Νέο-φιλελευθερισμός και κοινωνία; Ή Εργατική τάξη και Κεφάλαιο;

 Νέο-φιλελευθερισμός και κοινωνία; Ή Εργατική τάξη και Κεφάλαιο;

Ο σφαλερός συλλογισμός όσων πιστεύουν πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο εχθρός, οδηγεί στο συμπέρασμα πως αν καταπολεμηθεί αυτή η άγρια μορφή καπιταλισμού -που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια από τις μορφές του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των μονοπωλίων- και απλά επανέλθουμε στη μορφή του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο -τι σχήμα οξύμωρο!- τα προβλήματα του λαού αυτομάτως θα λυθούν. Όσοι συλλογίζονται με αυτό τον τρόπο, χάνουν τον μπούσουλα της ταξικής πάλης υιοθετώντας, όπως υποστηρίζουν, την οπτική γωνία της κοινωνίας ως συνόλου -ναι, στο ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμαστε- και πίσω από αυτή την εύμορφη μάσκα προωθούν τα συμφέροντα αυτών που ορκίζονται πως πολεμούν -για αυτό και δεν τίθεται από μεριάς τους καν θέμα εξόδου από την ΕΕ, για αυτό και, σύμφωνα με αυτούς,  τα συμφέροντα των εφοπλιστών πρέπει να εκπροσωπηθούν εξίσου με αυτά των εργατών. Ως εκ τούτου καμία σχέση δεν μπορούν να έχουνε με το ταξικό κίνημα και το ζωοφόρο αίτημα για ανατροπή του Κεφαλαίου. Ο εχθρός είναι το Κεφάλαιο, όχι τώρα, αλλά εδώ και δύο εκατονταετίες. Και όχι το Κεφάλαιο ως κάτι αφηρημένο, αλλά το Κεφάλαιο ως σχέση παραγωγής, ως κοινωνική σχέση εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το Κεφάλαιο είναι το εφοπλιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, οι πετρελαϊκές εταιρίες, οι μεγαλοφαρμακευτικές, οι μονοπωλιακές συγκεντρώσεις πλούτου που εξυπηρετούνται μεν εντατικότερα εξ’ αιτίας της κρίσης, αλλά εξυπηρετούνται καθολικά και είναι γέννημα και αποκορύφωμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η καπιταλιστική άρχουσα τάξη έχει στον έλεγχό της τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και του παρα-κράτους. Οι πρώτοι που αποτελούνται από τον πολιτικό (νομοθετικό) βραχίονα της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τον εκτελεστικό (τρομοκρατικό) βραχίονα της Χρυσής Αυγής δε θα μας απασχολήσουν εδώ. Σε ό,τι αφορά τους τελευταίους, και όπως έχει ήδη αναφερθεί από σύντροφο (http://leninreloaded.blogspot.co.uk/2013/09/blog-post_6520.html), η κυριαρχία του Κεφαλαίου στηρίζεται στον πρωτογενή ιδεολογικό βραχίονα που στόχος του είναι η προπαγάνδιση θέσεων εφοπλιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και καλλιέργεια αντικομμουνιστικού μίσους. Σε αυτά συγκαταλέγονται ο αστικός Τύπος και τα ελεγχόμενα από το εφοπλιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ΜΜΕ (Βήμα, Έθνος, Καθημερινή, Σκάι, Μέγκα, κλπ), ακροδεξιά έντυπα και ιστολόγια και "ανεξάρτητα" ή "αντικειμενικά" Μέσα (TVXS, IEfimerida, Protagon, Athens Voice, Lifo, κλπ). Εξίσου σημαντικό ρόλο για την αστική εξουσία και το Κεφάλαιο παίζει όμως και ο δευτερογενής ιδεολογικός βραχίονας βασικός στόχος του οποίου είναι η απόκρυψη των μηχανισμών, αιτιών και φύσης του μηχανισμού, η γελοιοποίηση και απαξίωση του κόμματος της εργατικής τάξης, και η χρήση στοιχείων προπαγάνδας του πρωτογενή ιδεολογικού βραχίονα. Σε αυτόν εντάσσονται οι "αντιεξουσιαστές", οι "αριστεριστές" και τα δικά τους Μέσα (ιστολόγια, μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Είναι οι τελευταίοι που παρουσιάζουν ως εχθρό του λαού τον νέο-φιλελευθερισμό ως κάτι αυτοφυές και διάφορο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο οποίος έχει μετεξελιχθεί σε βαθμό τέτοιο που ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε έχει ανατραπεί. Σύμφωνα με τις θέσεις των νέο-μαρξιστών, η διάκριση εργάσιμου και μη χρόνου έχει καταργηθεί, η άυλη εργασία έχει γίνει ηγεμονική από ποιοτική άποψη, και αυτό έχει αποφασιστική επίδραση στην ταξική δομή αλλά και στη φύση των κοινωνικών υποκειμένων -και κατ’ επέκταση του επαναστατικού υποκειμένου, το οποίο για αυτούς αντιστοιχεί στη βιοπολιτική κατάσταση του Πλήθους που υποτίθεται ότι υπερβαίνει την παραδοσιακή έννοια της εργατικής τάξης. Το συμπέρασμα είναι ότι ‘’η παλιά μορφή του συνδικάτου δεν επαρκεί πλέον […] καθώς οι συνθήκες και οι σχέσεις εργασίας γίνονται κοινές, οι παραδοσιακές αυτές διαιρέσεις ( η ακόμα και νεοπαγείς διαιρέσεις) δεν έχουν πια νόημα και μόνο εμπόδιο συνιστούν’’. Αποφεύγουμε την απευθείας κριτική στις παραπάνω θέσεις παραπέμποντας σε ήδη υπάρχουσα κριτική επ’ αυτών (http://tinyurl.com/n6m3unp), τονίζοντας μόνο πως η αντιδραστικότητα αυτών των νέο-μαρξιστικών θέσεων έγκειται στη σύγχυση που προκαλούν στο λαό μέσω της διαστρέβλωσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού -μεταξύ Κεφαλαίου και εργατικής τάξης.

Το ότι οι ιστορικο-κοινωνικἐς συνθήκες εξελίσσονται δε σημαίνει πως δεν βρισκόμαστε εντός του καπιταλιστικού -και δη του μονοπωλιακού- πλαισίου το οποίο ερμηνεύεται μέσω των θεωρητικών θέσεων του μαρξισμού-λενινισμού. Οι θέσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι πιο επίκαιρες από ποτέ ανεξάρτητα αν το κίνημα βρέθηκε σε κρίση μετά τις εμπειρίες του 20^ου αιώνα -ιδιαίτερα μετά την ήττα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στην Ευρώπη. Λύση στα προβλήματα του λαού δεν μπορεί να δοθεί εντός του πλαισίου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Σε αυτή τη θέση εδράζει η επικαιρότητα του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η θέση πως ο εχθρός είναι ο επιθετικός νέο-φιλελευθερισμός -και όχι ένας ανθρώπινος καπιταλισμός- είναι καθαρά αντιδραστική, όπως και κάθε θέση που αγνοεί την επικαιρότητα μιας μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης της κρίσης και της δράσης του επαναστατικού-απελευθερωτικού υποκειμένου. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο στη ρίζα του και ο αγώνας αυτός μπορεί να έρθει σε πέρας μόνο από την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Είναι καιρός να τελειώνουμε με τις μεσοβέζικες λύσεις. Αν ‘’πολεμήσουμε’’ το νέο-φιλελευθερισμό ως σύστημα διάφορο του καπιταλισμού -όπως  ‘’πολεμήθηκε’’ ο φιλελευθερισμός από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα και μετά εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής- θα βρούμε μπροστά μας ένα νέο-νέο-φιλελευθερισμό να μας περιμένει ακόμα πιο σκληρός και αδυσώπητος. Ο αληθινός εχθρός είναι η κοινωνική σχέση του Κεφαλαίου και αυτός ο στόχος πρέπει να μπει για τα καλά στο στόχαστρό μας. Είναι στόχος από τον οποίο προσπαθούν να μας κάνουν να παρεκκλίνουμε εδώ και δύο εκατονταετίες, αλλά υπάρχουν φωνές όπου υπάρχει ταξική πάλη. Η πάλη είναι ταξική και ο εχθρός πλέον μας δείχνει το πρόσωπό του ανοιχτά. Το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές των αληθινών επαναστατικών υποκειμένων και να ενώσουμε και τις δικές μας φωνές με αυτές. Όπως είπε ο Μπένγιαμιν είναι καιρός τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν πως το Υποκείμενο της ιστορικής γνώσης είναι η ίδια η μαχόμενη, καταπιεσμένη τάξη. ‘Αυτή πρωτοστατεί ως η τελευταία σκλαβωμένη και τιμωρώσα τάξη, η οποία φέρει σε πέρας το έργο της απελευθέρωσης στο όνομα των ηττημένων γενεών’.