Η ώρα της "κρίσης" και οι "ιερές εντολές"
Οι δεκαπέντε κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέστειλαν την περασμένη βδομάδα στην Κομισιόν, ως όφειλαν,τα πλήρη στοιχεία των εκτελεσμένων προϋπολογισμών του"κρίσιμου έτους" 1997,στη βάση των οποίων θα γίνει η"τελική κρίση" την 1/3 Μάη από ένα ιδιότυπο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που θα αποφασίσει, για τη συμμετοχή στο ΕΥΡΩ κατά παρέκκλιση με ειδική πλειοψηφία.Τα στοιχεία που δημοσιοποίησαν οι κυβερνήσεις δεναλλάζουν - αντίθετα, επιβεβαιώνουν - την εκτίμηση ότι από τους 15, οι 11 θέλουν και θα είναι στην ΟΝΕ, οι 3 μπορούν αλλά δε θέλουν να είναι (Αγγλία, Δανία, Σουηδία) και η Ελλάδα θέλει αλλά δεν μπορεί, καθότι είναι το μόνο κράτος - μέλος "με παρέκκλιση",δηλαδή που δεν πληρεί κανένα από τα "κριτήρια" του Μάαστριχτ. Υπενθυμίζεται, πάντως, ότι σύμφωνα με ρητή εντολή του Μάαστριχτ "τα στατιστικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται για την εφαρμογή των κριτηρίων σύγκλισης παρέχονται από την Κομισιόν". Που σημαίνει ότι τα επίσημα στοιχεία θα είναι αυτά που θα δημοσιεύσει την 25η Μάρτη η Κομισιόν - μαζί με τον "καυτό" κατάλογο των χωρών που προκρίνονται - και όχι αυτά που δημοσίευσαν την περασμένη βδομάδα οι κυβερνήσεις. Μια ακόμη απόδειξη ότι, και για τα στατιστικά τους στοιχεία οι κυβερνήσεις δίνουν λογαριασμό στις Βρυξέλλες, που έχουν και τον τελευταίο λόγο.Το Μάαστριχτ έχει αναγάγει τα "στατιστικά στοιχεία" σε "ιερές εντολές" και δεν πρέπει να υποτιμάται αυτή η "μάχη για τα δεκαδικά" που δίνουν οι κυβερνήσεις, αφού για ένα κλάσμα - ιδιαίτερα από δω και πέρα, στην "τρίτη φάση" της ΟΝΕ που αρχίζει την 1/1/1999 - οι ποινές θα πέφτουν σαν χαλάζι, όπως έχει ήδη συμφωνηθεί στα πλαίσια του, γερμανικής έμπνευσης, "συμφώνου σταθερότητας". Το ότι αυτοί, κλεισμένοι μέσα στους "πληροφορικούς πύργους" τους, κρύβονται πίσω από την "ευημερία" των αριθμών, αρνούμενοι να δουν τα κοινωνικά συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους, δε σημαίνει ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή που (... ) είναι "αλλού". Είναι όμως η δική "τους" άποψη "ζωής" και πίσω απ' αυτήν υποχρεούνται να συνταχτούν οι ευρωπαϊκοί λαοί.
Τα "στοιχεία" και οι πολιτικές
Οπως αποδεικνύουν και οι αριθμοί "τους", από τα περιβόητα "κριτήρια" του Μάαστριχτ δεν απέμεινε "ιερό" παρά μόνο αυτό του πληθωρισμού.Και αυτό είναι"σχετικό", αφού το Μάαστριχτ δεν είχε θέσει κάποιο συγκεκριμένο στόχο, αλλά απαιτούσε ότι ο μέσος πληθωρισμός δεν πρέπει να απέχει περισσότερο από μιάμιση ποσοστιαία μονάδα από τον πληθωρισμό των τριών, το πολύ, κρατών μελών με τις καλύτερες επιδόσεις. "Σχετικό" κριτήριο είναι και αυτό των επιτοκίων, αφού σύμφωνα με το Μάαστριχτ το μέσο ονομαστικό μακροπρόθεσμο επιτόκιο δεν πρέπει να υπερβαίνει εκείνο των τριών, το πολύ, κρατών - μελών με τις καλύτερες επιδόσεις από άποψη σταθερότητας τιμών, περισσότερο από δύο ποσοστιαίας μονάδες. Αντίθετα ούτε τα ελλείμματα, ούτε, πολύ περισσότερο, τα χρέη των κρατών - μελών είναι ανάλογα της ΟΝΕ του Μάαστριχτ.Η Γαλλία αναγνωρίζει ότι είναι στο ανώτατο επιτρεπτό όριο δημοσιονομικού ελλείμματος (-3%) του ΑΕΠ, ενώ η γερμανική καγκελαρία ισχυρίζεται, προς γενική έκπληξη, ένα έλλειμμα -2,7%, που αμφισβητείται από πολλούς. Το διακεκριμένο γερμανικό Diw ανακοίνωσε ότι σύμφωνα με τις δικές του αναλύσεις, το γερμανικό έλλειμμα έφθανε το Γενάρη 1998 στα - 3,3% του ΑΕΠ. Ενώ οι Βρετανοί συντηρητικοί αμφισβητούν την εγκυρότητα όλων των κυβερνητικών στοιχείων των "15". Πέρα από τα δεκαδικά, το ότι προσπαθούν με τεχνάσματα της τελευταίας στιγμής να εκπληρώσουν "κριτήρια" που οι ίδιοι έθεσαν πριν μια πενταετία, αποδεικνύει από μόνο του την ανικανότητα θεωρητικής "πρόβλεψης" και υλοποίησης του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου.Γίνεται φανερό ότι η Κοινότητα εισέρχεται στο "λαβύρινθο" της ΟΝΕ του Μάαστριχτ όχι στη βάση των "επιδόσεων", αλλά στη βάση των αναγκών του κεφαλαίου, αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος.Αυτός είναι και ο λόγος που η πολιτική λαιμητόμος του Μάαστριχτ ξύρισε, έγκαιρα, όλες τις αποχρώσες ενδείξεις του καθεστωτικού πολιτικού σκηνικού καιαμερικανοποίησε περαιτέρω τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη εξαναγκάζοντας στο αποκλειστικό πολιτικό δίλημμα "ναι ή όχι στο Μάαστριχτ". Τεράστιο δίλημμα που εξουδετερώνει κάθε πιθανή διαφοροποίηση, έστω και "τακτικού" χαρακτήρα.
Αθηναϊκές δικαιολογίες
Το ελληνικό φιλο - μααστριχτικό "μπλοκ" - όλοι, πλην ΚΚΕ - ορκίστηκε το 1992 ότι όχι μόνο αναλαμβάνει ακέραια την ευθύνη να επικυρώσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ έξω και ενάντια στον ελληνικό λαό και το ελληνικό Σύνταγμα, αλλά και ότι θα "στύψει" τους εργαζόμενους της χώρας προκειμένου το ελληνικό κεφάλαιο να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις έναντι των "κριτηρίων" του Μάαστριχτ. Ο λαός υπέφερε, αλλά αυτοί είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και τώρα ζητούν, εκτός από τα "πάγια" και επιπλέον λύτρα για την επανένταξη. Ενδεικτικό της δυσκολίας το γεγονός ότι εκτός από τον Γ. Παπαντωνίου, την περασμένη εβδομάδα άρχισε να ψευδολογεί και ο υφυπουργός του Γ. Δρυς. Ο Γ. Παπαντωνίου δήλωσε ανερυθρίαστα ότι "θα" ενταχτούμε στην ΟΝΕ το 2001 και "έως ότου ενταχτούμε είμαστε υποχρεωμένοι να αγωνιζόμαστε για την εκπλήρωση των κριτηρίων". Οπως είναι γνωστό, η ενδοκοινοτική διαμάχη, τουλάχιστον, τα δύο τελευταία χρόνια, περιστράφηκε γύρω από την έγκριση τον γερμανικού "συμφώνου σταθερότητας", δηλαδή πώς θα επεκταθεί και ενταθεί η ισχύς του Μάαστριχτ και μετά τη θέση σε ισχύ της ΟΝΕ (1/1/1999). Και μάλιστα,αυτή τη φορά το "σύμφωνο" δεν έχει καταληκτική ημερομηνία - ισχύει εσαεί. Οι "παραβάσεις" για τα ελλείμματα αποφασίζονται με ειδική πλειοψηφία,πληρώνονται αμέσως, η λεία διαμοιράζεται στους υπόλοιπους "εταίρους" και το χαράτσι ισχύει έως ότου η "παρεκκλίνουσα" χώρα επανέλθει "εντός" του κριτηρίου του Μάαστριχτ για το ετήσιο έλλειμμα, δηλαδή κάτω απ'το 3% του ΑΕΠ. Την ίδια μέρα με τον Γ. Παπαντωνίου, ο "σύντροφός" του στο ΠΑΣΟΚ, Χρ. Παπουτσής, επίτροπος της Ελλάδας στην Κομισιόν, δήλωνε ευθαρσώς ότι "και, βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η ΟΝΕ θα είναι παράδεισος. Απαιτούνται σοβαρές προσπάθειες από τα κράτη - μέλη. Και αυτές οι προσπάθειες δεν εξαντλούνται με την είσοδο στην τρίτη φάση της ΟΝΕ. Η ένταξη δε σημαίνει αυτόματα οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία". Η περασμένη βδομάδα χαρακτηρίστηκε και από τις δηλώσεις του υφυπουργού Οικονομίας Γ. Δρυ, σύμφωνα με τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει να μείνει εκτός του νέου "Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών" (ΜΣΙ 2) και επικαλείται σχετικό άρθρο του Μάαστριχτ. Αντίθετα από το ψέμα Παπαντωνίου, το ψέμα Δρυ πρέπει να απασχολήσει περισσότερο, γιατί αφορά τακτικές επιλογές που πρέπει να γίνουν ή να μη γίνουν τώρα, αφού οι υπουργοί έρχονται και παρέχονται, αλλά οι συνέπειες μένουν και τις πληρώνει πάντα ο ελληνικός λαός. Συμμαζεύοντας τα περί ΜΣΙ, η κατάσταση έχει ως εξής: 1) Το Μάαστριχτ (άρθρο 1091 και συνημμένο πρωτόκολλο) αναφέρει το ΜΣΙ διπλά, τόσο για την "τήρηση των κανονικώνπεριθωρίων διακύμανσης που προβλέπονται από το ΜΣΙ επί δύο τουλάχιστον χρόνια", όσο και σε σχέση με τη " διάρκεια της σύγκλισης (...) και της συμμετοχής του κράτους - μέλους στο ΜΣΙ, αντανακλώμενη στο επίπεδο των μακροπρόθεσμων επιτοκίων". 2) Ολες οι ένδεκα χώρες που φιλοδοξούν να είναι στην ΟΝΕ, είναι και εντός του ΜΣΙ. Μόνο η δραχμή δεν έχει ενταχθεί ποτέ στο ΜΣΙ.3) Από 1/1/1999 όσοι θα είναι "εντός" της ΟΝΕ του ΕΥΡΩ-νομίσματος θα παραδώσουν το σύνολο της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής στην "αυτόνομη" Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Οσοι μένουν "εκτός" της ΟΝΕ "καλούνται" να συμμετάσχουν σ' ένα ΜΣΙ 2, ώστε να "βοηθηθούν". Σύμφωνα με τις ομόφωνες αποφάσεις του Αμστερνταμ (Ιούνης 1997) όσοι δε συμμετέχουν στο ΜΣΙ 2 "δεν έχουν δικαίωμα ψήφου" σε καμιά από τις προβλεπόμενες διαδικασίες για αποφάσεις ζωτικής σημασίας για τους "εκτός", όπως "κεντρικές ισοτιμίες" και το "σύνηθες περιθώριο διακύμανσης" των νομισμάτων. Συμπερασματικά, η δραχμή μπορεί, στη βάση του Μάαστριχτ να μη συμμετέχει μέχρι τώρα στο ΜΣΙ, αλλά θα πρέπει να καλύπτει τις προϋποθέσεις του άρθρου 1091. Δεν μπορεί όμως από την 1/1/1999 να μη συμμετέχει στο ΜΣΙ 2 γιατί χάνει όλα τα δικαιώματα ψήφου και οι άλλοι αποφασίζουν "διά νόμου" για την τύχη της.
Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου