ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ Με μοναδικό κριτήριο την εμπορικότητα

Σε μια περίοδο που βρίσκονται σε εξέλιξη τα σχέδια του Τζόρντι Μπερτομέου και της Ευρωλίγκας για αύξηση των ομάδων από τη νέα περίοδο, τα όσα συμβαίνουν σε μια σειρά από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα φανερώνουν μια πραγματικότητα που απέχει πολύ από τις φιλοδοξίες για κλειστή λίγκα - «ελίτ» στην οποία στοχεύουν στη διοίκηση της Ευρωλίγκας. Την επόμενη σεζόν προστίθενται δύο ομάδες με κλειστά συμβόλαια (Μπάγερν Μονάχου από Γερμανία και Βιλερμπάν από Γαλλία), παράλληλα όμως θα πάρουν μέρος ομάδες μη πρωταθλήτριες στις χώρες τους, εκτός τελικών ή ακόμα και από την πρώτη τετράδα, ενώ υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μέχρι και να αγωνίζεται ομάδα που δεν βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία στη χώρα της.

Οποιος «πουλάει», συμμετέχει

Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα είναι φυσικά η Ελλάδα, της οποίας ο ένας από τους δύο εκπροσώπους στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός, κινδυνεύει άμεσα να υποβιβαστεί στην Α2 - έστω και για εξωαγωνιστικούς λόγους. Επίσης: Στην Ισπανία η Μπασκόνια, μία από τις τέσσερις εκπροσώπους της χώρας, αποκλείστηκε από τη Σαραγόσα και έμεινε εκτός τετράδας. Στην Ιταλία η μοναδική εκπρόσωπος, η Αρμάνι Μιλάνο, αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τη Σάσαρι και μάλιστα με «σκούπα». Και οι τρεις αυτές ομάδες, όμως, θα αγωνιστούν κανονικά στην Ευρωλίγκα την περίοδο 2019 - 2020, καθώς έχουν συνάψει με τη διοργανώτρια αρχή τα λεγόμενα κλειστά συμβόλαια 10ετούς διάρκειας. Ετσι, ανεξάρτητα από την πορεία τους στις εγχώριες διοργανώσεις, η συμμετοχή τους δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Η εικόνα της Ευρωλίγκας την επόμενη σεζόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και προάγγελος των σχεδίων των ιθυνόντων της για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με τη συμμετοχή μόλις 18 ή 22 ή το πολύ 24 ομάδων, με κλειστές - βλέπε ανεπηρέαστες - συμμετοχές. Η ιδανική εκδοχή για τους ανθρώπους της Ευρωλίγκας, μάλιστα, είναι οι ομάδες αυτές να είναι απαλλαγμένες από τις εγχώριες υποχρεώσεις. Αποδεικνύεται έτσι ξεκάθαρα ότι ο πραγματικός στόχος του εγχειρήματος είναι η όσο γίνεται αυξημένη κερδοφορία που θα αποφέρει, κι αυτό είναι ικανό να ξεπεράσει τα αγωνιστικά κριτήρια και τις τυχόν σημαντικές αλλαγές που συμβαίνουν στο πρωτάθλημα μιας χώρας (π.χ. τιμωρία Ολυμπιακού) και να επιβάλει τη συμμετοχή ομάδων με μοναδικό κριτήριο την εμπορικότητά τους.

Οι εσωτερικές κόντρες και η κλειστή Λίγκα

Eurokinissi

Ολυμπιακός και Αρμάνι Μιλάνο είναι δύο από τις ομάδες με εξασφαλισμένη συμμετοχή στην Ευρωλίγκα ό,τι και να συμβαίνει στα πρωταθλήματα των χωρών τους

Την ίδια στιγμή, τα σχέδια των ιθυνόντων της Ευρωλίγκας για τη δημιουργία κλειστού πρωταθλήματος δείχνουν να ενισχύονται και από την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των ισχυρών που σημειώνεται στις εγχώριες υποχρεώσεις, με ό,τι συνέπειες δημιουργεί αυτό στο εκάστοτε πρωτάθλημα. Ειδικά φέτος τα περιστατικά ήταν ουκ λίγα.
Αναφέρουμε ενδεικτικά τις απειλές του Ολυμπιακού - στο πλαίσιο της σύγκρουσής του με τον Παναθηναϊκό - για αποχώρηση από το ελληνικό πρωτάθλημα, ανάλογες απειλές στις οποίες προχώρησε η Ρεάλ Μαδρίτης, για «μετακόμιση» στο ΝΒΑ, στο πλαίσιο του χρόνιου ανταγωνισμού της με την Μπαρτσελόνα, καθώς και τις «βολές» της Εφές κατά πάντων (τουρκικής Ομοσπονδίας, τουρκικής Λίγκας κ.ο.κ.), θεωρώντας εαυτήν αδικημένη στην κόντρα με τη Φενερμπαχτσέ. Καταστάσεις όπως οι παραπάνω κατά πολλούς αποτελούν τον «δυναμίτη» ώστε να τιναχτούν στον αέρα τα εγχώρια πρωταθλήματα.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ιθύνοντες της Ευρωλίγκας «τρίβουν τα χέρια τους», καθώς τα παραπάνω ενισχύουν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της κλειστής λίγκας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο στην περίπτωση της «κοκορομαχίας» των «αιωνίων» στην Ελλάδα όσο και σε εκείνες σε Ισπανία (Ρεάλ εναντίον Μπαρτσελόνα) και Τουρκία (Εφές εναντίον Φενέρ), οι διάφορες αντιδράσεις και απειλές εκατέρωθεν αφορούσαν τους εγχώριους ανταγωνισμούς τους και σε καμία περίπτωση την κόντρα τους σε επίπεδο Ευρωλίγκας.