Ο Πατάκης, το… “Πατακιστάν” και η λύσσα των αστών ενάντια στους αγρότες

Κατιούσα

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή μια σεμνή και σπουδαία συνάμα μορφή του αγροτοσυνδικαλιστικού κινήματος, ο Γιάννης Πατάκης, που συνέδεσε το όνομά του με κάποιους από τους σημαντικότερους σταθμούς των αγροτικών κινητοποιήσεων στη μεταπολίτευση, ενώ από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στις γραμμές του ΚΚΕ, αρχικά στην τοπική αυτοδιοίκηση, και στη συνέχεια στο ελληνικό και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Γεννήθηκε το 1940 στο θεσσαλικό κάμπο, στο χωριό Νίκαια της Λάρισας, που πάντα πρωτοστατούσε και πρωτοστατεί στους αγώνες της αγροτιάς. Από αγροτική οικογένεια κι ο ίδιος, ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία το 1975, ως κοινοτικός σύμβουλος αρχικά κι ως αντιπρόεδρος και στη συνέχεια πρόεδρος της κοινότητας, ενώ πέρασε κι από τη θέση του δημοτικού συμβούλου Νικαίας και του νομαρχιακού συμβούλου Λάρισας. Ανέπτυξε σημαντική συνδικαλιστική δράση, μέσω της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Λάρισας, της οποίας γραμματέας και μετέπειτα πρόεδρος διατέλεσε, ενώ εκλέχθηκε τόσο στο Δ.Σ της ΓΕΣΑΣΕ, όσο και της ΠΑΣΕΓΕΣ, ενώ πρωταγωνιστικός υπήρξε και ο ρόλος του στην ίδρυση και τη δράση της Παναγροτικής Αγωνιστικής Συσπερίωσης (ΠΑΣΥ).

Όντας μέλος του ΚΚΕ ήδη από το 1974, υπήρξε ως λίγο πριν το θάνατό σημαντικό κομματικό στέλεχος της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας. Ως βουλευτής το 2000 και ευρωβουλευτής από το 2001, συνέχισε τον αταλάντευτο αγώνα του υπέρ των μικρομεσαίων αγροτών, ενάντια στην καταστροφική ευρωενωσιακή πολιτική της ΚΑΠ, δίνοντας παράλληλα μάχες και το σύνολο των λαϊκών προβλημάτων. Χαρακτηριστικό του απλού και συνάμα μεστού λόγου του Πατάκη είναι ένα απόσπασμα από προεκλογική του ομιλία στον Τύρναβο το 2000, όπου αν αντικαταστήσουμε τη λέξη ΠΑΣΟΚ με  εκείνη του Σύριζα, διατηρεί αναλλοίωτη την επικαιρότητά του: Ξαφνικά όλοι «κόπτονται» για το κακό που βρήκε τους αγρότες! Υποψήφιοι παρατρεχάμενοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όλοι τους γίνονται “χαλί για να τους πατήσουν”, για να απαλύνουν τον πόνο της αγροτιάς. Αυτοί, που, στο όνομα της Ενωμένης Ευρώπης, των μονόδρομων της ΟΝΕ, της φιλελεύθερης αγοράς, της παγκοσμιοποίησης, μετέτρεψαν την ύπαιθρο σε ένα απέραντο “νεκροταφείο” κατεστραμμένων και ξεκληρισμένων νοικοκυριών. Αυτοί που δέσανε χειροπόδαρα και παρέδωσαν τη χώρα μας σε ξένα κέντρα αποφάσεων και συμφέροντα. Αυτοί που καλλιέργησαν, συνειδητά, ψεύτικες ελπίδες για παραδείσους της Ευρώπης και της ΟΝΕ, με στόχο την παγίδευση της αντίστασης του ίδιου του λαού της, της ίδιας της αγροτιάς, για την οποία τώρα κόπτονται».

Σε πλήρη αντίθεση με το σεμνό και σχετικά χαμηλών τόνων χαρακτήρα του Πατάκη ήταν οι σφοδρές επιθέσεις που δέχτηκαν οι αγροτικές κινητοποιήσεις και τα μπλόκα κατά μήκος της Εθνικής Οδού, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90′. Οι δημοσιογράφοι των αστικών μέσων έρχονταν κι απόσωναν ό,τι δεν κατάφερναν τα ΜΑΤ και οι δυνάμεις καταστολής της κυβέρνησης Σημίτη, που είχαν προχωρήσει μάλιστα σε καταδρομική επίθεση για να ξεφουσκώσουν τα λάστιχα των τρακτέρ των αγροτών. Αναπόφευκτα στο στόχαστρο της πολεμικής τους είχαν βρεθεί τα ηγετικά στελέχη των αγροτών και κατά κύριο λόγο οι κομμουνιστές: ο Βαγγέλης Μπούτας και ο Γιάννης Πατάκης. Τότε ήταν μάλιστα που είχαν εισαγάγει στο δημόσιο λόγο και το χυδαίο όρο “Πατακιστάν”, υπονοώντας πως η Θεσσαλία ήταν μια περιοχή όπου επικρατούσε διαφορετικός νόμος -το δίκιο του αγρότη θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα- αντί το δικό τους δόγμα “νόμος και τάξη” ή αλλιώς το τρίπτυχο “ΜΑΤ, βία, αυταρχισμός” (αυτός είναι ο εκσυγχρονισμός). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, η οξύτητα των αιχμών τους και της επίθεσής τους ήταν μάλλον παράσημο για τους αγροτοσυνδικαλιστές γενικά κι ειδικότερα για τον Γ. Πατάκη που ήταν η ψυχή των κινητοποιήσεων. Η σημασία της προσφοράς του αποτυπώνεται και στην ανακοίνωση της ΝΕ Λάρισας, που σημείωνε μεταξύ άλλων:  Ο σ. Γιάννης Πατάκης αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στην Κομματική Οργάνωση Θεσσαλίας. Αφήνει, όμως, πίσω του ισχυρή παρακαταθήκη, που αποτελεί η ίδια του η ζωή. Απ’ αυτήν εμπνέονται σήμερα νέοι κομμουνιστές και πρωτοπόροι λαϊκοί αγωνιστές, που θα συνεχίσουν την πάλη του, μέχρι την τελική δικαίωση των στόχων και οραμάτων του. Θα αποτελέσει πρότυπο λαϊκού αγωνιστή, παράδειγμα που θα ακολουθήσουν οι νέες γενιές