Ευρωατλαντικές «αποστολές»...

Κινητήρια δύναμη των διευθετήσεων που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την αντίστοιχη της ΠΓΔΜ είναι η ένταξη της γείτονα χώρας στο ΝΑΤΟ, ως ένα ακόμα βήμα στην περίφημη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δ. Βαλκανίων.
Αυτό επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός των Σκοπίων σε συνέντευξή του στο κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων, λίγα μόνο 24ωρα πριν από τη νέα συνάντησή του με τον Ελληνα ΥΠΕΞ στην Οχρίδα, όπου κατά δήλωσή του αναμένεται να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στις συνομιλίες για την υιοθέτηση ενός «συμφώνου» το οποίο θα διευθετεί κατά βάση το ονοματολογικό.
Ο λόγος; Τον αναλύει χωρίς περιστροφές ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ στη συνέντευξή του, λέγοντας ανάμεσα σε άλλα: «Αν δεν βρούμε λύση στο πρόβλημα που έχει η Ελλάδα με το συνταγματικό μας όνομα, πρόσκληση ένταξης στο ΝΑΤΟ δεν θα λάβουμε».
Επομένως, ανεξάρτητα από τι θα γράφει η συμφωνία, ποιους συμβιβασμούς και ποια χρονοδιαγράμματα θα περιλάβει, το «πνεύμα και το γράμμα» της είναι πέρα για πέρα ευρωΝΑΤΟικό και η υπογραφή της υπηρετεί τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, όπου η Ελλάδα διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή.
Μάλιστα, είναι τόσο ισχυρή η συσχέτιση της επιδιωκόμενης συμφωνίας για το όνομα με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ώστε ο Ζ. Ζάεφ έλεγε στην ίδια συνέντευξη: «Μπορούμε να λάβουμε καθεστώς συνδεδεμένου μέλους κατά το πρότυπο της Σουηδίας και άλλων χωρών... Ομως, επιθυμία μας είναι η ένταξη στο ΝΑΤΟ. Εγώ δεν σκέφτομαι καν αν θα το λάβουμε ή όχι (σ.σ. καθεστώς συνδεδεμένου μέλους), επειδή περιμένω πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ».
Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι το ονοματολογικό είναι το δέντρο μπροστά από το δάσος και ότι η ουσία βρίσκεται στα όσα σχεδιάζουν για την περιοχή ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, αλλά και ισχυρά κράτη της ΕΕ, σε αντίθεση με ανταγωνιστές τους στην περιοχή και ιδιαίτερα τη Ρωσία. Πάνω στην πρεμούρα να υπάρξει συμφωνία, αφήνονται βεβαίως ανοιχτά και άλυτα ζητήματα που αφορούν αλυτρωτισμούς, όπως αυτοί που υπάρχουν στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας.
Η εκκρεμότητα με την ΠΓΔΜ δεν είναι, βέβαια, η μόνη που απασχολεί τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, κύκλους της ΕΕ. Σ' αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει ρόλους για την προώθηση συνολικά των ευρωατλαντικών σχεδίων στα Βαλκάνια, όπως δείχνει και η περιοδεία του Ελληνα ΥΠΕΞ σε χώρες που βρίσκονται σταθερά στο επίκεντρο του «ενδιαφέροντος» και των ανταγωνισμών των ΗΠΑ - ΕΕ, από τη μια, και της Ρωσίας, από την άλλη.
Για παράδειγμα, η επίσκεψη του Ν. Κοτζιά στη Σερβία και κατόπιν στο Κόσσοβο προδίδει ευρωατλαντική «αποστολή», με δεδομένο ότι η πρώτη διατηρεί ισχυρές οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με τη Ρωσία και αποτελεί «κρίκο» στην εδραίωση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, ενώ το Κόσσοβο παραμένει «αγκάθι» στις σχέσεις ΕΕ - Σερβίας και ενσωματώνει πολλαπλές αντιθέσεις, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης με την Αλβανία, την εμπλοκή της Τουρκίας κ.ά. Τέτοια πτυχή σίγουρα έχει και η προσπάθεια διευθέτησης των προβλημάτων ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία.
Είναι προφανές ότι η «κινητικότητα» της ελληνικής κυβέρνησης δεν αφορά το συμφέρον του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.
Ο ρόλος της Κίνας, οι διαφορές και αντιθέσεις ανάμεσα σε κράτη - μέλη της ΕΕ στην περιοχή και ο ανταγωνισμός της αστικής τάξης Ελλάδας και Τουρκίας κάνουν ακόμα πιο περίπλοκη και επικίνδυνη την κατάσταση. Μέσα σ' αυτό το αξεδιάλυτο κουβάρι μπλέκεται και το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, πάνω στο οποίο φαίνεται πως δρομολογείται συμφωνία, στο πλαίσιο ευρύτερων διευθετήσεων, σχεδίων και αντισχεδίων, ανάμεσα σε ισχυρά μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς τους οργανισμούς.