28 Απρ 2020

Και στο κέντρο της Aθήνας όλοι «κάνουν ό,τι μπορούν... »





Σε συνθήκες σχετικά ασυνήθιστες, πολλαπλασιάζονται τα χείλη που ρωτούν: «Τι λέει το ΚΚΕ;». Αυτό δείχνει το αυξημένο ενδιαφέρον για τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο κίνημα, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, για την παρέμβαση του Κόμματος στο διαδίκτυο, ακόμα και η συζήτηση από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.

Αυτό δείχνουν και η διακίνηση του «Ριζοσπάστη», η εμπιστοσύνη στους κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στους χώρους Εκπαίδευσης και στις γειτονιές, που αποτέλεσαν το πρώτο τηλέφωνο για κόσμο που απολύθηκε, φοβήθηκε, νιώθει την ανασφάλεια μέχρι σήμερα.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τηλε-βομβαρδίζεται από επιχειρήματα του αστικού μπλοκ. Γι' αυτό έχει σημασία σήμερα να δυναμώσει η επαφή μαζί τους, ειδικά σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Για να αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα και ταυτόχρονα να διαμορφώνονται προϋποθέσεις ώστε ακόμα περισσότεροι να ακολουθήσουν το δρόμο της διεκδίκησης.
Η συζήτηση με αυτόν τον κόσμο φανερώνει τις αντιφάσεις στην αστική προπαγάνδα αλλά και την προσπάθεια των αστικών κομμάτων να την προσαρμόσουν στις καινούργιες συνθήκες, το καθένα από τη δική του σκοπιά.
Για παράδειγμα, έχουν χάσει την αίγλη τους τα επιχειρήματα για την ανωτερότητα του «σκανδιναβικού μοντέλου», η μοιρολατρική ατάκα «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται», ότι το πρόβλημα είναι γενικά και αόριστα το δημόσιο και «σωτηρία» μας το ιδιωτικό, ότι η Ασφάλιση με κρατική ευθύνη είναι ντεμοντέ και άλλα, που τώρα φαίνονται αστεία, αλλά θα τα ξανακούσουμε. Η τραγωδία σε μια σειρά από χώρες, με εκατόμβες νεκρών, δεν επιτρέπει - σ' αυτήν τη φάση τουλάχιστον - τη διαφήμιση «συστημάτων», τη γνωστή ρήση «να γίνουμε όπως αυτοί», όπως ακούγαμε κατά κόρον πριν από την πανδημία.
Ενδεικτικά παραδείγματα από την προπαγάνδα των άλλων δυνάμεων
Τι φαίνεται όμως να προπαγανδίζει, ενδεικτικά, κάθε πολιτική δύναμη τον τελευταίο μήνα και στις γειτονιές της Αθήνας;
  • Η ΝΔ, χτίζοντας πάνω στην «εθνική ομοψυχία», προετοιμάζει το έδαφος για αποδοχή των αντεργατικών νόμων και ταυτόχρονα υποβαθμίζει οποιαδήποτε φωνή διεκδίκησης, λέγοντας ότι τώρα «δεν είναι ώρα για συνδικαλισμό, για αγώνες, για μικροπολιτική». Σε μεγάλο βαθμό, η πρωτοπόρα στάση εργαζομένων και νεολαίας κάνει προσπάθεια να αποκρούσει αυτήν την επίθεση, ακριβώς επειδή το «δεν είναι ώρα για διεκδίκηση» σημαίνει, για παράδειγμα, στο Εμπόριο εργαζόμενοι χωρίς μέτρα προστασίας για την υγεία τους, σε μια σειρά από άλλους κλάδους σημαίνει αποδοχή της απόλυσης. Το «δεν είναι ώρα για διεκδίκηση στην Υγεία», από υγειονομικούς και μη, σημαίνει «προσευχή» να μη γίνουμε Ιταλία και Ισπανία, στην Ισπανία και την Ιταλία το «δεν είναι ώρα για διεκδίκηση» σημαίνει να διαλέγεις ποιος θα σωθεί και ποιος όχι. Στην Εκπαίδευση σημαίνει να «καεί» η χρονιά και σε πολλούς κλάδους σημαίνει δουλειά με το κομμάτι, δουλειά χωρίς ωράριο και με μισθό - χαρτζιλίκι.
Πολύτιμες υπηρεσίες στην κυβερνητική προπαγάνδα προσφέρει και η δημοτική αρχή Αθήνας. Γιατί το «κάνουμε ό,τι μπορούμε» το αξιοποιεί και η ίδια, ντύνοντας με μπόλικη διαφήμιση ενέργειες όπως η δημιουργία κέντρου για αστέγους. Αυτές οι αποσπασματικές δράσεις συμβάλλουν στο χτίσιμο «φιλανθρωπικού» προφίλ για την κυβέρνηση και την παράταξη που «λύνει» μέσα σε λίγες μέρες αυτά που δεν λύθηκαν σε χρόνια ή μήνες.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί να κρύψει τη μεγάλη εικόνα, για την ανέχεια που βίωναν και βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι, σε μια περιοχή που λειτουργούν 15 δημόσια νοσοκομεία με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, με σμπαραλιασμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και ένα καθεστώς στα δημοτικά ιατρεία που καμιά ουσιαστική στήριξη δεν μπορεί να προσφέρει για τις ανάγκες του λαού στη σημερινή κατάσταση.
Μάλιστα, η δημοτική αρχή κάνει επίκληση ακόμα και στην κρατική ευθύνη (και όχι στην ατομική) για ζητήματα αρμοδιοτήτων, όπου επίσης συμβάλλει στην κεντρική προπαγάνδα της ΝΔ, με βάση το γνωστό «αυτό παραλάβαμε, αυτό διαχειριζόμαστε», λες και η ζωή ξεκίνησε στις προηγούμενες εκλογές. Το «κάνουμε ό,τι μπορούμε» είναι η μισή αλήθεια, γιατί κάνουν ό,τι μπορούν πάνω στα συντρίμμια της δικής τους πολιτικής, εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική.
Αλλωστε και η αστική στατιστική σημειώνει ότι σε συνθήκες καραντίνας και κοινωνικής απομάκρυνσης, υπάρχουν συνοικίες της Αθήνας όπου πάνω από το 1/3 του πληθυσμού τους ζει σε «οικιακό συνωστισμό» - με ό,τι αυτό συνεπάγεται - φανερώνοντας την επιτακτικότητα των μέτρων που πρέπει να παρθούν για το σύστημα Υγείας.
  • Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άλλαζε συνθήματα σαν τα πουκάμισα από βδομάδα σε βδομάδα, χωρίς να μπορεί να κρυφτεί η στρατηγική σύγκλιση με την κυβέρνηση. Προσπαθεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες λαϊκών ανθρώπων που τον ακολουθούσαν, που δικαιολογημένα στήνουν αυτί στις προτάσεις, στη δράση και τη συνέπεια του ΚΚΕ, για να μην είναι κανείς μόνος του στην κρίση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδιζε τις πρώτες δύο βδομάδες ότι «η δική μας αντιπολίτευση είναι να μην κάνουμε αντιπολίτευση», ρίχνοντας νερό στο μύλο της «εθνικής ομοψυχίας», που αντικειμενικά μετατρέπει τα μέτρα καραντίνας σε μέτρα απάθειας. Την επόμενη βδομάδα το τροπάρι έγινε «μετά θα λογαριαστούμε», λες και ο λογαριασμός της πολιτικής τους δεν ήταν μέσα σε κάθε λαϊκό σπίτι, δεν ήταν λαός - νεολαία - εργαζόμενοι αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο.
Στη συνέχεια βάφτισαν «επίταξη» τα κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα της Υγείας, που ούτως ή άλλως έκανε και κάνει χρυσές δουλειές. Για να κορυφώσουν με το «ας κάνουμε μαζί τον λογαριασμό», προτείνοντας μια άλλη σφαγή για το λαό μας, με διαφορετικό τρόπο και χρόνο.
Αυτό αποδεικνύει και η πρεμούρα τους για το πόσο θα πειραχτεί το «μαξιλαράκι» που κληροδότησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ (35 δισ. από τη φορολογία των εργαζομένων), αν το κορονο-ομόλογο θα έχει τη σφραγίδα ή όχι της Γερμανίας, αν πρακτικά το νέο μνημόνιο θα επανεκκινήσει την οικονομία και θα έχει την αποτελεσματικότητα των προηγούμενων. Την αποτελεσματικότητα όμως όλων των μνημονίων με τις υπογραφές όλων τους, μόνο χρυσόψαρα δεν τη θυμούνται.
Η «γαρνιτούρα» στην αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι στάχτη στα μάτια ανέργων, αυτοαπασχολούμενων, μισοπληρωμένων για ό,τι τους περιμένει, πολύ μακριά από τις λαϊκές ανάγκες και κόντρα σε αυτές. Αλλωστε, είναι εκκωφαντική η απουσία ακόμη και των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ στις μέρες πανελλαδικής δράσης των σωματείων και φορέων στην Υγεία και ειδικά σε εμπόριο - σούπερ μάρκετ, όπου υποτίθεται ότι συγκεντρώνει μεγάλο τμήμα των δυνάμεών του.
  • Ορισμένα φασιστοειδή έκαναν την εμφάνισή τους νύχτα, πετώντας τρικάκια σε δύο γειτονιές της Αθήνας, σε προαύλια εκκλησιών, για να θυμίσουν είτε ότι είμαστε Ελληνες Χριστιανοί είτε για να αποδείξουν πόσο προσηλωμένοι είναι στο να χύνουν ρατσιστικό δηλητήριο. Από κυνηγοί κεφαλών μεταναστών στον Εβρο, έγιναν αγανακτισμένοι πιστοί, και από αγανακτισμένοι πιστοί, φιλάνθρωποι για το ελληνικό αίμα των γερόντων στο Γηροκομείο των Αθηνών. Ως προστάτες της «αγιοσύνης» θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού την εγκληματική δράση τους και τη ναζιστική ιδεολογία τους.
Οποια προβιά και αν φορέσουν, παραμένουν η πιο βρώμικη συστημική εφεδρεία. Ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας έδωσαν ρέστα σκοταδισμού και ρατσιστικού παραληρήματος για πρόσφυγες και μετανάστες, τους κατεξοχήν κατατρεγμένους. Παρότι μυρίζονται ότι μπορούν να γίνουν ξανά «χρήσιμοι» στις δυσκολίες που θα έχει το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει, βλέπουν ότι δεν τους παίρνει. Διαλέγουν ρόλους για καμουφλάζ, επειδή καταλαβαίνουν ότι περισσότερα σωματεία, εργαζόμενοι και φορείς τούς έχουν σήμερα απομονωμένους.
  • Τέλος, διάφορες αυτοαποκαλούμενες αντιεξουσιαστικές ομάδες απέδειξαν ότι οι «αντισυστημικές» και αντιεπιστημονικές διαδικτυακές «συγκρούσεις» τους πάνε χέρι χέρι με τον μικροαστισμό τους. Από τη μία, κυκλοφόρησαν αφίσες, που είτε στοχοποιούσαν «όποιον φοράει μάσκα» είτε έδειχναν υποτίμηση για τις συνέπειες της πανδημίας στην υγεία, ακόμα και στη ζωή του λαού («τι είναι χίλιοι νεκροί σε ένα δισ.»), και, από την άλλη, έκαναν καλέσματα για ...αντι-Covid μέτωπο με οδηγίες κατασκευής μάσκας κατ' οίκον. Σε αυτά προστίθενται και ενέργειες που όχι μόνο δεν ευνοούν την είσοδο περισσότερων εργαζομένων στην πάλη, αλλά γίνονται άλλοθι για την καταστολή, για να μπουν σε καραντίνα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Με άλλα λόγια, όλοι δουλεύουν για την περιβόητη «επόμενη μέρα», μέσα στην κρίση του συστήματος...
Αλληλεγγύη - οργάνωση - διεκδίκηση με κάθε μορφή και μέσο
Στην αντίπερα όχθη είναι οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, χιλιάδες φίλοι και οπαδοί, αγωνιστές πρωτοπόροι στους κλάδους τους, στη συνοικία, στον περίγυρο, που με όλους τους τρόπους, μέσα από τη δράση τους στα συνδικάτα και τους φορείς, αλλά και με την αυτοτελή παρέμβαση του Κόμματος, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του λαού, αξιοποιώντας και νέες μορφές, για να μην πληρώσει αυτός την πανδημία και την κρίση.
Αυτό δείχνει, για παράδειγμα, η διαμόρφωση δικτύου αλληλεγγύης από το Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας «Καίτη Πανοπούλου», που μετρά 14 χρόνια ζωής και δράσης στα Πατήσια και την Κυψέλη και έδωσε συνέχεια στη στήριξη Ελλήνων και μεταναστών εργατών σε αυτές τις συνθήκες. Είναι συγκινητική ακόμη και η μετατροπή των πολιτιστικών του ομάδων σε κυψέλες αλληλεγγύης για όσους την έχουν ανάγκη.
Αυτό δείχνει η αναγνώριση και κατοχύρωση άλλων φορέων, που οι διεκδικήσεις τους για ελεύθερους χώρους στις γειτονιές τούς έκαναν γνωστούς προηγουμένως και σήμερα συσπειρώνουν κόσμο που αναζητάει στήριγμα, όπως η «Αναγέννηση» στα Σεπόλια. Αυτό δείχνει η πείρα από τη συνέχεια της δράσης των Συλλόγων και Ομάδων Γυναικών που δήλωσαν «παρών» σε όλες τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες μέσα στις συνοικίες, από κοινού με τα εργατικά σωματεία.
Αυτό δείχνουν και οι πρωτοβουλίες, στις μέρες πανελλαδικής δράσης, από τις επιτροπές νέων εργαζομένων και ανέργων, που το επόμενο διάστημα θα πυκνώσουν.
Κάθε μέρα για εμάς είναι η «επόμενη μέρα»
Κάθε μέρα είναι για εμάς η «επόμενη μέρα», που πρέπει να μας βρίσκει πιο έτοιμους. Για να αποκαλύπτουμε τη συνέχεια της ταξικής πολιτικής και την αντιμετώπισή της από τη συνέχεια και την προοπτική της ταξικής πάλης.
Το ΚΚΕ αξιοποιεί όλα τα όπλα και αποτελεί το μοναδικό αποκούμπι για την εργατική τάξη και το λαό ακόμα και σε συνθήκες που μπορεί να είναι διαρκώς «ασυνήθιστες». Μόνο κέρδος αποτελεί η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες για να μην μπουν σε καραντίνα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και οι διεκδικήσεις με αφορμή την πανδημία, να μην πληρώσει ξανά ο λαός τη νέα κρίση.
Η συζήτηση για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, που προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα στα καπιταλιστικά κράτη, ακόμα και τα πιο «προηγμένα», όπως οι ΗΠΑ, όπου σκάβουν ακόμα και ομαδικούς τάφους για να θάψουν τους νεκρούς από την πανδημία, επιβεβαιώνοντας με τον πιο τραγικό και απάνθρωπο τρόπο ότι ο καπιταλισμός σάπισε.

Κώστας ΡΗΓΑΣ
Μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ