Η «μεσαία τάξη» είναι ένα πλάσμα αυθαίρετου προσδιορισμού ενός τμήματος της κοινωνίας, ανομοιογενές, που κατά κανόνα προσδιορίζεται συνδυαστικά από το εισόδημα, την ταξική θέση και το είδος απασχόλησης.
Δεν είναι τάξη, είναι στρώματα με διαφορετικές ταξικές θέσεις και προελεύσεις. Ο καλά αμειβόμενος εργαζόμενος, ο διευθυντής, το γκόλντεν μπόι, ο αγρότης που αγκομαχάει να βγάλει το ψωμί, ο αυτοαπασχολούμενος, ο μικρομεσαίος (παραδοσιακά μεσαία στρώματα της πόλης), ο αξιωματικός, ο ελεύθερος χαφιές, ο με μπλοκάκι δημοσιογραφάκος και ο μεγαλοδημοσιογράφος κ.α. κατατάσσονται σε αυτή.
Υποτίθεται πως όλοι αυτοί έχουν μια γκάμα εισοδήματος μεταξύ εργάτη και μεγαλοαστού. Παρότι μέσα της χωράνε φτωχοί και πλούσιοι, οι αστοί τους λένε σπουδαίους και προνομιούχους, άλλοτε για να τους ενσωματώσουν ιδεολογικά και άλλοτε για να δείξουν στην εξουσία ποιους να φορολογήσει αντί γι αυτούς.
Αυτά τα στρώματα είναι το τσιμέντο της συνοχής της αστικής – καπιταλιστικής κοινωνίας. Μια παλάντζα κατά κανόνα ελεγχόμενη από την πολιτική και ταξική εξουσία που στην κρίσιμη ώρα ρίχνουν το βάρος τους υπέρ του συστήματος.
Ένα φυτώριο του καπιταλισμού που όμως το κομμουνιστικό κίνημα μπορεί με διάφορες τακτικές κοινωνικών συμμαχιών να αδρανήσει ένα μέρος του και να κερδίσει ένα άλλο. Τότε η αστική τάξη έχει τεράστιο πρόβλημα.
Βαθιά συντηρητικά στρώματα, αντιμονοπωλιακά γιατί τους πνίγουν τα μονοπώλια, ξεπετάγονται «επαναστατικά» μόλις έχουν κρίση και θιγεί το μικροαστικό βαλάντιό τους και ζητάνε ανατροπή του… συστήματος για να πάρουν πίσω τα χαμένα! Ωστόσο, αν δεν «βλέπουν» εξουσία, στην πρώτη τουφεκιά σκορπίζουν ή συμβιβάζονται και αφήνουν τους εργάτες να σφαγούν. Λίγοι παραμένουν μετά τις χαμένες μάχες, πιστοί. Ενίοτε όμως, παράγουν και πολύ «πατριωτισμό», εθνικισμό δηλαδή και είναι βούτυρο στο ψωμί των φασιστών. Εκεί στοχεύει ο φασισμός να τους κάνει να νομίσουν πως θα έχουν «πατριωτική» εξουσία χωρίς έλεγχο, παρότι συγκινεί και τα λούμπεν στοιχεία που νομίζουν ότι θα κατακτήσουν εξουσία.
Στην Ελλάδα για δεκαετίες υπήρξε μια έντονη ιδιομορφία από μεγαλύτερο του δέοντος ριζοσπαστικό των μ.σ. Η ιστορία της καταγωγής τους, οι προηγούμενοι κοινοί αγώνες με την εργατική τάξη, η πολιτική του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους να ισχύουν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για εργασία αλλά όχι για να ασκήσεις μικρο-επάγγελμα κλπ οδήγησαν πολλούς διωκόμενους να γίνουν μικροεπαγγελματίες και σε συνέχεια μεσαία στρώματα. Έχοντας ιδεολογικό φορτίο όμως, παρουσιάστηκε να έχει μεγάλη δύναμη η αριστερά στα στρώματα αυτά. Αυτός ήταν ο σκοπός της στοχευμένης εμφάνισης του Α. Παπανδρέου, να προσεταιριστεί αυτά τα στρώματα με δικά τους «αριστερά» συνθήματα και βοηθούσης της χρόνιας πολιτικής δίωξης και απομόνωσης αλλά και της αλλαγής της οικονομικής κατάστασης και συνείδησης, τα κατάφερε. Οι «μη προνομιούχοι» ήταν αυτά τα στρώματα που τα έκανε δήθεν προνομιούχους με τον «σοσιαλισμό του το ΠΑΣΟΚ!
Στην Ευρώπη κατά κανόνα τα μεσαία στρώματα έχουν μια αριστοκρατική ή και πύρινη αντιμονοπωλιακή ιδεολογία αλλά όταν τους ακούς για άλλα θέματα επιχειρηματικότητας είναι αντιδραστικοί σαν κανονικοί αστοί.
Τα μεσαία στρώματα είναι η βάση της παραγωγής του μικροαστισμού, ένα κράμα οπορτουνισμού, αυταπατών, ηθικολογίας, συναλλαγής, παλαντζαρίσματος μέχρι ξεφτίλας, υποταγής στους πάνω, σκληρής αλαζονείας στους κάτω και ο ορισμός της «ελαστικής μέσης» για κάθε χρήση.
Στέργιος Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου