λαμβάνει» από την κατοχύρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα κάνουν καθαρό με κάθε ευκαιρία ότι δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής στο λαό κατακτήσεων που του αφαιρέθηκαν τα τελευταία χρόνια. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν αυτές τις κατακτήσεις «βαρίδια», «παθογένειες», που ανήκουν στο παρελθόν. Και μπορεί οι κατακτήσεις να «ανήκουν στο παρελθόν», όμως τα αντιλαϊκά μέτρα έχουν και παρόν και μέλλον. Γι' αυτό, ήδη είναι στην ημερήσια διάταξη τα 88 προαπαιτούμενα που πρέπει να ψηφιστούν, αλλά και όσα έχουν ψηφιστεί και «ωριμάζει» η εφαρμογή τους μετά την υποτιθέμενη «λήξη του μνημονίου».

Ενιαία απάντηση στην ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου

Ενιαία λοιπόν είναι η στρατηγική του κεφαλαίου που υπηρετεί με συνέπεια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του, υλοποιεί με αποφασιστικότητα όλα τα αντεργατικά μέτρα. Για την ίδια ανάκαμψη πρωταγωνιστεί στην αμερικανοΝΑΤΟική δραστηριότητα και δεν έχει αφήσει γωνιά της Ελλάδας που να μην «αξιοποιείται» υποστηρικτικά προς τις πολεμικές επιχειρήσεις. Για αυτήν την ανάκαμψη, στο ένα χέρι κρατάει τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και με το άλλο ανεβοκατεβάζει το γκλομπ στα κεφάλια όσων αγωνίζονται και αμφισβητούν αυτόν τον αιματηρό δρόμο, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη αντιπολεμική κινητοποίηση εργαζομένων - φοιτητών - μαθητών.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος πρέπει να έχει στην προμετωπίδα της την απάντηση και στα μέτρα που τσακίζουν το λαό σε καιρό «ειρήνης» αλλά και την απαίτηση απεμπλοκής από τους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Οι διεκδικήσεις για το μεροκάματο, για τη Συλλογική Σύμβαση, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για αυξήσεις στους μισθούς, είναι σήμερα «κουτσές» αν δεν συμπληρώνονται με την απαίτηση εδώ και τώρα να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να μη συμμετέχουν ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις σε αποστολές εκτός συνόρων, να μην αξιοποιούνται υποδομές της χώρας για την υποστήριξη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Η μάχη για να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, για να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για να μην επαναχαραχτούν τα σύνορα, δίνεται από το εργατικό κίνημα για να ζει ο λαός καλύτερα, νοικοκύρης στον τόπο του, ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.
Αντίπαλοι σε αυτήν τη μάχη είναι οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, που εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη, καταπιέζουν χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, καταληστεύουν τον πλούτο της χώρας και την εμπλέκουν στη φωτιά του πολέμου. Είναι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, που έχει αποστολή να εξουδετερώνει κάθε διεκδίκηση που θίγει τα «ιερά και τα όσια» του συστήματος.
Η διέξοδος βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ, στην ανάγκη να περάσει η εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, για να γίνει πράξη ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που έχει στο επίκεντρο την οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, μέσω του κεντρικού σχεδιασμού, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Ετσι θα μπει ολοκληρωτικό τέρμα στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.