Ας το πω επιτέλους, οι διακοπές του καλοκαιριού είναι οι χειρότερες
από όλες τις διακοπές που κάνουμε στην ζωή μας. Αρχικά είναι πάντα οι
πιο ακριβές διακοπές. Γιατί ΟΛΟΙ πάμε
κάπου καλοκαίρι. Τα Χριστούγεννα και να μείνεις σπίτι σαν τον Εμπενίζερ
Σκρούτζ και να μιζεριάσεις είναι οκ, ΑΛΛΑ το καλοκαίρι μην τολμήσεις να
μην πας κάπου! Ας γυρίζεις και με ένα σανδάλι, ας κοιμάσαι με τους
κροταλίες αγκαλιά κάτω απο τα άστρα, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ. Είχα μια
ελπίδα ότι η οικονομική κρίση θα έκοβε λίγο την εσωτερική αναγκαστική
φρενοβλαβική ανάγκη του μικροαστού Έλληνα να βρέξει πόδια, πωπουδάκι και
να αφήσει κάτουρο σε θάλασσες και ακτές, αλλά φευ! Περισσότερο από ποτέ
η κρίση μας ωθεί στις πλαζ. ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να
μιλήσουμε με την τριτοξαδέλφη που ”έχει εκείνο εκεί μωρέ το σπιτάκι στα
Καμμένα Βούρλα, να πάμε φέτος”. Γιατί, μέρος για διακοπές να είναι και
ας κολυμπάει και ο Τζόκερ φίλε μου!
Δε θα είμαι εγώ ο παρίας του γραφείου…
Παίζει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον πλανήτη που να μην γουστάρω να το παίζω κροκόδειλος στην θάλασσα… Αυτό το ατελείωτο μπες-βγες, τα λάδια, ο ντάλα ήλιος, οι οσμές που τελειώνουν σε -ίλες δίπλα μου… Τσιρίδες παιδιών- μωρών, κλαρινογαμπροί-καμάκια, πραγματικά καμάκια απο ερασιτέχνες ψαροντουφεκάδες, κοπελίτσες και ηλικιωμένες με όλων των ειδών τα βρακιά από βράκες μέχρι κορδόνια, φουσκωτά, βαρκούλες, εξτρίμ σπορ, Πακιστανοί κινητά περίπτερα με χαϊμαλιά ή λουκουμάδες , αριστερόστροφες παρέες με μπάφους, αυθόρμητες παρέες με νταούλια, βιολιά, μπουζούκια, λατέρνες, ντέφια, κέφια, βουβουζέλες που ξέμειναν από το μουντιάλ του 2010 και περίεργα κρουστά ή πνευστά από κάποια φυλή που μπορούσε να κάνει θόρυβο ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΕ ΣΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΛΟΥΤΣΑΣ!
Τέλος ,δημοσιογράφους με μαρκούτσια να ρωτάνε διάφορα, από την κλιματική αλλαγή μέχρι ”γιατί πιστεύετε ότι απιστούμε πιο εύκολα το καλοκαίρι απο τις άλλες εποχές;” και το ευφάνταστο ”ζεσταίνεστε και ήρθατε παραλία;” ,”Όχι, βασικά εγώ ήρθα για την φάση με το Κράκεν που θα βγει και θα τα κάνει όλα ώπα σε λίγο φίλε Τσιλιμπουρδάκη, ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΣ”.
Για μένα διακοπές είναι το αντίστροφο απ’ ό,τι για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους , το καλοκαίρι θέλω βουνό, θέλω δροσιά, βιβλία,κλειστό κινητό, μυρωδιά δέντρων, τιτιβίσματα πουλιών, ρυάκια, πικ νικ σε όχθες λιμνών και να σκαρφίζομαι ιστορίες για νεράιδες και απελπισμένους εραστές που πνίγηκαν στα βαθιά νερά τους επειδή τα θέλω τους δε χωρούσαν στα πρέπει της κοινωνίας… Tο χειμώνα θέλω νησί ,με κρύο να πριονίζει κόκαλα, με γκρίζα αγριεμένη θάλασσα, με τις στάλες της βροχής να τρέχουν στο τζάμι του μοναδικού ανοιχτού καφενείο.Με ζεστό κρασάκι γλυκόπιοτο,με ιστορίες γερόντων και με μια στοίβα χαρτιά και φρεσκοξυσμένα μολύβια…Να βλέπεις στην αγριάδα της θάλασσας πρόσωπα γοργόνων και παράτολμων ναυτικών…Να ορνιθοσκαλίζεις με μανία τις ανθρώπινες ιστορίες των λιγοστών κατοίκων του χειμώνα..Μα τρεκλίζεις απο το πιώμα,χωρίς ντροπή, στα καλντερίμια της πόλης αφού κανείς δεν είναι εκεί για να το καταγράψει με κάμερα, κινητό ή στη μνήμη του.
Δεν υπάρχει ομορφότερη εικόνα στο μυαλό μου από μια Μύκονο κάτω από βροχή, γκρίζα και ξερή, όπως πάντα, αλλά ήρεμη και ντόπια, πριν φραγκόφωνοι και μπουρζουάδες την ανακαλύψουν.. Άχρονη μέσα σε μια γκρίζα θάλασσα, σαν το ζουμί της γίδας που δίνουν στα πανηγύρια τους, σα μικρό ξερό παξιμαδάκι στην σούπα του Θεού.
Διακοπές σημαίνει, διακόπτω κάτι για να κάνω κάτι άλλο, όχι τι κάνουν οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, αλλά τι κάνω εγώ, τι θέλω εγώ.Έχω την αίσθηση ότι μέσα στον κόσμο που ζούμε όλοι, ακόμα και όταν διακόπτουμε το φρενήρη ρυθμό της ζωης μας, για τις διακοπές, αντί να βρούμε το εγώ μας ακολουθούμε το ”άλλο”, αυτό που κάνουν όλοι. Και δεν είναι εύκολο το διαφορετικό . ”Ελα ρε φέτος να ..άντε πια” και ακολουθείς στο τέλος. Θα βάλω ό,τι μπαίνει και δεν μπαίνει στο σακβουαγιάζ ,θα ξοδέψω , θα στριμωχθώ, θα ιδρώσω, θα τραγουδήσω παράφωνα με φίλους, θα μπω σε φωτογραφίες και θα γκρινιάζω στο τέλος που δεν τελείωσα καμιά από τις ιστορίες μου που όλο γράφω στο τετράδιο μου και όλο μένουν ανολοκλήρωτες ..όπως και οι επιθυμίες μου πως ”το επόμενο καλοκαίρι θα το ζήσω όπως γουστάρω εγώ … Να βάλω το πορτατίφ στην τσάντα ή είμαι υπερβολική με όσα πήρα μαζί μου ήδη; ”
Δε θα είμαι εγώ ο παρίας του γραφείου…
Παίζει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον πλανήτη που να μην γουστάρω να το παίζω κροκόδειλος στην θάλασσα… Αυτό το ατελείωτο μπες-βγες, τα λάδια, ο ντάλα ήλιος, οι οσμές που τελειώνουν σε -ίλες δίπλα μου… Τσιρίδες παιδιών- μωρών, κλαρινογαμπροί-καμάκια, πραγματικά καμάκια απο ερασιτέχνες ψαροντουφεκάδες, κοπελίτσες και ηλικιωμένες με όλων των ειδών τα βρακιά από βράκες μέχρι κορδόνια, φουσκωτά, βαρκούλες, εξτρίμ σπορ, Πακιστανοί κινητά περίπτερα με χαϊμαλιά ή λουκουμάδες , αριστερόστροφες παρέες με μπάφους, αυθόρμητες παρέες με νταούλια, βιολιά, μπουζούκια, λατέρνες, ντέφια, κέφια, βουβουζέλες που ξέμειναν από το μουντιάλ του 2010 και περίεργα κρουστά ή πνευστά από κάποια φυλή που μπορούσε να κάνει θόρυβο ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΕ ΣΤΟΝ ΑΜΑΖΟΝΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΛΟΥΤΣΑΣ!
Τέλος ,δημοσιογράφους με μαρκούτσια να ρωτάνε διάφορα, από την κλιματική αλλαγή μέχρι ”γιατί πιστεύετε ότι απιστούμε πιο εύκολα το καλοκαίρι απο τις άλλες εποχές;” και το ευφάνταστο ”ζεσταίνεστε και ήρθατε παραλία;” ,”Όχι, βασικά εγώ ήρθα για την φάση με το Κράκεν που θα βγει και θα τα κάνει όλα ώπα σε λίγο φίλε Τσιλιμπουρδάκη, ΜΥΚΟΝΟΟΟΟΟΣ”.
Για μένα διακοπές είναι το αντίστροφο απ’ ό,τι για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους , το καλοκαίρι θέλω βουνό, θέλω δροσιά, βιβλία,κλειστό κινητό, μυρωδιά δέντρων, τιτιβίσματα πουλιών, ρυάκια, πικ νικ σε όχθες λιμνών και να σκαρφίζομαι ιστορίες για νεράιδες και απελπισμένους εραστές που πνίγηκαν στα βαθιά νερά τους επειδή τα θέλω τους δε χωρούσαν στα πρέπει της κοινωνίας… Tο χειμώνα θέλω νησί ,με κρύο να πριονίζει κόκαλα, με γκρίζα αγριεμένη θάλασσα, με τις στάλες της βροχής να τρέχουν στο τζάμι του μοναδικού ανοιχτού καφενείο.Με ζεστό κρασάκι γλυκόπιοτο,με ιστορίες γερόντων και με μια στοίβα χαρτιά και φρεσκοξυσμένα μολύβια…Να βλέπεις στην αγριάδα της θάλασσας πρόσωπα γοργόνων και παράτολμων ναυτικών…Να ορνιθοσκαλίζεις με μανία τις ανθρώπινες ιστορίες των λιγοστών κατοίκων του χειμώνα..Μα τρεκλίζεις απο το πιώμα,χωρίς ντροπή, στα καλντερίμια της πόλης αφού κανείς δεν είναι εκεί για να το καταγράψει με κάμερα, κινητό ή στη μνήμη του.
Δεν υπάρχει ομορφότερη εικόνα στο μυαλό μου από μια Μύκονο κάτω από βροχή, γκρίζα και ξερή, όπως πάντα, αλλά ήρεμη και ντόπια, πριν φραγκόφωνοι και μπουρζουάδες την ανακαλύψουν.. Άχρονη μέσα σε μια γκρίζα θάλασσα, σαν το ζουμί της γίδας που δίνουν στα πανηγύρια τους, σα μικρό ξερό παξιμαδάκι στην σούπα του Θεού.
Διακοπές σημαίνει, διακόπτω κάτι για να κάνω κάτι άλλο, όχι τι κάνουν οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, αλλά τι κάνω εγώ, τι θέλω εγώ.Έχω την αίσθηση ότι μέσα στον κόσμο που ζούμε όλοι, ακόμα και όταν διακόπτουμε το φρενήρη ρυθμό της ζωης μας, για τις διακοπές, αντί να βρούμε το εγώ μας ακολουθούμε το ”άλλο”, αυτό που κάνουν όλοι. Και δεν είναι εύκολο το διαφορετικό . ”Ελα ρε φέτος να ..άντε πια” και ακολουθείς στο τέλος. Θα βάλω ό,τι μπαίνει και δεν μπαίνει στο σακβουαγιάζ ,θα ξοδέψω , θα στριμωχθώ, θα ιδρώσω, θα τραγουδήσω παράφωνα με φίλους, θα μπω σε φωτογραφίες και θα γκρινιάζω στο τέλος που δεν τελείωσα καμιά από τις ιστορίες μου που όλο γράφω στο τετράδιο μου και όλο μένουν ανολοκλήρωτες ..όπως και οι επιθυμίες μου πως ”το επόμενο καλοκαίρι θα το ζήσω όπως γουστάρω εγώ … Να βάλω το πορτατίφ στην τσάντα ή είμαι υπερβολική με όσα πήρα μαζί μου ήδη; ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου