7 Φεβ 2013

Η επιλογή της πολυεθνικής


Η επιλογή της πολυεθνικής
Το γεγονός ότι ακόμα μία πολυεθνική ανακοίνωσε πως σκοπεύει να αυξήσει την παραγωγή της στην Ελλάδα, έδωσε τροφή σε κάποια Μέσα Ενημέρωσης να μιλήσουν για νέες επενδύσεις, για επιστροφή των πολυεθνικών στην Ελλάδα και άλλα παρόμοια, δίνοντάς τους βεβαίως θετική φόρτιση.
Πράγματι, οι επικεφαλής της πολυεθνικής «Johnson & Johnson» στην Ελλάδα αναφέρθηκαν στην πρόθεσή τους να προσθέσουν, σύντομα, νέους κωδικούς προϊόντων στην παραγωγή της μονάδας που διατηρούν στη Μάνδρα Αττικής. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο συγκεκριμένος όμιλος πράγματι θα προχωρήσει στην όποια αύξηση της παραγωγής του, έχει ενδιαφέρον, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, να δει κανείς ποιοι είναι οι λόγοι που η πολυεθνική κάνει τώρα μια επιλογή που δεν έκανε μέχρι σήμερα και ποιο είναι το κοινωνικό όφελος από μια τέτοια κίνηση.
Οι εκτιμήσεις όλων όσοι παρακολουθούν τις επιχειρηματικές εξελίξεις λένε ότι κίνητρο για την πολυεθνική, μαγνήτης, υπήρξε το γεγονός ότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σημαντική μείωση των ονομαστικών μισθών των εργαζομένων, που φτάνουν και ξεπερνούν το 30%. Παράλληλα, συμπληρώνουν, για τις επιχειρήσεις υπάρχει πρόσθετο όφελος τόσο από εκπτώσεις που χορηγούνται στους εργοδότες για την πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών, όσο και από τις χρηματοδοτήσεις για προσλήψεις ανέργων. Από αυτή την άποψη η πολυεθνική έχει κάθε λόγο να διευρύνει την παραγωγική της δραστηριότητα, εκμεταλλευόμενη συνθήκες που ευνοούν την αύξηση του επιχειρηματικού κέρδους. Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να συνυπολογίσει κανείς ότι για την «Johnson & Johnson» είναι αδιάφορο αν στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη η οικονομική κρίση, γεγονός που οδηγεί στη συνεχή κάμψη της λαϊκής κατανάλωσης. Αυτό συμβαίνει επειδή, αν και το σύνολο των προϊόντων της απευθύνονται στη μεγάλη μάζα των καταναλωτών, δηλαδή στα λαϊκά στρώματα, «το 95% της παραγωγής του εργοστασίου της Johnson & Johnson Hellas εξάγεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης».
Με δυο λόγια: Η επιλογή της πολυεθνικής να αυξήσει την παραγωγή της στην Ελλάδα γίνεται με μοναδικό κριτήριο το δικό της υπερκέρδος και επειδή εκτιμά ότι δίνοντας τώρα μισθούς 400 και 500 ευρώ και έχοντας μικρότερο μισθολογικό κόστος γενικά, θα κερδίζει πολύ περισσότερα από το παρελθόν. Από εδώ όμως προκύπτει και το βασικό, το κύριο συμπέρασμα για τον κεντρικό στόχο που υπηρετεί η φιλομονοπωλιακή πολιτική που ασκούν διαδοχικά και στα πλαίσια των μνημονίων οι διάφορες κυβερνήσεις. Στόχος που είναι άμεσα συνδεδεμένος με την εξασφάλιση όσο γίνεται πιο φτηνής εργατικής δύναμης, ώστε να είναι δυνατές οι κερδοφόρες επενδύσεις, οι οποίες όμως τελικά δεν έχουν το παραμικρό σημείο ταύτισης με τα λαϊκά συμφέροντα. Το αντίθετο μάλιστα: Στις συνθήκες απελευθέρωσης της κίνησης των κεφαλαίων, η σύγχρονη πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων στηρίζεται στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη, στην καθυπόταξη των εργαζομένων συνολικά. Μια επίθεση που για τους εργαζόμενους χωρών όπως η δική μας αποκτά διαστάσεις εξόντωσης, αφού μέτρο σύγκρισης του επιχειρηματικού πλεονεκτήματος δεν είναι πλέον ο διπλανός επιχειρηματίας, ή οι επιχειρηματίες κάποιου άλλου κλάδου, αλλά τα ανταγωνιστικά κεφάλαια που δραστηριοποιούνται σε χώρες όπου το μεροκάματο και τα εργατικά δικαιώματα κινούνται σε επίπεδα ...συμβολικά.
Από εμάς εξαρτάται να συνειδητοποιήσουμε ότι η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της ορέγονται τις εμπορευματο-παραγωγικές κοινωνίες με μισθούς 100 ευρώ το μήνα, εμείς μπορούμε να τους κόψουμε και κάθε σχετική όρεξη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ