10 Φεβ 2012

Καθοριστική η έλλειψη πραγματικά επαναστατικού κόμματος στις πολιτικές εξελίξεις


Καθοριστική η έλλειψη πραγματικά επαναστατικού κόμματος στις πολιτικές εξελίξεις
Συνέντευξη με τον Ντανιέλ Αντονίνι, επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του «Πόλου για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία»
Οι μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις των φοιτητών και της νεολαίας την άνοιξη του 2006 οδήγησαν στο «πάγωμα» του νόμου για το «Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης». Η αγωνιστική διάθεση, όμως, δεν εκφράστηκε εκλογικά
Associated Press
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πρόδωσαν τους εργαζομένους στις κρίσιμες μεγάλες απεργίες του Νοέμβρηαπέναντι στα σχέδια Σαρκοζί, καλλιεργώντας αίσθημα ηττοπάθειας και διευκολύνοντας τις προεδρικές «μεταρρυθμίσεις», υποστηρίζει ο Ντανιέλ Αντονίνι, επισημαίνοντας τις ευθύνες του ΚΚ Γαλλίας.
-- Πολλοί ερμήνευσαν τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών ως «διαμαρτυρία» κατά της πολιτικής Σαρκοζί. Ποια είναι η γνώμη σας;
-- Σαφώς υπάρχει κάποιο μήνυμα από την κάλπη. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όντως, κέρδισε ορισμένες περιοχές και το ΚΚ Γαλλίας διατήρησε περιοχές που είχε, ήδη, στον έλεγχό του. Και αυτό γιατί συνήθως οι εκπρόσωποι σε τοπικό επίπεδο του ΚΚ Γαλλίας διακρίνονται για τη δράση και τη δουλειά που έχουν κάνει.
Υπό αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να πει ότι οι τοπικές εκλογές έδωσαν μια «ώθηση» προς τ' αριστερά. Μια ώθηση, όμως, που θα πρέπει να την εντάξουμε στο διπολικό σκηνικό που βλέπουμε να διαμορφώνεται λίγο πολύ σε όλη την Ευρώπη. Δηλαδή, μια εξισορρόπηση ανάμεσα στη δεξιά και σε μια «ροζ» αριστερά. Οταν υπάρχει δυσαρέσκεια για την πολιτική της «ροζ» αριστεράς, οι ψήφοι στρέφονται προς τα δεξιά και αντιστρόφως. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι επί της ουσίας δεν υπάρχουν τεράστιες πολιτικές διαφορές ανάμεσα στους εκπροσώπους του δικομματισμού, αφού και οι δύο χαράσσουν την πολιτική τους στη βάση των κατευθύνσεων της ΕΕ.
Από τις μαζικές κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών το Νοέμβρη του 2007, ο αγώνας των οποίων προδόθηκε
Associated Press
Οσον αφορά στην πιο συνειδητοποιημένη μερίδα των εργαζομένων, αυτή που ηγήθηκε των σκληρών απεργιακών μαχών του Νοέμβρη, σίγουρα η ψήφος της ήταν ψήφος συνειδητής αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής. Για την πλειοψηφία, όμως, των πολιτών, δε θα έλεγα ότι πρόκειται για κάποια συνειδητή έκφραση.
«Η προδοσία των συνδικαλιστικών ηγεσιών»
-- Το Νοέμβρη είδαμε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, που έληξαν με την έναρξη συνομιλιών μεταξύ κυβέρνησης και συνδικαλιστικών ηγεσιών. Εκτοτε, δεν έχουμε νεότερα. Τι συμβαίνει;
-- Θα έλεγα ξεκάθαρα ότι αυτό που έγινε το Νοέμβρη από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με μία λέξη: Προδοσία. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας της CGT, αρνήθηκαν να υποστηρίξουν ιδιαίτερα τους σιδηροδρομικούς και τους εργαζομένους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς του Παρισιού, στο αίτημά τους να μην αμφισβητηθεί το ειδικό καθεστώς συνταξιοδότησής τους (κάτι ανάλογο με το καθεστώς Βαρέων και Ανθυγιεινών της Ελλάδας). Ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η απεργία, με πολύ μεγάλη και δυναμική συμμετοχή των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δέχτηκαν να συνομιλήσουν με το υπουργείο Εργασίας στη βάση των κυβερνητικών προτάσεων, οι οποίες στο σύνολό τους είχαν απορριφθεί από τους εργαζόμενους!
Ο Ντανιέλ Αντονίνι
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η κίνηση εκτός από προδοσία; Γιατί, κατά τη διάρκεια της απεργίας, είδαμε τους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους τους σε πρωτοβάθμιο επίπεδο να δίνουν έναν παραδειγματικά αποφασιστικό και ξεκάθαρο αγώνα. Οι ψηφοφορίες από τους απεργούς γίνονταν διαρκώς. Και κάθε φορά, ιδιαίτερα οι σιδηροδρομικοί και οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς του Παρισιού ψήφιζαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της συνέχισης της απεργίας.
-- Οι συνομιλίες μεταξύ των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της κυβέρνησης συνεχίζονται ακόμη; Τι εκτιμάτε ότι θα γίνει στο εξής;
-- Συνεχίζονται χωρίς κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Μπορούμε, όμως, να πούμε πωςείναι πλέον δεδομένο ότι αμφισβητείται το ειδικό καθεστώς συνταξιοδότησης. Δεν ξέρω πώς ακριβώς το ονομάζετε εσείς στην Ελλάδα, αλλά εμείς στη Γαλλία μιλάμε για συνδικαλιστικές ηγεσίες που «συμπορεύονται» με την κυβέρνηση. Διαπραγματεύονται τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, του συστήματος συνταξιοδότησης, όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, χωρίς να αγωνίζονται, άνευ όρων και προϋποθέσεων, εναντίον όλων αυτών των πολιτικών. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια αντιλαϊκή επίθεση. Αντί να μάχονται εναντίον της, διαπραγματεύονται τον τρόπο με τον οποίο θα είναι λιγότερο επίπονη. Ενώ αντίθετα οι εργαζόμενοι, με τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, αγωνίστηκαν για να εμποδίσουν ολικά και οριστικά αυτή την επίθεση.
Ο Σαρκοζί έμεινε, θα μπορούσε κανείς να πει, στο περιθώριο της προεκλογικής εκστρατείας για τις τοπικές εκλογές, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Νομίζω ότι, τώρα πια, δεν έχει κανένα λόγο να «περιμένει». Οσο για τις αντιδράσεις των εργαζομένων; Ξέρετε, όταν μόλις έχεις χάσει έναν πολύ σημαντικό απεργιακό αγώνα, που σημαίνει και σοβαρές απώλειες στους μισθούς και στις συντάξεις, και μάλιστα με τον τρόπο που χάθηκε, είναι πολύ δύσκολο να αναπτυχθεί και πάλι ένα ισχυρό και αποφασιστικό εργατικό κίνημα. Οι εργαζόμενοι νιώθουν απογοητευμένοι. Πιστεύω ότι τα μέτρα Σαρκοζί, πλέον, θα περάσουν πιο εύκολα.
«Η ανυπαρξία πραγματικής αριστεράς βοήθησε τον Σαρκοζί»
-- Πριν από δύο χρόνια, είδαμε όλοι ένα εξαιρετικά ογκώδες και δυναμικό νεανικό κίνημα στη Γαλλία, με αφορμή το νόμο για το «συμβόλαιο πρώτης απασχόλησης», που πέτυχε το «πάγωμα» της εφαρμογής του. Αυτή τη διάθεση αντίστασης στα αντιλαϊκά μέτρα, όμως, δεν την είδαμε να εκφράζεται εκλογικά, στην προεδρική αναμέτρηση. Γιατί;
-- Είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβη. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, τα αποτελέσματα των οποίων θα πρέπει πάντα να προσεγγίζονται με μια προσοχή, η πολιτική Σαρκοζί δεν έχει πολλούς υποστηρικτές μεταξύ των νέων ηλικιών. Γενικά, όμως, είναι γεγονός ότι απέναντι σε αυτή τη «ροζ» αριστερά, όπως είπα προηγουμένως, ο Σαρκοζί κατάφερε να γίνει αντιληπτός ως «ο άνθρωπος της αλλαγής». Κατάφερε να πάρει τόση απόσταση από την πολιτική που ακολουθούσε το ίδιο το κόμμα του, που πολλοί δε θυμούνται καν ότι υπήρξε υπουργός επί χρόνια υπό τον Σιράκ. Σε αυτόν το στόχο του, πραγματικά, βοηθήθηκε από την έλλειψη σαφούς προγράμματος, ξεκάθαρης, σε τελική ανάλυση, διαφορετικής πολιτικής πρότασης εκ μέρους της λεγόμενης «αριστεράς».
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ως κυβέρνηση εφάρμοσε πολύ περισσότερο από τη δεξιά του Σαρκοζί τις πολιτικές κατευθύνσεις των Βρυξελλών και υιοθέτησε εξίσου αντιλαϊκά μέτρα. Το ΚΚ Γαλλίας μοιάζει, ολοένα και περισσότερο, ν' ακολουθεί το δρόμο του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μόλις τώρα, στις τοπικές εκλογές, η ηγεσία του ΚΚ Γαλλίας συνέχιζε να μιλά περί αναγκαιότητας «ενότητας της αριστεράς». Σε ποια βάση μπορεί να γίνει; Για ποια αριστερά ακριβώς μιλάμε;
Ακόμη και σήμερα, η πλειοψηφία των Σοσιαλιστών βουλευτών υποστήριξε τον Σαρκοζί στην απόφασή του να υιοθετήσει την «ευρωπαϊκή συνθήκη», χωρίς δημοψήφισμα αυτή τη φορά. Οι τοπικές εκλογές ήταν μια εκπληκτική ευκαιρία να καταγγελθεί αυτή η στάση, που περιφρονεί το «όχι» του γαλλικού λαού στο δημοψήφισμα που έγινε πριν από δύο χρόνια. Το ΚΚ Γαλλίας δεν αναφέρθηκε καν σε αυτό το ζήτημα. Ποια διαφορετική προοπτική μπορούν να δώσουν ενωμένα το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το ΚΚ Γαλλίας υπό αυτές τις συνθήκες; Την προοπτική μιας άλλης πολιτικής πάντα εντός των συγκεκριμένων ορίων που θέτει η ΕΕ, ας πούμε;
-- Ουσιαστικά, αυτό που λέτε είναι ότι το ΚΚ Γαλλίας δεν προχώρησε σε επανεξέταση των πολιτικών του επιλογών μετά τα πραγματικά απογοητευτικά ποσοστά των τελευταίων προεδρικών εκλογών, που ήταν τα χαμηλότερα στην ιστορία του;
-- Συζήτηση έγινε. Μόνο στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που υπονοείτε. Αναμένεται να γίνει ένα συνέδριο, που δεν αποκλείεται να είναι το τελευταίο του ΚΚ Γαλλίας. Γιατί το βασικό ζήτημα που τίθεται από την ηγεσία είναι αν θα υπάρξει κίνηση δημιουργίας ενός νέου πολιτικού κόμματος σε συνεργασία με μια μερίδα των Σοσιαλιστών, στα αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Δεν ξέρω, βέβαια, αν η ηγεσία του Γαλλικού ΚΚ θα πετύχει το στόχο της. Γιατί μέσα στο κόμμα υπάρχουν πολλά μέλη που μέχρι στιγμής είχαν αποδεχτεί όλες τις αποφάσεις «μετάλλαξης», όπως λέμε, στο όνομα της εμπιστοσύνης, της υπακοής στο κόμμα.
Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από μια μερίδα μελών του ΚΚ που αρνούνται την προοπτική διάλυσης. Εμείς, ως «Πόλος», υποστηρίζουμε αυτή την αντίσταση. Το ερώτημα είναι αν η αντίσταση αυτή θα αποδειχτεί αρκετή για να μην υλοποιηθούν, τελικά, οι αλλαγές.
«Στόχος του "Πόλου" ένα πραγματικό ΚΚ»
-- Ο «Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία» τι είναι τελικά;
-- Θα μπορούσα να πω ότι είναι μια ολόκληρη γενιά του Γαλλικού ΚΚ. Δημιουργήθηκε το 2004 και αποτελείται, κυρίως, από πρώην στελέχη του ΚΚ τα οποία αντιτάχθηκαν στις κατευθύνσεις της ηγεσίας που οδήγησαν στη «μετάλλαξη» του κόμματος.Μέχρι ενός σημείου, αρκετοί από όσους συμμετείχαν στον «Πόλο» παρέμεναν μέλη του Γαλλικού ΚΚ, εκτός από περιπτώσεις που, λόγω της στάσης τους, ουσιαστικά τους πέταξαν έξω. Σήμερα, πλέον, περίπου το 95% των μελών του «Πόλου» δεν είναι πια μέλη του Γαλλικού ΚΚ. Μια μεγάλη «έξοδος» στελεχών έγινε όταν αποφασίστηκε η σύσταση του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ο «Πόλος» λειτουργεί κανονικά ως κόμμα. Εχει Οργανώσεις Βάσης, που υπάγονται σε οργανώσεις ανά περιοχή, έχει μια διευθυντική ομάδα, έχει τμήματα όπως το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων. Δεν έχουμε, όμως, διακηρύξει επισήμως ότι είμαστε κόμμα. Γιατί έχουμε σχέσεις με συντρόφους που παραμένουν εντός του Γαλλικού ΚΚ και συνεχίζουν να δίνουν από εκεί τον αγώνα τους. Εχουμε συστήσει μια επιτροπή που ονομάζεται«Επιτροπή Κομμουνιστικής Δράσης» όπου συμμετέχουμε εμείς, αλλά και οι διάφορες ομάδες συντρόφων που βρίσκονται εντός του ΚΚ. Οργανώνουμε κοινές δραστηριότητες, παραδείγματος χάριν ενάντια στην ΕΕ, δηλαδή εκδηλώσεις που δεν οργανώνει πλέον το ΚΚ.
Οσοι βρίσκονται εντός του ΚΚ θεωρούν ότι η μάχη πρέπει να δοθεί εκεί. Εμείς θεωρούμε, αφού δώσαμε αυτή τη μάχη για χρόνια, ότι πλέον η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ως «Πόλος», είμαστε διατεθειμένοι, αν τελικά οι σύντροφοι που είναι εντός του ΚΚ καταφέρουν να «επαναφέρουν» το κόμμα στις βασικές του αρχές, να επιστρέψουμε. Σε περίπτωση, όμως, που δε γίνει κάτι τέτοιο, αυτό που θέλουμε είναι, με τη συμμετοχή και των συντρόφων αυτών, να συνεχίσουμε την πορεία ενός πραγματικού ΚΚ. Οχι να φτιάξουμε ένα νέο κόμμα.
-- Πώς φτάσατε, τελικά, στην απόφαση να συμμετάσχετε σε αυτές τις τοπικές εκλογές, αφού μέχρι τώρα δεν ακολουθούσατε μια τέτοια πρακτική;
-- Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι ήταν μάλλον μια συμβολική συμμετοχή. Οι εκλογές κοστίζουν πολύ ακριβά. Τα μόνα μας έσοδα είναι οι συνδρομές των μελών μας και οι εγγραφές. Για να πάρουμε κρατική χρηματοδότηση, θα πρέπει να φθάσουμε, σε εκλογικό εθνικό επίπεδο, το 5%. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να συμμετάσχουμε στις τοπικές εκλογές, μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι σίγουρα δε θα εξασφαλίσουμε αυτό το 5%, οπότε μάλλον θα χάσουμε παρά θα κερδίσουμε χρήματα, αλλά τουλάχιστον θα πάρουμε μια ιδέα για τις διαθέσεις του κόσμου.
Επιλέξαμε ορισμένες κεντρικές αστικές περιοχές, παραδείγματος χάριν στο «Ιλ ντε Φρανς», ή σε άλλα σημεία της Κεντρικής Γαλλίας, όπου συγκεντρώσαμε ποσοστά μεταξύ 2,5%-4%. Επίσης, κατεβάσαμε ψηφοδέλτια, σε τέσσερις άλλες περιοχές, κυρίως εργατικές και ιδιαίτερα μαχητικές, όπου και ως «Πόλος» δουλεύουμε πολύ καιρό, αλλά και παλαιότερα ως ΚΚ υπήρχε έντονη παρουσία. Δεν παρουσιάσαμε ψηφοδέλτια σε καμία περιοχή όπου υπήρχε δήμαρχος του ΚΚ που μαχόταν για την επανεκλογή του, αλλά σε περιοχές που ο Σοσιαλιστής υποψήφιος στηριζόταν από το ΚΚ. Και αυτό γιατί θεωρούμε ότι ακόμη και σήμερα, οι δήμαρχοι του ΚΚ πραγματικά κάνουν καλή δουλειά σε τοπικό επίπεδο. Τα αποτελέσματα σε αυτές τις πόλεις, που είναι όλες σε μία συγκεκριμένη περιοχή στη Βόρεια Γαλλία, το Μπασενμινί, ήταν ανέλπιστα θετικά.
Στη Γαλλία, στις πόλεις με μέχρι 3.500 κατοίκους ακολουθείται απλή αναλογική στις τοπικές εκλογές. Σε μία τέτοια πόλη, το δικό μας ψηφοδέλτιο στάθηκε απέναντι από το ψηφοδέλτιο που υποστήριζαν οι Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι και το ΚΚ Γαλλίας. Συγκεντρώσαμε το 23%. Δεν εκλέξαμε δήμαρχο, αλλά ήταν καλό ποσοστό. Παρουσιάσαμε επίσης ψηφοδέλτιο σε μια πόλη μεγαλύτερη των 12.000. Συγκεντρώσαμε 12% και εκλέξαμε δύο δημοτικούς συμβούλους. Στην τρίτη πόλη, μεγαλύτερη των 35.000 κατοίκων, το ψηφοδέλτιό μας συγκέντρωσε 17% και εκλέξαμε δύο δημοτικούς συμβούλους. Ενδιαφέρον έχει ότι στην πρωτεύουσα της περιοχής στην οποία αναφέρομαι, ο Σοσιαλιστής δήμαρχος αρνήθηκε την υποστήριξη του ΚΚ Γαλλίας. Ετσι, υπήρχε ένα ψηφοδέλτιο δικό του, ένα του ΚΚ Γαλλίας που συνεργάστηκε με τους τροτσκιστές και ένα δικό μας. Συγκεντρώσαμε 13% και το ΚΚ Γαλλίας 11%.
Από τα πρώτα αυτά αποτελέσματα, εμείς προσπαθούμε να εξαγάγουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Καταρχάς, επιβεβαιώσαμε ότι όταν μιλά κανείς στους εργαζόμενους με τη γλώσσα ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος, οι εργαζόμενοι δίνουν προσοχή, ακούν. Κατά δεύτερο, είδαμε ότι στις πόλεις αυτές, που όπως είπα είναι παραδοσιακά εργατικές, στις τελευταίες εκλογές οι τροτσκιστές ήταν αυτοί που συγκέντρωναν ένα σημαντικό ποσοστό. Τώρα το έχασαν και το προσεταιριστήκαμε εμείς, κάτι που σημαίνει ότι το εξασφάλιζαν λόγω της «επαναστατικής» ρητορικής τους και εξαιτίας της έλλειψης ανάλογης στάσης από το ΚΚ Γαλλίας. Για εμάς η ενδεικτική αυτή συμμετοχή στις τοπικές εκλογές αποδείχτηκε ιδιαίτερα διδακτική.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ