Κοντός ψαλμός

Μπήκαμε πια για τα καλά στην προεκλογική περίοδο. Το μαρτυρά η ένταση με την οποία τα κόμματα που τσακίζουν το λαό κι από κοντά τα αστικά μέσα ενημέρωσης καταφεύγουν στον εκβιασμό, στα ψέματα, στην τρομοκρατία.

Μ' αφορμή τα επεισόδια στο ντέρμπι της προηγούμενης Κυριακής αναπτύσσεται μια φιλολογία του τρόμου επί παντός: Τρόμος στο γήπεδο, τρόμος στο κέντρο της Αθήνας, τρόμος στις γειτονιές. Ετσι που να κάνουν το λαό να ζητάει λύτρωση σε περισσότερη αστυνομία. Κάπως έτσι στην πρώτη διετία της κυβέρνησης Σημίτη σχεδόν διπλασίασαν τους αστυνομικούς κι έστησαν ειδικά αστυνομικά σώματα για κάθε κατηγορία πολιτών.

Παράλληλα, τα παράσιτα οι καπιταλιστές βγήκαν στο μεϊντάνι για να τρομοκρατήσουν το λαό ότι αν επιλέξει τους κομμουνιστές θα επέλθει χάος.

Ποιοι μιλάνε; Αυτοί που αρπάζουν την απλήρωτη δουλειά των εργατών. Αυτοί που νιώθουν πως πια κάτι αλλάζει στη συνείδηση των εργατών: Αυτό που οι καπιταλιστές παρουσιάζουν σαν «εθνικό», το συμφέρον τους, δηλαδή, επιστρέφεται από τους εργάτες που όλο και πιο επίμονα προβάλλουν τα αιτήματά τους με όρους αντιπαράθεσης τάξης με τάξη.

Το μπαράζ των δηλώσεων που στοχεύουν να ορθώσουν φράγμα στη σχέση του ΚΚΕ με την εργατική τάξη αποκαλύπτει ένα ακόμα παραμύθι: Ως πρόσφατα οι αστοί ισχυρίζονταν πως ο ελληνικός λαός υπομένει στωικά τα μέτρα, ούτε λίγο ούτε πολύ τα στηρίζει. Τώρα οι αστοί σκυλιάζουν. Γιατί μετράνε ως και μέσα στο «σπίτι» τους την αντίθεση. Στις γυναίκες που κρατάνε τα παιδιά των αστών. Στους μαγείρους που τους ταΐζουν. Στους φύλακες που τους φυλάνε. Σ' όλους αυτούς που πια το αφεντικό βλέπει τον εχθρό του. Και δικαίως χάνει τον ύπνο του.

Κοντός ψαλμός οι εκλογές. Ακόμα πιο κοντός οι διαρκείς αγώνες που όσο κι αν τους ξορκίζουν, θα αναπτύσσονται εκεί που δεν τους περιμένουν.

Στην πορεία προς αυτές τις εκλογές καταγράφεται ήδη ένα νέο ποιοτικό στοιχείο. Η εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, έχουν κάνει καθαρό πως δε θα φτάσουν στην κάλπη απλά για να καταγράψουν ένα συσχετισμό της στιγμής, αλλά θα φτάσουν ως εκεί με διαρκή ταξική αντιπαράθεση εκεί ακριβώς που κρίνεται στην πράξη η εφαρμοζόμενη πολιτική, εκεί ακριβώς που ο εργάτης μετράει ποιος είναι με ποιον. Η μάχη για τις Συμβάσεις είναι ήδη σε εξέλιξη.

***

Στην πορεία προς τις εκλογές τα κόμματα που αποφάσισαν και στηρίζουν την επιβολή της σύγχρονης βαρβαρότητας στους εργασιακούς χώρους, προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη για την πολιτική που στηρίζουν. Ετσι άρχισαν πάλι να μιλάνε για την τρόικα και να βγάζουν την ουρά τους απέξω.

Κανένας δεν ξεχνά: Μαζί τα αποφάσισαν, μαζί πρέπει να καταδικαστούν.

***

Θέλουν να δείξουν πως γυρνάνε σελίδα. Μιλάνε πάλι για εθνική πολιτική με αυτονόητο την παραμονή στην ΕΕ. Αυτή η πολιτική αφορά στα συμφέροντα των καπιταλιστών και μόνο αυτών. Για την εργατική τάξη κριτήριο και στις εκλογές είναι η μάχη της για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου.

Γεγονός που αντιλαμβάνεται η αστική τάξη κι έτσι ψάχνει πάλι «συνταγή» για να πείσει ότι παρά το μνημόνιο υπάρχει κι άλλος τρόπος ώστε τα μέτρα να μην είναι βάρβαρα.

Οι ίδιοι έχουν υπογράψει ότι και μετεκλογικά όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τη δανειακή σύμβαση. Δεν ξεπλένονται.

***

Για την εργατική τάξη τον δρόμο τον δείχνει το λάβαρο που ενοχλεί. Αυτό που γράφει «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».