«Αφόρητο δίλημμα» : Τσίπρας η Βαρουφάκης ;

Όταν η πολιτική ευτελίζεται σε τέτοιο βαθμό που το κυρίαρχο διακύβευμα είναι να επιλέξει κάποιος ανάμεσα στην «υπερήφανη διαπραγμάτευση» του Τσίπρα και στις ανερμάτιστες θεωρητικές και πολιτικές ασυναρτησίες του Βαρουφάκη, είναι πια έκδηλο ότι διανύουμε μια κοινωνικά και πολιτικά άνυδρη περίοδο.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Να τι ισχυρίζεται ο Τσίπρας : Είχε προετοιμαστεί για σύγκρουση αλλά όταν κατάλαβε ότι και οι δανειστές είχαν επίσης προετοιμαστεί για σύγκρουση, κατανόησε πως δεν μπορεί να κάνει σύγκρουση. Δηλαδή δεν είχε προετοιμαστεί για σύγκρουση αλλά για σκιαμαχία. Ή απλώς θεωρούσε πως ενεοί  οι δανειστές από το πολιτικό μέγεθος της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα υποχωρούσαν και θα υιοθετούσαν τις επιθυμίες της. Βέβαια κάτι παρόμοιο δεν έχει συμβεί ποτέ σε καμία πολιτική αντιπαράθεση, αλλά τα «εγγόνια του Μπερλινγκουέρ» είχαν αυταπάτες, δεν πίστευαν ότι μπορεί να αντισταθεί κανείς στην δύναμη της επιχειρηματολογίας τους, και τότε ο Τσίπρας ανέλαβε το ιστορικό βάρος της κυβίστησης.

Στον αντίποδα ο Βαρουφάκης ισχυρίζεται τα εξής : Είχε ολοκληρωμένο σχέδιο παράλληλων πληρωμών, σε περίπτωση που οι δανειστές δεν υποχωρούσαν, ενώ ο ίδιος ήδη το πρώτο δίμηνο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» είχε δηλώσει πως συμφωνεί με το 70% των απαιτήσεων των δανειστών. Παράλληλα επεδίωκε την σύγκρουση με τους δανειστές αλλά δεν συζητούσε καν την έξοδο από το ευρώ, για αυτό, και ελλείψει άλλου διαπραγματευτικού όπλου τους έκανε πολύωρες διαλέξεις στο Eurogroup με στόχο να τους οδηγήσει στην υπερκόπωση, και στον συμβιβασμό.

Σε αυτό το δίδυμο που από την αρχή επεδίωκε τον «έντιμο συμβιβασμό», -μια αερολογία χωρίς καμία πολιτική βάση- εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός την επίλυση των προβλημάτων του, ως αδιάψευστο δείγμα μιας νοσηρότητας της ανάθεσης σε εκπροσώπους του λαού που παριστάνουν τους επαΐοντες, ενώ δεν μπορούν καν να σηκώσουν το βάρος του σαρκίου τους. Αυτό το δίδυμο που τώρα βρίσκεται σε αντιπαράθεση είναι οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος.

Ο Τσίπρας κουβάλησε μαζί του όλη την πολιτική παράδοση μιας νεκρόφιλης αριστεράς που αναζητά παράθυρο διεξόδου από τις αντιφάσεις του καπιταλισμού, και όταν δεν το βρίσκει ,-γιατί δεν υπάρχει- φοράει τα «γιορτινά της»,  και εισέρχεται εντός του συστήματος από την πόρτα. Την ίδια στιγμή ο Βαρουφάκης με μια βαλίτσα τεχνοοικονομικά μοντέλα ανά χείρας, θεωρούσε πως μπορεί να καλυφθεί η κραυγάζουσα πολιτική του ανεπάρκεια , και η ανυπαρξία πολιτικής πρότασης που θα αμφισβητούσε το κυρίαρχο καπιταλιστικό ευρωπαϊκό μοντέλο, από οικονομίστικα τερτίπια.

Το κωμικό και το τραγικό σε μια αδιαίρετη ενότητα, ένα πολιτικό ανέκδοτο διαρκείας,  χωρίς ορατό τέλος.

απο το theradicalmarxismproject