Η
είδηση με την 9χρονη κόρη της άνεργης ξενοδοχοϋπαλλήλου στη Ρόδο, που
λιποθύμησε από την πείνα, δικαιολογημένα συγκλονίζει και προκαλεί
προβληματισμό. Αν σκεφτεί, μάλιστα, κανείς ότι αυτά συμβαίνουν σε ένα
νησί από τα κορυφαία του Τουρισμού, που κάθε χρόνο φιλοξενεί εκατοντάδες
χιλιάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο και πέφτουν εκατομμύρια ευρώ στην
αγορά και τις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου.
Ομως, το συγκεκριμένο γεγονός συμβάλλει στο τράβηγμα της κουρτίνας, ώστε να φανεί τι αντιμετωπίζει συνολικά ο λαός μας. Γιατί, δεν είναι μόνο τα νοικοκυριά που βιώνουν συνθήκες μεγάλης εξαθλίωσης, μακροχρόνια άνεργοι που επιβιώνουν με επιδόματα. Είναι και ότι μια μεγάλη μάζα εργαζομένων, η μεγάλη πλειοψηφία τους, ζει κυριολεκτικά στο όριο, με την ανασφάλεια να δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Φτάνει μια «στραβή», για να βρεθούν απότομα σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Η «μεγάλη εικόνα», λοιπόν, που συνθέτει την καθημερινότητα του λαού μας είναι αυτή που περιγράφουν ακόμα και όσοι τα «κουτσοβολεύουν», που φοβούνται για μια «αναποδιά» στη ζωή, που θα τα φέρει όλα ανάποδα. Η «μεγάλη εικόνα» περιλαμβάνει τους χιλιάδες εργαζόμενους που μπορεί να πληρώνονται στην ώρα τους κάθε μήνα, όμως τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην έρθει καμιά αρρώστια, κάτι έκτακτο και πώς θα τα φέρουν βόλτα... Περιλαμβάνει τους εργαζόμενους που μπορεί να βγάζουν τον μήνα οριακά από το μισθό τους, όμως αντιλαμβάνονται πόσο εκτεθειμένοι είναι σε ένα ταρακούνημα της οικονομίας. Αλλωστε, χωρίς δουλειά βρέθηκαν μόνο το τελευταίο διάστημα εκατοντάδες εργαζόμενοι από μεγάλα εργοστάσια, από επιχειρήσεις που ήταν κερδοφόρες, από κλάδους που την έβγαλαν «καθαρή» στην προηγούμενη κρίση. Περιλαμβάνει, επίσης, όλους εκείνους που καλούνται από την εργοδοσία να ρίξουν «νερό στο κρασί τους», να κάνουν υπομονή, για να σωθεί η επιχείρηση, να ανεχθούν αντεργατικές ανατροπές, από δουλειά τις αργίες, μέχρι αναστολές συμβάσεων και εκ περιτροπής εργασία. Περιλαμβάνει ακόμα όσους πάσχουν ή έχουν συγγενείς χρόνια πάσχοντες, που η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση τους πέταξε έξω από κάθε είδους υγειονομική περίθαλψη, τους έφτασε στα όριά τους τόσο οικονομικά όσο και υγειονομικά - ψυχολογικά.
Περιλαμβάνει, δηλαδή, όλους εκείνους που μια «κακοτοπιά», μια εργοδοτική επιλογή φτάνει και περισσεύει για να «περάσουν το όριο» και να οδηγηθούν στον κατήφορο. Κι αυτές οι περιπτώσεις, που δεν ξέρουν από τι και πώς να πρωτοφυλαχτούν, δεν είναι εξαίρεση σε μια κατά τα άλλα εξασφαλισμένη ζωή.
Αν εξοργίζουν μια φορά περιστατικά παιδιών που υποσιτίζονται, είναι ακόμα πιο εξοργιστικό το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Και μάλιστα σε μια περίοδο που τα εκατομμύρια ευρώ «χορεύουν» κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων, όχι μόνο στα σκάνδαλα, αλλά κυρίως στα προγράμματα των νόμιμων και παχυλών ενισχύσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Σε μια περίοδο που το κράτος διαφημίζει την «αποτελεσματικότητά» του για το κεφάλαιο και την ίδια στιγμή θωρακίζεται ακόμα περισσότερο απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Που επιχειρηματικοί όμιλοι «κάνουν ταμείο» και δεν ξέρουν ποιο αντεργατικό εργαλείο να πρωτοεφαρμόσουν, φορτώνοντας πάλι την καπιταλιστική κρίση στους εργαζόμενους. Αυτή είναι η ζωή των μειωμένων απαιτήσεων, εκεί οδηγεί η υποχώρηση δικαιωμάτων, η διαρκής υποτίμηση σύγχρονων αναγκών, που μάλιστα αντιφάσκει στις σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής και της επιστήμης.
Αποδεικνύεται, αντίστροφα, ότι μόνο η πάλη των εργαζομένων μπορεί να εξασφαλίσει τη ζωή τους. Μόνο η οργάνωση, ο αγώνας, η αντιπαράθεση με τα κριτήρια και τα θέλω του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Γι' αυτό, η πάλη με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες δεν είναι πολυτέλεια, η πάλη για να μη ζούμε στο όριο, διεκδικώντας αξιοπρεπές εισόδημα, προστασία της υγείας, δουλειά με δικαιώματα, έχει ζωτική σημασία για τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νεότερους. Η ζωή που μας αξίζει δεν χαρίζεται, κερδίζεται με την οργανωμένη πάλη σε σύγκρουση με τον «ορατό εχθρό», τους επιχειρηματικούς ομίλους, το κράτος και τις κυβερνήσεις τους.
Ομως, το συγκεκριμένο γεγονός συμβάλλει στο τράβηγμα της κουρτίνας, ώστε να φανεί τι αντιμετωπίζει συνολικά ο λαός μας. Γιατί, δεν είναι μόνο τα νοικοκυριά που βιώνουν συνθήκες μεγάλης εξαθλίωσης, μακροχρόνια άνεργοι που επιβιώνουν με επιδόματα. Είναι και ότι μια μεγάλη μάζα εργαζομένων, η μεγάλη πλειοψηφία τους, ζει κυριολεκτικά στο όριο, με την ανασφάλεια να δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Φτάνει μια «στραβή», για να βρεθούν απότομα σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Η «μεγάλη εικόνα», λοιπόν, που συνθέτει την καθημερινότητα του λαού μας είναι αυτή που περιγράφουν ακόμα και όσοι τα «κουτσοβολεύουν», που φοβούνται για μια «αναποδιά» στη ζωή, που θα τα φέρει όλα ανάποδα. Η «μεγάλη εικόνα» περιλαμβάνει τους χιλιάδες εργαζόμενους που μπορεί να πληρώνονται στην ώρα τους κάθε μήνα, όμως τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην έρθει καμιά αρρώστια, κάτι έκτακτο και πώς θα τα φέρουν βόλτα... Περιλαμβάνει τους εργαζόμενους που μπορεί να βγάζουν τον μήνα οριακά από το μισθό τους, όμως αντιλαμβάνονται πόσο εκτεθειμένοι είναι σε ένα ταρακούνημα της οικονομίας. Αλλωστε, χωρίς δουλειά βρέθηκαν μόνο το τελευταίο διάστημα εκατοντάδες εργαζόμενοι από μεγάλα εργοστάσια, από επιχειρήσεις που ήταν κερδοφόρες, από κλάδους που την έβγαλαν «καθαρή» στην προηγούμενη κρίση. Περιλαμβάνει, επίσης, όλους εκείνους που καλούνται από την εργοδοσία να ρίξουν «νερό στο κρασί τους», να κάνουν υπομονή, για να σωθεί η επιχείρηση, να ανεχθούν αντεργατικές ανατροπές, από δουλειά τις αργίες, μέχρι αναστολές συμβάσεων και εκ περιτροπής εργασία. Περιλαμβάνει ακόμα όσους πάσχουν ή έχουν συγγενείς χρόνια πάσχοντες, που η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση τους πέταξε έξω από κάθε είδους υγειονομική περίθαλψη, τους έφτασε στα όριά τους τόσο οικονομικά όσο και υγειονομικά - ψυχολογικά.
Περιλαμβάνει, δηλαδή, όλους εκείνους που μια «κακοτοπιά», μια εργοδοτική επιλογή φτάνει και περισσεύει για να «περάσουν το όριο» και να οδηγηθούν στον κατήφορο. Κι αυτές οι περιπτώσεις, που δεν ξέρουν από τι και πώς να πρωτοφυλαχτούν, δεν είναι εξαίρεση σε μια κατά τα άλλα εξασφαλισμένη ζωή.
Αν εξοργίζουν μια φορά περιστατικά παιδιών που υποσιτίζονται, είναι ακόμα πιο εξοργιστικό το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Και μάλιστα σε μια περίοδο που τα εκατομμύρια ευρώ «χορεύουν» κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων, όχι μόνο στα σκάνδαλα, αλλά κυρίως στα προγράμματα των νόμιμων και παχυλών ενισχύσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Σε μια περίοδο που το κράτος διαφημίζει την «αποτελεσματικότητά» του για το κεφάλαιο και την ίδια στιγμή θωρακίζεται ακόμα περισσότερο απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Που επιχειρηματικοί όμιλοι «κάνουν ταμείο» και δεν ξέρουν ποιο αντεργατικό εργαλείο να πρωτοεφαρμόσουν, φορτώνοντας πάλι την καπιταλιστική κρίση στους εργαζόμενους. Αυτή είναι η ζωή των μειωμένων απαιτήσεων, εκεί οδηγεί η υποχώρηση δικαιωμάτων, η διαρκής υποτίμηση σύγχρονων αναγκών, που μάλιστα αντιφάσκει στις σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής και της επιστήμης.
Αποδεικνύεται, αντίστροφα, ότι μόνο η πάλη των εργαζομένων μπορεί να εξασφαλίσει τη ζωή τους. Μόνο η οργάνωση, ο αγώνας, η αντιπαράθεση με τα κριτήρια και τα θέλω του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Γι' αυτό, η πάλη με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες δεν είναι πολυτέλεια, η πάλη για να μη ζούμε στο όριο, διεκδικώντας αξιοπρεπές εισόδημα, προστασία της υγείας, δουλειά με δικαιώματα, έχει ζωτική σημασία για τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νεότερους. Η ζωή που μας αξίζει δεν χαρίζεται, κερδίζεται με την οργανωμένη πάλη σε σύγκρουση με τον «ορατό εχθρό», τους επιχειρηματικούς ομίλους, το κράτος και τις κυβερνήσεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου