Αλλα δέκα χρόνια κρίσης σε ΕΕ και ΗΠΑ

Αλλα δέκα χρόνια κρίσης σε ΕΕ και ΗΠΑ

Γρηγοριάδης Κώστας

Κρίση μέχρι και το 2022 «βλέπει» ο επικεφαλής του οίκου «Blackrock», επιβεβαιώνοντας ότι αυτή είναι βαθιά και ότι το επόμενο διάστημα θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να τη διαχειριστούν με ελεγχόμενο τρόπο. «Ευρώπη και ΗΠΑ θα χρειαστούν 7 - 10 χρόνια, προκειμένου να διευθετήσουν τα προβλήματά τους», είπε ο επικεφαλής του καπιταλιστικού οίκου και προέβλεψε ότι η ΕΚΤ θα ξεκινήσει να χαλαρώνει τη νομισματική της πολιτική από το Γενάρη του 2013. Οπως είπε, «η ΕΚΤ πρέπει να βρει έναν τρόπο να υποτιμηθεί το ευρώ», προκειμένου να δοθεί ώθηση στην ευρωπαϊκή οικονομία. Οι προβλέψεις του καπιταλιστικού οίκου έρχονται να προϊδεάσουν από άλλη μεριά για αλλαγή του μείγματος διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη, με περισσότερα επεκτατικά στοιχεία, αφού πρώτα όμως διασφαλιστούν τα συμφέροντα των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών. Η τραπεζική ενοποίηση, στο βάθος της οποίας υπάρχει κάποια μορφή ευρωομόλογου, είναι ένα ακόμα τέτοιο στοιχείο. Σε κάθε περίπτωση, προβλέπουν υποτίμηση του κοινού νομίσματος με κάποιον τρόπο, αφού τα κράτη - μέλη δεν έχουν εθνικά νομίσματα να υποτιμήσουν και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις επανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το ίδιο είπε ο επικεφαλής του «Blackrock» και για την Ιαπωνία, ότι πρέπει δηλαδή να υποτιμήσει την αξία του νομίσματός της. Οσο για τις ΗΠΑ, αυτές το ξέρουν το μονοπάτι. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) θα επεκτείνει τις αγορές ομολόγων με ενέχυρο στεγαστικά δάνεια και θα αντικαταστήσει το πρόγραμμα τόνωσης της οικονομίας που λήγει με κόψιμο νέου χρήματος. Το νέο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων θα είναι της τάξης των 45 δισ. δολαρίων ανά μήνα, ενώ η Fed θα συνεχίσει να αγοράζει κάθε μήνα ομόλογα με ενέχυρο στεγαστικά δάνεια αξίας 40 δισ. δολαρίων, διατηρώντας τις συνολικές μηνιαίες αγορές ομολόγων στα 85 δισ. δολάρια. Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο αναζητά τρόπους να ξεπεράσει την κρίση προς όφελός του. Οπως είναι φανερό για να γίνει αυτό πρέπει να καταστραφεί κεφάλαιο, ανεξάρτητα από το μείγμα με το οποίο θα γίνει αυτό. Σε κάθε περίπτωση, χαμένος βγαίνει ο λαός που, είτε στις ΗΠΑ, είτε στην ΕΕ, πληρώνει το μάρμαρο της κρίσης και της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας.