Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω

Και εγένετο φως! Το «Mega» ξάφνου αποφάσισε να μιλήσει για την απεργία των χαλυβουργών. Πάνω που χαρήκαμε, το ρεπορτάζ μας έδειξε εκπρόσωπο της εταιρείας να απειλεί ότι θα κλείσει το «μαγαζί» και μια - τη μοναδική απεργοσπάστρια υπάλληλό του - να καταγγέλλει ότι το σωματείο δεν διαπραγματεύεται με την εταιρεία.

Δεν περιμέναμε να δούμε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ για να μάθουμε με ποιον είναι το «Mega». Καταγράφουμε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ ως άξιο χρήσης από όποιον ακόμα διατηρεί αυταπάτες ότι μπορούν τα κανάλια της αστικής τάξης να είναι Μέσα ενημέρωσης για τους εργάτες.

Στο ίδιο μήκος κύματος στο ΣΚΑΪ εξαφανίστηκε η κινητοποίηση των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εμφανίστηκαν στην οθόνη οι εκλεκτοί της κυβέρνησης για να καταγγείλουν το ΚΚΕ.

Στο ίδιο κλίμα στον αστικό Τύπο το ΚΚΕ είχε και πάλι χτες την τιμητική του. Από τον Μανδραβέλη ως τον Πρετεντέρη κι ενδιάμεσο έναν ποιητή που κατάγγειλε τον κρατισμό, όλοι μαζί χειροκροτούσαν τον Σαμαρά γιατί, λέει, έβαλε τέλος στην ασυλία του ΚΚΕ (σχετικό άρθρο - απάντηση στη σελίδα 4 του σημερινού «Ρ»).

Κορυφαίος, όμως, ένας Βαρίκος, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Σάμο, που βγήκε πανικόβλητος στο κανάλι να καταγγείλει ότι «όταν γίνει κανόνας το δίκιο του εργάτη, αυτό δεν θα είναι καλό για τη δημοκρατία»..·

Γιατί «σάλταρε» ο βουλευτής; Γιατί γονείς της Ικαρίας, που ο συγκεκριμένος βουλευτής και η πολιτική του κόμματός του εμποδίζουν τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο, τον στρίμωξαν στο αεροδρόμιο και αξίωσαν να δοθεί λύση στο πρόβλημα. Ω του θαύματος, κάτω από την πίεση των γονιών δόθηκαν διαβεβαιώσεις για μια κάποια λύση. Αυτό θεωρεί κακό για τη δημοκρατία ο βουλευτής και με γνήσιο ταξικό ένστικτο, όντας αστική τάξη ο ίδιος, καταγγέλλει την απόφαση των γονιών να γίνει νόμος το δίκιο του εργάτη.

***

Καιρός είναι να μάθει και το σινάφι των βουλευτών που υπηρετούν την πολιτική της αστικής τάξης ότι ανάμεσα στις λαϊκές δυνάμεις κυκλοφορούν και άλλες ιδέες για τη δημοκρατία. Οπως αυτή που μιλά για άμεση εκλογή και ανακλητότητα κάθε εκπροσώπου του λαού. Ιδέες που τρομάζουν όλους εκείνους που μέρα με τη μέρα ζητάνε να πάψει η «ασυλία» στο ΚΚΕ. Ολους εκείνους που ενώ αρνούνται να αντιπαρατεθούν με το ΚΚΕ για τις πραγματικές θέσεις του, στήνουν ένα φάντασμα «κομμουνιστικού κινδύνου» και καλούν το λαό να φοβηθεί.

Το κακό γι' αυτούς είναι πως ο λαός δείχνει να μη φοβάται τους κομμουνιστές, αντίθετα να αγκαλιάζει πρακτικά τις θέσεις τους και την άμεση υιοθέτησή τους από το εργατικό - λαϊκό κίνημα: Η δράση των λαΐκών επιτροπών στις γειτονιές είναι αυτή που επανασυνδέει το ηλεκτρικό ρεύμα στα σπίτια που τσακίζονται από την αντεργατική πολιτική. Η δράση του ΠΑΜΕ είναι αυτή που υπερασπίζει τους εργάτες στους χώρους δουλειάς. Η δράση της ΠΑΣΥ είναι αυτή που οργανώνει τους φτωχούς αγρότες. Η ΠΑΣΕΒΕ είναι αυτή που βρίσκεται μπροστά στις διεκδικήσεις των αυτοαπασχολουμένων. Το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών είναι αυτό που συσπειρώνει τους φοιτητές στην πάλη για μια Παιδεία των λαϊκών αναγκών, ενάντια στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Η ΟΓΕ υπερασπίζεται τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών που τσακίζει πολλαπλά η πολιτική των μονοπωλίων. Σ' αυτή τη δράση οι κομμουνιστές καταθέτουν το είναι τους, γεγονός που θορυβεί και δικαίως από τη σκοπιά των συμφερόντων της, την αστική τάξη.

Η αστική τάξη γνωρίζει πως τίποτα εντέλει δεν μένει κρυφό. Ενας στους 4 Γερμανούς εργάτες, στη χώρα πρότυπο του ευρωπαικού καπιταλισμού, καλείται να ζήσει με μισθό πείνας. Τα ίδια τα αστικά Μέσα ενημέρωσης περιγράφουν το μέλλον με τα πιο μελανά χρώματα για την εργατική τάξη, μιλάνε για εξαθλίωση διαρκείας. Η ίδια η αστική εξουσία δεν κρύβει ότι γίνεται κι άλλο σιδερόφρακτη - βγάζοντας και το παρακράτος της στο προσκήνιο - για να αντιμετωπίσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Από κοντά η αστική διανόηση καταφεύγει σε γελοιότητες όπως του «ποιητή» για να στηρίξει ιδεολογικά την απαίτηση να υποταχτούν οι εργάτες.

Δυστυχώς για όλους αυτούς, το ποτάμι της λαϊκής οργάνωσης για μια κοινωνία άλλη δε γυρίζει πίσω.